All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1671 - Chapter 1680

ฟึบ! ม่านด้านหลังรถม้าถูกเปิดออก หลี่หลงหลินในชุดคลุมยาวสีเงินขาวปรากฏกายเบื้องหน้าผู้คน อย่างงดงามเจิดจรัส! ราวกับว่าหิมะมงคลที่โปรยปรายลงมานี้ ถูกลิขิตมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ ในฉับพลันนั้น ทุกสิ่งหยุดนิ่ง สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่หลี่หลงหลิน แล้วรีบหุบสายตาที่บังอาจนั้นลงโดยพลัน หลี่หลงหลินยืนอยู่ ณ ที่นั้น ราวกับเทพยดา ปุถุชนมิอาจมองตรงๆ ได้ ตุ้บ! เหล่าชาวบ้านที่มาคารวะทุกคนต่างคุกเข่าลงโดยไม่รู้ตัว ค้อมกายคำนับหลี่หลงหลินอย่างศรัทธา “ขอองค์รัชทายาทอายุยืนหมื่นปี หมื่นหมื่นปี!” “องค์รัชทายาททรงเปี่ยมไปด้วยพระปรีชาสามารถ ทรงยึดคืนชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ สงบศึกสงคราม ในที่สุดพวกเราก็จะได้อยู่อย่างสงบสุขแล้ว!” “ใช่แล้ว! เมื่อไม่มีพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมารบกวนอีก พวกเราก็จะได้อยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุขเสียที!” “นี่เป็นพระมหากรุณาธิคุณขององค์รัชทายาท!” “องค์รัชทายาททรงพระปรีชาสามารถ ปกป้องแผ่นดินต้าเซี่ยให้คงอยู่ชั่วนิรันดร์! ทรงคำนวณทุกสิ่งอย่างแม่นยำ ทรงนำพาดินแดนต้าเซี่ยให้ยิ่งใหญ่ เกรียงไกร จนสี่มหาสมุทรต้องสยบ!” “...” หลี่หลงหลินลงจากรถม้า เ

“ชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมีจำนวนหลายหมื่นคน” “ทองคำ เงิน อัญมณี ม้า วัว และแกะ ทองคำ เงิน อัญมณี นับไม่ถ้วน” “ยึดครองเมืองของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้กว่ายี่สิบเมือง” “ยึดเชลยได้นับไม่ถ้วน!” “ฝ่ายเราสูญเสียทหารเพียงแค่พันคนเท่านั้น” ฮ่องเต้หวู่ยิ่งอ่านก็ยิ่งมีความสุข ถึงกับไม่สามารถระงับความรู้สึกในใจไว้ได้ พระพักตร์เปี่ยมด้วยความยินดี! “ดี! ดี! ดี!” “เจ้าเก้าทำให้ข้าประหลาดใจจริงๆ!” เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างตกตะลึง พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังฝันไป ต้าเซี่ยและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือทำสงครามกันมาตลอดชีวิต ไม่เคยมีสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาที่ปวดหัวที่สุดของต้าเซี่ยมาตลอด แม้แต่นายพลผู้เลื่องชื่อแห่งต้าเซี่ยอย่างจางไป่เจิง ก็ทำได้เพียงสกัดกั้นพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ดุร้ายไว้ด้านนอกเมืองซั่วเป่ย ไม่ให้รุกรานเข้ามาได้ แต่หลี่หลงหลินลงมือเพียงครั้งเดียว กลับทำลายชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้โดยตรง? ยิ่งกว่านั้นคือทำลายเผ่าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจนหมดสิ้น? นี่มันหมายถึงอะไรกัน? ฟังดูง่ายดายราวกับบดขยี้

แม้สิ่งที่หลี่หลงหลินพูดจะมีเหตุผล แต่ก็ไม่ทั้งหมด เพียงแต่เห็นหลี่หลงหลินยืนกรานเช่นนี้ ฮ่องเต้หวู่จึงไม่อยากจะโต้เถียงกับเขาอีก ฮ่องเต้หวู่กล่าวเสียงทุ้ม “ในเมื่อเจ้าเก้าพูดเช่นนี้แล้ว ข้าก็จะฟังเจ้าและทำตามที่เจ้าว่า” “คนมานี่!” “มีราชโองการ! การศึกครั้งนี้ได้รับชัยชนะ ข้าจะมอบรางวัลใหญ่!” “ให้กรมคลังรับผิดชอบจัดสรรงบประมาณเพื่อบำเหน็จบำนาญแก่เหล่าทหาร!” “ให้กรมพิธีการและกรมกลาโหมรับผิดชอบจัดการเรื่องหลังการเสียชีวิตของเหล่าทหารที่สละชีพในสมรภูมิ ต้องมอบเงินช่วยเหลือให้ถึงมือครอบครัวของพวกเขา!” เหล่าขุนนางประสานมือคารวะ “ขอฝ่าบาททรงวางพระทัย พวกข้าน้อยจะไปจัดการทันที” ฮ่องเต้หวู่มองหลี่หลงหลิน ถามว่า “เจ้าเก้า ข้าทำเช่นนี้ เจ้าพอใจหรือไม่?” หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า “เสด็จพ่อ ลูกย่อมพอใจ” “เพียงแต่เหล่าทหารที่สละชีพในสมรภูมิเหล่านี้ ส่วนใหญ่ยังมีผู้สูงอายุและลูกหลานที่ต้องดูแล” “เกรงว่าลำพังเพียงเงินช่วยเหลือคงไม่พอเลี้ยงชีพ ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก” “การดูแลเหล่าทหารที่เสียสละนี้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับความมั่นคงของสังคม แต่ยังเกี่ยวข้

ยกเลิก?เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างมองไปยังหลี่หลงหลินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงทันใดนั้นก็แตกฮือขึ้นราวกับหม้อเดือด เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นเซ็งแซ่“องค์รัชทายาท ท่านคงไม่ได้กระทบกระเทือนอะไรจากในสนามรบมาหรอกนะพ่ะย่ะค่ะ?”“ท่านรู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังพูดอะไรอยู่!”“ช่างโหดร้ายไร้มนุษยธรรมสิ้นดี!”“คิดจะยกเลิกเงินชดเชยได้อย่างไร ท่านจะให้เหล่าทหารที่สละชีพไปแล้วคิดเช่นไร? จะให้ครอบครัวของพวกเขาคิดเช่นไร!”หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่หลี่หลงหลินเพิ่งจะนำทัพกลับสู่เมืองหลวงอย่างมีชัย ทั้งยังสร้างคุณงามความดีทางการทหารอันใหญ่หลวงป่านนี้พวกเขาคงจะกระโจนเข้าไปชี้หน้าด่าทอหลี่หลงหลินอย่างเจ็บแสบไปแล้วหากยกเลิกเงินชดเชยไปจริงๆ แล้วผลประโยชน์ของพวกเขาจะมาจากที่ใดเล่า?เช่นนั้นแล้ว ไม่เท่ากับว่าพวกเขาเสียแรงเปล่าหรือ!สงครามครั้งนี้ก็เท่ากับสู้รบไปโดยเปล่าประโยชน์น่ะสิ!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่หลี่หลงหลินพูดออกมานั้นมันน่าเหลือเชื่อเกินไป“เจ้าเก้า คำพูดของเจ้าหมายความว่าอย่างไร?”“เหตุใดข้าถึงฟังไม่ค่อยเข้าใจ?”หลี่หลงหลินส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “มิได้เ

“เพื่อเสริมสร้างขวัญและกำลังใจของกองทัพตระกูลซูให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ทรงพยักหน้า “สำหรับการปูนบำเหน็จรางวัลแก่กองทัพตระกูลซู ข้าย่อมไม่ตระหนี่ จะต้องมอบรางวัลเป็นเงินทองจำนวนมากอย่างแน่นอน”“อย่างไรเสียตระกูลซูก็นับว่าเป็นตระกูลผู้ภักดีมาตั้งแต่สมัยของอดีตฮ่องเต้ สร้างผลงานทางการทหารอันยิ่งใหญ่ให้แก่ต้าเซี่ยมานับครั้งไม่ถ้วน”“บัดนี้กองทัพตระกูลซูยิ่งเป็นดั่งเสาหลักของประเทศชาติ เกินความคาดหมายของข้าไปมาก”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เสด็จพ่อ คำขอของลูกมิได้สูงเกินไปเลยพ่ะย่ะค่ะ”“หากสามารถยกระดับขวัญกำลังใจของกองทหารม้าเหล็กต้าเซี่ยให้ทัดเทียมกับกองทัพตระกูลซูได้แล้ว ในภายภาคหน้าก็จะไม่มีผู้ใดกล้ามารุกรานต้าเซี่ยของเราอีก!”ขุนนางในราชสำนักผู้หนึ่งกล่าวอย่างประหลาดใจ “บัดนี้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถูกกำจัดไปแล้ว ภัยใหญ่ในใจขององค์รัชทายาทก็ได้รับการแก้ไขแล้ว ยังจะมีผู้ใดกล้าล่วงเกินต้าเซี่ยของเราอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“องค์รัชทายาทคงจะทรงกังวลมากจนเกินไปแล้ว”หลี่หลงหลินเหลือบมองเหล่าขุนนางแวบหนึ่งแล้วกล่าวว่า “เสด็จพ่อ เป็นความจริงที่ชาวหมานถูกพิชิต