ครึ่งชั่วโมงต่อมารถม้าหยุดอยู่นอกประตูพระราชวังขันทีหลิวคนรับใช้ส่วนตัวของฝ่าบาทรอนานแล้วและพาเจียงหยุนลั่วไปที่ห้องศึกษาของฝ่าบาทโดยตรงทันทีที่เขาเข้าประตู, ข้างในก็มีเสียงหัวเราะร่าเริงของชายวัยกลางคน“เอาล่ะ! ตั้งแต่เจ้าพูดแบบนั้นข้าก็โล่งใจแล้ว! ข้ากังวลว่าเมื่อก่อนเขาผู้นั้นจะทำให้บ้านเจ้าพัง ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขาผู้นั้นที่จะติดตามเจ้า!เจียงหยุนลั่วหยุดเดิน เมื่อได้ยินเขาผู้นั้นพูดถึงตัวเองขณะที่ข้ากําลังจะฟังอีกสองสามคําและค้นหาสถานการณ์ ข้าได้ยินเสียงของขันทีหลิวดังขึ้น--“ฝ่าบาท! องค์หญิงหยุนลั่วมาแล้ว!”เจียงหยุนลั่ว:"..."เธอไม่มีทางเลือกอื่นในใจได้แต่ถอนหายใจ แล้วเดินเข้าไปเมื่อเดินไปรอบๆ ฉากกั้นห้อง ก็มีร่างที่สวมชุดลายมังกรสีทองปรากฏขึ้นมาก็คือฝ่าบาทคนปัจจุบัน เจียงหรงหยวน ซึ่งเป็นอาของเจียงหยุนลั่วด้วย!“ลุงหวง”เจียงหยุนลั่วเรียกเขาตามความจำของเธอ แต่เขาไม่ได้ทักทายเจียงหรงหยวน ไม่สนใจจริงๆ เขามองไปรอบๆเธอแล้วพูดอย่างโล่งใจ:"ไม่เลว เจ้าดูมั่นคงมากขึ้นมาก!เจียงหยุนลั่วยิ้มเมื่อเธอได้ยินอย่างนี้ และมองไปที่หลิงเฟิงซั่วซึ่งกำลังน

คนหนึ่งคนและม้าหนึ่งตัวเผชิญหน้ากันอย่างเงียบ ๆเป็นเวลานาน--จู่ๆท่าเหยียนก็ส่ายหัวเล็กน้อย ราวกับแสดงถึงความอ่อนแอเจียงหยุนลั่วใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ คลายกำลังของเธอ และพลิกตัวและกระโดดขึ้น!ท่าเหยียนไม่ขัดขืนเลยจริงๆ!"สวยงาม!!!"เจียงหรงหยวนมองไปที่ท่าทางว่องไวของเธอ และอดไม่ได้ที่จะโพล่งออกมาดวงตาของหลิงเฟิงซั่วฉายแววความสับสนและความประหลาดใจท่าเหยียนจะยอมรับเจียงหยุนลั่วจริงๆเหรอ?เป็นไปได้ยังไง!หลินหนิงซวงขี่ม้าขาวตัวใหญ่กลับมาเมื่อเห็นสถานการณ์ ชัดเจนใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความไม่เชื่อแล้วกลับกลายเป็นความอิจฉาจะเป็นท่าเหยียนได้อย่างไร?กษัตริย์ต้องมาที่นี่อย่างแน่นอน พี่ซั่วถึงยอมปล่อยม้าของตัวเองให้ไอ้ขยะคนนี้ขี่“ดูเหมือนองค์หญิงจะพร้อมแล้ว”เธอกัดฟันและพูดโดยปล่อยให้ม้ายืนในตำแหน่งเริ่มต้น"อืม"เจียงหยุนลั่วตอบเบาๆ ยืนเคียงข้างเธอโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าคนในวังยืนชูธงอยู่ไม่ไกลหลังคำสั่ง เงาสีดำพุ่งออกอย่างเร็วราวกับสายฟ้า!วันนี้เจียงหยุนลั่วสวมชุดสีแดง แขนเสื้อของเธอพลิ้วไหวราวกับผีเสื้อไฟ รูปลักษณ์ที่ดูป่าเถื่อนและมีสีสันของเธอก็ไม่น้อยไปกว่

ไม่กี่ วันต่อมา ในตอนเย็น——หลังจากเดินไปได้หนึ่งวัน ทั้งสามคนก็สุ่มเลือกสถานที่พักผ่อนบนภูเขาหยานเอ๋อกางผ้าปูข้างต้นไม้ จากนั้นหยิบแป้งที่อบแล้วมอบให้เจียงหยุนลั่วสภาวะที่ไม่อำนวยบนท้องถนน เนื่องจากทั้งสามคนรับประทานอาหารกันอย่างเต็มที่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเจียงหยุนลั่วรับมา หยิบเครื่องปรุงรศออกมาแล้วโรยไปนิดๆหน่อยๆ ปิ้งใหม่อีกรอบมัน เสร็จแล้วก็หักครึ่งแล้วมอบให้หยานเอ๋อ"ขอบคุณเจ้าค่ะองค์หญิง!"หยานเอ๋อขอบคุณนางอย่างมีความสุขและเริ่มกินทันทีโดยไม่ลืมที่จะชม:"องค์หญิง! เครื่องปรุงที่ท่านทำเองนั้นอร่อยมาก!แม้แต่แป้งที่ไร้รสนี้ก็ยังกลายเป็นอาหารอันโอชะ!"“พอแล้วๆ ของกินในปากเจ้ายังหยุดเจ้าไม่ได้เลย!”เจียงหยุนลั่วแตะหน้าผากของนางอย่างตลกขบขันไม่ไกล--เป่ยเฉินที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้อีกต้น สังเกตดูย่างสงบเดิมทีเขาคิดว่าในไม่ช้าเจียงหยุนลั่ว จะหาข้อแก้ตัวที่จะกลับไปยังเมืองหลวงหลังจากแยกออกจากกองทัพคาดไม่ถึงเลยว่า นางไม่คิดหันหลังเลยแม้แต่นิด!แต่กลับยืนยัดเดินต่อไปยังอี้เฉิง มุ่งหน้าไปในป่าและกินผลไม้ป่าโดยไม่รู้สึกลำบากใจ!แถมยังรู้วิธีระบุเส้นทางถนนและสภาพอากาศ!เห

“หยุนเอ๋อ...”หลินหนิงซวงลดตาลงและสะอื้นเบา ๆ“แม่ทัพลู่...จวนจะตายแล้ว หากรอไปสักระยะแล้วพัฒนายาแก้พิษ เขาอาจจะยังรอดได้ แต่หลังจากถูกองค์หญิงหยุนหลัวทรมานแบบนั้นเมื่อสักครู่นี้ เขาก็... หมดแรงไป เกรงว่าเราควร...เตรียมงานศพให้เร็วที่สุด”"อะไรกัน......"ลู่หยุนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของนางทันที จากนั้นก็รีบวิ่งไปหาเจียงหยุนลั่ว“นางแม่มด ข้าอยากให้เจ้าชดใช้ให้ท่านพี่ข้าด้วยชีวิตของเจ้า!”“องค์หญิงระวัง!”หยานเอ๋อรีบยืนอยู่ตรงหน้าเจียงหยุนลั่วเป่ยเฉินชักดาบออกมาและเตือนผู้คนรอบตัวเขาด้วยสายตาของเขาหลินหนิงซวงคว้าตัวหลู่หยุนแล้วพูดว่า"หยุนเอ๋ออย่าหุนหันพลันแล่นเลย นางยังคงเป็นองค์หญิงไม่ว่ายังไงก็ตาม หากเจ้าไปโดนแม้แต่ผมเส้นเดียวของนาง ข้าเกรงว่าเจ้าจะถูกประหารชีวิตเอานะ แม่ทัพลู่แน่นอนว่าคงไม่อยาก เห็นเจ้าในสภาพนั้น!"“ตายเป็นตายเพคะ! หากข้าตายถึงจะเป็นผีข้าก็จะไม่ปล่อยนางแม่มดคนนี้ไป!”ลู่หยุนดิ้นรนและต้องการก้าวไปข้างหน้ารอยยิ้มแวบขึ้นมาอย่างรวดเร็วในดวงตาของหลินหนิงซวง และนางยังคงยุยงต่อไป:"ไม่ได้ ข้าเป็นผู้นำในเรื่องของวันนี้ก็เพียงพอแล้ว! หากต้องรับ

โบยครั้งสุดท้ายอย่างนักจนทำล้มลง!เจียงหยุนลั่วรู้สึกถึงกลิ่นอันหอมหวานลอยขึ้นมาในลำคอของนาง และสะดุดล่มลงอย่างควบคุมไม่ได้!"องค์หญิง!!!"หยานเอ๋อถูกปล่อยตัวทันทีที่การลงโทษสิ้นสุดลง แล้วรีบไปพะยุงองค์หญิงเจียงหยุนลั่วพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพยุงตัวเองและไม่ให้ล้ม“สาแก่ใจแล้วรึยัง?”เสียงของนางทั้งแหบทั้งแห้งเล็ก แต่แววตาของนางกลับเปล่งประกายอย่างน่ากลัว และการจ้องมองไปที่หลิงเฟิงซั่วด้วยสายตาเย็นชาหลิงเฟิงซั่วขยับริมฝีปากของเขาเล็กน้อย ตาของเขาเหลือบมองไปที่ริมฝีปากสีซีดของนาง และทรงไม่ได้พูดอะไรเจียงหยุนลั่วไม่ทนรออีกต่อไปแล้วดึงแขนเสื้อของหยานเอ๋อหยานเอ๋อเข้าใจทันทีและช่วยพยุงนางหันหลังกลับฉากด้านหลังทำให้ผู้คนสูดหายใจเข้าลึก ๆ !วันนี้นางสวมชุดสีอ่อนแต่ตอนนี้ชุดด้านหลังเต็มไปด้วยรอยแส้เปื้อนเลือด ไขว้กันเหมือนดอกไม้เปื้อนเลือดที่กำลังเบ่งบานหลิงเฟิงซั่วมีใบหน้าที่เยืองเย็น เมื่อมองไปที่ภาพตรงหน้าเขา ดวงตาของเขาก็มืดมัวหลินหนิงซวงเห็นหลิงเฟิงซั่วจ้องมองที่แผ่นหลังของเจียงหยุนลั่ว ในใจก็รู้สึกเกลียดชังยิ่งนักนางเดินไปข้างหน้าและคว้าแขนเสื้อของท่านอ๋องแล้วพูดอ