Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 1591 - Bab 1600

องค์ชายเจ็ดนั่งอยู่ข้างกองไฟ มองเปลวเพลิงที่เต้นระบำ แต่พระองค์กลับมิได้รู้สึกถึงความอบอุ่นแม้แต่น้อย ราวกับว่ากองไฟนี้เป็นเพียงภาพลวงตา องค์ชายเจ็ดเอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “นี่มันที่เฮงซวยอะไรกัน เหตุใดจึงหนาวเหน็บถึงเพียงนี้! เร่งก่อไฟให้ลุกแรงกว่านี้อีก!” สีหน้าของทหารนายหนึ่งฉายแววเกรงใจ “ท่านแม่ทัพขอรับ บัดนี้ไฟก็ลุกแรงถึงที่สุดแล้ว หากเราก่อให้ใหญ่กว่านี้ เกรงว่าจะเผาค่ายทหารทั้งค่ายแล้วขอรับ...” ในกองทัพมีกฎเกณฑ์ชัดเจน กองไฟต้องอยู่ห่างจากกระโจมทหาร เพื่อป้องกันการเกิดอัคคีภัย บัดนี้ เพื่อความสะดวกขององค์ชายเจ็ด ได้ก่อไฟข้างกระโจมทหาร ซึ่งเป็นการฝ่าฝืนกฎของกองทัพแล้ว หากก่อไฟให้ลุกแรงหว่านี้อีก ก็อาจเกิดอัคคีภัยได้ง่าย องค์ชายเจ็ดเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ฮึ่ม! วันคืนหนาวเหน็บถึงเพียงนี้ แม้แต่ไฟก็ไม่ให้ก่อ! ข้าไม่เชื่อว่าคนเป็นจะถูกปัสสาวะอั้นจนตายได้!” “ใครก็ได้ นำถังไม้ในกระโจมของข้าออกมา!” ทหารหลายนายช่วยกันยกถังไม้ออกมาจากกระโจม สิ่งนี้ในตอนที่ยกทัพมาองค์ชายเจ็ดได้นำมาจากเมืองหลวง องค์ชายเจ็ดเห็นถังไม้ สายตาก็พลันเป็นประกาย “พวกเจ้าที่ติดตามข้ามา ถือว่าได้เ

ได้ยินดังนั้น เหล่าทหารต่างตกตะลึง และพากันจ้องมององค์ชายเจ็ด องค์ชายเจ็ดเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าไม่เคยเชื่อเรื่องตาบอดตอนกลางคืนอะไรนั้นหรอกนะ ดวงตาที่ปกติดี เว้นแต่จะตาบอดไปแล้ว ไม่เช่นนั้นจะมองไม่เห็นได้อย่างไร?” เหล่าทหารมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เมื่อองค์ชายเจ็ดเอ่ยคำนี้ออกมา ทำให้พวกเขารู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย แต่พวกเขายังไม่ตระหนักถึงความแตกต่างระหว่างตนเองกับองค์ชายเจ็ด แม้ว่าองค์ชายเจ็ดจะกินอยู่ร่วมกับทหารในกองทัพ แต่เมื่อกลับถึงเมืองหลวงแล้ว เหล่าทหารก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ส่วนองค์ชายเจ็ดก็จะประทับอยู่ในวัง มีคนรับใช้ส่วนตัว และมีอาหารจากในวังคอยบำรุง จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดภาวะขาดสารอาหาร ดังนั้น ในสายตาขององค์ชายเจ็ด โลกนี้จึงไม่มีตาบอดตอนกลางคืนจริงๆ เพราะพระองค์ไม่เป็นอย่างนั้น แต่เหล่าทหารกลับแตกต่างออกไป ในชีวิตประจำวันพวกเขาไม่ค่อยได้สัมผัสอาหารดีๆ ที่มีเนื้อสัตว์อุดมสมบูรณ์ โภชนาการจึงไม่เพียงพอจริงๆ พอถูกองค์ชายเจ็ดหลอกล่อเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ดวงตาที่มองไม่เห็น แม้แต่ขาก็อาจจะถูกหลอกจนพิการได้ องค์ชายเจ็ดแย้มยิ้มเย็นชา “นี่อาจจะเป็นแผนกา

ได้ยินดังนั้น หลี่หลงหลินก็มองไปยังขอบฟ้า โดยมิได้เอ่ยอะไรเลย ซูเฟิ่งหลิงกล่าวเสียงทุ้มต่ำ “รัชทายาท องค์ชายเจ็ดผู้นี้ช่างเหลวไหลเกินไปแล้ว ไม่คิดเลยว่าเขาจะกล่าวร้ายท่านถึงเพียงนี้ หากไม่ลงมือจัดการเขาเสียบ้าง เกรงว่าขวัญกำลังใจของทหารจะเปลี่ยนไปนะเพคะ!” เอ่ยแล้ว ซูเฟิ่งหลิงก็พับแขนเสื้อขึ้น ราวกับจะรีบไปคิดบัญชีกับองค์ชายเจ็ดทันที หลี่หลงหลินเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจว่า “ก็แค่คนโง่เง่าคนหนึ่งเท่านั้นเอง” ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึง นางไม่คิดว่าหลี่หลงหลินจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ องค์ชายเจ็ดทำเกินไปถึงเพียงนี้แล้ว แต่หลี่หลงหลินกลับเอ่ยคำง่ายๆ เพียง คำเดียว? ซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะเพคะ! หากไม่จัดการ ความน่าเกรงขามของกฎทัพจะอยู่ตรงไหน? องค์รัชทายาทจะเอาหน้าไปอยู่ที่ไหนเพคะ!” หลี่หลงหลินส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า “อ้ายเฟย เรื่องนี้เจ้ายังไม่เข้าใจ” “องค์ชายเจ็ดตอนนี้อยู่ใต้บัญชาของจางไป่เจิง ไม่ใช่เรื่องที่พวกเราจะต้องไปยุ่ง” “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ยังมีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องจัดการ อย่าให้เรื่องเล็กน้อยเหล่านี้มาถ่วงเวลาเรื่องใหญ่” ใบหน้าของซูเฟิ่งหลิงเต็มไปด้วยความไม่เ

องค์ชายเจ็ดประสานมือคำนับอย่างมั่นใจ “แต่ละนายล้วนแข็งแรงดั่งมังกรพยัคฆ์ เปี่ยมด้วยโลหิตอันร้อนแรง พร้อมออกรบได้ทุกเมื่อ!” จางไป่เจิงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “เริ่มการทดสอบได้แล้ว ข้าอยากเห็นเหล่าทหารใต้บังคับบัญชาของท่านออกรบในสนามรบ” องค์ชายเจ็ดโบกมือ ทหารเตรียมพร้อมเข้ารับการทดสอบ ส่วนพระองค์ก็ยืนดูอยู่ข้างๆ ในสายตาขององค์ชายเจ็ด การยิงธนูไปห้าสิบก้าวช่างเป็นเรื่องเด็กๆ ขอแค่เป็นคน ก็ทำได้สบายๆ ไม่รู้ว่าสมองของหลี่หลงหลินมีอะไรไปกระทบกระเทือน ถึงได้จัดการทดสอบแบบนี้ขึ้นมา ช่างเสียเวลาจริงๆ! เหล่าทหารใต้บังคับบัญชาขององค์ชายเจ็ดเดินไปยังแท่นทดสอบด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม พวกเขาเหนี่ยวคันธนูและเหนี่ยวลูกธนูเหมือนปกติ แต่ที่แปลกคือ พวกเขาไม่เห็นเป้าธนูเลย! เหล่าทหารต่างตกตะลึง มองหน้ากันเลิ่กลั่ก นี่มันกำลังทดสอบอะไรกันแน่? ถ้าเป็นการทดสอบการยิงธนู แล้วทำไมถึงไม่มีเป้าธนู? แต่เมื่อครู่เหล่าทหารเหล่านั้นผ่านการทดสอบได้อย่างไร? เหล่าทหารต่างมีสีหน้าเลื่อนลอย ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ในเมื่อมองไม่เห็นเป้าธนู แล้วพวกเขาจะยิงธนูได้อย่างไร ทหารกลุ่มหนึ่งพร้อมใจกันวา

ความน่าเชื่อถือของเขาจะอยู่ตรงไหน? องค์ชายเจ็ดสีหน้าบึ้งตึง “ถอนทัพ! ทุกคนตามข้ากลับค่ายเตรียมประจำการ!” ระหว่างทางกลับค่าย เหล่าทหารมีสีหน้าหม่นหมอง แต่ละคนดูราวกับเพิ่งแพ้สงคราม ชุดเกราะหมวกป้องกันหลุดลุ่ย องค์ชายเจ็ดเอ่ยเสียงเย็นชา “ดูพวกเจ้าแต่ละคนสิ ทำหน้าตาหงอยเหงาแบบนั้น!” “ทุกคนจงทำตัวให้ร่าเริงขึ้นมาบ้าง!” เหล่าทหารไม่สนใจคำพูดขององค์ชายเจ็ด ยังคงรักษาท่าทางเดิมไว้ องค์ชายเจ็ดโกรธจัด เขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเกิดสถานการณ์เช่นนี้ จางไป่เจิงตำหนิเขาอย่างรุนแรงในกองทัพ สถานะของเขาในใจของเหล่าทหารย่อมลดลงอย่างรวดเร็ว คำพูดโอ้อวดที่เขากล่าวออกไปเมื่อครู่ขณะมึนเมา ล้วนกลายเป็นตบหน้าตัวเอง ตอนที่กล่าวโอ้อวดมากเท่าไร ตอนนี้ถูกตบหน้าก็ยิ่งแรงเท่านั้น! เหล่าทหารแต่ละนายก้มหน้าเดินอย่างเงียบงัน นั่นคือการเย้ยหยันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเขา! เหล่าทหารดูเหมือนกำลังพูดว่า ในกองทัพนี้ หลี่หลงหลินยิ่งใหญ่ที่สุด จางไป่เจิงรองลงมา ส่วนเขาที่เป็นถึงองค์ชาย กลับไม่สำคัญแม้แต่เศษเสี้ยว! องค์ชายเจ็ดยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เขาจะต้องหาวิธีกอบกู้ศักดิ์ศรีของตนกลับคืนมาให