All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1631 - Chapter 1640

ความตื่นตะลึงฉายชัดขึ้นบนใบหน้าของท่านข่านการที่เขายอมยกย่องหลี่หลงหลินเป็นท่านข่านแห่งสวรรค์นั้น คือสิ่งสูงสุดที่เขาสามารถทำได้แล้วถึงขนาดที่ว่าเขาได้ตัดสินใจแทนชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนี่นับเป็นความอัปยศที่เหนือกว่าความอัปยศใดๆ!และยังเป็นไพ่ใบสุดท้ายที่เขาสามารถนำออกมาใช้ได้ทว่าหลี่หลงหลินกลับยังคงไม่ไหวติงแม้แต่น้อย!ท่านข่านจ้องมองหลี่หลงหลิน ในแววตาฉายแววหวาดหวั่นเขาอ้อนวอนว่า “องค์รัชทายาท เช่นนั้นท่านทรงปรารถนาสิ่งใด? ขอเพียงเป็นสิ่งที่ข้าสามารถทำได้ ข้าล้วนยินยอมรับปากท่าน”หลี่หลงหลินค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “วางใจเถอะ สิ่งที่ข้าต้องการ ในอนาคตเจ้าจะได้รู้เอง แต่ตอนนี้ข้าจะยังไม่สังหารเจ้าง่าย ๆ”“เพราะนั่นจะปรานีเจ้าเกินไป!”“ข้าจะปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่”“จะทำให้เจ้ามีชีวิตอยู่ก็มิสู้ตาย จะตายก็มิอาจสมหวัง!”“ทหาร!”“คุมตัวเขาออกไป นำกลับไปยังค่ายทหารเพื่อรอการตัดสิน!”ท่านข่านถูกหลี่หลงหลินข่มขวัญจนสิ้นสลบไปในทันทีบัดนี้เขาจึงเข้าใจในที่สุดว่าเหตุใดเสิ่นชิงโจวจึงยอมเสี่ยงชีวิต กระโจนลงสู่แม่น้ำอันเย็นยะเยือกสายนั้นเพราะกา

ใบหน้าของท่านข่านเขียวคล้ำด้วยความโกรธแค้น!ในใจของเขาเหลือเพียงความเสียใจที่ไร้ที่สิ้นสุด!ยามนี้ท่านข่านเสียใจจนแทบกระอักเลือดแต่ตอนนี้ นอกจากกัดฟันเต้นรำต่อไปให้จบ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น!พลันได้ยินเสียงคนข้าง ๆ หยิบพู่กันและหมึกขึ้นมาเขียนลงบนกระดาษว่า “วันนี้ท่านข่านแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยำเกรงต่อความยิ่งใหญ่และเกรียงไกรของแคว้นต้าเซี่ยเรา ทั้งกองทัพที่แข็งแกร่งและม้าที่ทรงพลัง จึงได้มาร่ายรำต่อหน้าเหล่าทหารกล้าแห่งต้าเซี่ยในค่ายทหารเพื่อสร้างความบันเทิง!”เหล่าทหารต่างพากันหัวเราะอย่างครื้นเครงองค์ชายเจ็ดยังคงเลียนแบบท่าเต้นอันงุ่มง่ามของท่านข่านอยู่ข้าง ๆ ทั้งร้องทั้งเต้นไปด้วยท่านข่านมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในสายตาเขาแอบสาบานในใจอย่างเหี้ยมโหดหากมีวันใดที่เขาสามารถรอดชีวิตกลับไปยังชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้ เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อบุกโจมตีต้าเซี่ย!จะทำให้แผ่นดินต้าเซี่ยพังพินาศ!ผู้คนล้มตาย!เลือดไหลนองเป็นสายน้ำ!แต่ทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเขายังมีชีวิตรอด!หลี่หลงหลินวางจอกสุราในมือลง แล้วกล่าวว่า “พอได้แล้ว!”“คุมตัวเขาลงไป เฝ้ายามอ

ณ ท้องพระโรงเหล่าขุนนางคุกเข่าถวายบังคม พลางทยอยถวายฎีกาแต่เรื่องที่เหล่าขุนนางถวายนั้น ล้วนเป็นเรื่องที่ทำให้ฮ่องเต้หวู่ทรงกลัดกลุ้มพระทัยไม่พ้นเรื่องการร้องขอให้ราชสำนักจัดสรรงบประมาณและแจกจ่ายเสบียงช่วยเหลือทางตะวันออกก็เกิดศึกสงครามขึ้นอีกครั้ง ทางเหนือก็มีผู้ลี้ภัยไม่มีเรื่องใดที่ทำให้พระองค์รู้สึกดีขึ้นได้เลย!หลังจากฮ่องเต้หวู่ทรงจัดการเรื่องที่เหล่าขุนนางทูลเสนอแล้ว ก็ทรงรู้สึกง่วงงุนพระองค์ประทับอยู่บนบัลลังก์มังกร หาวแล้วตรัสว่า “เหล่าขุนนางผู้เป็นที่รัก หากมีเรื่องใดจะทูลก็จงทูลมา หากไม่มีก็เลิกประชุมได้”ทันใดนั้นเว่ยซวินรีบร้อนเดินเข้ามาในท้องพระโรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี “ฝ่าบาท! ข่าวดีพ่ะย่ะค่ะ! ข่าวดีอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ!”แววตาของฮ่องเต้หวู่เปล่งประกายขึ้นเล็กน้อย ทรงมีพระกำลังวังชาขึ้นมาทันที และลุกจากบัลลังก์มังกร “รีบพูดมา เป็นข่าวดีอันใด?”เว่ยซวินคุกเข่าลงกับพื้น ยากที่จะเก็บงำความตื่นเต้นไว้ได้ “กระหม่อมเพิ่งได้รับข่าวมาว่า องค์รัชทายาททรงยึดเมืองซงหลินที่ชายแดนทางเหนือได้ และยึดม้าฝีเท้าดีได้นับไม่ถ้วนพ่ะย่ะค่ะ”“ทรงคัดเลือกม้าวิเศษสองสามตัวเ

ฮ่องเต้หวู่หัวเราะจนพระพักตร์เปล่งปลั่งสดใสเป็นเวลานานแล้วที่พระองค์ไม่ได้ทรงสำราญพระทัยเช่นนี้ฮ่องเต้หวู่หัวเราะแล้วตรัสว่า “ข้าเคยได้ยินมานานแล้วว่าชนกลุ่มน้อยนั้นร้องรำทำเพลงเก่งกาจ ตอนนี้ดูท่าว่าจะเป็น!”“แม้ว่าท่าเต้นของข่านผู้นั้นฟังดูแล้วน่าขยะแขยงอยู่บ้าง แต่สักวันหนึ่งข้าก็อยากจะเห็นกับตาจริง ๆ!”เหล่าขุนนางต่างกล่าวเสริม“ฝ่าบาท ที่มีสถานการณ์เช่นทุกวันนี้ได้ ล้วนเป็นเพราะแสนยานุภาพของต้าเซี่ยรุ่งเรืองเฟื่องฟู และเหล่าทหารสู้รบอย่างกล้าหาญพ่ะย่ะค่ะ!”“หากมิใช่เพราะเหตุนี้ ต้าเซี่ยคงทำได้เพียงอดทนต่อการรุกรานของเผ่าหมาน และทำเป็นมองไม่เห็นกองทหารม้าของพวกมันที่เหยียบย่ำดินแดนเราตามอำเภอใจ”“บัดนี้ได้เห็นภาพการจับเป็นข่าน พวกกระหม่อมตายตาหลับแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”“ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะพระปรีชาสามารถอันยิ่งใหญ่ของฝ่าบาท!”ตุบ!เหล่าขุนนางต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้น“ฮ่องเต้ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่น ๆ ปี!”เสียงถวายพระพรดังกึกก้องพร้อมเพรียง ดุจคลื่นยักษ์ถล่มภูผาฮ่องเต้หวู่พยักหน้าเล็กน้อย บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มสิ่งที่เหล่าขุนนางพูดมานั้นไม่ผิดต้าเซี่ยในวันนี้ม

บนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล สายลมป่าพัดผ่านเสิ่นชิงโจวคลานขึ้นมาจากร่องน้ำเล็ก ๆ ในสภาพทุลักทุเลสวรรค์ไม่เคยตัดหนทางผู้ใดเสิ่นชิงโจวรอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิดเขาไม่รู้ว่าตนเองสลบไปกี่วัน และยิ่งไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ใดแต่เขารู้ว่าตนต้องรีบกลับไปยังราชสำนักของพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือทันที!เพื่อคว้าโอกาสสุดท้ายนี้ไว้!ขอเพียงคว้ามันไว้ได้ ตาชั่งแห่งชัยชนะก็จะยังคงเอียงมาทางเขา!หลังจากการเดินทางอย่างยากลำบากอยู่หลายวันในที่สุดเสิ่นชิงโจวก็มองเห็นเงาของราชสำนักบนทุ่งหญ้าแต่ราชสำนักในยามนี้กลับโกลาหลวุ่นวาย อยู่ในสภาพเสื่อมโทรมทุกหนแห่งเต็มไปด้วยชุดเกราะที่เหล่าทหารทิ้งไว้ อาวุธและหอกยาวตกกระจายเกลื่อนพื้น กระโจมที่พักเอียงล้มระเนระนาด ดูราวกับเพิ่งถูกปล้นสะดมมาหมาด ๆเสิ่นชิงโจวกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ดูเหมือนว่าเรื่องที่ท่านข่านถูกจับตัวไปจะแพร่มาถึงราชสำนักแล้ว...”เสิ่นชิงโจวคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นแต่คาดไม่ถึงว่าพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะอ่อนแอถึงเพียงนี้เพียงแค่ท่านข่านถูกจับตัวไป ก็มีสภาพราวกับฟ้าจะถล่มหากไม่มีผู้ใดควบคุมสถา