All Chapters of The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Chapter 131 - Chapter 140

“Para akong tanga na nakatulala sa kawalan habang iniisip kung ano ba ang nangyayari sa sarili ko. Ilang beses namang nahawakan ng ibang lalaki ang katawan ko noong pagtangkaan akong halayin ng mga ito. Pero, noong mga panahon na hinawakan nila ang balat ko ay wala naman akong naramdaman na anumang kakaiba na tulad ng nararamdaman ko ngayon. Ang lahat ng mga damdamin na naglalaro sa dibdib ko ay bago lahat sa pakiramdam ko. Ang weird talaga.“Leoni.” Bumalik sa reyalidad ang utak ko ng marinig ko ang boses ni nanay Mercy.“Huh?” Parang wala sa sarili na tanong ko dito. Lumalim ang gatla sa kanyang noo na wari mo ay naguguluhan sa nangyayari sa akin.“I’ve called you three times, but you didn’t even hear me when I’m right in front of you?” Di makapaniwala na tanong sa akin ni nanay Mercy. Napahawak ako sa aking batok na wari moy nahihiya.“I asked if you’re really feel well.”“I’m feeling a bit better, but my lower abdomen still hurts.” Pagsisinungaling ko pa habang diretso na nakati

“Sweetheart, let’s go.” Si Dr. Xaven na huminto sa mismong harapan ko, dahilan kung bakit naudlot ang sanay pagsubo ko sa sandwich. Nagtatanong ang mga mata na nakatingin ako sa kanya sabay kagat sa huling bahagi ng sandwich. “Where are we going?” Balik tanong ko dito sabay ngiti nito kaya umangat ang kaliwang kilay ko. Naguguluhan kasi ako sa ekspresyon ng mukha nito dahil wala namang nakakatawa.“You go with me to my office.” Nakangiti niyang sagot sa akin. Mula sa gilid ng mga mata ko ay hindi nakaligtas sa akin ang naging reaksyon ng mga kasambahay. Maging ang pagsinghap ng mga ito, halatang naguguluhan sila. Paano nga bang hindi maguguluhan ang mga ito gayung sa pagkakaalam nilang lahat ay nobya ako ng anak ni Nanay Mercy. Tapos nakikipalandian pa ako sa aming boss.Isang marahas na buntong hininga ang pinakawalan ko bago napipilitan na tumayo. Dinampot ko muna ang isang basong juice at ininom ang laman nito saka tahimik na sumunod dito. It’s almost one week had past kaya medy

“Bumukas ang pinto at pumasok sa loob ng banyo si Dr. Xaven. Pilit na inaaninag ng kanyang mga mata ang aking kahubdan mula sa nakabukas na salaming pintuan ng shower room. Habang ako ay nanatili sa ilalim ng tubig at kasalukuyan na sinasabon ang aking katawan. Mula sa marahang paghakbang ay kusa siyang huminto sa aking harapan. Naipikit ko ang aking mga mata ng dumantay ang kanyang mga palad sa magkabilang pisngi ko. Bahagya pa itong hinaplos ng kanyang mga hinlalaki, kasunod nito ay ang paglapat ng kanyang mga labi sa aking mga labi. Mabilis na gumapang ang kanyang mga kamay sa aking hubad na katawan. Dahilan kung bakit biglang nagliyab ang matinding pagnanasa sa aking katawan. Naging mapusok ang halik na aming pinagsaluhan habang kapwa sinasalat ang katawan ng isa’t-isa. “Hmmmm….” Isang nakakabaliw na ungol ang umalpas sa mga labi ko ng salatin at paglaruan ng mga daliri nito ang aking pagkababae. Napasinghap ako ng gumapang ang kanyang mga labi pababa sa aking leeg. Hanggang

“annyeong, olaenman-igun-yo. nae saeng-gag-en dangsin-i yeogiseo jeulgeoun sigan-eul bonaego issneun geos gat-ayo.” (“Hello, it’s been a while. I think you’re having a good time here.) Ani ng mapanganib na tinig ng isang lalaki mula sa aking harapan. Kasalukuyan akong nakaluhod habang nakatukod ang dalawang kamay sa sahig. Tanging ang itim na sapatos lang nito ang nakikita ko. Dahan-dahan akong nag-angat ng mukha at tumigil ang mga mata ko sa mukha ng lalaking ito. Umangat ang sulok ng bibig ko ng makita ko ang pagmumukha nito. Si Dhoyun, ang kanang kamay ni kumander Myung suk. Isang vigilante na kinatatakutan sa North Korea. Imbes na matakot ay tumigas ang ekspresyon ng mukha ko habang nakapaskil ang isang mapanganib na ngiti sa aking mga labi. “Aenaleul bangmunhal geos-ilaneun sasil-eul na-ege alliji anh-assseubnikka?” ( bakit hindi nyo man lang ako na-inform na may plano pala kayong dalawin ako?)Kalmado kong tanong at akmang tatayo na sana, subalit mabilis na kinapitan ng

Pagkatapos ng ilang segundo ng pakikipag tagisan ng tingin, ay sabay na umugong ang sasakyan ni Summer at Song-I. Nang mga oras na ito ay parang sasabog na ang dibdib ni Summer dala ng matinding galit. Gusto na niyang tadtarin ng bala ang katawan ng taong ito na nasa kanyang harapan. Hindi niya matanggap na kamuntikan ng mawala ang pinakamamahal niyang ama. Kaya matindi ang determinasyon niya na mahuli ang taong ito at pagbayarin sa ginawa nitong kapangahasan.Mula sa kabilang sasakyan ay nanatiling blanko ang ekspresyon ng mukha ni Song-I, habang mahigpit na nakakapit ang mga kamay sa manibela. “Nae tteusdaeloman hal su issdamyeon, chalali oneul bam-e jugneun ge deo nasgessjiman, geuleol su eobseo. waenyahamyeon geuleon il-i ileonamyeon uli eomeonineun pyeongsaeng jan-inhan Myung suk son-agwieseo noyega doel geoya.” (Kung ako lang ang masusunod ay mas gugustuhin ko pa ang mamatay ngayong gabi, pero hindi pwede. Dahil sa oras na mangyari ‘yun ay habambuhay na magiging alipin an