Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 1601 - Bab 1610

“พวกเจ้าก็ได้เห็นแล้วว่าจางไป่เจิงมีท่าทีต่อพวกเจ้าอย่างไร พูดได้เลยว่าเขาไม่เห็นพวกเจ้าเป็นผู้ใหญ่เลยด้วยซ้ำ”“พวกเจ้าเป็นเพียงแค่ทหารเลวที่ไร้ค่าและต่ำต้อยที่สุดในกองทัพต้าเซี่ยเท่านั้น”ในชั่วพริบตาเหล่าทหารก็พลันเดือดดาลขึ้นมาภายในใจของพวกเขาเกิดการต่อสู้กันอย่างรุนแรงด้านหนึ่งคือการอดทนอดกลั้นอีกด้านหนึ่งคือการสร้างผลงานและชื่อเสียงตราบใดที่ไม่ใช่คนโง่ พวกเขาย่อมรู้ว่าควรเลือกข้างไหนเพียงแต่ว่าสิ่งที่องค์ชายเจ็ดทำไปก่อนหน้านี้มันทำให้เหล่าทหารเดือดร้อนกันถ้วนหน้าภายในใจของเหล่าทหารจึงเกิดความไม่ไว้วางใจต่อเขาองค์ชายเจ็ดกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย”“ผู้ใดที่ยินดีจะบุกตีเมืองและสร้างผลงานไปพร้อมกับข้า จงก้าวออกมาเดี๋ยวนี้”“ข้ารับรองว่าจะไม่ทำให้พวกเจ้าต้องลำบากอย่างแน่นอน!”“และข้าจะทำให้จางไป่เจิงต้องเบิกตากว้างดูให้ดีว่า ทหารใต้บัญชาของข้า องค์ชายเจ็ด ไม่ใช่พวกขี้ขลาดตาขาว!”“ทหารใต้บัญชาของข้านั้นล้วนแล้วแต่กล้าหาญองอาจยิ่งนัก!”อารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ในใจของเหล่าทหารก็ระเบิดออกมาทันที “ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาด! ข้าจะตามท่านแม่ท

ในชั่วพริบตา ศีรษะของทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือหลายนายก็ลอยละลิ่วขึ้นไปในอากาศ โลหิตจากลำคอพุ่งกระฉูดดั่งน้ำพุบนทวนเงินกลับไม่เปื้อนเลือดแม้แต่น้อยแม้แต่บนเกราะเงินของซูเฟิ่งหลิง ก็มีเพียงหยดเลือดเกาะอยู่ไม่กี่หยด เลือดของทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือทำให้ผ้าคลุมสีแดงของนางยิ่งแดงฉานขึ้นเหล่าทหารที่ทะมึนอยู่เบื้องหลังนางประดุจคลื่นสีดำถาโถมเข้าใส่เมืองซงหลินทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่เฝ้าเมืองแทบไม่เชื่อสายตาตนเองซูเฟิ่งหลิงนำทัพบุกตะลุยด้วยตนเองราวกับเทพเซียนจุติลงมาโปรด มีพลังอำนาจที่จะกวาดล้างศัตรูให้สิ้นซาก!เหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ประจำการในเมืองซงหลินถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงระฆังเตือนภัย ต่างพากันออกจากเมืองเพื่อรับศึกในชั่วพริบตานอกเมืองซงหลินก็เกิดความโกลาหลวุ่นวายธงรบโบกสะบัด เสียงฆ่าฟันดังกึกก้อง ม้าวิ่งชนกันไปทั่ว ดินทรายสาดกระเซ็นไปทุกหนทุกแห่งทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยเสียงอาวุธกระทบกันทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยแขนขาที่ขาดวิ่น เลือดข้นหนืดไหลนองเต็มพื้นผืนดินนอกเมืองกลายเป็นโคลนตมเหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไม่เคยเห็นทหารต้

ขวานผ่าภูเขาขนาดมหึมาฟาดฟันเข้าใส่ซูเฟิ่งหลิงราวกับพายุคลั่งซูเฟิ่งหลิงไม่ลังเลแม้แต่น้อย นางยกทวนขึ้นรับนางรู้ดีว่ายิ่งเป็นสถานการณ์เช่นนี้ ยิ่งไม่อาจหลบหนีต้องใช้กำลังหักล้างด้วยกำลัง!เสียงขวานและทวนปะทะกันราวกับเสียงตีเหล็ก จนถึงขั้นมีประกายไฟกระเด็นออกมาการต่อสู้ระหว่างซูเฟิ่งหลิงและเซียวลี่นั้นรวดเร็วจนน่าตื่นตาตื่นใจภายใต้กระแสลมที่รุนแรงแผ่กระจายออกไปทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนายหนึ่งหลบไม่ทัน ถูกทวนยาวของซูเฟิ่งหลิงแทงทะลุศีรษะจนระเบิด!หากขวานผ่าภูเขาของเซียวลี่คือกระทิงที่มิอาจต้านทานทวนยาวของซูเฟิ่งหลิงก็คือมังกรวารีในสายน้ำ พลิกแพลงนับพันหมื่น ใช้ความอ่อนโยนสยบความแข็งกร้าว คอยหาโอกาสแทงเข้าใส่ร่างของเซียวลี่ ทำให้ร่างกายกำยำของเขาพรุนไปด้วยบาดแผลเกิดเป็นดอกไม้โลหิตเบ่งบานขึ้นทีละดอก ทีละดอกแกร็ก!ซูเฟิ่งหลิงหาจังหวะได้เหมาะเจาะ นางไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ออกแรงตวัดเพียงครั้งเดียวก็ส่งขวานผ่าภูเขาในมือของเซียวลี่ลอยกระเด็นออกไปขวานผ่าภูเขาหนักร้อยชั่งในมือของเซียวลี่หล่นลงมาทับทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนายหนึ่งตายทันทีเขามองไปยังขวานที่อยู่ไก

จางไป่เจิงเอ่ยขึ้นช้าๆ “องค์รัชทายาท ทำเช่นนี้เกรงว่าจะไม่เหมาะกระมัง... อย่างไรเสียกฎหมายต้าเซี่ยก็มีคำสั่งห้ามมิให้เกิดเรื่องเช่นนี้อย่างชัดเจน”“อีกอย่าง ข้ารบมาทั้งชีวิต ยังไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นที่องค์รัชทายาทตรัสมาก่อน”หลี่หลงหลินกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพจาง ท่านไม่เคยเจอไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีเหตุผล”“อย่างไรเสีย ต่อให้แม่ทัพในกองทัพจะวางแผนเก่งกาจเพียงใด หากไม่มีเหล่าทหารสู้ตายอยู่ที่แนวหน้า ก็ไม่อาจคว้าชัยชนะมาได้”“บัดนี้เหล่าทหารรบชนะมาหลายครั้งแล้ว ย่อมต้องให้รางวัลปลอบขวัญอย่างงาม”“ส่วนเรื่องที่ท่านแม่ทัพกังวล หากเสด็จพ่อทรงตำหนิลงมา ข้าจะรับไว้เอง จะไม่ให้โทษไปถึงท่านอย่างแน่นอน”จางไป่เจิงคิดแล้วคิดอีก ในที่สุดก็ยอมตกลงในเมื่อเป็นสิ่งที่หลี่หลงหลินต้องการจะทำ เกรงว่าคงไม่มีใครหยุดเขาได้จางไป่เจิงกล่าวว่า “ในเมื่อองค์รัชทายาทตรัสเช่นนี้แล้ว ก็จงทำตามที่องค์รัชทายาทตรัสเถิด!”“ไม่ว่าอย่างไร ครั้งนี้เหล่าทหารก็ลำบากกันมากจริงๆ สมควรให้รางวัลแก่พวกเขาบ้าง”จางไป่เจิงมองไปยังซูเฟิ่งหลิง “จงนำคำสั่งของข้าไปประกาศ นำของที่ริบได้ทั้งหมดนี้แจกจ่ายให้เหล่าทหาร!”ซูเฟิ่

จางไป่เจิงยิ้มเย็นชาแล้วกล่าวว่า “นี่แหละคือส่วนที่อำมหิตที่สุดของแผนการนี้!”ซูเฟิ่งหลิงมีสีหน้าไม่เข้าใจจางไป่เจิงอธิบายว่า “อันที่จริง ความเป็นความตายของคนแก่ เด็ก และสตรีเหล่านี้ไม่ได้สำคัญอะไรกับต้าเซี่ยเลย”“ความเป็นความตายของพวกเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงผลของสงครามได้”“แต่หากราชสำนักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ชัยชนะและความพ่ายแพ้ก็จะถูกตัดสินทันที!”“ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะต้องพ่ายแพ้ ไม่มีทางชนะได้อย่างแน่นอน”ซูเฟิ่งหลิงเบิกตากว้าง “ทำไมหรือ?”จางไป่เจิงยิ้มเย็นชา “เพราะแผนการนี้เป็นการวางกับดักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือตั้งแต่ต้น ไม่ว่าพวกเขาจะเลือกเดินหมากตาไหน ผลลัพธ์ก็เหมือนกัน”“ในกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมีเสบียงอาหารน้อยอยู่แล้ว หากดึงดันที่จะช่วยคนแก่ เด็ก และสตรีมากมายขนาดนี้กลับไปอีก สถานการณ์ขาดแคลนอาหารจะยิ่งเลวร้ายลง ถึงเวลานั้นไม่ใช่แค่คนเหล่านี้ที่จะต้องอดตาย แม้แต่เหล่าทหารก็จะไม่มีอะไรกิน”“คนแก่ เด็ก และสตรีเหล่านี้ นอกจากจะมีปากไว้กินข้าวแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อื่นใดอีก”“จะให้บุกตะลุยฝ่าแนวข้าศึกก็ทำไม่ได้ จะให้ออกรบก็ย