Napangiti siya. Tinanggal niya ang kamay niya sa underwear ko. Muli niya akong hinalikan nang puno ng pagnanasa habang ipinapalibot niya sa kaniyang baywang ang mga hita ko. Agad na pumulupot ang nga braso ko sa leeg niya. Nakakagulat ang lakas niya dahil nabuhat niya ako nang mabilis papunta sa kama nang hindi man lang binibitiwan ang mga labi ko.Inihiga niya ako sa malambot na kama habang patuloy na hinahalikan. Naghahalo na ang mga laway namin. Mamaya lang ay hindi na lang laway kundi pawis pati na rin ang katas ng aming mga pinaghirapan.Mabilis niyang tinanggal ang sinturon niya at ibinaba ang pantalon. Halos mawala ang kalasingan ko nang makita ko ang pag-aari niya."Are you blushing?" tanong niya na puno ng pang-aasar."H-hindi 'no? Kaya ba akong patapusin niyan?" Nagawa ko pang tumanggi kahit ako naman ang nagyaya.Tuluyan niyang tinanggal ang underwear ko at tsaka niya ipinasok sa akin ang pagkalalaki niya. Walang pasabi. Napatingala ako nang maramdaman siya sa loob ko. Dahi

Lumabas na ako ng shower room and I was surprised to see the food laid out on the table. It was a lot. Hindi basta-bastang umagahan lang dahil sa hina kong kumain, aabutin ito ng tatlong araw bago ko maubos. "Come on, have a bite," masiglang sambit sa akin ni Mrs. Mondalla. She serves me the soup and also the soup spoon. I tasted it and it was really delicious. Natalo ng init nito ang nilalamig kong sikmura. Sandali akong napatigil sa pagkain nang mapansin ko ang nameplate sa kaliwang dibdib niya. Mrs. Silvia Estanislao. Kumunot ang noo ko at mukhang napansin niya iyon dahil napahawak siya sa nameplate niya. She smiled at me. "You must be confused. I am not his biological mother, Miss Alvandra. I am his

Days passed and I still can't decide what to do. Sa sobrang lalim ng iniisip ko hindi ko na alam ang araw. I went to the class and sit at the back. I put my head on my desk and tried to sleep even though I can sense that students are continuously coming in since the class is about to begin. I don't care. I still need to figure out a lot of things. Should I drop out from his subject? Would that be enough? Or should I just dropped out from this university? Dahil kung hindi ako aalis dito, pakiramdam ko mas mapapahamak ko siya. Should I just not attend the class or should I talk to our dean? "Miss, are you alright?" "Miss, are you alright?" Somebody's poking me, and I manage to peek. I saw a familiar face, but I don't even know his name. All I know is that he's one of my classmates in this sub

"Come inside," rinig kong sambit niya mula sa kabilang panig ng pinto. Unti-unti kong binuksan ang pinto and I saw him sitting on his chair while looking at some papers in a folder. "Close the door and come quick." Agad kong sinara ang pinto at naglakad patungo sa kaniya. "Bakit niyo po ako pinatawag?" nahihiya kong tanong dahil kahit isang tingin ay hindi niya ibinigay sa akin. Naglakad ako papunta sa tapat ng table niya. Simula nang mag-away kami, ganito ko na siya kausapin. May po, may paggalang. I feel the distance between us. "You see, your performance in my class is getting better. I just want to tell you that—" Natigil siya sa pananalita nang makita niya ako. Ilang segundong nagtagpo ang a

 "Alright...stay there. I'll be there in a bit." Hindi na ako nakaapela nang patayin niya na ang tawag. Pupunta siya rito? Akala ko ba ambulansya ang papupuntahin niya? Mas lalo akong kinabahan at nawala sa sarili. Kung hindi ko pa siguro naalalang naiwan ko si Roxsielle doon sa bukana ay hindi ko siya mababalikan at maaalalayan. The blood from her is dripping like a river. What the hell is happening? I am literally scared. Lalo pa ngayong nakikita ko ang mukha ni Roxsielle na natatakot at nahihirapan. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. My tears are welling up. Ilang sandali pa ay narinig ko na ang sirena ng ambulansya. Nagkaroon ako ng pag-asa. Malakas akong sumisigaw kung nasaan kami at nakita naman nila kami