บทที่ 1439

คำนี้พอฟังแล้ว ก็เหมือนจะไม่มีอะไรที่ผิดปกตินัก

ดังนั้นสือหลินจึงรีบพาพวกของตนเองออกไป

เพียงแต่ว่า หลังจากพวกเขาออกจากจวนเจ้าเมือง สหายคนหนึ่งก็ถามขึ้นเสียงต่ำอย่างอดไม่อยู่

"พวกเรา...จะหนีกันไหม?"

พอคำนี้ออกมา พวกเขาก็นิ่งเงียบกันไป

นั่นสิ ก่อนหน้านี้ที่อยู่ข้างใน มันอันตรายเกินจนหนีไม่ได้

แต่ตอนนี้ พวกเขาออกมาจากจวนเจ้าเมืองแล้ว ถ้าหากจะหนีล่ะก็...

ตอนนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสนี่นา

เพียงแต่ว่าพวกเขา...จะหนีกันไหม?

สือหลินไม่พูดอะไร หันหน้ามองไปทางจิ่วเฉียวผาดหนึ่ง จิ่วเฉียวคือชื่อของชายหน้าบาก

เหมือนกำลังรอความเห็นของจิ่วเฉียว

จิ่วเฉียวไม่พูดอะไร แค่ถามว่า "เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ?"

สือหลินเม้มปากนิ่งงันไปครู่หนึ่งจึงบอกว่า "ข้า...ไม่อยากไปเป็นหนูอีกแล้ว"

ได้ยินคำนี้ เหล่าสหายก็ล้วนสายตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ

ราวกับว่าคำนี้ของสือหลิน ไปสะกิดบางจุดในใจพวกเขาเข้า

สือหลินสูดหายใจลึก พูดต่อว่า "พ่อแม่ของข้าจากไปเร็ว ท่านป้ากับท่านลุงคอยดูแลข้ามาโดยตลอด...แต่พวกเขากลับต้องมาตายเพราะข้า"

เขาไม่มีทางลืม ที่ตนเองไม่สามารถลงมือกับป้าและลุงได้ และตัดสินใจแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะให้