All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 771 - Chapter 780

วันรุ่งขึ้นเหล่าศิษย์รุ่นเยาว์แห่งหอดารารักษ์มารวมตัวกันมีผู้หนึ่งถามว่า “ศิษย์พี่เทียนหนิง เรียกพวกเรากลับมาเช่นนี้เกิดเรื่องใหญ่อันใดขึ้นหรือ?”“ใช่แล้ว ศิษย์น้องเทียนหนิง ภารกิจทดสอบของพวกเรายังมิเสร็จสิ้น มีเรื่องกระไรเจ้าก็รีบพูดมาเถิด”ทุกคนต่างแย่งกันกล่าวเซ็งแซ่เย่เทียนหนิงปรับสีหน้าให้ดูเคร่งขรึม แล้วกล่าวว่า “เหล่าสหายพี่น้องร่วมสำนัก ท่านเจ้าสำนักได้ตัดสินใจแล้วที่จะให้ฉินซูมาเป็นบุตรแห่งนักปราชญ์คนใหม่ของหอดารารักษ์ของเรา เรื่องนี้ พวกท่านไม่มีความเห็นใดเลยหรือ?”“ฉินซู? รัชทายาทผู้รอวันปลดแห่งราชวงศ์ต้าเหยียนผู้นั้นน่ะหรือ?”“นอกจากเขาแล้วจะเป็นใครได้อีกเล่า”“มิใช่กระมัง? ข้าได้ยินมาว่า บุตรแห่งนักปราชญ์และผู้อาวุโสซือคงต่างก็สิ้นชีพด้วยน้ำมือฉินซู ท่านเจ้าสำนักยังให้เขามาเป็นบุตรแห่งนักปราชญ์คนใหม่อีกหรือ?”“ฉินซูคือศัตรูของหอดารารักษ์ของเรา ท่านเจ้าสำนักกระทำเช่นนี้ มันเหยียบย่ำจิตใจของเรายิ่งนัก”ทุกคนพากันแสดงความคิดเห็นเซี่ยจื่อผิงกล่าวว่า “ทุกท่าน ท่านอาจารย์อาวุโสรองได้สนทนากับท่านเจ้าสำนักแล้ว ท่านเจ้าสำนักกล่าวว่า ให้พวกเราที่มีความเห็นต่างไปสนทนาย

ได้ยินคำกล่าวของฉินซูดังนั้น เย่เทียนหนิงและคนอื่น ๆ ต่างก็โกรธขึ้ง!“โอหัง ช่างโอหังนัก!”“รัชทายาทผู้รอวันปลด เจ้ามิเห็นหัวผู้ใดเลย หรือคิดว่าพวกเรากลัวเจ้า?”“เจ้าคนเดียวคิดจะท้าทายหอดารารักษ์ของเราทั้งหมดรึ? ฉินซู เจ้ามิคิดว่าประเมินตัวเองสูงไปหน่อยหรือไร?”“ข้าว่าเขาคงเคยชินกับการอวดเบ่งในต้าเหยียนกระมัง ถึงได้คิดว่าหอดารารักษ์ของเราจะยอมทนเขาไปทุกเรื่อง!”“ฉินซู เจ้าจะต้องชดใช้ให้แก่ความโอหังของเจ้า!”“...”ทุกคนพูดจาต่อว่าฉินซู คนละคำสองคำฉินซูแบมือกล่าวว่า “ข้าว่า พวกเรามาลงมือกันเลยดีกว่า อย่ามัวแต่พล่ามอยู่เลย ข้าเองก็ยุ่งมากเช่นกัน หากพวกเจ้ามิกล้า ก็หุบปากเสีย”เย่เทียนหนิงและคนอื่น ๆ ถึงกับพูดมิออกพวกเขามิกล้าลงมือจริง ๆ เพราะถึงอย่างไรพวกเขาทุกคนก็ต่างทราบกันดีว่า หนานกงจื่อชินและผู้อาวุโสซือคงต่างก็สิ้นชีพด้วยน้ำมือของฉินซูผู้อาวุโสซือคงเป็นยอดฝีมือระดับสวรรค์ตัวจริง หากมิใช่ผู้อาวุโสท่านอื่นยอมรับจากปาก พวกเขาคงมิเชื่อว่า ยอดฝีมือเช่นนั้นจะตายด้วยมือองค์รัชทายาทผู้รอวันปลดอย่างฉินซูท้ายที่สุดแล้ว อายุของฉินซูก็มิได้ต่างกับพวกเขามากนัก ในหมู่พวกเขายังมีผู

เซี่ยจื่อผิงตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะลงมือสังหารเขา อย่างมากก็แค่ไปรับโทษจากท่านเจ้าสำนักในภายหลังเขามองฉินซูด้วยใบหน้าเย้ยหยัน "ไร้อาวุธลับเช่นเมื่อครู่แล้ว ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะเอากระไรมาชนะข้า รับนี่ไป!"สิ้นเสียง กระบี่ยาวในมือของเซี่ยจื่อผิงก็หลุดออกจากฝักทันใด!เขางอเข่าทั้งสองข้าง ร่างทั้งร่างพุ่งเข้าใส่ฉินซูราวกับลูกปืนใหญ่ตัวคนยังไปมิถึง เขาก็ใช้สองมือจับกระบี่ฟาดปราณกระบี่ออกไปอย่างแรง!ปราณกระบี่อันว่องไวรุนแรงพุ่งเข้าใส่ฉินซูด้วยความเร็วสายฟ้าฟาดผู้คนรอบแท่นประลองต่างจ้องมองฉากนี้ตามิกะพริบ!หลายคนมองฉินซูด้วยสายตาประหนึ่งมองร่างไร้วิญญาณเพราะพวกเขามองออกว่าเซี่ยจื่อผิงตั้งใจจะสังหารจริง ๆมิฉะนั้นคงเป็นไปมิได้ที่จะลงมือสุดกำลังตั้งแต่แรกเริ่มเมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่ดุดัน ฉินซูกลับแสดงท่าทีสงบนิ่งไร้ใดเปรียบในขณะที่ปราณกระบี่อันแหลมคมกำลังจะฟันถึงตัว ฉินซูก็เคลื่อนไหว!เขาก้าวไปทางขวาหนึ่งก้าว ปราณกระบี่นั้นก็ฟาดฟันใส่ความว่างเปล่าทันที!เปรี๊ยะ!เสาไม้ต้นหนึ่งข้างแท่นประลองถูกปราณกระบี่ฟันจนแตกเป็นชิ้น แสดงให้เห็นว่ากระบวนท่านี้ของเซี่ยจื่อผิงนั้นรุนแร

เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนต่างตกตะลึงพรึงเพริดจนพูดมิออกไปครู่ใหญ่หวังจื่อโหรวเป็นผู้ที่งดงามที่สุดในบรรดาศิษย์รุ่นหลังอย่างพวกเขาเมื่อเผชิญหน้ากับสาวงามเช่นนี้ ฉินซูกลับลงมืออย่างไร้ความปรานี โดนฝ่ามือตบลงไปเมื่อครู่ บั้นท้ายคงจะแดงก่ำเสียแล้วสาวงาม มิใช่มีไว้ให้ทะนุถนอมหรอกหรือ?เหตุใดฉินซูถึงทำได้ลงคอ?ส่วนหวังจื่อโหรวในยามนี้ทั้งอับอายทั้งโกรธแค้น อยากจะขุดหลุมมุดหนีให้สิ้นเรื่อง ต่อให้เอาวัวสิบตัวมาลากก็จะมิออกมาตั้งแต่จำความได้ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนตีบั้นท้ายของนาง!แถมคนที่ลงมือยังเป็นบุรุษ ที่ร้ายแรงที่สุดคือตีนางต่อหน้าศิษย์ร่วมสำนักมากมายเช่นนี้!ต่อไปจะมีหน้าไปพบคนอื่นได้อย่างไร?เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวังจื่อโหรวก็คับแค้นใจจนน้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของนาง ฉินซูก็พึมพำด้วยสีหน้าประหลาดใจ "ข้าตบเจ้าไปแค่ทีเดียวเอง ด้วยพลังของเจ้า มิน่าจะร้องไห้เพราะถูกข้าตบทีเดียวกระมัง?""ฉินซู เจ้าคนสารเลว ฮือ ๆ... ข้าจะฆ่าเจ้า แน่จริงก็ปล่อยข้าสิ ข้าฆ่าเจ้าแน่!"หวังจื่อโหรวร้องไห้ฟูมฟายราวกับดอกสาลี่ต้องฝน แต่ยังมิวายขู่ฟ่อ ๆฉินซูพลันโมโหจนเลือดขึ้นหน้า "ให้ตายสิ ข้าไ

หยางคุนถอนหายใจกล่าวว่า “วรยุทธ์ของเจ้าเด็กนี้อัศจรรย์เกินไป ข้าคิดว่านอกจากท่านเจ้าสำนักแล้ว ผู้ที่สามารถต่อกรกับนางได้ คงมีเพียงผู้อาวุโสลำดับหนึ่งและผู้อาวุโสสูงสุดอีกสองท่านเท่านั้น”“ผู้อาวุโสสูงสุดมีวรยุทธ์ลึกล้ำเกินหยั่งถึง ต่อให้ฉินซูแข็งแกร่งปานใดก็มิอาจเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ เพียงแต่น่าเสียดายที่ผู้อาวุโสสูงสุดเอาแต่กักตนบำเพ็ญเพียรส่วนอาจารย์อาวุโสอันดับหนึ่ง ท่านออกท่องยุทธภพมานาน ดุจมังกรเห็นแต่หัวมิเห็นหาง มิอาจทราบว่าจะกลับมาเมื่อใด ดูท่าในระยะเวลาอันสั้นนี้ เกรงว่าพวกเราคงจะทำกระไรฉินซูมิได้”เซี่ยจื่อผิงกัดฟันกล่าว “อาจารย์อาวุโสรอง เมื่อครู่ฉินซูหยามเกียรติกับศิษย์น้องหญิงจื่อโหรวถึงเพียงนั้น มิว่าอย่างไร ข้าก็ต้องจัดการเขาให้สาสม มิเช่นนั้นข้าก็มิอาจกล้ำกลืนความเจ็บแค้นนี้ได้”หยางคุนครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างมีเลศนัยว่า “ในยุทธภพเป่ยเยี่ยนของเรา มีผู้มากความสามารถและผู้วิเศษอยู่มิใช่น้อย ในหมู่พวกเขา ย่อมต้องมีผู้ที่สามารถเอาชนะฉินซูได้อยู่มิน้อย!”เซี่ยจื่อผิงชะงักไป แล้วถามต่อว่า “อาจารย์อาวุโสรอง หมายความว่า จะให้พวกเรายืมมือยุทธภพหรือ?”หยางคุนมองเขา