Semua Bab ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Bab 1441 - Bab 1450

ชิ่งหมิงไม่ได้ตอบคำถามนี้ของปันอวิ๋น เขาคิดในใจ ซือหรานไม่ได้หลอกล่อเสียหน่อยซือหรานปฏิบัติกับคนอย่างจริงใจนะ！ไม่นานนัก พวกของสือหลิน ก็ทยอยกันกลับเข้ามาแล้วถังฉือแม้จะไม่พูดอะไร นั่งกินหมูแผ่นเงียบๆ อยู่ทางนั้นแต่ในสายตากลับจ้องเขม็งมาที่พวกเขาจ้องจนพวกเขาแต่ละคนขนลุกซู่ กลัวว่าอาวุธเดินได้คนนี้จะเปลี่ยนใจเมื่อไร แล้วชักกระบี่ออกมาสับพวกเขาทิ้งถ้าไม่ได้มีความคิดจะสับคนทิ้ง ทำไมต้องมาจ้องกันแบบนี้ด้วยล่ะ?ถังฉือจ้องตาไม่กระพริบ ริมฝีปากยิ่งเม้มแน่นขึ้นเรื่อยๆหนึ่งคน สองคน....หกคน เจ็ดคน...เก้าคน... สิบคน...ตอนที่จิ่วเฉียวหิ้วไหกลับมาเป็นคนสุดท้าย ประกายในตาถังฉือก็ค่อยๆ หม่นลงมาอารมณ์ของเขาตรงไปตรงมามาก เขียนชัดบนใบหน้าเลยทีเดียวทำให้มองข้ามไปได้ยากจริงๆจั๋วซือหรานยิ้มตาหยีมองเขา "พวกเขาสิบคนกลับมาหมดแล้ว ไม่ขาดเลยแม้แต่คนเดียว ข้าชนะแล้ว"ถังฉือไม่พูดอะไร แค่พยักหน้าให้เงียบๆคนแบบเขา ไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะกลับคำเลย ถึงยังไงตัวเขาเองก็มีอาการย้ำคิดย้ำทำอยู่แล้วจั๋วซือหรานบอกต่อว่า "แต่ว่านะ เพื่อต้อนรับขับสู้ในฐานะเจ้าบ้าน และขอบคุณที่ไม่ทำอะไรน้องชายข้า

ดวงตาจวงชิ่งหมิงแดงก่ำ เหมือนครู่ต่อมาสิ่งที่จะพรั่งพรูไม่ใช่น้ำตา แต่เป็นเลือดที่จะไหลออกมาแทนเขาจ้องมองถังฉือเขม็ง แม้จะรู้ว่าควรมีเหตุผลหน่อยก็ตามทีแต่ตอนนี้ ยังคงรู้สึกว่าทั้งหมดมันไม่สำคัญแล้วไม่อาจพิจารณาได้เลยจริงๆ"ข้าจะไปกับเจ้า ให้พวกเขาปล่อยตัวป๋อยวน!" เสียงของชิ่งหมิงแหบพร่าแทบจะเป็นเสียงสะอื้นแล้วถังฉือมองเขานิ่งๆ สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนักครู่ต่อมา ก็หันไปบอกกับจั๋วซือหรานว่า "น้องชายเจ้านี่ใสซื่อมากเลย"จั๋วซือหรานยกแก้วขึ้นจิบชาแทนเหล้าให้เขา "เพราะถูกปกป้องอย่างดีมาโดยตลอดนั่นล่ะ"สีหน้าจวงชิ่งหมิงตอนนี้ขาวซีดไปแล้วถังฉือนั่งอยู่ที่นั่น ยกสุราห้าพิษขึ้นจิบไปคำหนึ่งจากนั้นจึงเอ่ยว่า "เจ้าไปกับข้าก็ไม่มีประโยชน์"อารมณ์ของชิ่งหมิง ค่อยๆ ใจเย็นลงมาแล้ว เขามองถังฉือ สายตาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสนขึ้นมาแต่ถังฉือเหมือนไม่คิดจะพูดอะไรอีก ตั้งหน้าตั้งตากินต่อไปปันอวิ๋นยกมือผลักเขาอย่างอดไม่อยู่ "เขาฟังไม่ออก เจ้าอธิบายให้เข้าใจหน่อยซิ"ถังฉือหยุดกิน น่าจะเพราะคำว่า 'อธิบาย' สำหรับเขาเป็นเรื่องที่ยากกว่า 'ฆ่าคน' มากดังนั้นเขาจึงหยุดลงเพื่อรวบรวมคำ

ถังฉือพอได้ยินคำนี้ ก็จ้องมองนางเขม็ง"พวกเจ้าสองคนนี่ ชอบตั้งชื่อให้คนอื่นซะจริงนะ" ถังฉือเอ่ยขึ้นจั๋วซือหรานยิ้มตอบ "ไม่ได้ตั้งให้เจ้า แต่ตั้งให้กับกระบวนท่าของเจ้า"ถังฉือคิดๆ "ชื่อว่าอะไรล่ะ?"ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ชอบคำว่าทลายฟ้าจั๋วซือหรานยิ้มตาโค้ง "กระบี่ผ่ามิติ"ถังฉือขยับปาก เหมือนตนเองพูดชื่อนี้อยู่จากนั้นตาก็เป็นประกาย "ได้ เรียกแบบนี้เลยแล้วกัน"จั๋วซือหรานยิ้มตอบ "เอาล่ะวันนี้ก็แสดงเท่านี้พอ ข้านึ่งขนมแป้งฟักทองไว้ในครัว กินคู่กับผงรากบัวพุทราจีน รีบไปกินเถอะ"ถังฉือกระเด้งตัวขึ้นมา ก้าวเดินกระฉับกระเฉงตรงไปที่ห้องครัวทันทีจั๋วซือหรานพอหันมาก็เห็นสายตากระหายใคร่รู้สิบคู่"นายท่าน" จิ่วเฉียวเนื่องจากอายุมากสุด ดังนั้นจึงเป็นหัวหน้า เขาเอ่ยถามเสียงต่ำ "เมื่อครู่นี้ใต้เท้าถังฉือคนนั้น สำแดงอะไรออกมากันแน่? พวกข้าดูแล้วไม่เข้าใจเลย"จั๋วซือหรานยิ้มตาโค้ง นางดึงกระบี่ยาวออกมาจากเอวจิ่วเฉียวพูดขึ้นว่า "ดูดีดีๆ ล่ะ"จากนั้นจั๋วซือหรานก็สะบัดกระบี่!และทุกคนก็เห็นว่า กิ่งไม้เล็กหนาประมาณข้อมือกิ่งหนึ่งก็ถูกตัดขาดไปไม่รู้เพราะอะไร อาจจะเพราะการเคลื่อนไหวของจั๋วซื

แม้จะบอกว่าจั๋วซือหรานรู้อยู่แล้วว่าในจดหมายลับดินแดนทางใต้พวกนี้มีเนื้อหาที่ไม่ค่อยจะดีนักยิ่งไปกว่านั้นก็รู้มานานแล้วว่าเนี่ยคุนลักลอบค้าโลหะกับอาวุธที่ขาดแคลนที่สุดไปยังดินแดนทางใต้กับแคว้นเหยี่ยนแต่ดูจากสีหน้าที่ปั้นยากขึ้นเรื่อยๆ ของพ่อลูกเฟิ่งหลานกับเฟิ่งซาน กลับยังรู้สึกว่า เรื่องราวอาจจะไม่ได้ง่ายดายแค่นี้จั๋วซือหรานก็ไม่ได้เร่งรัด รอพวกเขาค่อยๆ อ่าน อ่านจบแล้วค่อยพูดผลลัพธ์คือตอนที่อ่านจบเฟิ่งซานทนไม่ไหว กระอักเลือดออกมาโฮกหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าโมโหจนเลือดลมพุ่งพล่านไปถึงระดับไหน"ท่านพ่อ!" เฟิ่งหลานร้องตกใจ รีบเข้ามาประคองตัวบิดาไว้เฟิ่งซานโบกไม้โบกมือ ส่งสัญญาณว่าตนเองไม่เป็นไรจั๋วซือหรานรอจนเขาอารมณ์สงบลงมาหน่อย จึงถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง เห็นร่องรอยอะไรมาบ้าง?"เนื่องจากเฟิ่งซานเลือดลมพุ่งพล่าน ตอนนี้ยังหายใจหายคอไม่สะดวกเฟิ่งหลานที่อยู่ข้างๆ จึงตอบว่า "ใต้เท้า ในห้องลับเหล่านี้ ทั้งหมดคือหลักฐานการสมคบคิดของเนี่ยคุนกับดินแดนทางใต้"จั๋วซือหรานพยักหน้า เรื่องนี้นางรู้อยู่แล้วเฟิ่งหลานเอ่ยต่อ "ดูจากเนื้อหาในจดหมายลับนี้..."นางสูดลมหายใจลึก น้ำเสียงขรึมลง

พอพูดจุดนี้ถึงปันอวิ๋น ตัวปันอวิ๋นก็ไม่พูดอะไร หรุบตาลงเล็กน้อย ดูเหมือนรู้สึกผิดอยู่จั๋วซือหรานเอ่ยต่อว่า "หลังจากนั้นพวกเจ้าอีกคนหนึ่งก็ช่วยเขาหลอมครึ่งหุ่นเชิดจนสำเร็จ ควบคุมราชาดินแดนทางใต้ได้อย่างสมบูรณ์ แล้วนางก็ก่อเรื่องต่อจนทำข้าขยะแขยงอีก..."นางมองศิษย์พี่น้องพวกนี้ในใจคิดว่า ตนเองคงจะติดหนี้บุญคุณศิษย์พี่น้องพวกนี้อยู่ เลยต้องมาช่วยเก็บกวาดความยุ่งเหยิงที่พวกเขาก่อไว้แบบนี้กระมังแต่ว่าจั๋วซือหรานแม้จะปวดหัวหน่อยๆ ทว่าในน้ำเสียงฟังแล้วกลับมีแค่ความรู้สึกจนใจเท่านั้น ไม่ได้มีความคิดจะกล่าวโทษเลยนางยื่นมือหยิบพู่กันกับหมึกออกมา เตรียมจะเขียนจดหมายส่งกลับไปเมืองหลวงเฟิงเหยียนเห็นท่าทางของนาง ก็พอเดาเจตนาได้ "เจ้ากังวลว่าการเคลื่อนไหวขั้นต่อไปของนาง จะพุ่งเป้าไปที่ต้าชางหรือ?"จั๋วซือหรานพยักหน้า "แม้ว่าแคว้นเหยี่ยนกับแคว้นเย่จะอยู่ใกล้ซือคงเจาหมิ่นมากกว่า ตามหลักแล้วลงมือได้สะดวกกว่า แต่ข้าคิดว่านางมีความแค้นส่วนตัวกับต้าชางและดินแดนทางใต้อยู่ ดังนั้นถ้าเทียบกับการที่นางจะลงมือกับแคว้นเหยี่ยนและแคว้นเย่แล้ว บางทีนางอาจจะอยากลงมือกับต้าชางมากกว่า"การพิจารณาของจั๋วซื