Semua Bab ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Bab 1381 - Bab 1390

แต่เนี่ยคุนเองก็แตกต่างออกไป ใบหน้านั้นเหมือนมีคำว่าเจ้าเล่ห์แผ่ออกมาอยู่รางๆสีหน้าบนหน้าเนี่ยคุน แสดงท่าทีจงใจตกใจออกมาฉับพลัน จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา"ท่านคือ...ใต้เท้าโหวคนนั้นหรือ?" เนี่ยคุนถามขึ้นทหารคุ้มกันที่มารายงานก่อนหน้าคนนั้นพอได้ยินคำนี้ ก็ถลึงตาโตเท่าตาวัวใต้เท้าโหว? ใต้เท้าโหวไหนกัน...?และเพิ่งตระหนักขึ้นได้ภายหลัง ว่าก่อนหน้านี้เหมือนเคยได้ยินมาจริงๆ ว่าราชสำนักยกเมืองซื่อหนานของพวกเขาให้เป็นพื้นที่ศักดินาของขุนนางคนนึง เหมือนจะเป็นหญิงสาวด้วย...ตอนนั้นหลังจากพวกเขาได้ยิน ก็รู้สึกว่าน่าขำมากหัวเราะร่าบอกว่าหญิงสาวคนนี้ถ้ามาเมืองซื่อหนาน คงได้ถูกกินจนไม่เหลือกระทั่งกระดูกแน่และตินนี้หญิงสาวคนนี้ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่มีริ้วรอยใดเลย กระทั่งแค่ชายเสื้อก็ยังไม่ยับอีกต่างหากจั๋วซือหรานหัวเราะขึ้นมา "ได้ยินชื่อเสียงเจ้าเมืองซื่อหนานมานาน ว่ามีอำนาจมาก ผู้คนในเมืองยอมรับแต่เจ้าเมือง กระทั่งจักรพรรดิก็ยังไม่ยอมรับ พอได้มาเห็นกับตา ก็สมคำร่ำลือจริงๆ"สีหน้าของเนี่ยคุนดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เอ่ยต่อว่า "ใต้เท้าโหว! ท่านพูดแบบนี้จะชมข้าเกินไปแล้ว!"เขายิ้มประจบ "เ

บนหน้านางกระทั่งยังยิ้มตาโค้งอยู่ "เจ้าเมืองเองก็น่าจะรู้ เฉวียนหนาน ผิงหนาน ฉงหนานกับซิงหนานสี่เมืองนี้ เนื่องจากถูกควบรวมไปแล้ว ดังนั้นราชสำนักจึงส่งขุนนางไปบริหารดูแลแล้ว"นางพูด พลางโบกไม้โบกมืออย่างรังเกียจ "สถานที่ชายแดนแบบนี้ อยู่ใกล้กับค่ายทหารด้วย ไม่ได้มีเงินทองอะไรนัก ขุนนางพวกนั้นต่อให้จะทุจริต ก็ทุจริตไปได้ไม่เท่าไรหรอก อัตคัตจะตายไป..."เนี่ยคุนฟังถึงจุดนี้ ยังฟังไม่ออกเสียที่ไหน หญิงสาวชั่วร้ายคนนี้ จับจ้องที่ความโออ่าของจวนเจ้าเมืองอยู่!คิดจะยึดไปเปล่าๆ ง่ายๆ!มันง่ายแบบนั้นเสียที่ไหน!เนี่ยคุนเอ่ยขึ้นสีหน้าแข็งขืน "ใต้เท้า แต่จวนเจ้าเมืองนี้ เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของข้า เป็นมรดกของบรรพบุรุษข้าน้อย! ใต้เท้าจะมาฮุบมรดกข้าไปแบบนี้ไม่ได้กระมัง?"จั๋วซือหรานหัวเราะเอ่ยขึ้น "ไอ๊หยา เจ้าเมืองอย่ามาหลอกข้าเลย ท่านเป็นคนตงโจว อยู่ห่างจากที่นี่ตั้งไกล จะมามีมรดกบรรบุรุษอยู่ในสถานที่ห่างไกลแบบนี้ได้ยังไงกัน..."เนี่ยคุนไม่เคยเจอคนที่ไร้เหตุผลแบบนี้มาก่อน! ถึงแม้อันที่จริงเขาเองก็ไม่ค่อยมีเหตุผลก็ตามแต่บางคนก็เป็นอย่างเนี่ยคุน พอยึดครองของคนอื่นมา ก็รู้สึกว่านี่เป็นเรื่อง

ปันอวิ๋นดึงเฟิงเหยียนกับชิ่งหมิงมายืนที่มุมหนึ่งข้างประตู มองดูฉากนี้น่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นจั๋วซือหรานเผชิญหน้ากับศัตรูตรงๆ แบบนี้นี่มัน...ได้อารมณ์จริงๆมีความรู้สึกเหมือนว่าคนที่เคยแพ้ให้กับนางก่อนหน้านั้น พ่ายแพ้ไปได้แบบสมเหตุสมผลมากเพราะนับตั้งแต่ที่นางปรากฏตัว แม้จะยืนเผชิญหน้ากับเนี่ยคุนเพียงคนเดียวอย่างดุเดือดแม้เนี่ยคุนจะถือดีว่าตนมีพลังอำนาจจากเมืองแห่งบาปทั้งเมืองนี้ก็ตามแต่กลับไม่ได้เปรียบนางเลยแม้แต่น้อยจังหวะทั้งหมดล้วนอยู่ในกำมือนาง!หญิงสาวเช่นนี้ ใครจะมองว่านางเป็นหญิงสาวอ่อนแอได้กัน?!โอ้ ปันอวิ๋นจู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ เหมือนว่าตนเอง...ก่อนหน้านี้เพราะเห็นว่านางกระอักเลือดอย่างอ่อนแออยู่บ่อยๆ ก็อดรู้สึกว่านางเป็นหญิงสาวอ่อนแอขึ้นมาแบบไม่รู้ตัวเหมือนกันนี่นะจั๋วซือหรานตอนนี้ยิ้มมองจี๋จ้ง "ในเมื่อเจ้าก็พูดว่าใช่แล้ว เจ้าเมืองเนี่ยทำหน้าที่เป็นขุนนางของราชสำนัก กินเงินเดือนจากราชสำนัก ก็ย่อมเป็นขุนนางของราชสำนักโดยปริยาย ในฐานะขุนนางราชสำนักที่ไม่มีตำแหน่งศักดินาเลยแม้แต่น้อย ด้วยเงินเดือนเพียงเท่านั้น จะมีทรัพย์สินส่วนตัวขนาดนี้ได้ยังไง? แถมยังเป็น...จวน

เนี่ยคุนเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น "ยิ่งไปกว่านั้นพอคิดอย่างละเอียด ผู้ติดตามสามคนข้างกายนาง ก็เหมือนไม่ใช่พวกธรรมดาด้วย""ขอรับ" จี๋จ้งก่อนหน้านี้ก็สังเกตสามคนนี้อยู่ พวกเขาเหมือนมีท่าทีชมมหรสพอยู่ ไม่ได้สนใจแต่ปล่อยให้นางจัดการอยู่คนเดียวเลยการมีท่าทีเช่นนี้ได้ มีอยู่สองคำอธิบาย ข้อหนึ่ง พวกเขาไม่ได้รู้สึกว่าสถานการณ์นี้เป็นสถานการณ์ใหญ่อะไร ดังนั้นจึงไม่เกิดความรู้สึกอะไรขึ้นทั้งนั้นข้อสอง ต่อให้หญิงสาวคนนั้นจัดการสถานการณ์นี้ไม่ได้ พวกเขาก็ยังจัดการได้อย่างสบายไม่ว่าจะข้อไหน ก็ทำให้คนรู้สึกว่าผู้ชายสามคนนี้ ค่อนข้างตำมือเลยทีเดียวเนี่ยคุนขมวดคิ้ว รู้สึกแค่ว่าตนเองซวยจริงๆ"ให้ตายเถอะ จะให้ใครมาก็ได้ แต่นี่ดันส่งปีศาจสาวแบบนี้เข้ามา เจ้าจักรพรรดิเฒ่านั่นเจ้าเล่ห์เสียจริง..."เนี่ยคุนพูดคำนี้จบ ก็เปลี่ยนความคิด "เฮอะ ก็จริง จักรพรรดิเฒ่านั่นไม่ได้เจ้าเล่ห์มาตั้งหลายปี สงสัยว่าครั้งนี้ น่าจะมีท่าทีของอ๋องสำเร็จราชการแทนอยู่ด้วยกระมัง..."เนี่ยคุนเอียงตาไปถามจี๋จ้ง "แล้วตอนนี้ทำยังไงดี? รับมือกับนางหรือ? ข้าให้คนส่งข้าวส่งสุราไปแล้ว ด้านในก็ทำอะไรบางอย่างไว้ด้วย ถ้าเจ้าคิดว่าไม่เห

ปันอวิ๋นยิ้มตอบ "ได้ๆๆ ใต้เท้าโหวพูดถูกต้อง"จั๋วซือหรานเดินมาข้างๆ เฟิงเหยียน เฟิงเหยียนตอนนี้ก็ปิดคลุมตัวไว้มิดชิดจั๋วซือหรานแม้จะเตรียมจะหลอมเพลิงชนิดใหม่อยู่ เพื่อจะนำมาหลอมสกัดวัตถุดิบเกราะกระดูกบนตัวของอสูรกลืนแมลงแต่เนื่องจากต้องรับมือกับเนี่ยคุน ดังนั้นจึงยังปลีกตัวออกมาทำไม่ได้ดังนั้นเฟิงเหยียนจึงยังต้องคลุมตัวไว้มิดชิด แต่จะมากน้อยก็ยังถูกลวกจนบาดเจ็บอยู่บ้าง แม้จะไม่รุนแรงนักแต่จั๋วซือหรานมองแล้วก็ยังรู้สึกทนไม่ไหวตอนนี้จึงแหย่เขาขึ้นมาว่า "ท่านว่านี่ดูเหมือนเรือนทองไหม?""น่าจะใช่กระมัง" เฟิงเหยียนตอบจั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น "เช่นนั้นหลังจากนี้ข้าจะใช้เรือนทองนี้มาซ่อนโฉมงาม""โฉมงามไหนล่ะ?" เฟิงเหยียนถามในใจอันที่จริงก็มีคำตอบอยู่ ดังนั้นในน้ำเสียงจึงมีอารมณ์ขันอยู่ด้วยจั๋วซือหรานตอบ "ถ้าท่านยังไม่รู้ งั้นก็คงเป็นโฉมงามคนอื่น ถ้าท่านรู้ล่ะก็ มันก็เป็นโฉมงามที่ท่านรู้คนนั้นนั่นล่ะ"เฟิงเหยียนหัวเราะเบาๆ "เช่นนั้นก็น่าจะเป็นโฉมงามที่ข้ารู้คนนั้นนั่นล่ะ"ชิ่งหมิงนิ่งเงียบอยู่ข้างๆแต่ปันอวิ๋นกลับล้อขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ "เชอะ..."เขายื่นมือไปสะกิดเฟิงเหยียนเบ