Days passed and I still can't decide what to do. Sa sobrang lalim ng iniisip ko hindi ko na alam ang araw. I went to the class and sit at the back. I put my head on my desk and tried to sleep even though I can sense that students are continuously coming in since the class is about to begin. I don't care. I still need to figure out a lot of things. Should I drop out from his subject? Would that be enough? Or should I just dropped out from this university? Dahil kung hindi ako aalis dito, pakiramdam ko mas mapapahamak ko siya. Should I just not attend the class or should I talk to our dean?
"Miss, are you alright?"
"Miss, are you alright?" Somebody's poking me, and I manage to peek. I saw a familiar face, but I don't even know his name. All I know is that he's one of my classmates in this sub
Lumipas ang mga araw na ginagawa ko lang ang mga gusto ni Ismael. Pumapasok ako at nakikinig. Sinusubukan kong makapasa sa mga activities na pinasasagutan niya para hindi niya na ako ipatawag pa sa opisina niya after class. At napapatunayan kong iyon lang talaga ang habol niya sa akin dahil hindi niya na ako kinausap after our arguments in front of the casino. He just wants me to be a good student para wala na siyang dahilan pa ng sakit sa ulo. He even acted like what happened that night never happened at all. And I'm here trying to deny the fact that I'm hurting.At naiinis ako dahil nararamdaman ko itong pesteng pakiramdam na ito. Dahil ba ilang beses niya akong pinatapos kaya ganito ang epekto niya sa akin? Namimiss ko ba siya? Gusto ko bang makaisa muli kaya nagiging ganito ako? Sa kaniya ba? Wala akong epekto?
"Come inside," rinig kong sambit niya mula sa kabilang panig ng pinto. Unti-unti kong binuksan ang pinto and I saw him sitting on his chair while looking at some papers in a folder. "Close the door and come quick."Agad kong sinara ang pinto at naglakad patungo sa kaniya. "Bakit niyo po ako pinatawag?" nahihiya kong tanong dahil kahit isang tingin ay hindi niya ibinigay sa akin. Naglakad ako papunta sa tapat ng table niya. Simula nang mag-away kami, ganito ko na siya kausapin. May po, may paggalang. I feel the distance between us."You see, your performance in my class is getting better. I just want to tell you that—" Natigil siya sa pananalita nang makita niya ako. Ilang segundong nagtagpo ang a
"Thank you for your efforts," sambit ng classroom president namin na ang pangalan pala ay Atacia. "You did all your best. Let's just wait for the announcement of who will be the most profitable booth that will be announced tomorrow." She was smiling from ear to ear. Katatapos lang naming magligpit at maglinis ng area namin. Actually, hindi pa nga ako nakapagpalit dahil mas inuna kong tulungan sila kahit papaano sa kabila ng damit ko dahil gusto ko nang umuwi."But as what I observed, hindi imposibleng manalo tayo. Hindi ko maitatangging mas maganda ang atin at mas maraming bisita throughout the day. I am really proud of you guys," dagdag pa nito. Muli siyang nagpasalamat sa amin bago kami hinayaang makauwi na. Ako naman ay nagkaroon na ng pagkakataong magpalit ng damit, kaya nagmadali na akong bumalik sa building namin. Nasa room, kasi ang mga gamit ko, nasa locker.Naglalakad ako sa corridor nang matanawan ko ang isang lalaki sa kabila. Aga
"Alright...stay there. I'll be there in a bit."Hindi na ako nakaapela nang patayin niya na ang tawag. Pupunta siya rito? Akala ko ba ambulansya ang papupuntahin niya? Mas lalo akong kinabahan at nawala sa sarili. Kung hindi ko pa siguro naalalang naiwan ko si Roxsielle doon sa bukana ay hindi ko siya mababalikan at maaalalayan.The blood from her is dripping like a river.What the hell is happening?I am literally scared. Lalo pa ngayong nakikita ko ang mukha ni Roxsielle na natatakot at nahihirapan. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. My tears are welling up.Ilang sandali pa ay narinig ko na ang sirena ng ambulansya. Nagkaroon ako ng pag-asa. Malakas akong sumisigaw kung nasaan kami at nakita naman nila kami
"Congratulations po sa inyong kasal. Best wishes!" sambit sa akin ng nurse bago ako pinakawalan. Ang galing, dahil sa kadaldalan niya, hindi ko namalayang nagamot niya na pala ang sugat ko at nabendahan.Nagpaalam na ako sa kaniya at nagpasalamat bago lumabas sa kwarto pero laking gulat ko nang makita ko si Ismael sa gilid ng pinto.What the heck?At mukhang nagulat din siyang naroon na ako. Sandali, nakikinig ba siya sa pinag-uusapan namin? Siningkitan ko siya at dahil sa pagngiti niya, mukhang sigurado na ako. Narinig niya ang mga sinabi ko sa nurse kanina!Dahil sa inis ay pinaghahampas ko siya. Sinangga niya naman iyon habang tumatawa. "Ikaw, ha? Kasal na pala tayo," pang-aasar niya at biglang kinabig ng kaniyang
"Figure it out." He winked before he opened the door of his car for me. Ngayon ko lang napansin na nasa parking lot na pala kami ng hospital. Hindi ko namalayan. Sumakay na ako. Napansin ko pang nilagay niya ang kamay niya sa may ulunan ko na para bang panangga kung sakaling mauntog ako. Right, this is my first time to hop into his car...no, kahit kaninong kotse ay hindi ako sumakay. Kahit kay Professor Sybill.Lumingon ako kay Ismael bago ko siya tinawag."Yes?" tanong niya. Narito siya sa tabi ko at nakatingin sa akin. Hindi niya maisara ang pinto dahil sa pagtawag ko sa kaniya."Thanks for helping me. Thank you for being here."Ngumiti siya. "Of course, I am your
Kanina ko pa kinakagat ang kuko ko. Paano ba naman kasi? Kanina pa rin ako tinitingnan nang masama nitong pusang ito! Hindi ko na alam ang gagawin sa kaniya. Inamo-amo ko na siya. Binigyan ng pagkain. Teka, tama ba ang ibinigay kong pagkain? Cereal lang ang mayroon ako at kinain naman niya.Napabuntong-hininga ako. Ito na nga ba ang sinasabi ko. Papahirapan lang ako ng pusang ito! Si Ismael kasi, eh! Dapat hindi niya ito iniwan sa akin!Sumalampak ako sa couch at nahiga roon. Gusto ko sanang manood sa Netflix pero nabuhos lang ang atensyon ko sa alagaing pusa. Nakahanda na nga ang mga chichirya at alak sa mesa. Nakapili na rin ako ng panonoorin pero kasi itong kasama ko ay hindi nakikisama.
I was about to get a cab when my phone received a message—a message that I never thought I would receive. It is from my mother, asking me what happened yesterday.My teeth gritted. So she heard about the news from my brother. Sana lang ay hindi pinasama ng kapatid ko ang imahe ko because the last time he told her about something, my mother cut my allowance for a month. Mabuti na lang may naitabi akong pera kaya nakaraos ako.I did not reply. I don't want my day to start with anger. Kahit na nainis ako sa pusa kanina, hindi naman no'n nasira ang araw ko kundi itong text na ito.I breathed a sigh as I hopped into a cab to go to Marcus Universit