Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 1481 - Bab 1490

ท้องพระโรงความเงียบกลืนกินทั่วทุกหนแห่ง แม้แต่เสียงเข็มตกยังได้ยินเหล่าขุนนางบุ๋นต่างถอนหายใจโล่งอกขอเพียงจางไป่เจิงออกรบ ต่อให้ยึดเมืองซั่วเป่ยกลับมาไม่ได้ ก็จะต้องปกป้องเมืองหลวงให้ปลอดภัยได้แน่อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ต้องทิ้งกิจการของครอบครัว ลี้ภัยไปดินแดนทางใต้สีหน้าฮ่องเต้หวู่เผยแววดีใจ พยักหน้ารับเบาๆ “ใต้เท้าจง ลำบากเจ้าแล้ว! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าขอแต่งตั้งเจ้าเป็นแม่ทัพใหญ่ปราบแดนเหนือ รีบออกเดินทางไปดินแดนทางเหนือปราบชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือและยึดเมืองซั่วเป่ยกลับมาในทันที!”จางไป่เจิงคุกเข่าโขกคำนับ “ข้าน้อยยอมฝ่าฟันอันตราย ไม่คิดบ่ายเบี่ยงพ่ะย่ะค่ะ!”จากนั้น หน้าผากจางไป่เจิงแตะพื้น กลับไม่ยอมลุกขึ้นฮ่องเต้หวู่สงสัยอยู่บ้าง “อ้ายชิง เจ้ายังมีคำใดจะพูดหรือ?”จางไป่เจิงเงยหน้า พูดเสียงเคร่งขรึม “กราบทูลฝ่าบาท ข้าน้อยรักษาการณ์ที่เมืองซั่วเป่ยมานานหลายปี รู้ดีอย่างลึกซึ้งว่าปกครองง่ายโจมตียาก เป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญ หากจะโจมตีชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือตอนนี้ ต้องการยึดเมืองซั่วเป่ยคืนกลับไม่ใช่เรื่องง่าย....”สีหน้าฮ่องเต้หวู่เคร่งขรึมลงไป “ถ้อยคำนี้ของเจ้าหมายคว

ซูเฟิ่งหลิงได้ยินถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลิน ซาบซึ้งใจอย่างมาก น้ำตาร้อนเอ่อคลอนางคิดไม่ถึงหลี่หลงหลินยอมเป็นศัตรูกับใต้หล้าเพื่อยืนอยู่ฝั่งเดียวกับตนทว่า เสด็จพ่อจะรับปากหรือ?ฮ่องเต้หวู่พิงพระที่นั่งมังกร ขมวดคิ้วเบาๆ “หากให้พระชายารัชทายาทออกศึกแล้วเกิดอันใดกับนาง...”หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ “เสด็จพ่อ ด้วยอุปนิสัยของซูเฟิ่งหลิง ย่อมมุทะลุไปบ้าง ลูกยินดีเป็นผู้ตรวจการกองทัพ ติดตามกองทัพออกศึกพ่ะย่ะค่ะ”เพียงพูดถ้อยคำนี้ออกมา เหล่าขุนนางต่างฮือฮาจะสร้างความวุ่นวายก็ต้องมีขอบเขตกระมัง!หลี่หลงหลินให้พระชายารัชทายาทออกศึก นี่ก็เหลือจะเชื่อแล้ว!เขาถึงขั้นต้องการออกศึกไปเป็นผู้ตรวจการกองทัพที่ดินแดนทางเหนือด้วยตนเอง?จะต้องรู้ว่าหลี่หลงหลินเคยเป็นผู้ตรวจการกองทัพที่ดินแดนทางเหนือ ก่อความวุ่นวายในกองทัพและสร้างรายงานการศึกเท็จอีกด้วยชนิดที่ว่าผู้ภักดีทั้งสกุลซูต้องตายไปในดินแดนทางเหนือ นี่ก็หนีไม่พ้นเขา!เขาคิดจะไปเป็นผู้ตรวจการกองทัพอีกหรือคิดจะก่อเหตุซ้ำรอยเดิม ทำให้พ่ายแพ้เหมือนอย่างปีนั้น?ฮ่องเต้หวู่นึกถึงเรื่องในปีนั้น ต่อต้านอย่างกระตือรือร้น ส่ายหน้าอย่างต่อเนื่อง “ไม

เพียงหลี่หลงหลินพูดถ้อยคำนี้ออกไปสีหน้าเหล่าขุนนางบุ๋นก็เปลี่ยนไปพวกเขาเพิ่งตระหนักได้ว่าทุกอย่างเมื่อครู่เป็นอุบายของหลี่หลงหลิน!ไม่มีโอกาสสร้างผลงานเพื่อบ้านเมืองอะไรทั้งนั้น!เพียงแต่สนใจเงินของพวกเขาเท่านั้น!บัดนี้ต่อให้เหล่าขุนนางร้องไห้หาบิดามารดาก็ไม่มีประโยชน์ หากไม่สามารถหาเงินได้ภายในสามวัน ความผิดนี้ก็ตกเป็นของพวกเขาแล้วถึงตอนนั้นหากดินแดนทางเหนือเกิดข้อผิดพลาดอันใดก็หนีไม่พ้นพวกเขา!หากฮ่องเต้หวู่ลงโทษ ผลลัพธ์ที่ตามมาย่อมไม่อยากคิด น่ากลัวว่าไม่อาจแก้ปัญหาด้วยเงินได้ ไม่แน่ว่ายังจะต้องตายอีกด้วย!เหล่าขุนนางบุ๋นต่างโมโหเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน!คิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะยังมีเล่ห์เหลี่ยมเช่นนี้ น่ารังเกียจโดยแท้!แต่ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้ว ทำได้เพียงฝืนปวดใจเสียสละเงินทองให้พ้นเคราะห์เหล่าขุนนางบุ๋นต่างพากันพูด“องค์ชาย มีโอกาสสร้างผลงานที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเราดีใจยิ่งนัก!”“ใช่แล้ว! ขอบคุณองค์ชายมากที่มอบโอกาสที่ดีถึงเพียงนี้ให้พวกเรา!”“.....”หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ “ไม่ต้องขอบใจข้ามากเกินไปนัก”“มีถ้อยคำนี้ของพวกท่าน ภายภาคหน้าต่อให้เหน็ดเหนื่อยมากเพียงใ

ฮองเฮาหลินรู้ว่าหลี่หลงหลินห่วงใยตนเอง กลัวอุปนิสัยของตนนี้อยู่ในวังหลังแล้วจะเสียเปรียบแต่วังหลังนี้ฮ่องเต้หวู่ทรงโปรดตนเองเพียงผู้เดียว ฉู่เฟยไม่สามารถสร้างปัญหาอันใดได้ฮองเฮาหลินหัวเราะ “เจ้าวางใจไปดินแดนทางเหนือเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องในวังหลัง แม้ย่อมมีทางจัดการ”หลี่หลงหลินประกบมือทำความเคารพ “เช่นนั้นลูกขอตัวลาก่อน ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนเสด็จแม่แล้ว รอยึดดินแดนทางเหนือกลับมาได้แล้วค่อยมารายงานข่าวน่ายินดีต่อท่าน”ลูกเดินทางไกลนับพันลี้แม่ย่อมกังวลฮองเฮาหลินเองก็เป็นเช่นนี้แต่ต่อให้ภายในใจนางไม่อาจหักใจได้เยี่ยงไร ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ กลัวจะทำให้หลี่หลงหลินเสียสมาธิตอนอยู่ในสนามรบ ทำเสียการใหญ่“แม่รอข่าวดีของเจ้า”...วันต่อมาตำหนักจิ่นซิ้วฉู่เฟยกำลังนอนไม่หลับบนเตียง สีหน้าเผือดซีด ดวงตาล้วนคือเส้นเลือดแดงนางรอฮ่องเต้หวู่ตลอดทั้งคืนแล้ว น้ำตานองหน้าจนกระทั่งฟ้าสว่างฮ่องเต้หวู่ก็ยังไม่ปรากฏตัวขันทีเดินก้มหน้าเข้ามา “พระสนม ท่านไม่ต้องรอแล้ว ฝ่าบาทไม่มีวันมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ หากท่านยังฝืนเช่นนี้ต่อไปจะไม่ดีต่อร่างกายเอาได้...”เพียะ!ฉู่เฟยโมโหมาก กวาดชุดกระเบื

ไทเฮาพยักหน้า คิดว่าฉู่เฟยพูดมีเหตุผลบัดนี้สถานการณ์ต้าเซี่ยไม่สงบ มีสงครามไม่ขาดสายตงอิ๋งเพิ่งสงบ ก็เกิดสงครามชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ฝ่าบาทยุ่งกับราชกิจตลอดทั้งวัน ไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องเหล่านี้แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ นางที่เป็นฮองเฮาก็ยิ่งไม่สามารถไปรบกวนเขาได้อย่างไรเสียฝ่าบาททำเช่นนี้จะต้องมีเหตุผลของเขาหากไปรบกวนฝ่าบาทในตอนนี้ น่ากลัวว่าจะกระทบต่อการตัดสินใจของเขา ไทเฮาลังเลอยู่บ้างฉู่เฟยเห็นท่าทีตอบสนองของฮองเฮา พูดต่อว่า “ยิ่งไปกว่านั้นบัดนี้เรื่องพระชายารัชทายาทออกศึกช่างเหลวไหลไร้สาระโดยแท้!”“ต่อให้พระชายารัชทายาทมาจากตระกูลนับรบ แต่ตอนนี้นางแต่งเข้าราชวงศ์แล้ว นับเป็นพระญาติของราชวงศ์ หากยังมีนิสัยของแม่ทัพ ไม่มีรัศมีเลยสักนิด เหลวไหลไร้สาระในราชสำนัก หน้าตาของราชวงศ์พวกเราจะไปวางไว้ที่ใด?”“นางซูเฟิ่งหลิงเป็นพระชายารัชทายาทนะเพคะ! ภายภาคหน้าจะต้องเป็นฮองเฮา ไฉนเลยจะเหลวไหลเช่นนี้ได้?”“ยิ่งไปกว่านั้นหม่อมฉันได้ยินมาว่าหากฝ่าบาทไม่ห้ามไว้ พระชายารัชทายาทยังจะพารัชทายาทเข้าร่วมสนามรบไปด้วย!”“แนวหน้าในสนามรบอันตรายอย่างมาก ไม่ใช่สถานที่ที่คนสำคัญอย่างรัชทายาท