Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 721 - Bab 730

ยุ้งฉางถูกเผาหมดแล้ว จะมีน้ำมันอะไรเหลืออีก? ต่อหน้าทุกคน เจ้ากรมคลังส่ายหน้าพลางหัวเราะอย่างขมขื่น:"ฝ่าบาท กระหม่อมเองก็อยากจะออกไปบรรเทาทุกข์เพื่อแบ่งเบาภาระของฝ่าบาท! มีใจแต่ไร้กำลังจริงๆ! ที่จริงแล้ว ไม่ใช่แค่กระหม่อมเท่านั้น กระหม่อมเชื่อว่าเหล่าขุนนางท่านอื่นๆ ก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันใช่หรือไม่?" "พวกกระหม่อมก็เป็นเพียงปุถุชนธรรมดาเท่านั้น!" "แม่ศรีเรือนทำครัวไร้ข้าวสารไม่ได้ฉันใด!" "เราก็ไม่สามารถเสกอาหารออกมาได้ฉันนั้น!" ฮ่องเต้หวู่ไม่พอใจมาก เอ่ยด้วยความโกรธว่า:"ถ้าเช่นนั้นเจ้าก้าวออกมายืนตรงนี้ทำไม? หรือคิดจะล้อเล่นกับเราอย่างนั้นหรือ?" เจ้ากรมคลังรีบโค้งคำนับแล้วเอ่ยว่า"กระหม่อมมิกล้า! กระหม่อมแม้ไม่มีความสามารถพอจะบรรเทาทุกข์ได้ แต่ในท่ามกลางราชสำนักแห่งนี้ ยังมีบุคคลหนึ่งที่สามารถรับภาระหนักนี้ได้ และช่วยพยุงต้าเซี่ยให้อยู่ยืนยงได้!" ฮ่องเต้หวู่ประหลาดใจ แล้วเอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า:"คนผู้นี้คือใคร? ทำไมเราถึงไม่รู้ว่ามีคนที่มีความสามารถเช่นนี้อยู่ในหมู่ขุนนาง?" เจ้ากรมคลังแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วหันสายตาไปหาหลี่หลงหลิน:"คนที่กระหม่อมอยากเสนอ...ก็คือองค์ชายเก้

หลี่หลงหลินกลับส่ายหน้าอย่างช้าๆ: “ไม่ได้!” ซูเฟิ่งหลิงถึงกับอึ้ง:“ทำไมล่ะ? พ่อค้าข้าวพวกนี้มันก็แค่พวกดูดเลือดเห็นแก่ได้! ประชาชนมากมายไม่มีอาหารกิน แต่พวกมันกลับไม่ยอมเปิดยุ้งฉางปล่อยธัญพืช กลับกันยังเก็งกำไร กว้านซื้อธัญพืชจนราคาพุ่งสูง ทำกำไรบนความทุกข์ยากของชาติ!” “ตอนนี้ราคาธัญพืชพุ่งขึ้นไปถึงสิบห้าเท่าของเมื่อวานแล้ว จะมีประชาชนสักกี่คนที่รับไหว?” หลี่หลงหลินพูดด้วยเสียงหนักแน่น:“พวกพ่อค้าธัญพืชเหล่านี้เลวจริง! แต่การฆ่าพวกเขา ไม่ใช่ทางแก้ปัญหา! สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือเร่งส่งธัญพืชจากที่อื่นมาทางน้ำให้เร็วที่สุด” บรรดาสตรีต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับหลี่หลงหลิน การฆ่าพ่อค้าธัญพืชนั้นเป็นเพียงการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ แต่การขนธัญพืชจากที่อื่นมา คือการแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ! ขณะนี้ตามบ้านเรือนของประชาชนยังพอมีธัญพืชกักตุนอยู่บ้าง แต่หากอีกไม่กี่วันธัญพืชที่เก็บไว้ และไม่มีธัญพืชใหม่ส่งเข้ามา ประชาชนจะต้องอดตายอย่างแน่นอน! เมื่อถึงตอนนั้น จะเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ขึ้น! “พี่สะใภ้ใหญ่!” หลี่หลงหลินหันไปหาลั่วอวี้จู๋:“ตระกูลลั่วเป็นพ่อค้ารายใหญ่ทางใต้! ท่านช่วยใช้สายสัมพัน

บางคนบอกว่ามีมังกรเพลิงหนึ่งตัว บ้างก็ว่าสองตัวหรือสามตัว... กระทั่งมีผู้ดูแลยุ้งฉางคนหนึ่ง เมื่อทบทวนความจำ บอกว่าเห็นมังกรเพลิงสิบกว่าตัว บินวนอยู่ในอากาศ สร้างความน่าหวาดหวั่น จากนั้น หลี่หลงหลินจึงสอบถามชาวบ้านที่มาช่วยดับไฟอีกหลายคนคำตอบที่ได้จากพวกเขาก็แทบจะเหมือนกัน ในกระโจม หลี่หลงหลินนั่งขมวดคิ้ว ใช้นิ้วบีบหว่างคิ้วอย่างครุ่นคิด ซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่ข้างๆ ดวงตาคู่งามเป็นประกายด้วยความสงสัย ก่อนพูดขึ้นว่า:“องค์ชายเก้า คนมากมายล้วนพูดตรงกันว่าพวกเขาเห็นไฟมังกรเผายุ้งฉาง! หรือว่า...บนโลกนี้มีมังกรเพลิงอยู่จริง?” “ถ้ามันมีพลังร้ายกาจถึงเพียงนี้ หากจับมังกรเพลิงมาใช้ในสงคราม จะไม่กลายเป็นอาวุธที่ไร้เทียมทานหรอกหรือ?” หลี่หลงหลินหัวเราะกับความคิดของซูเฟิ่งหลิง พร้อมเอ่ยว่า:“ความคิดไม่เลวเลย! แต่ทั้งนี้ต้องมีมังกรเพลิงอยู่จริงเสียก่อน!” ซูเฟิ่งหลิงอึ้งเล็กน้อย ก่อนถามด้วยความไม่เข้าใจ:“ท่านหมายความว่า...มังกรเพลิงไม่มีอยู่จริง?” หลี่หลงหลินพยักหน้า กล่าวด้วยความมั่นใจ:“แน่นอนว่าไม่มีอยู่จริง!” ซูเฟิ่งหลิงเบิกตากว้าง พูดอย่างสับสน:“แต่คนมากมายพูดตรงกันหมดว่าพ

“ในช่วงวิกฤตเช่นนี้ ใครเล่าจะกล้าสละสิ่งที่ตนมี เปิดยุ้งฉางส่งธัญพืชมาที่เมืองหลวงเพื่อช่วยเหลือประชาชนที่นี่?” “คนเราไม่เห็นแก่ตัว ฟ้าดินย่อมลงโทษ!” “สิ่งที่บิดาของท่านทำ ก็ไม่ได้ผิดแปลกอะไร!” ลั่วอวี้จู๋กำหมัดแน่นด้วยความโกรธพลางกล่าวว่า:“แต่... แต่พวกเขาเห็นคนจะตายแล้วไม่ช่วย แล้วประชาชนในเมืองหลวงล่ะ? จะปล่อยให้พวกเขาตายเพราะความอดอยากอย่างนั้นหรือ? องค์ชายเก้า ข้าพอมีวิธีหนึ่ง!” หลี่หลงหลินเลิกคิ้วถาม:“วิธีอะไร?” ลั่วอวี้จู๋เสนอว่า:“ในยามวิกฤตใหญ่เช่นนี้ มีเพียงการร่วมแรงร่วมใจและสามัคคีเท่านั้นที่จะผ่านพ้นไปได้! ท่านสามารถโน้มน้าวฝ่าบาทให้ราชสำนักใช้ชื่อเสียงเป็นเครื่องล่อ ให้บรรดาพวกเศรษฐีและพ่อค้าร่ำรวยบริจาคธัญพืชออกมา!” “หากพวกเขายินยอมบริจาค ราชสำนักสามารถสร้างอนุสาวรีย์จารึกชื่อของพวกเขาให้จดจำในประวัติศาสตร์ได้ เพื่อเป็นที่ยกย่องตลอดกาล!” หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋นิ่งๆ ด้วยสายตาลึกซึ้งก่อนเอ่ยว่า:“พี่สะใภ้ใหญ่ วิธีนี้ดูเหมือนจะดี แต่ความจริง... มันใช้ไม่ได้ผลเลย!” ลั่วอวี้จู๋ตกใจ:“ทำไมล่ะ?” หลี่หลงหลินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา:“ตอนนี้ราคาธัญพืชในเมืองหลวงทะล

“องค์ชายเก้าจะโลภมากขนาดนั้นเลยหรือ ที่จะเห็นทุกสิ่งเป็นเพียงหุ่นฟาง!” “แต่ทว่า ข้าเพิ่งได้รับข่าวมา ซึ่งทำให้ต้องเชื่อ!” เหล่าพ่อค้าธัญพืชต่างตกใจและถามว่า “สวี่เหล่า ข่าวอะไรหรือ?” สวี่เหล่าตอบเสียงเบาและแฝงความลึกลับว่า “ภูเขาทิศประจิม ไม่เพียงแค่ไม่ปล่อยธัญพืช แต่ยังเก็บธัญพืชเพิ่มขึ้น เพื่อดันราคาธัญพืชขึ้นอีก! ดูเหมือนว่า องค์ชายเก้าตั้งใจจะทำตัวเป็นปี่เซียะ รับเข้าไปอย่างเดียว ไม่ยอมให้ออกไปเลย!” พ่อค้าธัญพืชตกใจและในขณะเดียวกันก็ยิ้มออกมา “องค์ชายเก้าจะทำตัวเป็นปี่เซียะงั้นหรือ? นั่นดีมาก!” “สิ่งที่เรากลัวที่สุดคือภูเขาทิศประจิมปล่อยธัญพืชลงมาทำให้ราคาตก!” “ถ้าองค์ชายเก้าอยากจะดันราคา เราก็ต้องเข้าไปช่วยเขา!” “ใช่แล้ว! ดันราคาธัญพืชให้ขึ้นสูงสุดไปเลย! องค์ชายเก้ากินเนื้อ เราก็กินแค่น้ำซุป!” สวี่เหล่าหัวเราะพลางหยิกหนวด “ข้าก็คิดเหมือนกัน!” พ่อค้าธัญพืชเริ่มพูดคุยกันและตัดสินใจทันที ที่จะใช้โอกาสอันหาได้ยากนี้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร ก็จะดันราคาธัญพืชให้สูงขึ้นไปถึงจุดสูงสุด!! ไม่นาน ราคาธัญพืชในเมืองหลวงก็พุ่งสูงถึงสามสิบเท่า ยิ่งไปกว่านั้น มีราคาแต่