All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1661 - Chapter 1670

ใบหน้าของเสิ่นชิงโจวซีดขาวราวกับกระดาษลมแรงพัดผ่านคอกวัว พัดพากลุ่มฝุ่นตลบขึ้นมาเป็นระยะแต่กลับไม่สามารถพัดพาหัวใจของเสิ่นชิงโจวให้หวั่นไหวได้เลยแม้แต่น้อยเพราะใจของเขาได้ตายไปแล้วเขารู้ว่า วันนี้หลี่หลงหลินจะต้องสังหารเขาให้ได้!ขอเพียงแค่วิหคมังกรแห่งต้าเซี่ยออกจากฝัก ก็จะต้องได้เห็นเลือด!เสิ่นชิงโจวเคยคิดถึงวิธีการตายของตัวเองมาแล้วทุกรูปแบบแต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าสักวันหนึ่งจะต้องมาจบชีวิตลงในคอกวัวที่สกปรกและทรุดโทรมแห่งนี้!ช่างน่าอดสูยิ่งนัก!เดิมทีเขาคือราชครูแห่งต้าเซี่ยผู้สง่างาม!อยู่ใต้คนเพียงคนเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น!เป็นผู้ที่มีอำนาจล้นฟ้าชีวิตของเขาเดิมทีควรจะมั่งคั่งรุ่งเรือง มีลูกศิษย์อยู่ทั่วหล้า ชื่อเสียงเงินทองรายล้อม ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขจากไปอย่างเงียบสงบในความฝันอันสันติยามมีชีวิตได้รับการเคารพสักการะจากปวงประชา ได้รับความไว้วางพระทัยจากจักรพรรดิยามตายย่อมต้องได้รับการจัดงานศพอย่างสมเกียรติ ทั่วทั้งแคว้นโศกเศร้า ชื่อจารึกไว้ในประวัติศาสตร์!แต่ตอนนี้ เขากลับถูกบีบคั้นให้อยู่ในคอกวัวที่คับแคบและสกปรกแห่งนี้ไม่ยอม!ในแววตาของเส

เหล่าทหารขานรับเป็นร้อยเป็นพันต่างก็ยกชามใบใหญ่ในมือขึ้น กระดกเหล้าแรงในถ้วยจนหมดสิ้น!ในตอนนี้ผลงานศึกประดับกาย สุราเมรัยไหลลงคอในใจของเหล่าทหารทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความรู้สึกฮึกเหิม!ต่อให้ตอนนี้จะมอบบรรดาศักดิ์กงให้ก็ไม่ยอมแลก!องค์ชายเจ็ดขว้างชามเหล้าในมือลงบนพื้น เช็ดสุราที่ไหลออกมาจากมุมปาก พลางถอนใจ “สะใจจริง ๆ!”เขาไม่เคยมีสภาพจิตใจเช่นนี้มาก่อนไม่รู้ว่ามีชายหนุ่มชาวต้าเซี่ยกี่มากน้อยที่ปรารถนาจะมีชื่อเสียงไปทั่วทุกสารทิศและไม่รู้อีกว่ามีชายฉกรรจ์เลือดร้อนกี่มากน้อยที่ปรารถนาจะยกทัพสวมเกราะ ได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋องเป็นแม่ทัพ!เขาได้ทำให้ความฝันของชายหนุ่มชาวต้าเซี่ยจำนวนนับไม่ถ้วนกลายเป็นจริง!ทำให้ทุ่งหญ้าของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่เดิมทีอันตรายอย่างยิ่ง บัดนี้ได้กลายเป็นสมบัติในกำมือของต้าเซี่ยแล้ว!นี่คือผลงานศึกอันยิ่งใหญ่ไพศาล!องค์ชายเจ็ดแหงนหน้าขึ้นมองปรากฏเพียงดวงจันทร์สุกสว่างแขวนอยู่บนขอบฟ้า สาดส่องทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล มองไม่เห็นจุดสิ้นสุดในตอนนี้สายลมยามค่ำคืนกำลังดีองค์ชายเจ็ดก็พลันเกิดความคิดขึ้นมาเขาอยากจะวัดดูว่าทุ่งหญ้าแห่งนี

องค์ชายเจ็ดอ้าปากค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง “อะไรนะ!”“องค์รัชทายาท ข้าไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่?”องค์ชายเจ็ดแทบจะไม่เชื่อหูของตัวเองหลี่หลงหลินกล่าวอย่างเรียบเฉย “ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจชีวิตของตนเอง”“ชีวิตไม่มีสูงต่ำ มีเพียงแต่เจ้าจะชอบหรือไม่ชอบ”“ข้าดูออกว่า เจ้าไม่ได้ชอบชีวิตในวังหลวง”องค์ชายเจ็ดพยักหน้าราวกับกระเทียมตำ “ถูกต้อง! ถ้าหากให้ข้าอยู่ในวังหลวงตลอดไป สู้ฆ่าข้าเสียดีกว่า”“ข้าชอบที่จะควบตะบึงไปในฟ้าดินอันกว้างใหญ่นี้มากกว่า! ไร้ซึ่งพันธนาการ เป็นอิสรเสรี!”“ถ้าหากให้ข้าเลือก ข้ายินดีที่จะอยู่ที่ทุ่งหญ้าดินแดนทางเหนือแห่งนี้ไปตลอดชีวิต”หลี่หลงหลินพยักหน้าเล็กน้อยเขาดูออกว่านี่คือคำพูดจากใจจริงขององค์ชายเจ็ดและยิ่งดูออกว่า เขาไม่ต้องการกลับไปยังเมืองหลวงจริง ๆองค์ชายเจ็ดถามว่า “เพียงแต่ว่าเรื่องนี้องค์รัชทายาทจะตัดสินใจได้หรือไม่?”“เสด็จพ่อเกรงว่าจะไม่ทรงยินยอมให้ข้าอยู่ที่ทุ่งหญ้าแห่งนี้ เพราะอย่างไรเสียหากข่าวแพร่ออกไปก็จะเสื่อมเสียพระเกียรติของราชวงศ์”หลี่หลงหลินยิ้ม “ในเมื่อข้าจะมาหาเจ้า ก็แสดงว่าในใจของข้ามีความมั่นใจอยู่แปดส่วนแล้ว”องค์

ข่าวการยกทัพกลับราชสำนักของหลี่หลงหลินแพร่กระจายไปทั่วทั้งค่ายทหารในค่ายทหารอบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุขใบหน้าของเหล่าทหารต่างก็ประดับไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขรอยยิ้มที่เรียบง่ายแต่ละรอยเผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบแปดซี่ครั้งนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเมื่อก่อนต่อให้ยึดเมืองชายแดนได้ กลับไปก็ยังคงมีสภาพมอมแมมอย่างไรเสียสำหรับราชสำนักแล้ว การสามารถรักษาเมืองไว้ได้ก็ไม่นับว่าเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่อะไรนักนี่คือการปกป้องบ้านเมือง เป็นเรื่องที่ถูกต้องชอบธรรมเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มชาวต้าเซี่ยทุกคนควรจะทำมีเพียงการบุกยึดเมืองเท่านั้น ถึงจะเป็นผลงานศึกในความหมายที่แท้จริง!และครั้งนี้ เหล่าทหารต้าเซี่ยไม่เพียงแต่บุกยึดเมือง แต่กระทั่งบุกยึดดินแดนทางเหนือทั้งหมดได้โดยตรง!นี่คือผลงานอันยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบหลายร้อยปี!ผลงานอันยิ่งใหญ่ไพศาลของหลี่หลงหลินเช่นนี้ ย่อมต้องได้รับการยกย่องจากฮ่องเต้หวู่ ชื่อจารึกไว้ในประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน!เหล่าทหารก็สามารถติดตามหลี่หลงหลินไปกินดีอยู่ดีได้!ฮ่องเต้หวู่ทรงมีชาติกำเนิดเป็นทหารเขาไม่เคยเอาเปรียบเหล่าแม่ทัพที่ต่อสู้เอาชีวิตเป็นเดิม

ในวันนี้หิมะแรกโปรยปรายลงมาในเมืองหลวงพระราชวังต้องห้ามอันโอ่อ่าสง่างาม บัดนี้ถูกปกคลุมไปด้วยสีเงินขาวโพลน ดูสง่างามเป็นพิเศษบนท้องถนนในเมืองหลวงเต็มไปด้วยเสียงจอแจของผู้คน ผู้คนมากมายออกมาจนแทบจะไม่มีที่ว่างใบหน้าของเหล่าราษฎรต่างก็เปี่ยมล้นไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขพวกเขาไม่เพียงแต่กำลังเฉลิมฉลองหิมะแรกแต่ยังกำลังรอคอยการกลับมาอย่างมีชัยของกองทัพหลวงอีกด้วยหิมะมงคลเป็นลางบอกถึงปีแห่งความอุดมสมบูรณ์ กองทัพหลวงกลับมาอย่างมีชัยราษฎรในเมืองหลวงต่างก็ถือว่าสองเรื่องนี้เป็นลางดีเป็นนัยว่าปีหน้าฟ้าใหม่จะต้องดีอย่างแน่นอนในใจของเหล่าราษฎรต้าเซี่ยต่างก็มีความรู้สึกตื่นเต้นต่ออนาคตอันงดงามครืน...ประตูเมืองหลวงค่อย ๆ เปิดออกลมหนาวอันเคร่งขรึมพัดผ่านประตูเมืองเข้ามา พัดพาเกล็ดหิมะปลิวว่อนตามมาด้วยธงทัพต้าเซี่ยที่ปลิวไสวอยู่ท่ามกลางลมหนาว!ใต้ธงทัพนั้นคือกองทัพหลวงต้าเซี่ยอันสง่างามและน่าเกรงขาม!ในทันใดนั้นราษฎรในเมืองหลวงต่างก็เงียบสงัดพวกเขาต่างก็ตกตะลึงกับกองทัพเช่นนี้พวกเขาไม่เคยเห็นกองทหารที่เกรียงไกรเช่นนี้มาก่อน!เมืองหลวงอันกว้างใหญ่เหลือเพียงเสียงเก