All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1351 - Chapter 1360

ฮ่องเต้หวู่ทรงเสด็จเพียงลำพังในอุทยานหลวงด้านหลัง ทอดสายตามองเหล่าบุปผชาติที่ประชันโฉมเบ่งบาน ในใจรู้สึกเบื่อหน่ายอยู่บ้าง เว่ยซวินรีบเดินเข้ามา คารวะพลางทูลว่า “ฝ่าบาท ท่านพระเชษฐภาดามาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” ฝีเท้าของฮ่องเต้หวู่ชะงักงัน แล้วทรงตรัสถามอย่างประหลาดใจ “พระเชษฐภาดามาทำอันใด?” เว่ยซวินส่ายหน้า แล้วเอ่ยว่า “บ่าวมิทราบพ่ะย่ะค่ะ ทราบเพียงว่าตั้งแต่ฝ่าบาทเสด็จมาถึงตงไห่ ยังมิได้มาเข้าเฝ้าเป็นการเฉพาะ จึงตั้งใจมาเข้าเฝ้าในครั้งนี้พ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้หวู่โบกมือ แล้วตรัสอย่างจนใจ “ให้เขาเข้ามาเถิด” การมาของพระเชษฐภาดาคงไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องที่ดินห้าแสนหมู่นั่น ที่ทำให้เราปวดเศียรเวียนเกล้ายิ่งนัก แต่เมื่อเจ้าเก้าตัดสินใจไปแล้ว เราก็มิอาจทำอันใดได้ ครู่ต่อมา หลู่จงหมิงก็ตามเว่ยซวินเข้ามาในอุทยานหลวงด้านหลัง เมื่อหลู่จงหมิงเห็นฮ่องเต้หวู่ก็รีบถวายบังคม “กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงขรึม “ลุกขึ้นเถิด” หลู่จงหมิงค่อยๆ ลุกขึ้น ใบหน้าเจือรอยประจบประแจงเล็กน้อย ฮ่องเต้หวู่เหลือบมองหลู่จงหมิง แล้วตรัสว่า “พระเชษฐภาดา หากเจ้ามาเพราะเรื่องที

“วันนี้ได้ยินว่าท่านพระเชษฐภาดาเป็นเจ้าภาพ เชิญเสด็จพ่อมาฟังดนตรีคลายความอัดอั้นพระทัย อีกทั้งยังเชิญแม่นางหลิงเอ๋อร์มาด้วย เรื่องดีๆ เช่นนี้ ลูกไหนเลยจะพลาดได้พ่ะย่ะค่ะ?” “ลูกได้ยินชื่อเสียงของแม่นางหลิงเอ๋อร์มานานแล้ว แต่ยังไม่เคยได้ยลโฉม วันนี้อาศัยบารมีเสด็จพ่อ ขอเปิดหูเปิดตาเสียหน่อย” เอ่ยจบ หลี่หลงหลินยังเหลือบมองหลู่จงหมิงอย่างจงใจ หลู่จงหมิงใบหน้าเคร่งขรึม เขาคาดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินผู้ไม่ดูตาม้าตาเรือผู้นี้จะมาถึงที่นี่เอง! ทันใดนั้น หลู่จงหมิงพลันเปลี่ยนความคิด บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเย็นชา สวรรค์มีทางเจ้าไม่เดิน! นรกไร้ประตูเจ้ากลับพุ่งเข้าใส่! กำลังกลุ้มใจว่าหาโอกาสลงมือกับเจ้าไม่ได้ วันนี้เมื่อเจ้ามาส่งตัวเองถึงที่ ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ! มาหนึ่งข้าฆ่าหนึ่ง! มาสองข้าก็ฆ่าทั้งคู่! เพียงแค่สามารถกำจัดพวกเจ้าสองคนได้ทั้งหมด ถึงตอนนั้นข้าค่อยปลอมแปลงราชโองการ ต่อไปภายหน้าแผ่นดินต้าเซี่ยนี้ก็จะเป็นของข้า หลู่จงหมิงแต่เพียงผู้เดียว! เมื่อคิดถึงตรงนี้ บนใบหน้าของหลู่จงหมิงก็ปรากฏรอยยิ้มอันเย็นเยียบอำมหิต หลู่จงหมิงเอ่ย “องค์รัชทายาท ข้าคำนึงว่าพระองค์ทร

ทีแรกเขาคิดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะตามมาด้วย ยิ่งคิดไม่ถึงว่าเขาจะคุ้นเคยกับเหล่ายอดบุปผาในหอเริงรมย์ถึงเพียงนี้ เดิมทีหลู่จงหมิงตั้งใจจะรอให้คนทั้งสองเมามายไม่ได้สติก่อนค่อยลงมือ ดูท่าตอนนี้ แผนการจำต้องเลื่อนให้เร็วขึ้นแล้ว หลี่หลงหลินเหลือบมองนิ้วมือของแม่นางหลิงเอ๋อร์ แล้วส่ายหน้า “ช่างเป็นเรียวมืองามดุจหยกเสียนี่กระไร แต่น่าเสียดายจริงๆ” หลิงเอ๋อร์ชะงัก ถามว่า “คุณชายหลี่ มีอันใดน่าเสียดายหรือเจ้าคะ?” หลี่หลงหลินเอ่ย “น่าเสียดายเพียงว่ามืองามคู่นี้เกิดเป็นไตแข็งขึ้นมาเสียแล้ว มิเช่นนั้นเพียงแค่มือคู่นี้ก็สามารถทำให้ทั่วทั้งต้าเซี่ยตื่นตะลึงได้” หลิงเอ๋อร์เอ่ยเสียงเบา “หลิงเอ๋อร์ฝึกพิณมาตั้งแต่เด็ก ฝึกฝนอย่างหนักทุกวัน ตั้งแต่ฤดูร้อนอันแสนระอุถึงฤดูหนาวอันเย็นยะเยือกไม่เคยหยุดพักเลย ดังนั้นมือคู่นี้จึงเกิดเป็นไตแข็งบางๆ ขึ้นมา ในใจหลิงเอ๋อร์ก็รู้สึกเสียใจอยู่บ้างเจ้าค่ะ” เอ่ยจบ หลิงเอ๋อร์ยังแสร้งทำเป็นน้อยเนื้อต่ำใจ ป้ายน้ำตาสองสามหยด หลี่หลงหลินยิ้มเย็นชา เอ่ยเรียบๆ “ไม่ทราบว่าแม่นางหลิงเอ๋อร์ฝึกวิชาพิณแขนงใดกัน ถึงกับทำให้ข้อนิ้วชี้เกิดเป็นไตแข็งหนาถึงเพียงนี้ได้

“ไสหัวไป!” จางอี้ถีบประตูห้องพักส่วนตัวเปิดออก ฟันดาบเดียวแยกมือสังหารที่ขวางอยู่หน้าประตูออกเป็นสองซีก อย่างสะอาดหมดจดเด็ดขาด ไม่มีความอ้อยอิ่งลังเลแม้แต่น้อย! จางอี้วิ่งตรงไปยังคอกม้า พลิกตัวขึ้นหลังม้า ควบม้าบุกไปยังจวนอ๋อง หลู่จงหมิงมองตามแผ่นหลังของจางอี้ไป ในแววตาเต็มไปด้วยความดูแคลน “ข้านึกว่าเป็นผู้ภักดีหาญกล้าสักเพียงใด ที่แท้ก็แค่ ต่างคนต่างหนีเมื่อภัยมา พูดจาไพเราะ แต่กลับหนีเร็วยิ่งกว่าใคร” หลู่จงหมิงกวาดตามอง ตอนนี้องครักษ์เสื้อแพรเหลือเพียงสามสี่คนที่ยังคงต้านทานอย่างยากลำบาก ที่เหลือบ้าตาย บ้างก็บาดเจ็บ หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเย็นชา “ฮ่องเต้หวู่ หากตอนนี้พระองค์มีรับสั่งราชโองการด้วยวาจาทันที สละราชสมบัติให้แก่ข้า ข้าก็จะใจกว้างเมตตา ไว้ชีวิตพระองค์สักครั้ง!” ฮ่องเต้หวู่แค่นเสียงเย็นชา ในสายตาเต็มไปด้วยความดูแคลน “ข้าราชการกบฏขุนนางทรยศเช่นเจ้า ก็คู่ควรที่จะพูดจากับเราเช่นนี้รึ!” ใบหน้าของหลู่จงหมิงปรากฏแววอำมหิต “ฝ่าบาท อย่าได้ทรงดื้อดึงไม่ยอมรับความปรานีเลยพ่ะย่ะค่ะ โบราณว่า ผู้รู้สถานการณ์คือยอดคน พระองค์ทรงคิดว่าตอนนี้พระองค์ทรงเข้าพระทัยในสถานการณ์ปัจจุบันแล

หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงขรึม “เสด็จพ่อ ตามความเห็นของลูก ตระกูลหลู่ล้วนมีใจคิดกบฏ ลูกทูลขอให้เสด็จพ่อทรงมีพระบัญชาประหารเก้าชั่วโคตร เพื่อถอนรากถอนโคนเภทภัยให้สิ้นซากพ่ะย่ะค่ะ!” “มิเช่นนั้นแล้ว ไฟป่าไม่อาจเผาไหม้จนหมด ลมวสันต์พัดมาย่อมงอกงามใหม่ ตระกูลหลู่จะต้องกลับมาสร้างความเดือดร้อนให้ต้าเซี่ยอีกเป็นแน่!” ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า ตรัสว่า “เราขอเตือนเจ้า อย่าได้ดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์อีกเลย! ไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว ผลลัพธ์ถูกกำหนดไว้แล้ว!” เดิมทีหลู่จงหมิงตั้งใจจะสู้ตายถวายชีวิตให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่คิดไม่ถึงว่า คิดขโมยไก่ไม่สำเร็จ กลับเสียข้าวสารไปกำมือ หลู่จงหมิงยิ้มขื่น “ผลลัพธ์ถูกกำหนดไว้แล้ว? ข้าว่าไม่แน่เสมอไป!” เอ่ยจบ หน่วยกล้าตายกลุ่มหนึ่งก็ทยอยเข้ามาเป็นสาย ทั่วทั้งหอละอองฝนอันใหญ่โต กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ชิ้นส่วนแขนขากระจายเกลื่อนพื้น ทั่วทุกแห่งคือร่องรอยการต่อสู้ ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยเสียงขรึม “ที่จวนพระเชษฐภาดาเลี้ยงดูหน่วยกล้าตายไว้มากเท่าใดกันแน่?” ภายในห้องพักส่วนตัวอันใหญ่โตล้วนเต็มไปด้วยซากศพที่นอนทับถมกัน กองสูงเป็นเนินเขาเล็กๆ หลี่หลงหลินเอ่ยเ