All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 781 - Chapter 788

มู่หรงโม่กล่าวจริงจังว่า “สหายฉิน สถานการณ์ของข้าในยามนี้ใกล้เคียงกับที่ท่านเคยประสบพบเจอมาก่อน ท่านสามารถโค่นล้มบรรดาองค์ชายทั้งหลายได้ในเวลาเพียงมิกี่เดือน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าท่านฉลาดหลักแหลมเพียงใดดังนั้น ข้าจึงใคร่ขอให้ท่านช่วยวางแผนการให้ข้า ช่วยข้าล้มล้างผู้ที่หมายปองตำแหน่งรัชทายาทไปทีละคน หากสำเร็จ ข้ามู่หรงโม่จะติดหนี้บุญคุณอันใหญ่หลวงต่อสหายฉินในภายภาคหน้า หลังจากที่ข้าได้ขึ้นครองราชย์แล้ว ข้าขอรับรองว่าจะมิรุกรานชายแดนต้าเหยียนของท่านเป็นอันขาด!”ฉินซูลูบคาง ทำท่าครุ่นคิดผ่านไปครู่ใหญ่ เขาจึงเอ่ยปากว่า “สหายมู่หรง เหตุผลที่ข้าสามารถโค่นล้มอ๋องหนิงและคนอื่น ๆ ได้นั้น เป็นเพราะพวกเขาประพฤติมิชอบและขุดหลุมฝังตัวเอง อยากถามว่าตอนนี้ท่านจับจุดอ่อนกระไรของพวกเขาได้บ้างหรือไม่?”“หามีไม่”“เช่นนั้นก็คงทำได้ยากแล้ว มิเช่นนั้น... ท่านลองเฝ้าสังเกตสถานการณ์ไปก่อนเป็นอย่างไร?”มู่หรงโม่พยักหน้าพลางตรึกตรอง “รุกกลับหลังจากที่พวกเขาเผยจุดอ่อนอย่างนั้นหรือ? นั่นเป็นความคิดที่ดีทีเดียว แต่หากพวกเขากระทำการอย่างระมัดระวังเล่า จะทำอย่างไร?”ฉินซูกล่าวอย่างจริงจังว่า “ท่านก็ต้องทำหน

ฉินซูยิ้มพลางกล่าวว่า “ปกติข้าชอบคบค้ากับสหาย ดีใจยิ่งนักที่ได้รับเกียรติจากองค์ชายสามถึงเพียงนี้ จะมิให้ยินดีได้อย่างไร!”“ในเมื่อยินดี เช่นนั้นต่อไปสหายฉินก็เลิกเรียกข้าว่าองค์ชายสามเถิด นี่มิใช่คำเรียกขานระหว่างสหาย”“ถ้าเช่นนั้น… ให้เรียกท่านว่าสหายมู่หรงหรือ?”“ย่อมได้! ฟังดูสนิทสนมกันมากขึ้นหลายเท่าทีเดียว!” มู่หรงหัวหัวเราะอย่างอารมณ์ดีฉินซูจิบชาอีกครั้ง แล้วเริ่มบทสนทนาผ่อนคลายกับเขาจุดประสงค์ที่มู่หรงหัวเชิญเขามา เขารู้ดีแก่ใจ เพียงแต่เมื่ออีกฝ่ายมิได้เอ่ยปากก่อน เขาก็ขี้เกียจจะซักไซ้มิฉะนั้นแล้ว ก็ดูเหมือนตนจะใจร้อนเกินไปสนทนากันไปได้ครึ่งชั่วยาม ในที่สุดมู่หรงหัวก็อดรนทนมิไหว “ว่าแต่สหายฉิน ข้าได้ยินมาว่าเสด็จพี่องค์รัชทายาท มักจะไปหาท่านในช่วงนี้ มิทราบว่าท่านทั้งสองพูดคุยเรื่องใดกันหรือ?”พอกล่าวจบ เขาก็รู้สึกว่าตนพูดจาละลาบละล้วงเกินไป จึงอธิบายต่อว่า “สหายฉินอย่าได้เข้าใจผิด เสด็จพี่องค์รัชทายาทเป็นแบบอย่างของพวกเรา ในฐานะน้องชาย ย่อมใคร่เรียนรู้จากพระองค์ให้มาก”“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ แต่สหายมู่หรงอาจจะเข้าใจผิดไป องค์รัชทายาทของท่านมาหาข้าเพียงสองครั้งเท่านั

'ก๊อก ก๊อก ก๊อก!'ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก!ฉินซูรู้สึกร้อนตัว ตะโกนถามออกไปที่ประตูว่า "ใคร?""เรียนบุตรแห่งนักปราชญ์ มีคนข้างนอกมาขอพบท่านเจ้าค่ะ!" เสียงสาวใช้ของหอดารารักษ์ฉินซูจึงถอนหายใจโล่งอก "อืม ข้ารู้แล้ว"หลังจากเก็บหน้ากากหนังและผ้าปิดตาเรียบร้อย เขาก็เปิดประตูเดินลงไปชั้นล่างขณะเดียวกัน ในใจเขาก็ยังสงสัยเป็นอย่างยิ่ง วันนี้เหตุใดจึงมีคนมากหน้าหลายตามาหาเขาเช่นนี้?หรือว่าจะเป็นองค์ชายคนใดของแคว้นเป่ยเยี่ยนอีก?ยังมิทันถึงประตู ซ่างกวนอวิ๋นซีก็เดินสวนเข้ามาพอดีนางยิ้มแย้มมองฉินซู พลางเย้าแหย่ว่า "ฉินซู เจ้านี่โชคดีเหลือเกินนะ สตรีรอบกายเจ้าแต่ละคนงดงามกว่าใครทั้งนั้น!"ฉินซูถามด้วยความงุนงง "ท่านพูดเรื่องกระไร?""ไม่มีกระไร แค่อยากจะเตือนเจ้าสักหน่อยว่า หอดารารักษ์ของข้า มิรับคนมิเอาการเอางาน!"ซ่างกวนอวิ๋นซีทิ้งท้ายด้วยประโยคนี้ แล้วก็เดินขึ้นชั้นบนไปฉินซูสับสนยิ่งกว่าเดิม จึงรีบเดินไปทางประตูอย่างใจร้อนและเห็นเงาร่างอรชรร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นนี่คือสตรีรูปร่างสมส่วนอายุราว ๆ ยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี นางมีรูปโฉมงดงามหมดจด ผิวพรรณผุดผ่องใส

ฉินซูกล่าววาจาชวนให้ตกตะลึง "จะพักโรงเตี๊ยมไปไย พวกเราซื้อคฤหาสน์สักหลังเลยดีกว่า!""ซื้อคฤหาสน์? จำเป็นด้วยหรือเพคะ?" ฉงชูโม่งุนงงฉินซูกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง "จำเป็นสิ จำเป็นอย่างยิ่งด้วย เจ้าพูดเองมิใช่หรือว่าจะมิกลับไปในเร็ววัน เช่นนั้นแล้วซื้อคฤหาสน์สักหลังไปเลยน่าจะสะดวกกว่ามิใช่หรือ? เจ้าก็จะได้อยู่สบายขึ้นด้วย"ฉงชูโม่ครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วพยักหน้าเห็นด้วยเมื่อทราบว่าทั้งสองคนมาเพื่อซื้อคฤหาสน์ เถ้าแก่ก็พลันยิ้มจนตาหยี รีบแนะนำอย่างประจบสอพลอมองดูโฉนดที่ดินที่เถ้าแก่ยื่นให้ ฉินซูและฉงชูโม่ก็ตั้งใจเลือกกันอย่างจริงจังครู่ต่อมา ฉินซูก็ถูกใจคฤหาสน์หลังหนึ่งซึ่งอยู่มิไกลจากหอดารารักษ์นักเมื่อสอบถามราคา ฉินซูก็ต้องตกใจอย่างยิ่ง!"ข้าหูฝาดไปหรือไม่? คฤหาสน์หลังนี้ราคาตั้งสามพันตำลึงเงินเชียวหรือ?"ฉินซูมองเถ้าแก่ด้วยสีหน้าคลางแคลง สงสัยเหลือเกินว่าอีกฝ่ายกำลังโก่งราคาสุดโต่งเถ้าแก่กล่าวด้วยรอยยิ้มประจบประแจง "คุณชาย ท่านมิทราบสินะขอรับ ที่นี่คือเมืองหลวงจินหลิง อยู่ใต้ฝ่าพระบาทองค์จักรพรรดิ คฤหาสน์สักหลังราคามิใช่ถูก ๆ หนาขอรับ"ฉินซูถึงกับพูดมิออก ดูท่ามิว่าจะเป็นยุคป