“มาแล้วทำไมไม่พูดไม่จาทำไมงั้นรึ ท่านไม่ได้เห็นข้าได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสและไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ผิดหวังหรือเพคะ”ทันใดนั้นเสียงผู้หญิงที่อ่อนแอก็ดังเข้ามาในหูดวงตาของหลิงเฟิงซั่วเป็นประกาย จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเขากำลังฟุ้งซ่านจากนั้นก็ได้กลิ่นยาจางๆ ไปทั่วเจ้านำยามาด้วยเหรอ?จิตใจของหลิงเฟิงซั่วก็หลุดลอยไปอีกครู่หนึ่ง“ยังดูไม่พอเหรอ?”เจียงหยุนลั่ว กระตุ้นไปอีกครั้ง แม้ว่าคำพูดของนางจะออนโยนเหมือนเมื่อ แต่การแสดงออกของสีหน้าไม่ดีนักหลิงเฟิงซั่วไม่พลาดความเย็นชาในแววตานาง คิ้วของเขายกขึ้น และกำลังจะจู่โจมเข้าไป แต่เขานึกเรื่องนึงได้เขายกมือ ขึ้นเล็กน้อย——“รูปนี้มาจากไหน?”เขาดูเคร่งขรึมและถือม้วนกระดาษที่เพิ่งส่งโดยหยานเอ๋อตัวข้าคิดว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะเล่นกลอะไรอีกโดยไม่คาดคิดสิ่งที่วาดบนม้วนกระดาษนี้จริงๆ แล้วเป็นปีกบินที่มีกลไกฉลาดและไม่ซับซ้อน!ถ้าสร้างได้ก็จะมีความหวังกับสถานการณ์บ้านเมืองอี้เฉิง!แต่สิ่งนั้นจะอยู่ในมือของเจียงหยุนลั่วได้อย่างไร?เจียงหยุนลั่วสังเกตเห็นความสงสัยของเขาและยิ้มเยาะเย้ย“มาจากไหนอีกล่ะ มันวาดเองได้มั้งเพคะ”“เลิกพูดไร

“ประมาณนั้นตอนนี้เจ้าสั่งให้คนรีบไปทำงานตามแบบและตัวอย่าง กลุ่มละ 3 คน ตามจำนวนคนในค่ายขนส่ง 2 วัน 100 อันก็เพียงพอแล้ว”ร่างกายของเจียงหยุนลั่วเริ่มเย็นลง และเธอแทบจะทนไม่ไหวอีกต่อไปหลิงเฟิงซั่วมาที่นี่ด้วยตัวเขาเองพอดี ดังนั้นเธอจึงสามารถรีบพูดให้จบและกลับไปพักผ่อนแต่คาดไม่ถึง——"ปีกมีขนาดไม่พอดี และไม่สามารถบินไปถึงอี้เฉิงได้"หลิงเฟิงซั่วพูดขึ้นทันทีตัวอย่างที่เจียงหยุนลั่วทำนั้นแตกต่างจากที่เขาคิดด้วยขนาดนี้ เขาสามารถคำนวณระยะทางที่ไกลที่สุดที่สามารถบินได้ด้วยการคิดเพียงเล็กน้อยเกรงว่าฉันจะชนภูเขาและต้นไม้ก่อนที่จะบินถึงด้วยซ้ำ!เว้นแต่...จะมีลม...“แล้วถ้าลมล่ะ?”เจียงหยุนลั่วพูดตรงๆ ถึงสิ่งที่เขาคิด!การแสดงออกของหลิงเฟิงซั่วเข้มงวด และอารมณ์แปลก ๆ ก็ผุดขึ้นในใจของเขาเธอจะมีความคิดสอดคล้องกับความคิดของเขาได้อย่างไร?ถึงแม้ว่าเราจะใช้พลังลมได้จริง แต่ลมจะพัดเมื่อใด และลมจะแรงแค่ไหน ก็ต้องให้หอดูดาวคำนวณ...ถ้าเขาสามารถรอได้ชาวเมืองอี้เฉิงจะต้องรอนานแค่ไหน?เจียงหยุนลั่วเพิ่งบอกว่าเธอจะสร้างปีกบินร้อยปีกภายในสองวันหรือที่จริงมีการตัดสินใจอยู่ในใจแล้ว?“จะพ

“ออกไปให้หมด”หลิง เฟิงซั่ว พูดอย่างเบา ๆเป่ยเฉินและหยานเอ๋อทั้งคู่ตกตะลึงเมื่อได้ยินแบบนั้นทันทีเราทุกคนมองไปที่เจียงหยุนลั่ว ซึ่งยังอยู่ในอาการโคม่าท่านอ๋องมาพบองค์หญิงจริง ๆ เหรอ“ออกไป”หลิงเฟิงซั่วพูดซ้ำอีกครั้ง และเสียงของเขาเผยให้เห็นความอดทนของเขาหยานเอ๋อลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ และดึงเป่ยเฉินออกมาด้วยใบหน้าที่มีความสุขในเต็นท์เงียบสงบมีเพียง เสียงหายใจเบา ๆ ของเจียงหยุนลั่ว เท่านั้นหลิงเฟิงซั่วจ้องมองเธอสักครู่แล้วค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าวางอ่างน้ำ ไว้ที่ด้านข้างของเตียง และวางผ้าขนหนูเปียกไว้ข้างๆเขา นั่งลงที่ข้างเตียงและค่อย ๆ คลี่ผ้าขนหนูออกเจียงหยุนลั่วทำได้เพียงนอนตะแคง เนื่องจากบาดแผลที่หลังของเธอคิ้วของเธอขมวดกันอย่างแน่นหนา และริมฝีปากของเธอถูกเม้มอย่างแน่นหนาไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้เธอ ก็สามารถรู้สึกได้ว่าเธอแผ่ความร้อนผิดปกติไปทั่วร่างกายของเธอหลิงเฟิงซั่วตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง เขายกมือขึ้น และอังหน้าผากของเธออุณหภูมิฝ่ามืออุ่นเล็กน้อยสายตา ของหลิงเฟิงซั่วกะพริบอยู่ครู่หนึ่ง กระตุ้นกำลังภายในทันที และลดอุณหภูมิของฝ่ามือมือของเขาแห้ง

“เรียกข้ามามีอะไร?”เจียงหยุนลั่วหยุดเดินเข้าไปข้างใน และยืนที่ประตูถามด้วยน้ำเสียงเกียจคร้านดวงตาของหลิงเฟิงซั่วกวาดไปทั่วร่างกายของเจียงหยุนลั่ว และในที่สุดก็หยุดที่ใบหน้าที่บอบบางนั้น โดยมีความมืดมนแวบขึ้นมาในดวงตาของเขาถ้าเขาไม่เห็นอาการป่วยของเธอเมื่อคืนนี้ ใครจะเห็นอาการบาดเจ็บบนร่างกายของเธอบ้าง?ทันทีที่เธอสามารถเดินไปรอบๆ ในสนามได้ เธอก็แต่งตัวเย้ายวนมาก!มันยากจริงๆ ที่จะเปลี่ยนแปลงนิสัยของเธอ!เมื่อคืนนี้เขาเชื่อมโยงเธอกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ...น่าขัน!หลิงเฟิงซั่วถอนสายตาและถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม“คุณพูดก่อนหน้านี้ว่าคุณสามารถใช้พลังแห่งลมได้ คุณรู้ไหมว่าลมจะพัดเมื่อใด”เขาตรวจสอบการแสดงออกของเจียงหยุนลั่วด้วยตาของเขา"ธรรมชาติ."เจียงหยุนลั่วพยักหน้า:"ฉันอยู่ในอาการโคม่ามาหนึ่งวันแล้ว ดังนั้นควรเป็นอีกสองวันข้างหน้า คุณควรสั่งค่ายเสบียงเพื่อเตรียมปีกหนึ่งร้อยปีกในวันพรุ่งนี้ ส่วนที่เหลือคือการเลือกทหารที่เหมาะสมและฝึก ให้พวกเขาปรับตัว ปีกบิน คุณมีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น”หลิงเฟิงซั่วหยุดเล็กน้อยและไม่พูดอะไรหลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆ เขาก็โยนม้วนหนังสือบนโต๊ะไ

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา สายตาของทุกคนก็หันไปหาเจียงหยุนลั่ว!เจียงหยุนลั่วยิ้มและพยักหน้า“ในที่ก็ฟท้นสักที มันเร็วกว่าที่คิดไว้เสียอีก”ท่าทางมั่นใจของเธอทำให้คนอื่นพูดไม่ออกแม่ทัพที่เพิ่งดุเธอหน้าแดงเมื่อได้ยินสิ่งนี้!“คุณช่วยชีวิตผู้คนได้จริงหรือ?”การแสดงออกของหลิงเฟิงซั่วเคร่งขรึม แต่เขาไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจในดวงตาของเขาได้เจียงหยุนลั่วเยาะเย้ยและตอบไม่ตรงคำถาม“รู้แล้วเหรอว่าใครโง่”เธอคืนคำพูดของหลิงเฟิงซั่วเหมือนเดิมทันใดนั้นสีหน้าของหลิงเฟิงซั่วก็สั่นไหว เขาคว้าข้อมือของเธอแล้วเดินไปข้างหน้า!"ปล่อยนะ!"เจียงหยุนลั่วสะบัดมันออกด้วยการเยาะเย้ยบนริมฝีปากของเธอ"คุณต้องการให้ฉันไปดูอาการตอนนี้เลยเหรอ? เฮอะ สายไปแล้ว! ฉันจะไม่ไป! เว้นแต่ว่า...หลิงเฟิงซั่วจะขอโทษข้า!!!""คุณพูดอะไร?"หลิงเฟิงซั่วสงสัยว่าเขาได้ยินผิดหรือเปล่าเจียงหยุนลั่วสบตาที่ไม่เชื่อ และยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ"ฉันสามารถช่วยลู่ถิงได้ แต่ฉันก็ปล่อยให้เขาตายได้เช่นกัน! ใครเฆี่ยนฉันยี่สิบทีโดยไม่มีคำอธิบายใด ๆ ตอนนี้มีเรื่องจะขอร้องก็ควรมีคำอธิบาย! ตราบใดที่คุณขอโทษฉันและยอ