Share

บทที่ 28

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร เวินเหลียงตื่นมาท่ามกลางความมืด อย่างแรกที่สัมผัสได้คือได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ

เวินเหลียงลืมตาขึ้นมา มองไปรอบ ๆ เธอจึงรู้แล้วว่าตัวเองอยู่ในห้องพักผู้ป่วยที่โรงพยาบาล

“เวินเหลียง เธอตื่นแล้วเหรอ? รู้สึกยังไงบ้าง?”

เมื่อเห็นเวินเหลียงลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เข้ามาในตาคือใบหน้าอันหล่อเหลาของฟู่เจิง

มือของเวินเหลียงวางบนบริเวณท้องของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

“ค่อยยังชั่ว” เธอมองไปนอกหน้าต่าง ฟ้ามืดลงแล้ว

ในจังหวะนี้เอง ก็มีเสียงจ๊อก ๆ ดังขึ้นมาจากท้องของเธอสองที

“หิวแล้วใช่ไหม ฉันให้คนเอาของกินมาให้สักหน่อยดีไหม?”

“กลัวว่าจะช้าเกินไป ตอนนี้ฉันหิวมาก ๆ คุณลงไปซื้อให้ฉันหน่อยได้ไหม?” เวินเหลียงเบือนหน้ามองเขา

ฟู่เจิงเพิ่งเคยเห็นเวินเหลียงทำสีหน้าเชื่อฟังและอ่อนโยนแบบนี้เป็นครั้งแรก เขาพยักหน้าตามสัญชาตญาณ “ได้ ฉันจะไปซื้อให้ เธออยู่ในห้องพักผู้ป่วยเพียงลำพังก็ระวังด้วยนะ มีเรื่องอะไรก็เรียกพยาบาล ห้ามลุกจากเตียงตามอำเภอใจเป็นอันขาด”

เวินเหลียงพยักหน้า

หลังฟู่เจิงออกไป เวินเหลียงรีบกดกริ่ง ไม่นานก็มีพยาบาลเดินเข้ามา “คนไข้อยากได้อะไรเหรอคะ? หรือว่าไม่สบายตัวตรงไหนหรือเปล่า
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status