Semua Bab ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Bab 1431 - Bab 1440

จั๋วซือหรานมองพวกเขา แต่ยังไม่ได้บอกอะไร ถามต่อว่า "แลกเปลี่ยนอะไร"นางจ้องหน้าบากตรงหน้าคนนี้ แม้ท่าทางของอีกฝ่ายจะดูดุดันมากจริงๆ ก็ตามแต่จั๋วซือหรานเองก็เห็นสถานการณ์ใหญ่ๆ มาเยอะมากแล้วจริงๆ นางไม่ได้กลัวคนที่มีท่าทางดุดันแบบนี้เลยอำนาจตัดสินใจอยู่ในมือนาง นางไม่จำเป็นต้องประนีประนอมอะไรชายหน้าบากนิ่งงันไม่พูดอะไรไปครู่หนึ่ง แม้ในใจจะเข้าใจเรื่องนี้ชัดเจน...ว่าอำนาจตัดสินใจอยู่ที่นางดังนั้นหลังจากที่หน้าบากเงียบไปครู่หนึ่ง ก็เอ่ยขึ้นว่า "ข้าจะเอาชีวิตของเนี่ยคุนส่งให้เจ้า"เนี่ยคุนพอได้ยินคำนี้ก็อึ้งไปแล้ว ดิ้นรนขึ้นมา ทั้งตัวบิดไปมาเหมือนปลาไหลจั๋วซือหรานพอได้ยินก็เหลือบมองเนี่ยคุนผาดหนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะเสียงเรียบ "ก็แค่ชีวิตไร้ค่าชีวิตนึง ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับข้าเลย"นางมองไปทางชายหน้าบาก "เงื่อนไขนี้สำหรับข้าไม่ได้มีแรงดึงดูดมากพอ"ชายหน้าบากขมวดคิ้ว ดวงตาเย็นชา "งั้นเจ้าต้องการอะไร"ถ้าหากไม่ใช่เงื่อนไขที่เกินไปล่ะก็ เพื่อสือหลินแล้ว พวกเขาก็ไม่ใช่จะรับปากไม่ได้แต่ถ้าหากเงื่อนไขมากเกินไป ก็ต้องมาพิจารณากันใหม่จั๋วซือหรานมองพวกเขา "ข้าคิดดูแล้ว พวกเจ้ายอมไปร

พอได้ยินคำนี้ของจั๋วซือหราน พวกเขาก็รู้ว่าจั๋วซือหรานไม่ได้พูดโกหกในสายตาพวกเขา ล้วนเป็นอารมณ์สั่นสะเทือนตกตะลึงนี่มันยากเกินไปแล้วเพราะก่อนหน้านี้จั๋วซือหรานพบว่า คนที่ตำหนักเซินหลัวชุบเลี้ยงออกมา จะเป็นพวกอารมณ์เฉยเมยสีหน้าไม่แสดงชัดเจนบนใบหน้าต่อให้เห็นสือหลินยังมีชีวิตอยู่ สีหน้าพวกเขาก็แค่รู้สึกผ่อนคลายลงมาเล็กน้อยเท่านั้นทว่าตอนนี้ บนสีหน้าพวกเขากลับมีความตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดชายหน้าบากคนนั้นพูดขึ้นมาก่อนว่า "เจ้าบ้าไปแล้ว"เขายืนยันได้เลย ว่าหญิงสาวคนนี้บ้าไปแล้วนางไม่รู้หรือไงว่าพูดอะไรอยู่? จะเป็นศัตรูกับสภาผู้อาวุโสเนี่ยนะ?ถ้าหากพวกเขาสามารถเป็นศัตรูกับสภาผู้อาวุโสได้!พวกเขาก็ไม่ต้องมาหลบอยู่ในซื่อหนานเหมือนหนูในท่อแล้ว!"เจ้าจะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ" เขาเอ่ยซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง"ข้าไม่ได้บ้า" จั๋วซือหรานตอบ "คนเราน่ะ มันก็ต้องมีความฝันอยู่บ้าง""ไอ้ของเจ้านั่นมันไม่ใช่ความฝัน" ชายหน้าบากส่ายหัว "เจ้าก็แค่ละเมอเพ้อพกคิดถึงสิ่งที่จับต้องไม่ได้เท่านั้น เป็นศัตรูกับสภาผู้อาวุโสเนี่ยนะ? เจ้ารู้ไหมว่าสภาผู้อาวุโสคืออะไร?"จั๋วซือหรานยิ้มๆ "คือความมืดมิด การกดขี่

และตอนนี้เอง สือหลินกับชายหน้าบากกลุ่มคนที่ทรยศออกมาจากตำหนักเซินหลัวสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีเปลี่ยนไปจนปั้นยากเลยทีเดียว มีความหวาดกลัวออกมาอย่างไม่ปิดบังตอนนี้เอง ในที่สุดพวกเขาก็นึกออกแล้วพวกเขานึกออกแล้วเพราะอะไรก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเขาได้ยินเสียงหึ่งๆ รางๆ ถึงได้รู้สึกคุ้นเคยนัก รู้สึกว่าเคยได้ยินมาจากที่ไหน...เพราะพวกเขาเคยได้ยินคนพูดถึงแล้วจริงๆนั่นเป็นช่วงที่พวกเขายังไม่ได้ทรยศตำหนักเซินหลัวพวกเขาทำตัวเป็นเครื่องจักรสังหารคนไม่ได้จริงๆ และเคยเจ็บปวดทรมานกับสับสนเพราะเรื่องนี้ด้วยเช่นกันกระทั่งยังเคยสงสัยด้วย ว่ามีตัวตนคนแบบนี้อยู่จริงหรือ?จากนั้นจึงได้ล่วงรู้ถึงตัวตนหนึ่งเข้าคนที่ฝึกฝนออกมาจากตำหนักเซินหลัวในระยะเวลาที่สั้นที่สุดได้ยินว่า เขาคือคนที่อาภัพทางครอบครัว ไม่มีญาติพี่น้องใดเลยสำหรับญาติของคนอื่น เขาก็ไม่ได้มีจิตใจเห็นใจสงสารให้เขาสังหารใครเขาก็ไปสังหารกระทั่งไม่มีลังเลด้วยซ้ำพวกเขายังจำได้ถึงคำที่นำมาพรรณนาคนผู้นี้ในตอนนั้น...เขาคือมือสังหารแต่กำเนิดดังนั้นพวกเขาจึงเคยถาม ว่าคนผู้นี้แกร่งมากไหม?คำตอบที่ได้รับคือ...แข็งแกร่งมาก แกร่งขนาด

ไม่เพียงแต่จั๋วซือหรานที่ผ่อนคลายลงไม่ได้ พวกสือหลินเองก็ผ่อนคลายลงไม่ได้เหมือนกันเอาจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ พวกเขาอยากจะหนีออกไปนานแล้วแต่ว่า พวกเขาต่อให้แค่จะขยับตัวหนีไปสักเล็กน้อย หรือแค่จะก้าวเท้าออกไปแค่ก้าวเดียวก็สัมผัสได้ว่า ตนเองเหมือนถูกกลิ่นอายน่ากลัวบางอย่างพันธนาการเอาไว้ศพที่ศีรษะและลำตัวแยกจากกันของเนี่ยคุน ยังมีเลือดทะลักไปทั่วอยู่ข้างๆ เลยนะ！มีคำเตือนแบบนี้แล้ว ใครจะกล้าบุ่มบ่ามขยับตัวอีก?ทำได้แค่ยืนอยู่ที่เดิมเท่านั้นสายตาของถังฉือเหลือบมองพวกเขาเรียบๆ จากนั้นก็พูดเสียงสงบออกมาว่า "แล้วที่นี่ยังมีพวกทรยศจากตำหนักเซินหลัวอยู่ด้วย"สือหลินใจหายวาบขึ้นมา ตัวชาดิกไปหมด！ตอนนี้เอง เฟิงเหยียนก็เอ่ยเสียงต่ำมาว่า "ข้ากับปันอวิ๋นก็คนทรยศนะ"สีหน้าของถังฉือไม่เปลี่ยนไปนัก แต่ถ้ามองอย่างละเอียดอันที่จริงก็ยังมองออกว่า ในสีหน้าเขา มีอาการชะงักไปเล็กน้อยแบบไม่ค่อยชัดเจนนักเทียบกับเฟิงเหยียนที่น้ำเสียงต่ำขรึมแล้ว ยังถือว่าเป็นน้ำเสียงที่ตั้งใจจริงจังอยู่เสียงของปันอวิ๋นที่อยู่ข้างๆ ก็ยิ่งไม่ยี่หระเข้าไปอีก "ไม่ใช่แค่นี้นะ ข้ากับเฟิงเหยียนยังคิดจะไปขโมยตัวซงซีกับเย

คำนี้พอฟังแล้ว ก็เหมือนจะไม่มีอะไรที่ผิดปกตินักดังนั้นสือหลินจึงรีบพาพวกของตนเองออกไปเพียงแต่ว่า หลังจากพวกเขาออกจากจวนเจ้าเมือง สหายคนหนึ่งก็ถามขึ้นเสียงต่ำอย่างอดไม่อยู่"พวกเรา...จะหนีกันไหม?"พอคำนี้ออกมา พวกเขาก็นิ่งเงียบกันไปนั่นสิ ก่อนหน้านี้ที่อยู่ข้างใน มันอันตรายเกินจนหนีไม่ได้แต่ตอนนี้ พวกเขาออกมาจากจวนเจ้าเมืองแล้ว ถ้าหากจะหนีล่ะก็...ตอนนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสนี่นาเพียงแต่ว่าพวกเขา...จะหนีกันไหม?สือหลินไม่พูดอะไร หันหน้ามองไปทางจิ่วเฉียวผาดหนึ่ง จิ่วเฉียวคือชื่อของชายหน้าบากเหมือนกำลังรอความเห็นของจิ่วเฉียวจิ่วเฉียวไม่พูดอะไร แค่ถามว่า "เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ?"สือหลินเม้มปากนิ่งงันไปครู่หนึ่งจึงบอกว่า "ข้า...ไม่อยากไปเป็นหนูอีกแล้ว"ได้ยินคำนี้ เหล่าสหายก็ล้วนสายตาเบิกโพลงด้วยความตกใจราวกับว่าคำนี้ของสือหลิน ไปสะกิดบางจุดในใจพวกเขาเข้าสือหลินสูดหายใจลึก พูดต่อว่า "พ่อแม่ของข้าจากไปเร็ว ท่านป้ากับท่านลุงคอยดูแลข้ามาโดยตลอด...แต่พวกเขากลับต้องมาตายเพราะข้า"เขาไม่มีทางลืม ที่ตนเองไม่สามารถลงมือกับป้าและลุงได้ และตัดสินใจแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะให้