Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 731 - Bab 740

ฮ่องเต้หวู่ได้ยินดังนั้น ถึงกับตกใจการควบคุมราคาธัญพืชครั้งนี้ องค์ชายเก้าที่แต่ไรมาเขาไว้วางใจ กลับไม่มีผลงานเลยตรงข้ามกันเป็นองค์ชายสี่ที่เขาเมินข้ามไป กลับทำได้ดีสถานการณ์พลิกผันไปจากเดิมทั้งหมดแล้ว!“เจ้าสี่ อย่างไรเสียก็เป็นลูกชายของเรา!”ฮ่องเต้หวู่รู้สึกปลื้มปีติภายในใจ มองทางเว่ยซวิน “บอกเรา องค์ชายสี่ทำได้เยี่ยงไร?”เว่ยซวินตอบด้วยเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายสี่พาคน ไปจับกลุ่มพ่อค้าธัญพืชจำนวนหนึ่ง และได้ตัดหัวผู้นำกลุ่ม เชือดไก่ให้ลิงดู! พร้อมทั้งสั่งให้ทุกร้านค้าธัญพืชจะต้องเปิดขาย มิหนำซ้ำจะต้องจำหน่ายธัณพืชในราคาที่สูงถึงสิบเท่า!”ฮ่องเต้หวู่ชะงัก เอ่ยปากอย่างตกใจ “ตั้งแต่ยามใดที่เจ้าสี่ กลายเป็นคนเด็ดขาดเช่นนี้! การจัดการกับพ่อค้าคดโกง ก็ต้องใช้วิธีการรุนแรงเช่นนี้! ฆ่าได้ดี!"สำหรับพ่อค้า โดยเฉพาะพ่อค้ากักตุนธัญพืช ฮ่องเต้หวู่ไม่มีความรู้สึกดีอันใดวิธีการเด็ดขาดขององค์ชายสี่ เขากลับรู้สึกมีความสุขมากยิ่งขึ้น!“เรียกองค์ชายสี่เข้าวังเดี๋ยวนี้!”ฮ่องเต้หวู่รู้สึกอารมณ์ดีอย่างมาก พูดว่า “ครั้งนี้ เราจะตกรางวัลเจ้าสี่ดีๆ!"เว่ยซวินค้อมตัว “กระหม่อมน้อมรับคำสั่ง”

หลี่จือไม่ยอมรับ เถียงกลับอย่างดื้อดึง “เจ้าเก้า เจ้าอย่ามาพูดจาเหน็บแนมอยู่ที่นี่! ต่อให้ข้าจะไม่สามารถควบคุมราคาข้าวได้ ถึงไม่มีผลงาน อย่างน้อยก็มีความพยายาม! เจ้าเล่า? เจ้าทำอะไร?”หลี่หลงหลินยิ้มเย็น “ผลงาน? การกระทำของท่านไม่เพียงไม่มีผลงาน แต่ยังกลับตาลปัตรอีกด้วย!”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วแน่น “กลับตาลปัตร? สถานการณ์คงไม่ แย่ลงไปมากกว่านี้หรอกกระมัง?”หลี่หลงหลินถอนหายใจ พูดว่า “ลูกไม่ปล่อยธัญพืช อย่างน้อยราษฎร์ยังพอมีความหวัง แต่ องค์ชายสี่กลับใช้วิธีรุนแรง บังคับพ่อค้าธัญพืชให้ขายในราคาต่ำ ตรงข้ามกันเปิดเผยไพ่ตายของราชสำนักออกมาแล้ว!”“ทำให้ราษฎร์ได้รู้ว่า ราชสำนักไม่สามารถหาธัญพืชให้เพียงพอได้!”“ราคาธัญพืชของตลาดมืด พุ่งขึ้นไปถึงห้าสิบเท่าของราคาปกติแล้ว!”ห้าสิบเท่า...ฮ่องเต้หวู่ได้ยินจำนวนชวนให้ตกตะลึงนี้ ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้มังกร พูดไม่ออกอยู่นานราคาธัญพืชในเมืองหลวง สูงขึ้นถึงจุดสูงสุดในประวัติศาสตร์ต่อให้เป็นปีที่เกิดภัยแล้งจนข้าวไม่งอก ก็ยังไม่เคยเห็นราคาสูงมาก่อนแต่ปีนี้กลับเป็นปีที่มีฝนตกต้องตามฤดูกาล การเก็บเกี่ยวอุดมสมบูรณ์!ในปีแห่งความอุดมสมบูรณ์ ราคาธัญ

เวลานี้หลี่หลงหลินพาซูเฟิ่งหลิงเข้าวังพร้อมกัน มุ่งหน้าไปยังตำหนักหยั่งซินซูเฟิ่งหลิงสวมชุดเกราะเต็มยศ มือถือทวนเงิน คาดกระบี่ยาวไว้ที่เอว ผมหางม้าถูกรวบขึ้นสูง เดินตามอยู่ข้างกายหลี่หลงหลิน เบ้ปากพูดว่า “ตอนนี้ท่านทำอันใดกัน ถึงกับต้องให้ข้าเข้าวังมาเป็นเพื่อนด้วยหรือ?”หลี่หลงหลินยักไหล่ ตอบอย่างเอือมระอา “ข้ากลัวตาย! ระยะนี้ มักมีราษฎร์คิดจะฆ่าข้า!”หลี่หลงหลินมิได้พูดเกินจริงนับตั้งแต่ไฟมังกรเผายุ้งฉางหลวง เริ่มทำให้ราคาธัญพืชพุ่งทะยานชื่อเสียงของหลี่หลงหลิน ก็ดิ่งลงราวกับน้ำตกลงจากที่สูงสามพันฉื่อ กลายเป็นเน่าเหม็นฉาวโฉ่ราวกับอึสุนัขทุกครั้งที่เขาปรากฏตัว ก็จะถูกราษฎร์ปาผักเน่าและไข่เน่าดังนั้น...ตอนนี้ไม่ว่าหลี่หลงหลินจะไปที่ใด ล้วนต้องให้ซูเฟิ่งหลิงคอยอารักขาอย่างใกล้ชิด ถึงจะสามารถวางใจได้ซูเฟิ่งหลิงพูดเสียงเย็นชา “ไร้สาระ! หากท่านไม่ใช่สามีของข้า ข้าเองก็อยากจะใช้ทวนแทงท่านหลี่ปี่เซียะคนนี้ให้ตายไปเสียเลย จะได้เป็นการช่วยเหลือราษฎร์!”หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ พูดว่า “แต่นับจากวันนี้ไป ความคิดของเจ้าที่มีต่อข้า จะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง!”ซูเฟิ่งหลิงแค่นหัวเราะเส

ณ ภูเขาทิศประจิมเทียบกันแล้ว ที่นี่กลับดูเป็นระเบียบเรียบร้อยยิ่งกว่ามากที่ดินที่เคยรกร้าง ถูกบุกเบิกกลายเป็นทุ่งนาอันกว้างใหญ่ไพศาล มองเห็นจนสุดขอบฟ้าหลี่หลงหลินพาเหล่าสตรีทั้งหมดของสกุลซู ไปจนถึงเหล่าเกษตรกรมารอรับเสด็จฮ่องเต้หวู่ลงจากรถม้ามังกร ขมวดคิ้วแน่น “สิ่งมงคลเล่า?”หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ ชี้ไปที่ทุ่งนาข้างหลัง “ทูลเสด็จพ่อ ที่นี่ก็คือสิ่งมงคลพ่ะย่ะค่ะ!”ขุนนางทั้งหลายต่างหันมามองหน้ากันสิ่งมงคล?ที่นี่มีแค่ทุ่งนา มีสิ่งมงคลที่ใดกัน?ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว ตวาดอย่างโกรธเกรี้ยว “เจ้าเก้า! เจ้ากำลังหลอกเราอยู่หรือ?”ขุนนางหลายคนต่างส่งเสียงร้องรับ “องค์ชายเก้า! ท่านหลอกลวงเบื้องสูงถือเป็นความผิดใหญ่หลวง!”หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ พูดอย่างไม่รีบร้อนไม่ลนลาน “เสด็จพ่อ และขุนนางทุกท่าน! ขอให้พวกท่านตอบคำถามหนึ่งข้อ! ธัญพืชหนึ่งพันจินต่อไร่ ใช่สิ่งมงคลหรือไม่?”หนึ่งพันจินต่อไร่?ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างงุนงงในยุคสมัยโบราณ เพราะไม่มียาฆ่าแมลงและปุ๋ย ไปจนถึงข้าวลูกผสมปริมาณธัญพืชย่อมต่ำมาก!นาข้าวดีหนึ่งไร่ มากที่สุดสามารถผลิตข้าวได้สองถึงสามร้อยจินสำหรับพืชชนิดอื่น

หลี่หลงหลินเองก็ไม่พูดไร้สาระอีก สั่งเกษตรกรข้างหลังว่า “ลงไร่ ขุดมันเทศ!”เพียงแค่คำสั่งเดียว เกษตรกรหลายสิบคนก็ลงไปในทุ่งนา ยึดตามรากของมันเทศ ขุดขึ้นมาจากใต้ดิน โยนขึ้นบนคันนาญาติฝ่ายหญิงของสกุลซู เข้าไปเช็ดเอาดินที่เกาะติดอยู่บนมันเทศออกอย่างพิถีพิถันฮ่องเต้หวู่รู้สึกแปลกใจต่อมันเทศมาก ขยับขึ้นไปมองอย่างละเอียดจะพูดอย่างไรดีเล่า รูปร่างของมันเทศ ไม่ค่อยสวยเท่าใดหัวไม่ใหญ่ มีรอยย่น ผิวของมันเป็นสีชมพูยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้มีแค่ผลเดียว แต่หนึ่งราก กลับมีหนึ่งพวงใหญ่มองคร่าวๆ คล้ายหนูตัวน้อยที่เพิ่งเกิดใหม่เหล่าขุนนางต่างกระซิบกระซาบกัน ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสงสัย “มันเทศนี้ กินได้จริงหรือ?”หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “หากขุนนางทุกท่านสงสัย ชิมดูก็รู้แล้วมิใช่หรือ?”ขุนนางคนหนึ่งส่ายหน้า ไม่ยอมเดินขึ้นไปลองชิม สำหรับสิ่งแปลกใหม่ พวกเขามักจะรู้สึกต่อต้านยิ่งไปกว่านั้น นี่คือสิ่งที่จะต้องกินเข้าปากหากมีพิษจะทำเยี่ยงไร?ฮ่องเต้หวู่กลับรู้สึกอยากลอง อยากเป็นคนแรกที่จะได้กิน ลิ้มลองรสชาติของมันเทศแต่ขุนนางต่างพากันห้ามปราม “ฝ่าบาท ร่างกายของพระองค์ล้ำค่ามาก! อย่าเสี