All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1341 - Chapter 1350

ทันใดนั้น ร่างคุ้นตาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นหลี่หลงหลินเดินมาเบื้องหน้าทุกคน พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านทั้งหลาย ไม่ได้พบกันนาน” เหล่าขุนนางและคหบดีต่างไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมาคนที่โดดเด่นมักเป็นเป้าหมายก่อนสายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปยังหลู่จงหมิงอย่างไม่วางตา อยากจะดูปฏิกิริยาของเขา หลู่จงหมิงเอ่ยขึ้นว่า “องค์รัชทายาท วันนี้ทรงเรียกพวกข้ามาพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างเอิกเกริกเช่นนี้ มีเรื่องสำคัญอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะไม่อ้อมค้อมแล้ว ที่เรียกพวกท่านมาครั้งนี้ ก็เพื่อเรื่องเดียวเท่านั้น”“ข้ามีที่ดินจำนวนมากอยู่ในมือ และต้องการจะขาย!”ทุกคนต่างฮือฮาขึ้นมาทันที“ขายที่ดิน?”“ยิ่งไปกว่านั้น นี่ยังเป็นการขายที่ดินต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้โดยองค์รัชทายาทเชียวนะ?”เรื่องนี้คิดอย่างไรก็รู้สึกแปลกประหลาดแม้ว่าตอนนี้หลี่หลงหลินจะได้รับการแต่งตั้งเป็น อ๋องแห่งตงไห่ แต่ทั่วหล้าฟ้าดินล้วนเป็นของโอรสสวรรค์ ที่ดินเหล่านี้ก็ยังคงเป็นของฮ่องเต้อยู่ดีการกระทำของหลี่หลงหลินครั้งนี้ช่างยากแท้หยั่งถึงหลู่จงหมิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างเวลาน

“องค์รัชทายาท ที่นาสองหมื่นหมู่ของข้า เหตุใดจึงอยู่ที่ซินเซียง? ซินเซียงคือที่ใดกัน? เป็นที่ราบหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ที่ดินอุดมสมบูรณ์สามหมื่นหมู่ของข้าอยู่ที่จินซาน! แค่ฟังชื่อจินซาน ก็รู้แล้วว่าต้องเป็นสถานที่ที่อุดมสมบูรณ์อย่างยิ่ง! ขอบพระทัยองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ!”“ที่ดินที่ข้าได้รับ เหตุใดจึงอยู่ที่มี่เหอ? แม่น้ำมี่เหอคือแม่น้ำสายใด อยู่ไกลจากตงไห่หรือไม่ เป็นสาขาของแม่น้ำฉางเจียงหรือหวงเหอพ่ะย่ะค่ะ?”“...”มีทั้งผู้ที่ยินดีและผู้ที่เศร้าสร้อยเหลือเพียงหลู่จงหมิงที่ยังคงรอคอยอย่างกระวนกระวาย ใจร้อนรนดั่งไฟเผาทุกครั้งที่หลู่จงหมิงได้ยินเสียงโห่ร้องยินดีของคนที่ได้รับที่ดินดีๆ หัวใจเขาก็เหมือนถูกมีดกรีด!ยิ่งคนอื่นได้ที่ดินดีเท่าไร ที่ดินที่เหลือสำหรับตนเองก็จะยิ่งแย่ลงเท่านั้น!เหตุผลง่ายๆ ข้อนี้หลู่จงหมิงย่อมเข้าใจดีลั่วอวี้จู๋ถือโฉนดฉบับสุดท้าย เดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าหลู่จงหมิงอย่างเชื่องช้าหลู่จงหมิงร้อนใจดั่งไฟเผา เอื้อมมือคว้าโฉนดมาทันทีบนโฉนดนั้น มีตัวอักษรเขียนไว้อย่างเด่นชัดว่า “โม่ซีโจว?”หลู่จงหมิงตะลึงงัน “องค์รัชทายาทถึงกับแบ่งทั้งเขตปกครองให้ข้าเลยรึ!”แว

ทุกคนพยักหน้าเงียบๆ ไม่กล้าเอ่ยคำใดให้มากความหลี่หลงหลินโบกมือ กล่าวเสียงขรึมว่า “ในเมื่อไม่มีผู้ใดคัดค้านแล้ว ก็ออกไปเถิด ข้ายังมีเรื่องสำคัญต้องหารือกับเสด็จพ่อ”เหล่าตระกูลขุนนางและคหบดีต่างกลัวหางจุกก้น ล่าถอยออกจากจวนอ๋องไปอย่างเงียบเชียบ ไม่กล้าอยู่ต่อแม้แต่ครึ่งเค่อหลี่หลงหลินถือโฉนดที่ดินปึกหนา เดินไปเบื้องหน้าฮ่องเต้หวู่ “เสด็จพ่อ ตอนนี้พวกเราก็มีที่ดินแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้าเบาๆ กล่าวว่า “ช่างเหนือความคาดหมายของข้าอยู่บ้าง จับเสือมือเปล่าได้ดีนัก!”หลี่หลงหลินแย้มสรวลพลางทูลว่า: “เสด็จพ่อ ลูกหาได้จับเสือมือเปล่าไม่ อย่างไรเสียลูกก็ได้มอบที่ดินนับร้อยเท่าให้พวกเขาไปจริงๆ และนี่ก็เป็นการแลกเปลี่ยนโดยสมัครใจของพวกเขาเองพ่ะย่ะค่ะ”แววพระเนตรของฮ่องเต้หวู่จับจ้องแน่วแน่ ตรัสว่า “ในเมื่อตอนนี้เจ้ามีที่ดินมากมายถึงเพียงนี้ จะเปลี่ยนที่ดินให้เป็นเงินได้อย่างไร? เพราะข้ารู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าที่ดินไม่อาจกลายเป็นเงินขึ้นมาลอยๆ ได้ มีเพียงเปลี่ยนเป็นเงินแล้ว เจ้าจึงจะมีทุนพัฒนาสร้างกองเรือ แล่นเรือออกไปค้นหาทวีปใหม่ได้”หลี่หลงหลินยิ้มบาง “เสด็จพ่อ เรื่องนี้พระองค์อาจยัง

...ณ ใจกลางเมืองใหม่ตงไห่ลานกว้างที่เดิมทีว่างเปล่า บัดนี้กลับเนืองแน่นไปด้วยผู้คนจนเต็มพื้นที่หลิวเกินเซิงกวาดตามองไป เห็นศีรษะผู้คนเคลื่อนไหวขวักไขว่ ต้องออกแรงทั้งหมดที่มี กว่าจะเบียดเสียดมาถึงแถวหน้าสุดได้ทันใดนั้น ร่างที่คุ้นตาปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขาเพียงเห็นหลี่หลงหลินสวมชุดปักลายหม่าง ดูองอาจผึ่งผาย ก้าวเดินเข้ามาพอหลี่หลงหลินปรากฏตัว กลุ่มคนที่เดิมทีเสียงดังจอแจก็เงียบกริบลงในทันใด ต่างคุกเข่าลงคำนับบนลานกว้างเหลือเพียงเสียงลมหายใจของเหล่าชาวบ้านอพยพ เงียบสงัดจนกระทั่งเสียงเข็มตกก็ยังได้ยินในสายตาของผู้อพยพ การที่ตนสามารถมีชีวิตเช่นนี้ได้ในปัจจุบัน ล้วนเป็นเพราะหลี่หลงหลินประทานให้หลี่หลงหลินกล่าวเสียงเรียบว่า “ลุกขึ้นเถิด ข้ามีเรื่องจะกล่าวกับพวกเจ้า”ใบหน้าของผู้อพยพเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้หลิวเกินเซิงขยับเข้าไปอยู่ด้านหน้าสุด เอ่ยถามว่า “องค์รัชทายาท มีเรื่องอันใดเร่งด่วนหรือพ่ะย่ะค่ะ?”หลี่หลงหลินชูโฉนดที่ดินปึกหนาในมือขึ้น กล่าวว่า “นี่คือที่นาชั้นดีอันอุดมสมบูรณ์ของตงไห่ ทว่าตอนนี้ไร้คนเพาะปลูก ข้าจะแบ่งที่ดินเหล่านี้ให้พวกเจ้า”“แบ่งที่ดิน?!”เหล

องค์หญิงใหญ่กำลังจิบชาหอมในมือ เมื่อเห็นหลู่จงหมิง ก็เหลือบตามองขึ้นเล็กน้อย “ท่านลุง ท่านมาได้อย่างไร?”หลู่จงหมิงมีสีหน้าประจบประแจง “ไม่ได้พบกันนาน จึงมาเยี่ยมเยียนท่านเสียหน่อย มาพูดคุยรำลึกความหลัง”องค์หญิงใหญ่แค่นเสียงเย็นชาคราหนึ่ง “พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องพูดจาห่างเหิน คงไม่ใช่เพราะเจอเรื่องยากลำบากอะไรเข้าอีกแล้วกระมัง?”หลู่จงหมิงชะงักไป หัวเราะแล้วกล่าวว่า “ไม่มีเรื่องใดรอดพ้นสายตาของท่านไปได้จริงๆ ลุงเจอปัญหาจริงๆ จึงคิดจะมาหาท่านเพื่อปรึกษาหารือวางแผน”องค์หญิงใหญ่วางถ้วยชาในมือลง กล่าวเสียงเรียบว่า “ว่ามาเถิด พบเจอปัญหาอันใดอีก? หรือว่าเกี่ยวข้องกับหลี่หลงหลินอีกแล้ว?”หลู่จงหมิงพอได้ยินชื่อของหลี่หลงหลิน ในใจก็พลันเดือดดาลด้วยโทสะ!“องค์หญิงใหญ่ เจ้าหลี่หลงหลินนี่ ตอนนี้มันชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้ว! มันถึงกับอ้างเรื่องการแลกเปลี่ยนที่ดิน แลกเอาที่นาชั้นดีอันอุดมสมบูรณ์ในตงไห่ของพวกเราไปจนหมด! นั่นล้วนเป็นรากฐานของตระกูลหลู่ของพวกเรานะพ่ะย่ะค่ะ!”องค์หญิงใหญ่ตะลึงงันทันที “แลกเปลี่ยนที่ดินหรือ”หลู่จงหมิงอธิบายเรื่องราวความเป็นมาทั้งหมดให้องค์หญิงใหญ่ฟัง