ฟู่เจิงเงยหน้าขึ้น มองไปปราดเดียวก็เห็นเงาร่างของเวินเหลียงยืนอยู่หน้าประตูเธอยืนในทิศทางย้อนแสง สีหน้าคลุมเครือมองเห็นไม่ชัด ทว่าเขากลับมีลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง เธอกำลังมองเขาอยู่“บังเอิญเจอฉางคงตรงทางเดิน ก็เลยมาทักทายกับทุกคนสักหน่อย” ใบหน้าของเวินเหลียงแฝงรอยยิ้มเล็กน้อย พลางกวาดสายตาไปที่ทุกคนอย่างรวดเร็ว“มากินข้าวกับเพื่อนที่นี่เหรอ?” ฟู่เจิงถาม“อืม”เจียงมู่ยิ้มพร้อมถามขึ้นว่า “เวินเหลียง ช่วงนี้กำลังยุ่งอะไรอยู่เหรอ?”“แอมบาสเดอร์ของเอ็มคิวค่ะ”เจียงมู่อึ้งไป ทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าตัวเองหยิบระเบิดขึ้นมาแล้วแต่เห็นได้ชัดว่าคนอื่นไม่รู้ ระเบิดลูกนี้นั้นหมายถึงฉู่ซืออี๋ เขาหัวเราะแล้วพูดขึ้น “แอมบาสเดอร์ก็อยู่นี่ไม่ใช่เหรอ?”เวินเหลียงยิ้มชืด ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปที่โต๊ะ แล้วหยิบแก้วเปล่าขึ้นมารินชาให้ตัวเอง “วันนี้ไหน ๆ ก็บังเอิญได้เจอกัน ฉันขอใช้ชาแทนเหล้าดื่มให้คุณทั้งสองคนนะคะ รบกวนแล้วนะคะ วันหน้าค่อยเลี้ยงข้าวทุกคนอีกครั้งก็แล้วกันนะคะ พี่รอง ฉันขอดื่มให้คุณด้วย”“พี่รอง” สองคำนี้ เธอเรียกอย่างชัดเจนเป็นพิเศษนับตั้งแต่ทั้งสองคนแต่งงานกัน ราวกับเวินเหลียงเธอไม่เ

“กลับมาแล้วเหรอ?” ฟู่เจิงถามขึ้นเวินเหลียงมองหน้าตรง ไม่สนใจใด ๆ เธอขึ้นไปชั้นบนเลยนัยน์ตาของฟู่เจิงเคร่งขรึม สายตามองตามเงาร่างของเธอไป จนกระทั่งเงาร่างของเธอหายไปตรงปลายบันไดฟู่เจิงนั่งอยู่ชั้นล่างครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นตรงดิ่งไปยังห้องนอนที่อยู่ชั้นบนเลย เขาเปิดประตู ไม่เห็นใครในห้องนอน ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลซู่ ๆ ในห้องน้ำ เวินเหลียงกำลังอาบน้ำอยู่ลูกกระเดือกของฟู่เจิงขยับขึ้นลง เขาคลายคอเสื้อ แล้วหยิบผ้าคลุมอาบน้ำออกมาจากตู้เสื้อผ้า ก่อนจะไปล้างหน้าล้างตาอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านนอกฟู่เจิงกลับมาจากด้านนอก เจอเข้ากับเวินเหลียงที่ออกมาจากในห้องน้ำพอดีเธอลืมหยิบชุดนอนไป เป่าผมจนแห้งกึ่งหนึ่งแล้ว บนตัวห่อหุ้มเอาไว้ด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว ห้อยลงมาจากหน้าอกปกปิดสะโพกเอาไว้พอดิบพอดี ลำคองดงาม ไหล่ทั้งสองข้างกลมมนเล็กเรียว ส่วนที่ถูกผ้าขนหนูปกปิดเอาไว้ ค่อนข้างกลมกลึงเย้ายวน ฟู่เจิงราวกับยังสามารถหวนนึกถึงการสัมผัสพวกมันด้วยมือออก ต้นขาเรียวยาวขาวผ่องเปลือยเปล่าอยู่ด้านนอก ผิวขาวราวกับนม เนียนอย่างกับแพรต่วนทั้งสองคนสบตากันทันใดนั้นเวินเหลียงก็เบนสายตาออก ก่อนจะเดินไปหยิบชุด

เวินเหลียงรีบหลับตาลงโดยพลัน ทำทีแกล้งเป็นหลับจงมองไม่เห็นเธอ จงมองไม่เห็นเธอ จงมองไม่เห็นเธอ เธอแอบคิดอยู่ในใจทว่าร่างกายกลับสั่นหงึกเล็กน้อย เผยความรู้สึกของเธอออกไปอย่างสมบูรณ์โดยไม่ต้องสงสัยเลยเสียงฝีเท้าของชายหนุ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆเขาเดินมาทางเตียงหัวใจของเวินเหลียงเต้นระรัวแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้วทันใดนั้นเธอก็เย็นวาบไปทั้งตัว ผ้าห่มถูกเลิกออกเวินเหลียงตกใจจนแข็งทื่อไปในฉับพลัน เธอหลับตาปี๋ สองขาเหยียดตรง คิดอยู่ในใจเงียบ ๆ ฉันหลับอยู่ ฉันหลับอยู่ขอแค่ฉันไม่เห็นหน้าเขา เขาก็จะไม่ฆ่าฉัน“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้หลับ ลืมตามามองฉันสิ ไม่งั้นข่มขืนเสร็จแล้วฆ่าทิ้งแน่” ชายหนุ่มกระซิบข้างหูเวินเหลียงในหัวของเวินเหลียงว่างเปล่า เธอลืมตาขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฉันลืมตาแล้ว คุณอย่าฆ่าฉันนะ คุณอย่าฆ่า...”พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เธอเห็นใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างชัดเจนถ้าไม่ใช่ฟู่เจิงแล้วจะเป็นใครไปได้?สีหน้าของเวินเหลียงแข็งทื่อไปหมด บนดวงหน้ามีความกลัวอยู่เล็กน้อย ทำอะไรไม่ถูกนิดหน่อย และมีความอิหลักอิเหลื่อบางส่วนเธอลืมไปเสียสนิทว่าฟู่เ

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร เวินเหลียงตื่นมาท่ามกลางความมืด อย่างแรกที่สัมผัสได้คือได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อเวินเหลียงลืมตาขึ้นมา มองไปรอบ ๆ เธอจึงรู้แล้วว่าตัวเองอยู่ในห้องพักผู้ป่วยที่โรงพยาบาล“เวินเหลียง เธอตื่นแล้วเหรอ? รู้สึกยังไงบ้าง?”เมื่อเห็นเวินเหลียงลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เข้ามาในตาคือใบหน้าอันหล่อเหลาของฟู่เจิงมือของเวินเหลียงวางบนบริเวณท้องของตัวเองโดยไม่รู้ตัว“ค่อยยังชั่ว” เธอมองไปนอกหน้าต่าง ฟ้ามืดลงแล้วในจังหวะนี้เอง ก็มีเสียงจ๊อก ๆ ดังขึ้นมาจากท้องของเธอสองที“หิวแล้วใช่ไหม ฉันให้คนเอาของกินมาให้สักหน่อยดีไหม?”“กลัวว่าจะช้าเกินไป ตอนนี้ฉันหิวมาก ๆ คุณลงไปซื้อให้ฉันหน่อยได้ไหม?” เวินเหลียงเบือนหน้ามองเขาฟู่เจิงเพิ่งเคยเห็นเวินเหลียงทำสีหน้าเชื่อฟังและอ่อนโยนแบบนี้เป็นครั้งแรก เขาพยักหน้าตามสัญชาตญาณ “ได้ ฉันจะไปซื้อให้ เธออยู่ในห้องพักผู้ป่วยเพียงลำพังก็ระวังด้วยนะ มีเรื่องอะไรก็เรียกพยาบาล ห้ามลุกจากเตียงตามอำเภอใจเป็นอันขาด”เวินเหลียงพยักหน้าหลังฟู่เจิงออกไป เวินเหลียงรีบกดกริ่ง ไม่นานก็มีพยาบาลเดินเข้ามา “คนไข้อยากได้อะไรเหรอคะ? หรือว่าไม่สบายตัวตรงไหนหรือเปล่า

“ผมจะพยายามกลับมา” ฟู่เจิงเอ่ย“คุณฉู่เป็นอะไรเหรอ?” เวินเหลียงรวบรวมพลังใจถามขึ้นมาในใจของเธอมีการคาดเดาเอาไว้ตั้งนานแล้ว ฟู่เจิงไปคราวนี้ไม่กลับมาอย่างแน่นอน เหมือนอย่างเมื่อวานไม่รู้ว่าฉู่ซืออี๋เรียกเขาไปด้วยเหตุผลอะไร? ตั้งสองวันติดต่อกันแล้วฟู่เจิงหันหลังกลับไปมองเธอ พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “เวินเหลียง ก่อนหน้านี้คุณไม่เคยถามมากมายขนาดนี้เลยนี่”เวินเหลียงสีหน้าซีดขาว “ฉันเจ็บเท้ามาก ๆ คุณช่วย...”“อาการบาดเจ็บที่เท้าคุณก็ไม่ได้รุนแรงอะไร มีเรื่องอะไรก็เรียกแม่บ้าน”น้ำเสียงของฟู่เจิงเย็นชา เขาเดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมาเวินเหลียงมองเงาเบื้องหลังของเขา ในใจขมขื่นสุดขีดเธอสลัดศักดิ์ศรีอันแข็งแกร่งของเธอออกมาอย่างยากลำบาก เผยให้เห็นความอ่อนโยนเล็กน้อย ทว่าเขากลับบอกว่าเธอเรื่องมากในตอนที่คนคนหนึ่งไม่สนใจใยดีคุณ ต่อให้คุณจะเผยความอ่อนแอออกไปมากแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์เดิมทีเขาอยากจะหย่าอยู่แล้ว เธอมีสิทธิ์อะไรไปถาม?เธอเลอะเลือนไปเอง แค่ฟู่เจิงเอายาให้เธอกิน เธอก็ลุ่มหลงจนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครไปแล้วหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วแต่สิ่งที่ทำให้เวินเหลียงนึกไม่ถึงเลยก็คือ ก