Semua Bab Seducing My Hot Ninong Everett: Bab 241 - Bab 250

Misha’s POVPagkatapos ng isang araw na puno ng trabaho, napagdesisyunan kong magpunta sa park para magpahinga. Nais ko lang makalanghap ng sariwang hangin at maglaan ng oras para sa sarili ko. Ang parkeng ito ang paborito kong puntahan; tahimik, malapit sa opisina, at maraming puno na nagbibigay lilim. Kasama ng malamig na ihip ng hangin, nakakadagdag ng gaan sa pakiramdam ang hawak kong iced coffee.Umupo ako sa isang bakanteng bench sa ilalim ng isang malaking puno. Nagpakawala ako ng buntong-hininga at ipinikit ang aking mga mata saglit.Nami-miss ko na ang anak ko, si Everisha. Grabe, siguro big girl na siya ngayon. Alam kong nagtatampo na siya dahil panay ang pangako namin ni Everett na malapit na malapit na siyang umuwi sa Pinas. Nakakailang pangako na kami at nakakahalata na rin siyang puro pangako na lang kami. Gusto ko nang matapos ang lahat ng gulo para maging masaya na kami. Kung bakit ba naman kasi mga baliw ang pinsan ni Everett, isama ang tito at tita niya. Nakakabuwisi

Misha’s POVPagmulat ng mga mata ko, ang unang bumungad sa akin ay ang malambot na puting ilaw ng ospital. Akala ko nasa langit na ako kasing puting-puti ang lahat. Amoy ko ang antiseptic sa hangin, at naramdaman ko ang mga nakatusok sa braso ko. Napansin ko rin ang lamig ng aircon na sumisingit sa bawat balat ko. Para akong latang-lata na parang inaapoy ng lagnat. Dama ko rin ang kasakitan ng katawan ko. Bumagal ang paghinga ko habang pilit kong inuunawa kung nasaan ako.Sa gilid ng kama, nakita ko ang pamilyar na anyo ni Everett—ang asawa kong palaging nasa likod ko sa kabila ng lahat ng unos. Nakakunot ang noo niya, puno ng pag-aalala. May hawak siyang tasa ng kape na halatang matagal nang malamig.Nang makita niya akong gising na, halos matapon pa ang tasa nang kape nang ibaba niya ito bigla sa lamesa. “How are you feeling? Are you okay now?” tanong niya, halos pabulong, pero ramdam ko ang tensyon sa boses niya. Ang mga mata niya, namumugto at tila ba hindi pa rin nakakabawi mula

Misha’s POVPagmulat ng mga mata ko, tumambad agad ang malamlam na liwanag ng araw na pumapasok mula sa kurtina ng aming kuwarto. Ramdam ko pa rin ang kirot sa bawat galaw ng katawan ko, na para bang paalala ng lahat ng pinagdaanan ko nitong mga nakaraang araw. Pero alam kong hindi ito panahon para magpahinga.Kahit gustuhin kong manatili sa kama, wala akong karapatang gawin iyon ngayon. Lalo na’t alam kong may paparating na unos. Ang Tito Gerald ni Everett—galit na galit sa amin. Namatay ang lahat ng anak niya, at nakakulong pa ang asawa niya. Ang huling banta niya ay malinaw na malinaw sa isip namin. Kaya alam kong dapat naming paghandaan ito.Napatingin ako sa kaliwang braso ko, balot ng benda at may bahagyang dugo sa gilid. Sa kabila ng lahat, kailangang umusad. Kailangang maghanda.Lumabas ako ng kuwarto at nakita ko si Everett sa bakuran, nakatayo sa gitna ng tatlong assassin na na-hire ko. Dalawang lalaki, malalaking katawan, at isang babae na may hawak na maliit ngunit mapangan

Misha’s POVNapakaganda ng panahon. Ang liwanag ng araw ay parang pinipilit na sumilip sa pagitan ng mga ulap, at ang init nito ay sakto lang para makadama ng saya. Hindi ko maikakaila, excited ako na isama si Everett sa beach ngayong Linggo. Ngunit sa ilalim ng ngiti at lambing ko, may mas malalim akong binabalak. Hindi ito simpleng bonding lang.“Honey, excited ka na ba?” tanong ko habang inaayos ang bag na puno ng mga gamit para sa beach. Nakangiti siya habang pinapanood ako. Ang mga mata niya ay puno ng saya, pero ramdam kong wala siyang ideya sa pinaplano ko. Sa ilang araw na nagdaan ay puro training lang ang inaatupag niya kaya masaya siya na akala niya ay may pahinga siya ngayong linggo, pero nagkakamali siya.“Of course. I’ve been waiting for this all week!” sagot niya na may halo pang tawa. Lumapit siya at tinulungan akong ilagay ang ibang gamit sa kotse. “It’s just you and me today, right?”Ngumiti ako at tumango. “Oo naman, tayo lang.” Pero sa loob-loob ko, alam kong hindi

Misha’s POVHindi ko alam kung ilang ulit kong inayos ang planong ito, ang bagong room dito sa mansiyon namin ni Everett. Mula sa tamang posisyon ng mga panel na lululon ng tunog ng bala, hanggang sa malalaking salamin para makita ang bawat anggulo ng paggalaw ni Everett, lahat ay pinag-isipan kong mabuti.Kung noon, simpleng library o entertainment room ang laman ng utak ko kapag nag-iisip ng bagong project, ngayon ay puro practical na. Dapat lang, kasi alam kong malaking laban ang paghahandaan namin dahil kikilos na si Tito Gerald.“Are you sure about this?” tanong ni Everett habang tinitingnan niya ang mga lalaking nagkakabit ng reinforced walls sa bagong room sa second floor.“Yes naman,” sagot ko nang walang pag-aalinlangan, hawak ang blueprint na gawa ng architect. “If you want to keep me safe, Everett, you need to learn more than just hand-to-hand combat. Guns are practical. They’re efficient. And they save lives.”Napabuntong-hininga siya, pero nakita ko ang bahagyang pag-anga