Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 1611 - Bab 1620

นอกเมืองเสวี่ยหลาง ลมหนาวพัดโหมกระหน่ำ พัดละอองเหงื่อจากตัวม้าปลิวว่อน จางไป่เจิงนำทัพควบตะบึงอย่างรวดเร็ว มิกล้าชักช้าแม้แต่น้อย เพราะเกรงว่าองค์ชายเจ็ดจะเกิดเรื่องร้ายแรงอันใด แต่ในเวลานี้ ณ เมืองเสวี่ยหลาง มองจากภายนอก มิเห็นความผิดปกติอันใด แม้แต่ในเมืองก็มิมีร่องรอยของการต่อสู้ บนเชิงเทินได้ประดับธงทัพของต้าเซี่ยแล้ว นั่นหมายความว่าเมืองเสวี่ยหลางถูกต้าเซี่ยพิชิตแล้ว บนเชิงเทินยังมีทหารต้าเซี่ยทักทายจางไป่เจิง “ท่านแม่ทัพจาง!” “ในเมืองมิมีทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนเลยแม้แต่คนเดียว!” “ท่านรีบนำทัพเข้าเมืองเถิด!” จางไป่เจิงถามว่า: “แล้วองค์ชายเจ็ดเล่า?” ทหารบนเชิงเทินตอบกลับเสียงดัง: “ท่านแม่ทัพจางโปรดวางใจ องค์ชายเจ็ดอยู่ในเมืองสบายดี!” หัวใจที่จางไป่เจิงเฝ้ากังวลพลันคลายลง เขาถอนหายใจยาว: “โชคดีนัก! โชคดีที่เขาได้เมืองเปล่า ไม่เช่นนั้นคงลำบากใหญ่แล้ว!” หลี่หลงหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองเมืองเปล่าเบื้องหน้าอย่างไรก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องนัก เรื่องที่ผิดปกติย่อมมีปีศาจซ่อนอยู่! แผนเมืองเปล่าเช่นนี้มิใช่สิ่งที่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะคิด

ไฟไหม้หรือ? สมองขององค์ชายเจ็ดพลันว่างเปล่า เขาไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่! เขาเพิ่งจะเข้าเมืองมาได้เพียงหนึ่งชั่วยาม ในเมืองก็เกิดเพลิงไหม้ขึ้นเสียแล้ว หรือว่านี่เป็นจริงอย่างที่จางไป่เจิงว่าไว้ ทั้งหมดเป็นแผนการร้ายของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ? องค์ชายเจ็ดพยายามนึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งที่เขาบุกเข้าเมือง หวังจะค้นหาว่ามีสิ่งใดไม่ชอบมาพากลหรือไม่ เมื่อเขาพาทหารเข้าเมือง ในเมืองว่างเปล่า ชาวเมืองปิดประตูเรือนเงียบเชียบ แม้แต่ค่ายทหารที่สำคัญที่สุดก็ยังวุ่นวาย อาวุธยุทโธปกรณ์ถูกทิ้งเรี่ยราดบนพื้น ในคอกม้าไม่มีม้าเลยแม้แต่ตัวเดียว ในเมืองไม่มีทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนแม้แต่คนเดียว เมืองเสวี่ยหลางถูกชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทอดทิ้งโดยสิ้นเชิง องค์ชายเจ็ดได้ส่งหน่วยลาดตระเวนออกตรวจตราบริเวณโดยรอบหลายยี่สิบลี้ เพื่อค้นหาสัญญาณการซุ่มโจมตีของศัตรู แต่ก็ไม่พบสิ่งใด แต่เขากลับไม่เข้าใจว่าเหตุใดตอนนี้ในเมืองจึงเกิดเพลิงไหม้ได้ ทันใดนั้น องค์ชายเจ็ดนึกขึ้นได้ว่าเมื่อตอนที่เขาเพิ่งเข้าเมือง เขาเห็นว่าบ้านเรือนของชาวเมืองต่างเก็บฟืนไว้มากมาย เขาอดไม่ได้ที่จะรู้

ภายในเมืองเสวี่ยหลางเปลวเพลิงโหมกระหน่ำ ควันดำหนาทึบลอยคละคลุ้งหลี่หลงหลินเงยหน้าขึ้นมอง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “อ้ายเฟย ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว”“บัดนี้จงถ่ายทอดคำสั่งข้า ให้เหล่าทหารใช้ถุงน้ำที่พกติดตัวราดเสื้อผ้าของตนให้เปียก จากนั้นใช้ปิดปากและจมูก แล้วบุกเข้าไปช่วยคนในทะเลเพลิงพร้อมกับข้า!”ซูเฟิ่งหลิงมีสีหน้าตกตะลึงในสายตาของนาง นี่เป็นการกระทำที่ฆ่าตัวตายชัด ๆ!ซูเฟิ่งหลิงลังเลเล็กน้อยหลี่หลงหลินตวาดลั่น “เร็วเข้า! ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะลังเล!”“พวกเราต้องแข่งกับเวลา มิเช่นนั้นแม่ทัพจางอาจสิ้นชีพในเมืองได้ทุกเมื่อ!”ซูเฟิ่งหลิงใจหนึ่งตัดสินใจแน่วแน่ กัดฟันแน่นคัดเลือกทหารชั้นยอดสองสามนายจากกองทัพตระกูลซูจากนั้นทำตามที่หลี่หลงหลินบอก ใช้น้ำจากถุงน้ำราดตั้งแต่ศีรษะลงมา ทำให้เสื้อผ้าทั่วทั้งตัวเปียกโชกแล้วจึงใช้เสื้อผ้าที่เปียกนั้นปิดปากและจมูกไว้ให้แน่นสายตาของหลี่หลงหลินกวาดมองเหล่าทหารชั้นยอด “ไม่ว่าอีกเดี๋ยวจะเกิดอะไรขึ้น จงจำไว้เพียงสิ่งเดียว”“บุกไปข้างหน้า! อย่าหยุด!”จากการวิเคราะห์สถานการณ์ไฟของหลี่หลงหลินในตอนนี้ไฟไหม้ครั้งใหญ่นี้ไม่ได้เริ่มจากใจ

ทุกคนมีสีหน้าประหลาดใจ ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่“ใช้ไฟสู้กับไฟ?”“เคยได้ยินแต่ใช้น้ำดับไฟ เพิ่งจะเคยได้ยินว่าใช้ไฟสู้กับไฟเป็นครั้งแรก”องค์ชายเจ็ดกล่าวว่า “ไฟนี้มีแต่จะช่วยโหมกระพือไฟให้แรงขึ้น จะใช้สู้กับไฟได้อย่างไร? องค์รัชทายาทคงไม่ได้ถูกไฟไหม้นี่ทำให้ตกใจจนเลอะเลือนไปแล้วหรอกนะ?”หลี่หลงหลินกล่าวเสียงเย็นชา “หากเจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ ก็หุบปากของเจ้าซะ แล้วทำตามที่ข้าบอกก็พอ!”ตอนนี้เวลาเร่งรัดเข้ามาทุกทีหลี่หลงหลินไม่ต้องการเสียเวลาไปกับการพูดจาไร้สาระอีกยิ่งไปกว่านั้นต่อให้หลี่หลงหลินบอกองค์ชายเจ็ด ด้วยสมองของเขาก็คงไม่เข้าใจอยู่ดีองค์ชายเจ็ดหุบปากไม่พูดอะไรอีก และทำตามคำสั่งของหลี่หลงหลินในทันทีหลี่หลงหลินใช้กระบี่คู่กายขีดเส้นบนพื้น “ทหารมาสองสามนาย มาขุดหลุมตรงนี้ ยิ่งลึกยิ่งดี”“คนที่เหลือทั้งหมด ไปรื้อกระโจมกับผ้าสักหลาดในค่ายทหารนี้ทั้งหมดแล้วโยนออกมานอกหลุม”ในค่ายทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไม่มีของอย่างอื่นมากนัก ที่มีมากที่สุดก็คือผ้าสักหลาดและกระโจมของเหล่านี้เป็นเชื้อเพลิงชั้นเยี่ยมขอเพียงมีเปลวไฟเพียงเล็กน้อยก็จะลุกไหม้ขึ้นมาในชั่วพริ

หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า “อย่างไรเสีย ที่องค์ชายเจ็ดโลภในผลงานจนบุกเข้ามาอย่างหุนหันพลันแล่น อย่างน้อยในใจก็ยังคิดที่จะสร้างคุณงามความดีให้แก่ต้าเซี่ย”“เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ จึงได้ก่อเรื่องเดือดร้อนขึ้น”“อย่างน้อยก็มีความจงรักภักดีต่อต้าเซี่ยอย่างเต็มเปี่ยม”แม้ว่าปกติหลี่หลงหลินจะไม่ได้ติดต่อกับองค์ชายเจ็ดบ่อยนักแต่เขาก็พอจะเข้าใจนิสัยขององค์ชายเจ็ดอยู่บ้างโดยเนื้อแท้แล้วเขาไม่ใช่คนเลว เพียงแต่ทำอะไรบุ่มบ่ามไปหน่อย จึงได้ก่อเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ขึ้นมาองค์ชายเจ็ดได้ยินหลี่หลงหลินช่วยพูดแก้ต่างให้ ในแววตาก็ฉายแววซาบซึ้งใจ “ขอบพระทัยองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ!”“ต่อไปข้ารับรอง จะไม่มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด!”หลี่หลงหลินกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ เรื่องขององค์ชายเจ็ดค่อยว่ากันหลังกลับค่าย ตอนนี้ยังมีเรื่องเร่งด่วนที่ต้องทำ”จางไป่เจิงพยักหน้า “องค์รัชทายาทตรัสมีเหตุผล ตอนนี้เมืองเสวี่ยหลางแห่งนี้เป็นสถานที่อันตราย ไม่ควรอยู่นาน พวกเราควรรีบออกจากเมืองให้เร็วที่สุดจะดีกว่า”หลี่หลงหลินกล่าวเสียงเข้ม “เพียงแต่ว่าตอนนี้การจะออกจากเมืองไม่ใช่เรื่องง่ายดายเช่นนั้น”จา