All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 541 - Chapter 550

เมื่อฮ่องเต้หวู่เห็นท่าทางของบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงในสำนักศึกษาเหล่านั้น ใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้น ในใจเขาเองก็เข้าใจดี สำนักศึกษาแห่งแคว้นและสำนักฮั่นหลินคงหวังพึ่งพาอะไรไม่ได้ หากพ่ายแพ้ให้กับเซียวเซวียนเช่อ เช่นนั้นเหล่าบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงของสำนักศึกษาก็ดีขึ้นไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เมื่อพิจารณาถึงรากเหง้าที่แท้จริงแล้ว พวกเขาก็เป็นพวกเดียวกัน! ยังไม่เริ่มสู้รบ แต่ก็กลัวเสียแล้ว จะสู้รบกันต่อไปได้อย่างไร? แต่อย่างไรก็ตาม ขนาดฮ่องเต้หวู่ก็ยังมา แม้เขาจะไม่สามารถกำหนดผลแพ้ชนะได้ แต่เขาก็สามารถรับรองได้ว่างานชุมนุมวรรณกรรมครั้งนี้จะมีความยุติธรรมที่สุด! จะไม่มีใครสามารถใช้เล่ห์เหลี่ยมใด ๆ ในงานนี้ได้! ถึงแม้ว่าจะหวังพึ่งพาบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงเหล่านี้ไม่ได้ แต่ในสำนักศึกษาก็ยังมีคนหนุ่มสาวอยู่!ชาวต้าเซี่ยมีผู้มีความสามารถมากมาย บางทีอาจจะมีผู้ที่มีพรสวรรค์โดดเด่นออกมาช่วยกอบกู้สถานการณ์ก็ได้! ฮ่องเต้หวู่เดินไปยังรูปปั้นของนักปราชญ์ ก้มกราบอย่างเคารพ หลังจากจุดธูปสามดอกแล้ว จึงประกาศว่า "งานชุมนุมวรรณกรรมได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว! ประลองกลยุทธ์ทางทหาร!" งานชุมนุมวรรณกรรม

ทันทีที่คำพูดของฮ่องเต้หวู่ออกมา วิหารขงจื๊อก็เงียบสงัดราวกับตกอยู่ในห้วงความตาย! ฮ่องเต้หวู่ยอมแพ้! ต้าเซี่ยพ่ายแพ้แล้ว! ทุกคนต่างรู้สึกโศกเศร้าอย่างสุดซึ้ง! การแพ้สงครามให้กับชาวหมานยังไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย! ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่ต่ำต้อย มีแต่การอ่านหนังสือเท่านั้นที่สูงส่ง ต้าเซี่ยให้ความสำคัญกับวรรณกรรมมากกว่าการทหารมานานแล้ว แม้แต่ฮ่องเต้หวู่ก็ไม่สามารถพลิกกระแสความนิยมนี้ได้ สิ่งที่ชาวต้าเซี่ยภาคภูมิใจที่สุดคือประวัติศาสตร์อันยาวนานและวัฒนธรรมอันเจิดจรัส แต่ผลที่ได้คือ ในงานชุมนุมวรรณกรรมครั้งนี้ ต้าเซี่ยพ่ายแพ้ในด้านความรู้ให้กับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ! จะมีอะไรน่าอับอายไปกว่านี้อีก? บัณฑิตมากมายนับไม่ถ้วนต้องเอามือปิดหน้าร้องไห้โฮ! มันน่าอายเกินไปจริงๆ! เหล่าชนชั้นสูงและข้าราชการต่างส่ายหน้าถอนหายใจ สีหน้าหมองคล้ำราวกับตายแล้ว พวกเขามาร่วมงานชุมนุมวรรณกรรมเพื่อชมต้าเซี่ยเอาชนะคู่ต่อสู้ ไม่ใช่มาเพื่อดูชาวหมานมาโอ้อวด หากเป็นเหล่าบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงที่ยอมแพ้ อาจจะยังหาทางแก้ไขได้ แต่ผู้ที่ยอมแพ้คือฝ่าบาท! นั่นก็เท่ากับการตบหน้าชาวต้าเซี่ย

ตำราพิชัยสงครามซูจื่อ? หลี่หลงหลินตกใจเล็กน้อย พลางมองฮ่องเต้หวู่ด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ออก เสด็จพ่อ พระองค์เริ่มอายุมากแล้วจริง ๆ หูพระองค์ไม่ค่อยดีแล้วหรือ? ข้าเพิ่งพูดไปว่าเป็น ‘ซุนจื่อ’ ไม่ใช่ ‘ซูจื่อ’... แต่หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลี่หลงหลินก็คิดว่า ‘ซูจื่อ’ ก็ ‘ซูจื่อ’ ในเมื่อเข้าใจผิดไปแล้วก็ปล่อยไปเลย ไม่เพียงแต่สามารถอธิบายที่มาของตำรานี้ได้ แต่ยังสามารถช่วยยกชื่อเสียงให้กับตระกูลซูได้อีกด้วย จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก? หลี่หลงหลินพยักหน้า “ใช่แล้ว! ตำราเล่มนี้เป็นผลงานที่ตระกูลซูแต่งขึ้นเอง!” เดิมทีฮ่องเต้หวู่ก็ไม่ได้รู้สึกสนใจอะไรมาก เพราะไม่มีใครรู้จักลูกดีเท่าพ่อ องค์ชายเก้ามีความฉลาดพอตัว ถือว่ามีความรู้ติดตัวอยู่บ้าง แต่ฮ่องเต้หวู่ไม่เชื่อว่า องค์ชายเก้าซึ่งไม่เคยออกรบ จะสามารถเขียนตำรายุทธวิธีที่ดีได้ และเกรงว่ามันจะยิ่งแย่กว่าตำรายุทธวิธีที่เหล่าบัณฑิตในสำนักศึกษารวบรวมขึ้นมาเสียอีก! ในงานชุมนุมวรรณกรรมวันนี้ ศักดิ์ศรีของพระองค์ถูกลดทอนลงมากพอแล้ว เจ้ายังจะซ้ำเติมเราอีกหรือ แล้วต่อไปเราจะเอาหน้าที่ไหนไปพบผู้คน? แต่ถ้าตำราเล่มนี้เป็นผลงาน

ถึงแม้ว่าภายในใจของฮูหยินผู้เฒ่าซูจะเต็มไปด้วยความประหลาดใจและสับสน แต่นางยังคงแสดงรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความลึกลับและยากจะคาดเดา ท่าทางราวกับผู้รู้แจ้ง เสียงสรรเสริญเยินยอของเหล่าบัณฑิตดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ ในชั่วขณะนั้น ตระกูลซูก็ถูกยกย่องขึ้นสู่ฟากฟ้า! ต้องรู้ว่าตระกูลซูนั้นเป็นตระกูลแม่ทัพใหญ่ ซึ่งมักจะไม่ลงรอยกับพวกบัณฑิตเท่าใดนัก บัณฑิตมักจะมองว่าตระกูลซูนั้นหยาบกระด้าง ขณะที่ตระกูลซูก็เห็นว่าบัณฑิตไม่มีประโยชน์ใดเลย แต่ในครั้งนี้ พวกบัณฑิตที่มาจากสำนักศึกษาแห่งแคว้น สำนักศึกษา และสำนักฮั่นหลินที่น่าภาคภูมิใจ กลับต้องพ่ายแพ้ต่อเซียวเซวียนเช่อพวกหมานอี๋นี้ ตระกูลซูกลับเป็นผู้ที่เดินออกมา ใช้ตำราพิชัยสงครามซูจื่อหักล้างสถานการณ์! ไม่เพียงแต่กอบกู้หน้าของต้าเซี่ยเอาไว้ แต่ยังรักษาหน้าของเหล่าบัณฑิตเอาไว้อีกด้วย! เมื่อศัตรูเดียวกันอย่างชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมาอยู่ตรงหน้า ความขัดแย้งระหว่างฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ก็ถือเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก ฮ่องเต้หวู่ใจเป็นอย่างยิ่ง สายตาของพระองค์จับจ้องไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าซูและตรัสว่า “ฮูหยินผู้เฒ่า เหตุใดท่านถึงไม่หยิบยกตำรา ตำราพิชัยสงค

หลี่หลงหลินเตรียมตัวไว้ล่วงหน้าแล้ว เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ท่านย่า ยุทธวิธีนี้จริง ๆ แล้วเป็นสิ่งที่แม่ทัพผู้เฒ่าซูได้ถ่ายทอดให้ข้าตอนที่อยู่ชายแดน!” “เพียงแต่มันยังมันกระจัดกระจายอยู่บ้าง ข้าพึ่งจะจัดเรียบเรียงให้สมบูรณ์ได้เมื่อไม่นานนี้เอง!” “ตอนนี้แม่ทัพผู้เฒ่าซูได้ถูกบรรจุชื่ออยู่ในศาลบูรพกษัตริย์แล้ว ท่านคงหลับตาลงอย่างสงบอยู่ใต้สุสานแล้วกระมัง!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูยิ้มเล็กน้อย คำโกหกที่มีช่องโหว่เต็มไปหมดนี้ คงจะหลอกได้แค่ซูเฟิ่งหลิงเท่านั้น แต่ไม่มีทางที่จะปิดบังนางได้ ตอนเจ้าทำหน้าที่เป็นผู้ตรวจการกองทัพ เจ้าใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยสนุกสนานเพียงใด ผู้คนต่างก็รู้กันดี แม่ทัพผู้เฒ่าซูจะมาถ่ายทอดยุทธวิธีให้เจ้าทำไม จะยอมยกไข่มุกให้คนที่ไม่คู่ควรเช่นนั้นหรือ? แต่ถึงอย่างไร ในคำพูดของหลี่หลงหลินนั้น ยังมีอีกนัยหนึ่งแฝงอยู่ ยังไงก็ตาม แม่ทัพผู้เฒ่าซูได้ถูกบรรจุชื่ออยู่ในศาลบูรพกษัตริย์แล้ว ผลประโยชน์ก็ตกเป็นของตระกูลซูทั้งหมด หากจะมาตามหาความจริงว่าใครเป็นคนเขียนยุทธวิธีนี้ต่อไป คงจะไม่เหมาะสมแล้ว! ฮูหยินผู้เฒ่าซูเป็นคนฉลาด จึงพยักหน้า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง!” น