All Chapters of The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Chapter 121 - Chapter 130

8:30 ng umaga, araw ng Lunes, nang lumapag ang eroplano na sinasakyan naming mag-asawa sa Manila international airport. Kabâ, takot at matinding pananabik ang nararamdaman ko ng mga oras na ito. Alumpihit na ako sa aking kinauupuan dahil sa matinding nervous. Ito kasi ang unang pagkakataon na makakaharap ko ang aking mga biyenan. Minsan ko naman na silang nakadaupang palad, noong ikinasal ang kapatid ni Winter na si Andrade. Masasabi ko na napakabait naman nilang tao. Pero iba kasi ang sitwasyon ngayon, noon ay isa lang akong simpleng sekretarya ni Winter sa kanilang paningin ngayon ay asawa na ako ng aking boss. Kaya hindi ito isang ordinaryong paghaharap lamang. “Sweetheart, calm down, kanina ka pa hindi mapakali d’yan. You know, mabait ang pamilya ko, kaya hindi mo kailangang matensyon.” Natatawa na wika ni Winter sabay kabig sa akin pasandal sa kanyang dibdib. “Honestly, excited na ako na makita ang mga anak natin, pero hindi ko pa rin maiwasan ang kabahan.” Ani ko sabay ling

“Abeoji…” (Father.…) Natigil sa paghakbang ang mga paa ng aking ama ng tawagin ko ito. Ilang segundo siyang hindi gumalaw sa kanyang kinatatayuan bago pumihit paharap sa akin. ”Song-eya, Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Sinabi ko sayo na umuwi ka na, ayusin mo ang sarili mo. Hm? Umuwi ka na, at naghihintay na ang nanay mo.” “Song-eya, wae geuleohge gojib-eul bulini? jib-e galago haess-euni momjosimhaseyo. Hm? “ppalli jib-e gaseyo. eommaga gidaligo gyesibnida.” (Song eya, why are you so stubborn? I told you to go home, please take care of yourself. huh? “Go home quickly, your mother is waiting for you.)“Abeoji! gaji maseyo, al-assjyo? animyeon jeowa eommaleul deligo gajuseyo. ?" (Abeoji! Please don't go, okay? Please take me and mom with you. Hm?" Ang mga mata ko ay puno ng pagsusumamo, habang nakikiusap sa aking ama. Narinig ko siya na nagpakawala ng isang mabigat na buntong hininga. Naglaho ang munting ngiti sa kanyang mga labi, naging seryoso ang ekspresyon ng kanyang mukha. “

“Eomeoni, “jeoneun jamsi jalileul biul yejeong-ibnida. momjosimhasigo sigan majchwo sigsahaseyo. na-e daehae jinachige saeng-gaghaji masibsio. musahi dol-aolgeyo, al-assjyo?” (Eomeoni, mawawala ako ng matagal, huwag mong pababayaan ang sarili mo. Kumain ka sa tamang oras. Huwag kang masyadong mag-isip ng kung ano tungkol sa akin, dahil babalik akong ligtas. Hm?) Ani ko sa aking ina sa malumanay na tinig habang sinusuklay ang maikli at kulot nitong buhok. Nang mga oras na ‘to ay tila naninikip ang dibdib ko. Gusto kong umiyak, pero hindi pwede, dahil ayokong makita ng aking ina ang kahinaan ko. “Wae neoneun hangsang naleul dugo tteonalyeogo hae?” (Bakit lagi mo na lang akong iniiwan?) Malungkot na tanong ng aking ina dahilan kung bakit tuluyan ng pumatak ang mga luha ko. Itinigil ko ang pagsusuklay sa buhok ng aking ina. Lumipat ako sa harapan nito saka lumuhod. Ginagap ko ang kanyang mga kamay bago tumitig sa kanyang mga mata. Sa pagkakataong ito ay batid ko na matino ang pag-i

“Parang slow motion ang bawat kilos ko habang ang kanang kamay ko ay hawak ang isang puting basahan at kasalukuyang pinupunasan ang ibabaw ng estante. Ngunit ang mga mata ko ay pailalim kung tumingin sa direksyon ni Dr. Xaven. Ngayon ko lang nalaman na Xaven Charles Hilton pala ang pangalan ng lalaking ito. Kasalukuyan siyang nakaupo sa single sofa habang binabasa ang laman ng hawak nitong folder. Ilang sandali pa ay biglang lumingon sa direksyon ko si Dr. Xaven. Marahil ay ramdam nito ang mga titig ko, kaya naman mabilis na nagbabâ ako ng tingin. Nang hindi ko na naramdaman ang mga titig nito ay muli na naman akong sumulyap sa lalaking ito. Pinag-aaralan ko kasi ang bawat kilos nito. Kung tutuusin madali na sa akin na patayin ang lalaking ito dahil kaming dalawa lang ang tao dito sa salas. Pero hindi ko pwedeng gawin ‘yun hanggat hindi ko pa nakikita ang ama nito na si Cedric Hilton. At isa pa ay nagkalat ang cctv sa paligid ng Mansion. Hindi ako pwedeng magpadalos-dalos dahil

“S**t!” Nahihilo kong sambit, pagkatapos na gawin akong palaman ng taong ito. Gahibla na lang at malapit na akong maipit sa pagitan ng sasakyan ng kalaban at poste ng meralco. Talagang desidido ang taong ito na patayin ako, dahil sa nakikita ko sa kanya ay wala na rin itong pakialam sa sarili niyang buhay. Basag na ang salamin ng aming mga kotse kaya malinaw kong nakikita ang itsura nito. Ngunit, hindi siya makilala dahil sa suot nitong itim na bonet, tanging ang mga mata lang nito ang nakikita ko. Umangat ang isang kamay niya na may hawak na baril at muling tinutok sa direksyon ko. Ngunit nagulat ito ng paulit-ulit na binangga ng mga tauhan ko ang kotse nito. Hanggang sa nagsimula ng magpalitan ang mga ito ng putok. Masasabi kong masyadong matapang ang taong ito na tila hindi natatakot kay kamatayan, habang nakikipagpalitan ng putok sa aking mga tauhan. Kahit nahihirapan ay pinilit kong makalipat sa backseat ng sasakyan. Masama na ang timpla ng mukha ko dahil sa pagkakaham