All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1511 - Chapter 1520

ซูเฟิ่งหลิงมองเงาหลังเปี่ยมโทสะของจางไป่เจิง เผยสีหน้าลังเลใจ “องค์ชาย พวกเราไม่ได้ทำเกินไปใช่หรือไม่ อย่างไรเสียภรรยาและลูกของแม่ทัพจางก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนะเพคะ”“ท่านคุยโวโอ้อวดว่าภายในเจ็ดวันจะโจมตีเมืองซั่วเป่ยโดยไม่เปลืองกำลังทหาร อีกทั้งยังพาคนที่ถูกลักพาตัวไปทั้งหมดกลับมาอย่างปลอดภัย”“ปรากฎว่าร้องเพลงดื่มกินเล่นสนุกทุกค่ำคืน”“แม่ทัพจางย่อมยากจะไม่สบอารมณ์...”หลี่หลงหลินยิ้มหยัน สายตาตกลงบนใบหน้าซูเฟิ่งหลิง “สนมรัก คงไม่ใช่ว่าเจ้าเองก็ไม่เชื่อข้าหรอกนะ?”ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนี้ เพียงแต่ ตกลงท่านจะโจมตีเมืองซั่วเป่ยอย่างไร ข้าคิดไม่ออกจริงๆ เมืองซั่วเป่ยนี้แข็งแกร่งดุจทอง หากฝืนโจมตีแล้วล่ะก็ จะต้องมีคนตายมากมาย”หลี่หลงหลินถอนหายใจ “ใครพูดว่าข้าจะโจมตีเมืองซั่วเป่ยกันเล่า?”แม่ทัพย่อมโจมตีด้วยกลยุทธ์ รองลงมาคือโจมตีด้วยวาจา รองลงไปอีกคือใช้กำลังทหาร และต่ำที่สุดคือการโจมตีเมืองภายในตำราพิชัยยุทธ์ โจมตีเมืองเป็นกลยุทธ์ต่ำที่สุดหากไม่ถึงขั้นอับจนหนทาง หลี่หลงหลินไม่มีวันโจมตีคูเมืองซูเฟิ่งหลิงแปลกใจ “ไม่โจมตีเมือง?

เช้าตรู่จางไป่เจิงนั่งอยู่ภายในค่ายเพียงลำพัง ใบหน้าเปี่ยมกังวล รินเองดื่มเองยิ่งสุราไหลลงกระเพาะก็ยิ่งโศกเศร้ามากเท่านั้น!โจมตีเมืองซั่วเป่ยได้ยากยิ่ง!ช่วยเหลือภรรยาและลูกที่ถูกลักพาตัวไปกลับยากเทียมฟ้าทว่าทำให้จางไป่เจิงเป็นกังวลที่สุดกลับเป็นพวกเพี้ยนซูเฟิ่งหลิงและหลี่หลงหลินคู่นี้เขาได้รับข่าวว่าเมื่อคืนทั้งสองคนพาทหารห้าร้อยนายฉวยโอกาสยามวิกาลออกจากค่าย ก็ไม่รู้ไปทำอันใด จนถึงตอนนี้ยังไม่กลับมา“เฮ้อ...”จางไป่เจิงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ยกจอกเหล้าดื่มรวดเดียวจนหมด “ฝ่าบาทตรากตรำต่อสู้มาครึ่งชีวิต ยิ่งแก่ยิ่งเลอะเลือน ถึงขั้นให้รัชทายาทมาเป็นผู้ตรวจการกองทัพที่แนวหน้า สร้างความวุ่นวายให้ข้า!”“ไม่ได้การ...”“รอพวกเขากลับมาแล้ว ข้าจะต้องสั่งสอนแรงๆ สักที!”“ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องไล่พวกเขากลับไป!”“ที่นี่อันตรายเกินไป ไม่ใช่สถานที่ที่พวกเขาสมควรอยู่!”หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท โอรสสวรรค์ของต้าเซี่ยซูเฟิ่งหลิงเป็นเลือดเนื้อที่ยังเหลืออยู่ของสกุลซูหากเกิดอันใดขึ้นกับสองคนนี้ จางไป่เจิงรับผิดชอบไม่ไหวยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองคนยังเหลวไหลไร้สาระเกินไป...ชั่วขณะนี้เอง อง

จางไป่เจิงได้ยิน ก็ขมวดคิ้วแน่นทันทีเจรจา?ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมาถามหาเอาความกระมัง!ทันใดนั้นสีหน้าของเขาไม่สบอารมณ์สุดขีดเขากลับไม่กลัวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเพียงแต่หลี่หลงหลินขุดศพในสุสาน เรื่องนี้ต่ำช้าเกินไปหากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแพร่กระจายข่าวนี้ออกไปจนถึงเมืองหลวง ฝ่าบาทจะคิดเช่นไร เหล่าขุนนางจะคิดเช่นไร?รัชทายาทต้าเซี่ยผู้ยิ่งใหญ่ขุดศพอย่างต่ำช้าต้าเซี่ยจะเอาหน้าไปวางไว้ที่ใด?“เฮ้อ...”จางไป่เจิงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ลงท้ายข้ายังต้องตามเช็ดก้นให้รัชทายาทสินะ!”เรื่องมาถึงขั้นนี้ จางไป่เจิงเองก็อับจนหนทาง เดินมาถึงกระโจมใหญ่แห่งหนึ่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พบทูตของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือท่านนี้ยโสโอหัง สีหน้าเย่อหยิ่ง เห็นจางไป่เจิงเดินเข้ามา ทันใดนั้นยิ้มเย็นพูดว่า “แม่ทัพจาง พวกเราเองก็เป็นคนคุ้นเคยกัน ได้พบหน้ากันในสนามรบหลายครั้ง ข้าไม่ขอพูดไร้สาระแล้ว!”“รัชทายาทของพวกเจ้าทำอันใด เจ้ารู้ดีอยู่แก่ใจ!”“วันนี้เจ้าจะต้องมอบคำอธิบายให้พวกเราชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนืออย่างหนึ่ง!”สีหน้าจางไป่เจิงไม่สบอารมณ์ ลอบร้อง

แสงเย็นของดาบคมกริบวาววับทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือตกใจจนหน้าเผือดซีด แทบจะฉี่ราดกางเกงเขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะไร้เหตุผลถึงเพียงนี้ทว่าก็ใช่สามารถทำเรื่องขุดสุสานพรรค์นี้ออกมาได้ ย่อมไม่ใช่คนดีอะไร!เสียงทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสั่นๆ “สองแคว้นต่อสู้กัน ไม่ฆ่าทูต นี่เป็นกฎ...”หลี่หลงหลินยิ้มเย็นชา “กฎ? ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไร้อารยธรรมอย่างพวกเจ้าก็คู่ควรเอ่ยกฎระเบียบกับต้าเซี่ยกระนั้น?”สิ้นคำ กระบี่ในมือก็เลื่อนขึ้นไปข้างหน้าปลายกระบี่คมกริบเฉือนคอของทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ โลหิตสายหนึ่งค่อยๆ ซึมตามรอยกระบี่ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเพียงรู้สึกเย็นวาบที่ลำคอ ทันใดนั้นว้าวุ่นแล้วเห็นได้ชัดว่าหลี่หลงหลินไม่ได้ล้อเขาเล่นนี่คือคิดจะเอาชีวิตของเขาจริง!จางไป่เจิงเห็นสถานการณ์ก็รีบพูด “องค์ชาย ไม่ได้เป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ! นี่คือสมรภูมิรบ นับแต่โบราณเป็นต้นมาไม่มีตัวอย่างการฆ่าทูตมาก่อน”หลี่หลงหลินเหล่มองจางไป่เจิงแวบหนึ่ง “หุบปาก! ในเมื่อไม่มีตัวอย่าง เช่นนั้นวันนี้ข้าจะเป็นตัวอย่างให้! ข้าเป็นรัชทายาท ทำอันใดยังต้องให้เจ้าสอนกระนั้น?”ทันใด

ทันใดนั้นสีหน้าทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็อึ้งงันไปทีแรกเขาคิดว่าเงื่อนไขที่ตนเสนอออกมาไร้ยางอายมากพอแล้ว!คิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะมากยิ่งกว่า!เหตุใดบนโลกนี้ถึงมีคนเช่นนี้ได้?แทนที่จะเสนอเงื่อนไขนี้ ยังไม่สู้ขอให้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือคืนเมืองซั่วเป่ยให้ต้าเซี่ยไปเสียเลยหลี่หลงหลินถลึงตาใส่ทูตแวบหนึ่ง “เจ้าไม่รับปาก?”ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือรีบพูดว่า “รัชทายาท ไม่ใช่พวกเราไม่รับปาก เพียงแต่...”หลี่หลงหลินพูดเสียงเคร่งขรึม “เพียงแต่ไม่มีคำอธิบายที่มีเหตุผลกระมัง ไม่เป็นไร ข้าสามารถมอบคำอธิบายที่มีเหตุผลให้เจ้าอย่างหนึ่งได้”“ไม่ใช่ข้าไม่เชื่อพวกเจ้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ เพียงแต่ข้าต้องการยืนยันความปลอดภัยของตัวประกันก่อน ถึงจะสามารถตัดสินใจได้”ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือรีบพูด “องค์ชายโปรดวางใจ บัดนี้ตัวประกันปลอดภัยอย่างแน่นอน ไม่ได้รับภัยคุกคามใดๆ”หลี่หลงหลินพูดเสียงเย็นชา “เจ้าพูดว่าปลอดภัยก็ปลอดภัยกระนั้น? เพียงปากของเจ้านี้ ข้าจะเชื่อได้อย่างไร?”ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนี่ถึงเข้าใจความนัยของหลี่หลงหลินไม่ว่าอย่างไร ไม่ว่าเงื่อนไขใด