All Chapters of Seducing My Hot Ninong Everett: Chapter 681 - Chapter 690

Miro POVIto ‘yung ayoko, stress na may kasamang gigil at takot. Pagdating namin sa tapat ng mansiyon kung saan naroon sina Mama Ada at ang kapatid kong si Ahva, halos sabay kaming bumaba ni Samira sa van. Kasunod din ang iba kong mga soldiers.“No more warnings,” mariing sabi ko habang tinitingnan ang paligid. “Take them all down.”Tumango si Samira. “Let’s end this quickly.”Hindi na kami nag-aksaya ng oras. Bago pa man makalapit sa pintuan ng mansiyon, sumalubong na sa amin ang mga putok ng baril. Ang mga tauhan ni Vic, halatang sanay at mabagsik. Pero mas sanay kami, iyon ang dapat kong isipin. Mas determinado dapat kami kaya nag-focus akong mabuti sa mga naging training ko sa kamay ng mga tito ko.Nag-slide kapagdaka si Samira sa likod ng isang sementadong harang habang binunot ang dalawang baril mula sa thigh holsters niya. Sabay niyang pinutukan ang dalawang kalaban na sumisilip mula sa likod ng van.Bang! Bang!Tumama ang bala sa helmet ng isa, sapul ang mukha. ‘Yung isa, sa d

Miro POVWala akong ibang inisip kundi ang gantihan si Vic. Kung akala niya ay kami lang ang puwedeng guluhin niya, nagkakamali siya. Hindi ko hahayaang makalampas lang ang ginawa niyang pananakit kay Manang Cora at ang tangkang pag-atake sa pamilya ko. Kaya ngayon, kami naman ang gagawa ng gulo sa lahat ng alam naming mansiyon, negosyo, at hideout nila. Tang-ina, ipapatikim ko rin sa kaniya kung paano ako magalit.“Deploy everyone. I want ten teams, each with ten soldiers. We hit every known property tonight,” utos ko kay Tito Eryx.“Okay. Coordinates locked. Ready in fifteen minutes,” sagot naman niya.Tumango lang ako at nilingon si Samira na nasa likuran ko. May hawak siyang tablet kung saan kita ang mga security feeds at mapa ng mga target naming lugar. Nakatingin siya sa akin, seryoso ang mukha, pero alam kong kapwa namin gustong tapusin na ang lintik na labanang ito. Pero, kasi, wala pa kaming idea kung nasaan si Vic. Nasa Pinas na ba o nasa ibang bansa pa rin?“You sure you wa

Samira POVNakatanggap ako ng balita sa mga manang na need ng gamot. May nilalagnat kasi, may sinisipon at kung ano-ano pang gamot na maintenance din ng mga matatanda. Nawala sa isip namin ni Miro na dapat nga palang may ganoon. ‘yun lang ang tanging nakalimutan namin. Sayang nga lang at hindi pumayag ang private doctor na mag-stay doon, parang sa ganitong pagkakataon pa naman ito kailangan.Tahimik ang buong paligid. Hindi man lang umaalulong ang aso sa labas ng mansiyon habang dahan-dahan akong bumaba ng hagdanan, hawak-hawak ko ang isang itim na backpack na punung-puno ng mga gamot. Madaling-araw pa lang, sabi ni Miro, sa akin na raw niya ipapaubaya ang mission na ito kasi kayang-kaya ko na raw ito. Madilim pa nang magpasya akong umalis. Para sure na walang makakakita sa akin. Sure ko rin kasi na mga tulog pa ang mga tauhan ni Vic na baka nasa tabi-tabi lang at nagbabantay sa amin.“You have to be quick, Samira,” bulong ko sa sarili habang marahan kong binuksan ang backdoor ng man

Miro POVPagka-baba ko ng tawag kay Lolo Everett, kumulo ang dugo ko. Wala na akong ibang inisip kundi makarating agad sa bahay nila. Hindi puwedeng pabayaan si Lolo at si Lola Misha. Kahit papaano, sila ang dahilan kung bakit naging matatag ang pamilya namin. At ngayon, sila naman ang kailangan kong protektahan.Tinawagan ko agad sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. “Tito Zuko, samahan ninyo muna sina Samira at Papa Mishon sa ospital. May biglaang emergency ako kay Lolo Everett. Please, kayo na muna bahala sa kanila.”“Got it. We’ll cover them, mag-ingat ka, tumawag ka agad ulit kapag kailangan mo pa ng back-up,” sagot ni Tito Zuko.“Ingat ka din kayo, Tito,” sagot ko naman habang kabado na.Sabay-sabay naming sinugod ng ilang soldiers ang bahay ng lolo ko. Paglapit pa lang namin sa street na ‘yun, kita ko na agad ang mga taong nanunuod sa gilid ng kalsada, nagsisigawan at may ilan pang nagvi-video gamit ang cellphone nila. Mga tanga rin, imbis na tumawag ng pulis, inuna pang mag

Samira POVHindi ko inakalang ngayon ding araw ay sobrang daming mangyayari. Akala ko tapos na. Akala ko ligtas na kami. Pauwi na dapat, magpapahinga na dapat kasi ang totoo, pagod na.Pero ngayong araw din pala, tanghali nun nang mailabas namin si Manang Cora sa ospital ay isang nakakagimbal na pangyayari ang nangyari.BOOM!‘Yun lang ang narinig namin, kasunod ang apoy na biglang sumiklab sa harapan namin. Sumabog ang ambulansyang dapat ay sinasakyan ko. Nandun sina Manang Cora, ang nurse at isang paramedic. Muntik na akong mapasigaw sa sakit ng dibdib ko. Nanlambot ang tuhod ko habang nakatitig sa naglalagablab na sasakyan.“No... NO!” sigaw ko na halos hindi agad makahinga.Hinawakan ako ni Papa Mishon. “You need to stay focused, Samira. Stay with me.”Pero hindi ko na siya naririnig nang maayos. Puno ng apoy ang paningin ko. At galit na rin. Galit na hindi ko alam kung saan ko ilalabas.Tang-ina mo, Vic. Ang lala ng hatid mo sa amin kahit hindi ka pa humaharap sa amin.Sa gitna n