All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1521 - Chapter 1530

ทูตกล่าวเสียงสั่น “ท่านแม่ทัพ แล้วตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรดีขอรับ...”เซียวหงจ้องเขาเขม็ง ตวาดว่า “เจ้าคนไร้ประโยชน์! ให้เจ้าไปเจรจากับต้าเซี่ย เจ้าก็เจรจาออกมาเป็นแบบนี้! ไพ่ดีๆ ในมือกลับถูกเจ้าเล่นจนเละไม่เป็นท่า!”ทูตไม่กล้าหายใจแรงแม้แต่น้อยเซียวหงด่าว่า “แล้วตอนนี้ยังจะทำอะไรได้อีก? สู้ก็สู้ไม่ได้! ยายแก่แห่งกองทัพตระกูลซูนั่นเก่งกาจเกินไป เพียงคนเดียวก็ทะลวงทหารนับพัน! บีบให้พวกเราทำได้เพียงหลบอยู่ในเมืองซั่วเป่ยนี้เป็นเต่าในกระดอง”“หรือว่าจะให้เรามองหลี่หลงหลินตะโกนท้าทายอยู่ใต้กำแพงเมืองอย่างนี้จริงๆ น่ะรึ?”“หากเหล่าทหารที่สละชีพไปถูกนำไปสร้างเป็นกองซากศพจริงๆ เจ้าจะให้ทหารรักษาการณ์คิดอย่างไร? เมืองนี้พวกเรายังจะรักษาไว้อีกหรือไม่?”“ถ้ารักษาเมืองซั่วเป่ยนี้ไว้ไม่ได้ เจ้ากับข้าจะต้องตายอย่างน่าอนาถ!”ทูตทำได้เพียงคุกเข่าอยู่บนพื้น ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ปล่อยให้เซียวหงด่าทอเซียวหงถอนหายใจยาว “ช่างเถอะ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ต่อให้ข้าฆ่าเจ้าก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้ทำได้เพียงทำตามที่หลี่หลงหลินบอก ส่งตัวประกันกลับไป!”“ไม่คิดว่าหลี่หลงหลินจะฉลาดหลักแหลมถึงเพียงนี้ มองแผน

เหลือเพียงองค์หญิงใหญ่พระองค์เดียว ที่ยังคงหายสาบสูญจนถึงทุกวันนี้หลี่หลงหลินมองจางไป่เจิงอย่างลึกซึ้ง ประเมินว่า “แม่ทัพจางคือยอดขุนพลแห่งต้าเซี่ย จงรักภักดีต่อองค์รัชทายาทอย่างยิ่ง! แต่ว่า หวังว่าเจ้าคงจะไม่ลืมว่า แผ่นดินต้าเซี่ยนี้ ไม่ช้าก็เร็วต้องเป็นของข้า!”“เจ้าเข้าใจหรือไม่?”พูดถึงเพียงนี้ หากจางไป่เจิงยังไม่เข้าใจ ยังคงจะต่อต้านตนเองเช่นนั้นหลี่หลงหลินก็ไม่เกี่ยงที่จะกวาดล้างอุปสรรคทุกอย่างที่ขวางหน้าแม้แต่จางไป่เจิง ยอดขุนพลร้อยศึกผู้นี้ ก็ไม่ยกเว้น!จางไป่เจิงเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว พยักหน้าไม่หยุด “องค์รัชทายาท กระหม่อม...กระหม่อมเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”เขาไม่ใช่คนโง่ ย่อมเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของหลี่หลงหลินใช่แล้ว!หลี่หลงหลินคือองค์รัชทายาทแห่งต้าเซี่ย ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ไม่ช้าก็เร็วต้องขึ้นครองราชย์ ปกครองทั่วหล้าส่วนตนเองกลับโง่เง่า คอยต่อต้านหลี่หลงหลินมาตลอดนี่ไม่ใช่การหาเรื่องตายหรอกหรือ?หลี่หลงหลินอยากจะฆ่าตนเอง ก็ง่ายดายราวกับบี้มดตัวหนึ่งเกรงว่าฮ่องเต้หวู่ ก็คงจะไม่ตรัสอะไรมาก!แน่นอนนี่ก็โทษจางไป่เจิงไม่ได้รัชทายาทแห่งต้า

ปัญหาคือ เมืองซั่วเป่ยไม่ใช่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่สร้างขึ้น แต่เป็นเมืองที่ต้าเซี่ยใช้เวลานับร้อยปีสร้างขึ้นอย่างประณีตกำแพงเมืองซั่วเป่ยไม่ได้ก่อด้วยอิฐ หากแต่ใช้หินเขียวก้อนใหญ่เป็นชิ้น ๆ รอยต่อระหว่างหินหล่อด้วยน้ำข้าวเหนียว แข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็กกล้า!หากเป็นปืนใหญ่บนเรือรบ ใช้เวลาสักหน่อย อาจจะสามารถทำลายได้ปืนใหญ่สายฟ้าเหินเวหายังคงเรียบง่ายเกินไป พลังไม่เพียงพอ ไม่สามารถทำลายเมืองซั่วเป่ยได้อย่างแน่นอน!หลี่หลงหลินไม่รีบร้อน ยิ้มกล่าว “ปืนใหญ่สายฟ้าเหินเวหานี้ ข้าย่อมมีวิธีใช้ที่ยอดเยี่ยม! ท่านไม่ต้องสนใจ ทำตามที่ข้าบอกก็พอ! นอกจากนี้ ยังมีเรื่องที่สอง...”กงซูหว่านประหลาดใจ “เรื่องอะไรหรือเพคะ?”หลี่หลงหลินก้าวไปข้างหน้า กระซิบข้างหูกงซูหว่าน “พี่สะใภ้รอง ท่านทำเช่นนี้...”กงซูหว่านยิ่งฟังยิ่งตกใจ ใบหน้างดงามเย็นชาเต็มไปด้วยความตกตะลึง เสียงสั่น “องค์รัชทายาท ท่านจะทำเช่นนี้จริงๆ หรือเพคะ? แผนการนี้ ช่างร้ายลึกเกินไปแล้ว!”ไม่สิ!คำว่าร้ายลึกสองคำยังไม่เพียงพอที่จะอธิบายแผนการของหลี่หลงหลินนี้!ช่างโหดเหี้ยมโดยแท้!กระทั่งสามารถกล่าวได้ว่าไร้มนุษยธรรม ผิดหลั

“ท่านจะไม่กลัวคนทั่วหล้าหัวเราะเยาะหรือ?”ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือผู้นี้รบกับต้าเซี่ยมาหลายปี รู้จักนิสัยของคนต้าเซี่ยเป็นอย่างดีคนต้าเซี่ยชอบพูดเรื่องหลักการใหญ่โต ปากก็พูดถึงแต่ความเมตตากรุณาและคุณธรรม ทั้งยังรักษาคำมั่นสัญญา ให้ความสำคัญกับหน้าตาเป็นอย่างยิ่งจากมุมนี้ ก็สามารถควบคุมคนต้าเซี่ยได้อย่างตายตัวแน่นอนหลี่หลงหลินเอ่ยปาก “ข้าพูดคำไหนคำนั้น จะผิดคำพูดได้อย่างไร? เจ้าต้องการศพไม่ใช่หรือ? ข้าจะส่งกลับไปให้เจ้าเดี๋ยวนี้!”ได้ยินคำพูดนี้ เหล่าทหารต้าเซี่ยก็ผิดหวังไปตามๆ กันดูเหมือนว่าองค์รัชทายาทจะตระหนักได้แล้วว่า การบุกโจมตีเมืองซั่วเป่ยเป็นไปไม่ได้ จึงต้องยอมประนีประนอม เตรียมเจรจากับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเฮ้อ...นี่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยึดครองเมืองซั่วเป่ย ก็เท่ากับบีบคอของต้าเซี่ยไว้ กุมความได้เปรียบไว้ในมือท่านแม่ทัพจางเป็นยอดขุนพลร้อยศึก ยังจนปัญญายิ่งไม่ต้องพูดถึงองค์รัชทายาทเลยทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือใบหน้าเปี่ยมด้วยความภาคภูมิใจ “โอ้ เช่นนั้นก็ขอให้องค์รัชทายาทรีบหน่อยเถิด! ท่านแม่ทัพเซียวกำลังรออยู่!”

ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือหน้าแดงก่ำ เถียงอย่างแข็งขัน “เจ้า...เจ้ากำลังเถียงข้างๆ คูๆ! เรื่องนี้กับเรื่องนั้นคนละเรื่องกัน พูดเรื่องในอดีตทำไม? ข้าถามเจ้า ในต้าเซี่ยของพวกเจ้า การขุดสุสาน ขโมยศพ เป็นความผิดมหันต์ใช่หรือไม่?”ต้องบอกว่า ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือผู้นี้ ก็มีความสามารถอยู่บ้าง โดยเฉพาะการหลีกเลี่ยงประเด็นสำคัญ การกลับดำเป็นขาวเขาหยิบยกกฎหมายของต้าเซี่ยขึ้นมาโดยตรง กล่าวหาว่าหลี่หลงหลินทำผิดกฎหมายเมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็หนาวเยือกไปทั้งใจในกฎหมายของต้าเซี่ย เขียนไว้ชัดเจนการขโมยศพ เป็นความผิดมหันต์จริงๆในหมู่ราษฎร โจรขุดสุสานถูกชาวบ้านจับได้ ไม่จำเป็นต้องแจ้งความด้วยซ้ำ สามารถทุบตีจนตายได้เลยหลี่หลงหลินในฐานะองค์รัชทายาทแห่งต้าเซี่ย กลับขุดสุสานนี่เป็นเรื่องที่พูดไม่ออกจริงๆหลี่หลงหลินไม่รีบร้อน ถามว่า “กฎหมายของต้าเซี่ย มีผลบังคับใช้เฉพาะในอาณาเขตของต้าเซี่ยเท่านั้น! ข้ากลับอยากจะถามว่า เมืองซั่วเป่ยนี้เป็นดินแดนของต้าเซี่ยหรือไม่?”ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือชะงักไป ตอบโดยไม่รู้ตัว “เมืองซั่วเป่ยย่อมเป็นดินแดนของต้าเซี่ย”หลี่หลงหลินแค่นเสียง