นางกลัวว่าเสวี่ยปี้ไหนี้จะถูกคนอื่นขโมยไปหลี่หลงหลินก้าวไปข้างหน้า เปิดฝาที่ปิดผนึกไหออกโดยตรงในชั่วพริบตากลิ่นหอมสดชื่นก็ฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งกระโจมทหารหลี่หลงหลินหยิบกระบอกไม้ไผ่เล็กๆ ขึ้นมา รินให้ตัวเองครึ่งถ้วยเขามองดูสีของเสวี่ยปี้ทำเองตรงหน้าที่ดูไม่ค่อยจะถูกต้องนักมันไม่ใช่สีเขียวมรกต แต่กลับมีสีขาวขุ่นคล้ายน้ำนมหลี่หลงหลินยกขึ้นมาดม มีกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของไม้สนจางๆ นอกจากนี้ก็ไม่มีกลิ่นแปลกๆ อะไรจากนั้นหลี่หลงหลินก็จิบไปหนึ่งคำซุนชิงไต้จ้องมองหลี่หลงหลิน “องค์รัชทายาท รสชาติเป็นอย่างไรบ้างเพคะ? อร่อยหรือไม่?”นางร้อนใจจนรอไม่ไหวแล้วหลี่หลงหลินพยักหน้า “รสชาติก็พอใช้ได้...”แม้ว่ามันจะคล้ายกับเสวี่ยปี้ที่เขาเคยดื่มในยุคหลังถึงเจ็ดแปดส่วนแต่จะบอกว่าเป็นเสวี่ยปี้ ก็คงต้องบอกว่าเป็น “เหลยปี้” เสียมากกว่าเพราะใส่ใบสนลงไป ฟองจึงเยอะมากเมื่อหลี่หลงหลินดื่มเข้าไป สัมผัสในปากก็ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียวตราบใดที่ไม่มีรสชาติแปลกๆ ก็แสดงว่าทำสำเร็จแล้วหลี่หลงหลินรินให้ซุนชิงไต้หนึ่งถ้วยซุนชิงไต้ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย รีบดื่มเข้าไปอึกใหญ่ในชั่วพริบตาม่า
Baca selengkapnya
Masuk
