Lahat ng Kabanata ng องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Kabanata 791 - Kabanata 800

ฉินซูกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้ามิเคยหาเจ้าว่าเกะกะเลย เจ้าเพิ่งทะลวงระดับไป จงกินโอสถลูกกลอนต่อไป พลังของเจ้าจะได้เสถียรขึ้น”“เพคะ เรื่องนี้หม่อมฉันฟังพระองค์” ฉงชูโม่รับคำอย่างเต็มใจ“นี่ เจ้าเอารูปวาดไป จำไว้ด้วยว่า นี่คือท่านผู้อาวุโสจูเก๋อ ผู้อยู่เบื้องหลังอ๋องฉี!”ฉินซูควักรูปเหมือนออกมาจากอกเสื้อ นี่คือภาพที่เขาวาดขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่ฉงชูโม่มองภาพบนกระดาษแล้วก็อดบ่นกระปอดกระแปดออกมามิได้“พระองค์ทำตัวให้ดูดีกว่านี้มิได้หรือไรเพคะ เหตุใดถึงชอบปลอมตัวเป็นชายชราวัยห้าหกสิบปีอยู่เรื่อย?”ฉินซูขมวดคิ้ว ถามกลับว่า “เจ้าเอาอะไรมาพูด ‘อยู่เรื่อย’ ?”“หึ ยังจะทำเป็นไขสือกับหม่อมฉันอีก ก่อนหน้านี้ตอนไปหลงโย่ว ในป่านอกเมือง ผู้เฒ่าที่ให้คำชี้แนะเรื่องการบ่มเพาะกำลังภายในให้หม่อมฉัน และจัดการสัตว์ร้ายตัวนั้นให้สวีหลาย ก็คือพระองค์ที่ปลอมตัวมามิใช่หรือเพคะ?”ฉินซูอุทานด้วยความประหลาดใจ “ข้าจำได้ว่ายังมิได้สารภาพเรื่องนี้กับเจ้า แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?”ฉงชูโม่เชิดหน้าขึ้นพูด “นับตั้งแต่ทราบว่าวรยุทธ์ของพระองค์แข็งแกร่งเหลือคณา หม่อมฉันก็เริ่มสงสัยแล้ว มิฉะนั้นเหตุใดเรื่องราวถึงได้เห

หลังจากกลับมาถึงหอดารารักษ์ ฉินซูก็ได้รับแจ้งว่าซ่างกวนอวิ๋นซีต้องการพบเขา จึงตรงขึ้นไปยังชั้นเจ็ดทันทีที่เขาก้าวเข้าประตู สายตาที่เปี่ยมด้วยไอสังหารของซ่างกวนอวิ๋นซีก็จับจ้องอยู่ที่เขา!รู้สึกได้ถึงไอสังหารที่เย็นเยียบในแววตาของซ่างกวนอวิ๋นซี ฉินซูพลันรู้สึกเสียงสันหลังวาบเขารวบรวมสติ บังคับตัวเองให้สงบลงแล้วถามว่า “เอ่อ… ดูเหมือนข้าจะมิได้ล่วงเกินท่านนะ?”“เจ้าเคยกล่าวสิ่งใดเอาไว้ ยังต้องให้ข้าย้ำเตือนอีกรึ?” ซ่างกวนอวิ๋นซีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบฉินซูขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างหนัก แต่ก็ยังนึกมิออกว่าตนไปยั่วโมโหกระไรนางดังนั้นจึงจำใจกล่าวว่า “พี่ใหญ่ หากข้าล่วงเกินท่านอย่างไร ท่านก็บอกมาตรง ๆ เถิด ท่านทำเช่นนี้ข้าใจเสียหมดแล้ว”“หึ สตรีวัยกลางคนอายุห้าสิบกว่า เจ้าจะบอกว่าเจ้ามิได้กล่าวคำนี้รึ?”ฉินซูสังเกตได้ว่า เมื่อซ่างกวนอวิ๋นซีกกล่าวเช่นนั้น ไอสังหารบนร่างของนางก็ยิ่งเข้มข้นขึ้นอีกหลายส่วนเขาถอยไปที่ประตูโดยไม่รู้ตัว แล้วแก้ตัวว่า “ท่านอย่าเข้าใจผิดไป คำพูดของข้ามิได้มีความหมายอื่นใดแอบแฝง เพียงแต่กล่าวตามความจริงเท่านั้น ถึงอย่างไรตอนนั้นท่านก็ยอมรับเองมิใช่หรือ”“ข

เย่เทียนหนิงกล่าวความจริงปนเท็จว่า “ช่วงนี้ท่านเจ้าสำนักเอาแต่กักตนบำเพ็ญเพียร และยังมีกิจการร้อยพันให้จัดการในแต่ละวัน จะเอาเวลาที่ไหนมาสั่งสอนเขาเล่า พวกเราเห็นแล้วก็อดรนทนมิได้ เพียงแต่วรยุทธ์มิถึงขั้น ซ้ำยังโดนเขาดูถูกกลับมาอีกขอรับ!”เซี่ยจื่อผิงรีบเข้าเรื่องทันที “ท่านทั้งหลายล้วนแล้วแต่เป็นยอดฝีมือที่นับนิ้วได้แห่งเป่ยเยี่ยนของเรา อย่างไรเล่า จะมิลงมือสั่งสอนฉินซูผู้นี้หน่อยหรือขอรับ?”ชายชราชุดเทาผู้นั้นกล่าวโดยมิยั้งคิด “เด็กนั่นอวดดีจองหองถึงเพียงนี้ อย่างไรก็ต้องสั่งสอนให้เข็ดหลาบ มิเช่นนั้นเขาจะนึกว่าชาวยุทธภพเป่ยเยี่ยนของเรามีแต่คนขี้ขลาด!”ชายชุดขาวอีกคนก็กล่าวบ้าง “ในเมื่อท่านผู้เฒ่าเจ้าหุบเขาหลีกล่าวเช่นนั้น ซุนจิ้งผู้นี้จะอยู่เฉยได้อย่างไร นับข้าด้วยอีกคน!”ชายวัยกลางคนหนวดเคราเฟิ้มผู้นั้นดูสุขุมกว่ามากเขาย่นคิ้วเล็กน้อยพลางถามว่า “ท่านจอมยุทธ์ทั้งสอง แม้พวกท่านจะมิอาจเอาชนะฉินซูได้ แล้วเหล่าผู้อาวุโสในหอดารารักษ์ของพวกท่านเล่า? เหตุใดพวกเขาจึงมิลงมือสั่งสอนบ้าง?”เย่เทียนหนิงทำทีทอดถอนใจอย่างจนใจ “ท่านเจ้าสำนักสวี่มิทราบกระไร ฉินซูเป็นถึงบุตรแห่งนักปราชญ์คนใหม่

ซ่างกวนอวิ๋นซีนั่งตัวตรง จ้องมองฉินซูด้วยสายตาเย็นชา!ส่วนฉินซูก็มิยอมอ่อนข้อ จ้องตอบกลับไปบรรยากาศในห้องมาคุขึ้นฉับพลัน ประหนึ่งพร้อมชักดาบ ชักธนูขึ้นประหัตประหารกันทันใดนั้น ซ่างกวนอวิ๋นซีก็เอนกายลงบนเก้าอี้ยาว กล่าวอย่างมิแยแสว่า “ได้ ยกเว้นให้เจ้าเรื่องหนึ่ง พอใจหรือยัง?”ฉินซูขมวดคิ้ว รู้สึกประหลาดใจกับการเปลี่ยนท่าทีกะทันหันของซ่างกวนอวิ๋นซีแต่ในเมื่ออีกฝ่ายยอมผ่อนปรน เขาก็วางใจ!“ได้ เช่นนั้นก็ไม่มีธุระอันใดแล้ว ข้าขอตัว!”ฉินซูกล่าวจบก็หันหลังเดินจากไปเมื่อถึงหน้าประตู เสียงของซ่างกวนอวิ๋นซีก็ดังขึ้นอีกครั้ง “อย่าถึงขั้นเอาชีวิต!”ฉินซูชะงักไปอีกครั้ง แต่เมื่อก้มมองสาส์นท้าประลองที่เพิ่งได้รับมาในมือ เขาก็เข้าใจในทันทีดังนั้นจึงกล่าวโดยมิหันหลังกลับ “คนอื่นมิล่วงเกินข้า ข้าก็มิล่วงเกินใคร หากใครล่วงเกินข้า ข้าจะสังหารให้สิ้น!”ได้ยินดังนั้น ซ่างกวนอวิ๋นซีก็ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย จากนั้นก็สั่งกำชับนางรับใช้ที่หน้าประตู “ไป! ไปช่วยคนพวกนั้นด้วย”“น้อมรับบัญชา!”นางรับใช้ค้อมกายทำความเคารพ ร่างไหววูบหายลับไปจากหน้าประตู......ฉินซูออกจากหอดารารักษ์ มุ่งหน้าตรงไ

ฉินซูหรี่ตาลงเล็กน้อย มองหญิงสาวที่ปรากฏตัวกะทันหันผู้นั้น“ข้าจำได้ เจ้ามีนามว่าเสี่ยวชิงใช่หรือไม่?”“ถูกต้องเจ้าค่ะ ท่านบุตรแห่งนักปราชญ์โปรดอภัย ท่านเจ้าสำนักมีคำสั่ง จึงหวังว่าท่านบุตรแห่งนักปราชญ์จะเมตตาไว้ชีวิต” เสี่ยวชิงประสานมือกล่าวฉินซูอุทานด้วยความประหลาดใจ “มิคาดคิดเลยว่า นางรับใช้ข้างกายซ่างกวนอวิ๋นซีจะมีวรยุทธ์แก่กล้าถึงเพียงนี้ ดูท่าแต่ก่อนข้าคงประมาทหอดารารักษ์ไปหน่อย”เสี่ยวชิงค้อมกายทำความเคารพ “ข้าน้อยมิได้ตั้งใจล่วงเกิน หวังว่าท่านบุตรแห่งนักปราชญ์จะ...”ฉินซูโบกมือขัดคำพูดนาง “เจ้าเพียงแต่ทำตามคำสั่ง ข้าจะตำหนิเจ้าได้อย่างไร แต่คนทั้งสองนี้ ข้าจำเป็นต้องทำลายพวกเขา!”ได้ยินคำกล่าวนี้ หลีฉงและสวี่ชิงเฉวียนก็พลันโอดครวญด้วยความเจ็บปวดหากรู้ว่าฉินซูมีวรยุทธ์ล้ำสวรรค์ถึงเพียงนี้ ต่อให้เย่เทียนหนิงพูดจนลิ้นด้าน พวกเขาก็ย่อมไม่มีทางกระโจนลงไปในวังวนนี้เป็นอันขาดขณะที่พวกเขากำลังมิรู้ว่าจะทำกระไรดี เสี่ยวชิงก็กล่าวขึ้นอีกครั้ง“ท่านบุตรแห่งนักปราชญ์ ท่านผู้เฒ่าเจ้าหุบเขาหลีมีคุณธรรมสูงส่งและเป็นที่เคารพนับถือ ส่วนเจ้าสำนักสวี่ก็มีชื่อเสียงด้านคุณธรรมเลื่องลือ