Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 1331 - Bab 1340

นักการศาลาว่าการพูดต่อว่า “ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ต้องพูดว่าจะสามารถกินอิ่มได้หรือไม่ อาหารมื้อนี้เพียงให้เจ้ากินเพื่อบำรุงแรงกาย อย่างไรเสียมีเพียงกินอิ่มถึงจะมีแรงทำงาน ทำงานก็มีเงินใช้ หากคิดว่าเสบียงอาหารไม่พอกิน ก็สามารถนำเงินไปซื้อเสบียงอาหารได้”เหล่าผู้ลี้ภัยได้ยินก็โห่ร้องขึ้นมาในทันใด ดีใจอย่างมากบัดนี้ผู้ลี้ภัยพลัดถิ่นไม่เพียงมีที่อยู่มั่นคงให้อาศัย ยังสามารถกินข้าวอิ่มท้อง ชนิดที่ว่ายังสามารถทำงานหาเงินได้อีกด้วยเทียบกับชีวิตที่ผ่านมา เมืองใหม่ตงไห่นี้ก็คือสวรรค์ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า สายตาทอประกายระยับ “สหาย เรื่องกินวันละมื้อของรัชทายาทนี้ เจ้าคิดเห็นเช่นไร?”เว่ยซวินพูดเสียงเคร่งขรึม “บ่าวคิดว่าเรื่องนี้สมเหตุสมผลอย่างมาก ราษฎรไม่เพียงไม่หิว ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถหาเลี้ยงชีพได้ ใช้สองมือตนสร้างมูลค่าขึ้นมา”ฮ่องเต้หวู่รับคำ “สหายพูดถูกแล้ว เรื่องรัชทายาทแก้ปัญหาความหิวโหยนี้ไม่ใช่เพราะความสงสารเลยเสียทีเดียว แต่ยังดูแลศักดิ์ศรีและหน้าตาของเหล่าผู้ลี้ภัยอีกด้วย”“สำหรับผู้ลี้ภัยเหล่านี้ ครั้นความหิวโหยและการเอาตัวรอดอยู่เบื้องหน้าย่อมต้องละทิ้งศักดิ์ศรีก่อน พวกเขาอาจ

ฮ่องเต้หวู่หัวเพราะ สบมองหลี่หลงหลิน “เจ้าเก้า เราได้ยินว่าเจ้าสร้างเมืองใหม่ที่ตงไห่ ดังนั้นจึงตั้งใจมาดูเป็นพิเศษ แต่ เหตุใดเจ้าไม่อยู่ในเมืองตงไห่ดีๆ แต่กลับสร้างขึ้นใหม่เล่า?”หลี่หลงหลินเอ่ยตอบ “เสด็จพ่อ เพราะสถานการณ์ของเขตตงไห่ในตอนนี้ เดิมทีก็ไม่สามารถรองรับผู้ลี้ภัยจากแดนเหนือนับแสนคนได้พ่ะย่ะค่ะ ดังนั้นลูกจึงวางแผนสร้างเมืองใหม่แห่งหนึ่ง ไว้รองรับผู้ลี้ภัย”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “ไม่เลว เมืองใหม่ตงไห่นี้ดีกว่าที่เราคิดมากนัก เราชอบมาก”หลี่หลงหลินคลี่ยิ้ม “เสด็จพ่อ บัดนี้เมืองใหม่ยังไม่เสร็จ หากเมืองใหม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”หลี่หลงหลินวางแผนใช้เมืองในยุคหลังเป็นแบบอย่าง แบ่งแต่ละเขตของเมืองใหม่ตงไห่ออกตามการใช้งานที่แตกต่างกัน จากนั้นบูรณาการทั้งหมดเพื่อพัฒนาเมืองให้อยู่ในระดับสูงยิ่งขึ้นฮ่องเต้หวู่พยักหน้าและพูดว่า “สร้างเมืองใหม่ตงไห่นี้ น่ากลัวว่าต้องใช้จ่ายไม่น้อยกระมัง? เราเห็นว่าถนนหลวงของตงไห่ล้วนใช้หินศิลาใหม่เป็นพิเศษ ชนิดที่ว่าเมืองใหม่ตงไห่ในตอนนี้ก็ใช้หินศิลาชนิดนี้ก่อสร้าง นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ!”แม้ว่าฮ่องเต้หวู่ตัดความกังว

เว่ยซวินเข้าใจในทันใด พยักหน้าเบาๆ พาคนอื่นภายในห้องบัญชีออกไปภายในห้องบัญชีอันกว้างใหญ่เหลือเพียงสามคนฮ่องเต้หวู่พูดเข้าประเด็นสำคัญ สบมองหลี่หลงหลินและเอ่ยปาก “บัดนี้ราชสำนักมีข่าวลือแพร่ไปทั่ว ภายในนั้นมีครึ่งหนึ่งล้วนเกี่ยวกับเจ้า เราจึงมาดูภาพรวมของสถานการณ์”หลี่หลงหลินเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “เสด็จพ่อ ลูกออกจากเมืองหลวงมาสักระยะแล้ว ช่วงนี้ล้วนอยู่ที่ตงไห่ เหตุใดราชสำนักจึงมีข่าวลือเกี่ยวกับลูกเล่า?”“ยิ่งไปกว่านั้นช่วงนี้ลูกกำลังวางแผนสร้างเมืองใหม่ตงไห่ ไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องอื่น น่ากลัวว่ามีคนจงใจบงการอยู่เบื้องหลังกระมัง”ฮ่องเต้หวู่หัวเราะเบาๆ สายตาสบมองลั่วอวี้จู๋แวบหนึ่ง “เราได้ยินมาว่าเจ้าและลั่วอวี้จู๋มีความสัมพันธ์คลุมเครือ หรือว่าเรื่องนี้ก็จงใจกระนั้น?”หลี่หลงหลินชะงัก ลอบบ่นพึมพำภายในใจ “เสด็จพ่อเดินทางมาในครั้งนี้ หรือว่าเพื่อลงโทษกันนะ?”ตั้งแต่โบราณจนถึงตอนนี้ ความรักระหว่างชายหญิงพูดได้ยากที่สุดยิ่งไปกว่านั้นตนเองและลั่วอวี้จู๋ก็พูดเย้ากันเป็นปกติ ภายในใจมีความคิดสู่ขอลั่วอวี้จู๋จริงๆเสด็จพ่อเดินทางไกลมาเพื่อลงโทษ ความคลุมเครือที่ปิดบังไว้ถูกเปิดเผยแล้

ฮ่องเต้หวู่ผงะ ตรัสเสียงขรึม “สิ่งที่เจ้าต้องการคือสามหนังสือหกพิธี แม่สื่อสู่ขอไม่ใช่หรือ สิ่งนี้เราสามารถประทานให้ได้ เราไม่มีความเห็น ผู้ใดในใต้หล้ายังมีความเห็นอีก?”“ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าเจ้าเก้าเรียกเจ้าว่าพี่สะใภ้ กลับเป็นเพียงชื่อเท่านั้น ไม่ใช่พี่สะใภ้จริงๆ เราสามารถออกหน้าแทนพวกเจ้าได้!”ลั่วอวี้จู๋หน้าแดง เผยสีหน้าดีใจ ค้อมตัวลงคุกเข่า “หม่อมฉันขอบพระทัยฝ่าบาท...”ขอเพียงมีฝ่าบาทออกหน้า ภายภาคหน้าตนเองก็สามารถแต่งงานกับหลี่หลงหลินอย่างถูกต้องได้แล้ว ไม่มีคนกล้าเยาะหยันตนเองลับหลังอีกฮ่องเต้หวู่โบกมือและพูดว่า “วังหลังของรัชทายาทมีสนมเฉกเช่นเจ้าก็คือวาสนาของเขา เพียงแต่ต่อให้เราไม่มีความเห็นเรื่องนี้ แต่ยังต้องได้รับความเห็นชอบจากฮองเฮาและไทฮองไทเฮาด้วย”ลั่วอวี้จู๋ชะงักฮองเฮาพูดง่าย ปกติรักใคร่เอ็นดูหลี่หลงหลินอยู่แล้ว จะต้องเห็นด้วยกับการแต่งงานในครั้งนี้แน่แต่ปกติไทฮองไทเฮาใส่ใจพิธีการที่สุด น่ากลัวว่าไม่มีวันเห็นชอบยิ่งไปกว่านั้นบัดนี้หลี่หลงหลินเป็นนักปราชญ์คนใหม่ของสำนักปราชญ์ ไทฮองไทเฮาไม่มีวันอนุญาตให้ทำเรื่องเหลวไหลไร้สาระเช่นนี้ลั่วอวี้จู๋รู้สึกลำบากใจอ

ภายในสมองฮ่องเต้หวู่ปรากฏภาพขึ้นมาในทันใดแม่น้ำใหญ่คลองใหญ่ ที่ดินกว้างใหญ่นับพันลี้มีกษัตริย์คนใดไม่หวั่นไหว?สายตาฮ่องเต้หวู่ทอประกายระยับ เอ่ยถามว่า “เช่นนั้นเหตุใดไม่ไป? ยังอยู่รออันใด?”หลี่หลงหลินเปล่งเสียงเครียด “เสด็จพ่อ ท่านมีเรื่องที่ไม่รู้ ต้องการไปยังทวีปใหม่นี้ ใช่ว่าขยับปากพูดก็สามารถทำได้ จำเป็นต้องมีกองเรือระดับเหนือกว่าการเดินเรือในปัจจุบันนี้ถึงจะใช้ได้พ่ะย่ะค่ะ”“หาไม่แล้วอยากไปยังทวีปใหม่ก็เป็นเพียงการพูดปากเปล่าเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ชะงัก สายตาสะท้อนแววสงสัย “กองเรือ...?”ฮ่องเต้หวู่รู้ระดับกองเรือของต้าเซี่ยดี สาเหตุที่ยังไม่สามารถปราบโจรสลัดแคว้นโวกั๋วได้ โดยส่วนมากเป็นเพราะระดับกองเรือไม่เพียงพอต่อให้เป็นเช่นนี้ ตอนนั้นก่อตั้งกองเรือต้าเซี่ยขึ้นมาก็ใช้จ่ายไปอย่างมหาศาล หากต้องการก่อตั้งกองเรือที่หลี่หลงหลินพูด น่ากลัวว่าค่าใช้จ่ายจะต้องทำให้คนตกตะลึงตาค้างหลี่หลงหลินพูดว่า “เสด็จพ่อ อิงตามกำลังเศรษฐกิจของลูกในตอนนี้ ยังอยู่ห่างไกลมาก ไม่เพียงพอให้สร้างกองเรือระดับนี้ได้พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ส่ายหน้า พูดอย่างสลดใจ “เจ้าเก้า ไม่ขอปิดบัง พ่อเอ