บทที่ 29

เพื่อหลีกเลี่ยงความลำบากในการขึ้นลงบันได เธอจึงอยู่ในห้องนอนบนชั้นสองตลอดโดยไม่ออกมาจากห้องเลย

หากจะกินข้าวก็ให้แม่บ้านเอาขึ้นไปให้เธอ

ในขณะนี้เวินเหลียงกำลังง่วนอยู่กับการจัดการงาน เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เธอก็นึกว่าเป็นแม่บ้านที่เอาข้าวมาให้ จึงพูดโพล่งออกไปว่า “วางไว้บนโต๊ะก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวฉันค่อยกิน”

“กินข้าวก่อนแล้วค่อยทำงานเถอะ ไม่เสียเวลาเท่าไรหรอก” น้ำเสียงของฟู่เจิงแว่วดังมา

เมื่อเวินเหลียงเงยหน้าขึ้น ถึงได้เห็นว่าฟู่เจิงเป็นคนเอาอาหารมาให้เธอ “คุณเลิกงานแล้วเหรอ”

“อืม”

เวินเหลียงปิดโน้ตบุ๊กลง ฟู่เจิงเอาอาหารไปวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าเวินเหลียง จากนั้นก็ลงไปกินข้าว

รอเมื่อเธอกินข้าวเสร็จแล้ว เขาถึงขึ้นมาเก็บถ้วยชามและตะเกียบให้เวินเหลียงอีกครั้ง

ขณะที่ขึ้นมาอีกครั้ง ในมือของฟู่เจิงมีกระเป๋าอเนกประสงค์เพิ่มขึ้นมาหนึ่งใบ ข้างในใส่ยาบางส่วนของเวินเหลียงเอาไว้

ในนั้นไม่ได้มีเพียงยาที่ทางโรงพยาบาลสั่งมาให้เท่านั้น ยังมียาบรรเทาอาการ “กระเพาะอาหารแปรปรวน” ด้วย

เห็นฟู่เจิงหยิบยาเหล่านั้นออกมาทีละซอง ๆ ในใจของเวินเหลียงก็เต้นตึกตัก ๆ นิ้วมือจับชายเสื้อเอาไว้แน่น

ฟู่เจิงหยิบขวด