Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 1491 - Bab 1500

ฉู่เฟยไม่ได้มีท่าทีโกรธเคือง กลับยิ้มแย้มพลางกล่าวว่า “ฮองเฮาเพคะ เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าผู้ใดเสียงดังกว่าผู้นั้นจะมีเหตุผลนะเพคะ ที่หม่อมฉันทูลต่อไทเฮามากมายถึงเพียงนี้ ก็เพียงเพื่อสถานการณ์บ้านเมืองของต้าเซี่ยเท่านั้น”“หากท่านทรงคิดว่าสิ่งที่หม่อมฉันพูดนั้นไร้เหตุผล ก็ขอเชิญท่านตรัสเหตุผลของท่านออกมา ให้ไทเฮาได้ฟัง และให้ไทเฮาทรงเป็นผู้ตัดสินเถิดเพคะ”“หากตรัสเหตุผลออกมาไม่ได้ เช่นนั้นแล้ว การที่นางซูเฟิ่งหลิงจะไปออกรบก็ถือเป็นเรื่องเหลวไหลสิ้นดี!”ฮองเฮาหลินตรัสด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “การที่พระชายาองค์รัชทายาทอาสาออกรบไปยังดินแดนทางเหนือ ไม่ใช่เพราะความเหลวไหล แต่เพื่อความกตัญญูเพคะ!”ไทเฮาถึงกับผงะไปความกตัญญู?เรื่องการรบทัพจับศึกนี้ เกี่ยวข้องอันใดกับความกตัญญูด้วยเล่า?ฮองเฮาหลินทรงอธิบายว่า “เมื่อครั้งนั้น เป็นพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ลอบวางแผนร้ายอยู่เบื้องหลัง สังหารผู้ภักดีทั้งตระกูลซูจนหมดสิ้น ทำให้ร่างของผู้ภักดีตระกูลซูต้องถูกฝังอยู่ที่ดินแดนทางเหนือเพคะ!”“และการที่ซูเฟิ่งหลิงจะไปยังดินแดนทางเหนือครั้งนี้ ก็เพื่อล้างแค้นชำระหนี้เลือด เพื่อทวงคืนความเป็นธรรมให้

ฉู่เฟยถูกไทเฮาขับไล่ออกจากตำหนักใหญ่ สภาพราวกับสุนัขจรจัดที่สิ้นไร้หนทาง ใบหน้าหมองคล้ำอับอายนางเพิ่งจะเดินออกมาจากตำหนักฉือหนิง ก็ประจวบเหมาะกับองค์ชายเจ็ดที่กำลังเดินมาอย่างเร่งรีบ พลันขมวดคิ้วครู่หนึ่ง แผนการหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจองค์ชายเจ็ดเห็นฉู่เฟยก็รีบหยุดฝีเท้า “ลูกถวายบังคมฉู่เฟยพ่ะย่ะค่ะ”ฉู่เฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ในเขตพระราชฐานชั้นใน เหตุใดจึงรีบร้อนลนลานเช่นนี้ ช่างไม่รู้จักกาลเทศะเสียเลย? ไม่มีท่าทีของความเป็นองค์ชายแม้แต่น้อย! เจ้าเร่งรีบไปทำอันใดกัน?”ในใจของนางอัดแน่นไปด้วยความโกรธ กำลังกลุ้มใจที่ไม่มีที่ระบาย พอดีมาเจอองค์ชายเจ็ดผู้ดูอ่อนแอ ย่อมไม่ปล่อยไปง่ายๆองค์ชายเจ็ดกล่าวด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “เสด็จพ่อทรงแต่งตั้งให้ลูกเป็นรองแม่ทัพ ติดตามท่านแม่ทัพจางไปยังดินแดนทางเหนือพ่ะย่ะค่ะ วันนี้ที่มา หนึ่งคือเพื่อแจ้งข่าวดี สองคือเพื่อมาทูลลาไทเฮา เมื่อมีเรื่องน่ายินดีเช่นนี้ ในใจจึงค่อนข้างตื่นเต้น การกระทำจึงดูเร่งรีบไปบ้าง เกือบจะล่วงเกินฉู่เฟยแล้ว ขอท่านโปรดระงับโทสะด้วยพ่ะย่ะค่ะ...”ฉู่เฟยเลิกคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “เจ้าก็แค่ได้รับการแต่งตั้งเป็นเพียงรองแม่

ซูเฟิ่งหลิงขอบตาแดงก่ำ “องค์รัชทายาท ต่อหน้ากองทัพ ท่านไม่มีอะไรจะตรัสกับหม่อมฉันจริงๆ หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวเร่ง “ชายารัก รีบออกเดินทางเถิด ประเดี๋ยวข้ายังมีธุระสำคัญต้องไปทำ”สองสามีภรรยาจะมีอะไรให้พูดกันต่อหน้ากองทัพเล่า?ต่อให้มีเรื่องจะพูดจริงๆ ก็ต้องไปกระซิบกระซาบกันใต้ผ้าห่มบนเตียงสิจะมีใครมาพลอดรักกันต่อหน้ากองทัพกันเล่าในใจของซูเฟิ่งหลิงราวกับถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆนางไม่คิดเลยว่าหลี่หลงหลินจะไร้หัวใจไร้เยื่อใยถึงเพียงนี้ ยิ่งไม่อยากจะเชื่อว่าหลี่หลงหลินจะทำกับนางอย่างขอไปทีเช่นนี้!แปะ!น้ำตาของซูเฟิ่งหลิงไหลอาบแก้ม “เช่นนั้น ความรักย่อมมีวันจางหายไปใช่หรือไม่เพคะ?”“บนโลกใบนี้ มีเรื่องอันใดสำคัญไปกว่าหม่อมฉันอีกหรือเพคะ?”“หรือว่าในใจของท่านมีคนอื่นแล้ว?”ซูเฟิ่งหลิงร้องไห้จนใบหน้างดงามชุ่มไปด้วยน้ำตา หยาดน้ำตากระทบเกราะเงินแล้วกลิ้งหล่นเป็นเม็ดๆก่อนหน้านี้ ตอนที่หลี่หลงหลินสนับสนุนให้นางออกรบกับพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือในท้องพระโรง ในใจของนางยังคงรู้สึกซาบซึ้งต่อหลี่หลงหลินอยู่บ้างแต่บัดนี้ดูเหมือนว่า การที่หลี่หลงหลินสนับสนุนให้นางไป

ใบหน้าของซูเฟิ่งหลิงพลันแดงระเรื่อ “หึ! เพิ่งจะรู้จักง้อข้าด้วยคำหวาน หากพูดเช่นนี้แต่แรกก็คงไม่ต้องให้น้ำตาข้าไหลเสียเปล่าหรอก!”หลี่หลงหลินกล่าวว่า “นี่ไม่ใช่คำหวานหรอกนะ ข้าได้รับคำสั่งจากเสด็จแม่ ให้ข้ามาเป็นเพื่อนเจ้าไปยังดินแดนทางเหนือด้วย เป็นเรื่องจริงจัง หาใช่ล้อเล่นไม่”ซูเฟิ่งหลิงอึ้งงันอยู่ชั่วขณะ พลางรู้สึกซาบซึ้งในใจคงเป็นเสด็จแม่ที่ทรงเห็นว่าการที่ตนนำทัพไปดินแดนทางเหนือเพียงลำพังนั้นอันตรายเกินไป จึงได้ให้หลี่หลงหลินมาเป็นเพื่อนตนโดยเฉพาะซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “เสด็จแม่ทรงรอบคอบที่สุดแล้ว”หลี่หลงหลินกล่าวต่อไปว่า “แต่เสด็จแม่ตรัสว่าการที่ข้าจะไปดินแดนทางเหนือได้นั้นมีเงื่อนไข หากพวกเราทำไม่ได้ ก็จะถูกเรียกตัวกลับเมืองหลวงทันที”ซูเฟิ่งหลิงมุ่ยปาก “ไม่ได้เด็ดขาด! ข้าต้องการให้ท่านอยู่เป็นเพื่อนข้า!”พูดจบ ซูเฟิ่งหลิงเพิ่งจะรู้ตัวว่าตนเองเผลอแสดงท่าทีที่ไม่เหมาะสมออกไปก่อนหน้านี้นางไม่เคยมีปฏิกิริยาเช่นนี้ต่อหลี่หลงหลินเลยแม้ว่านางจะเตรียมใจที่จะไปยังดินแดนทางเหนือเพียงลำพังแล้วก็ตามแต่พอถึงเวลาออกเดินทางจริงๆ นางก็พบว่าตนเองยังคงไม่อาจจากหลี่หลงหลินไปได้หล

พลบค่ำแสงยามเย็นงามเจิดจ้า ท้องนภางดงามราวภาพวาดขบวนทัพเคลื่อนออกจากเมืองหลวง มุ่งหน้าไปทางเหนือโดยไม่ได้หยุดพักแม้แต่ครู่เดียวซูเฟิ่งหลิงโผล่ศีรษะออกมาจากรถม้า สายตาเหม่อมองขอบฟ้าไกล “องค์รัชทายาท วันนี้ก็เย็นมากแล้ว ควรสั่งให้ทหารหาที่พักตั้งค่าย พักผ่อนเสียบ้างเถิดเพคะ”แม้ซูเฟิ่งหลิงจะได้รับการแต่งตั้งเป็นแม่ทัพ แต่บัดนี้ในกองทัพ คำพูดของนางยังไม่ถือเป็นที่สุด ทุกเรื่องล้วนต้องปรึกษาหารือกับหลี่หลงหลินผู้เป็นผู้ตรวจการกองทัพเสียก่อนเมื่อผู้ตรวจการกองทัพเห็นชอบแล้วเท่านั้น นางจึงจะสามารถออกคำสั่งได้หลี่หลงหลินกำลังหลับตาพักผ่อน เมื่อได้ยินคำพูดของซูเฟิ่งหลิง ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น “สั่งให้ทั้งกองทัพเข้าสู่สภาวะเร่งด่วน เปลี่ยนแปลงเป็นขบวนทัพเคลื่อนที่เร็ว เดินทางตลอดคืน มุ่งสู่ดินแดนทางเหนือโดยเร็วที่สุด!”ซูเฟิ่งหลิงชะงักไปนางไม่คิดว่าหลี่หลงหลินจะตอบอย่างเด็ดขาดถึงเพียงนี้อีกทั้งตอนนี้เพิ่งจะออกจากเมืองหลวง เวลายังมีเหลือเฟือ ไม่จำเป็นต้องรีบเร่งเดินทางถึงเพียงนี้เลยซูเฟิ่งหลิงทำหน้าไม่เข้าใจ “องค์รัชทายาท แม้ว่าตอนนี้แนวหน้าศึกใหญ่ใกล้เข้ามาแล้ว แต่ท่านแม่ทัพจางก็ได้