All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1711 - Chapter 1720

“คนงามรู้ความยิ่งนัก”สายตาองค์ชายรองเป่ยตี้ลำพองใจ คิดว่ากู้หว่านเยว่หลงใหลในเสน่ห์ตนจนถอนตัวไม่ขึ้น“องค์หญิงน้อย!”ชิงเยี่ยนกระทืบเท้า มองกู้หว่านเยว่ติดตามขบวนคนลับหายไปจากตรงหน้าด้วยความกังวลใจไม่มีทางเลือกแล้ว เขาทำได้เพียงเก็บแผนที่หนังแกะเอาไว้ ล่วงหน้าไปหน้าประตูเมืองรอกู้หว่านเยว่กลับมาอย่างว่าง่ายองค์ชายรองเป่ยตี้แซ่ข่า ชื่อว่าข่าหมี่ เขาเกิดมามีรูปร่างสูงใหญ่ ไว้หนวดเครายาวเฟื้อย อาศัยอยู่ภายในจวนของผู้ว่าการเมืองเฟิงเย่ชั่วคราวกู้หว่านเยว่ลอบสืบข่าวฮ่องเต้เป่ยตี้โปรดปรานลูกชายคนรองคนนี้ที่สุด ด้วยเหตุนี้จึงให้เขานำทหารมาไม่น้อย ในเวลาเดียวกันมีราวครึ่งหนึ่งรวมตัวกันที่ด้านนอกจวนผู้ว่าการ ยังมีอีกครึ่งหนึ่งไปสืบหาเบาะแสข่าหมี่คนนี้ลุ่มหลงในสตรี แต่ไม่ใช่พวกไร้ความสามารถ ตรงข้ามกันวิชายุทธ์ของเขาสูงอย่างมาก ดังนั้นจึงพาเหล่าสตรีมาอยู่ข้างกายโดยไร้กังวล ไม่ต้องกลัวพวกนางลอบแทงข้างหลัง“ยินดีกับองค์ชายรอง ได้หญิงงามมาใหม่อีกสองสามคน”ผู้ว่าการของเมืองเฟิงเย่ถลันขึ้นมาเอาใจเขาเองก็เป็นคนมีเส้นสาย หลังเมืองตงโจวถูกยึดครอง ข่าหมี่ก็แนะนำเขามาเป็นผู้ว่าการ เขาเป็น

กู้หว่านเยว่หัวเราะออกมาอย่างซุกซน เหินบินขึ้นชายคาเรือน เสียงร้องแตกตื่นของทหารดังอยู่ทางด้านหลัง“แย่แล้ว แย่แล้ว องค์ชายรอง...”“เกิดเรื่องแล้ว ของลับขององค์ชายรองถูกตัดไปแล้ว!”“เป็นฝีมือของผู้หญิงคนนั้น รีบจับตัวนางมาเร็วเข้า” หนึ่งในทหารมองเห็นเงาร่างตอนหนีไปและมีดเปื้อนเลือดในมือของกู้หว่านเยว่ รีบชี้เงาด้านหลังนางพลางร้องตะโกนทันใดนั้น ทหารกลุ่มใหญ่เข้ามาล้อมกู้หว่านเยว่ไว้“เกิดเรื่องอันใดขึ้น องค์ชายรองเป็นอะไรไป?” ผู้ว่าการวิ่งเหยาะๆ เข้ามา ยังลื่นล้มกลางทางอีกด้วยได้ยินว่าเกิดเรื่องกับข่าหมี่ เขาตกใจจนจิตวิญญาณหลุดลอย ยังคิดว่าข่าหมี่ได้รับบาดเจ็บ หวังเพียงให้อาการบาดเจ็บของเขาไม่ร้ายแรงจนกระทั่งได้ยินว่าของลับของข่าหมี่ถูกคนตัดไปแล้ว เบื้องหน้าพลันมืดสนิทจนเกือบหมดสติไป“แย่แล้ว แย่แล้ว!”“องค์ชายข่าหมี่เป็นองค์ชายที่ฝ่าบาทของพวกเราโปรดปรานที่สุด ภายภาคหน้ายังต้องรับสืบทอดแคว้นเป่ยตี้ บัดนี้เกิดเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ภายใต้การปกครองของข้า ฝ่าบาทจะต้องฆ่าข้าแน่!”ผู้ว่าการทรุดลงบนพื้น เขานึกบางอย่างขึ้นได้ จู่ๆ ก็ชี้ไปทางกู้หว่านเยว่“จับผู้หญิงคนนั้น จะต้องจับน

กู้หว่านเยว่ย้อนนึกถึงแผนที่ที่ชิงเยี่ยนให้นางดูเมื่อครู่ จากเมืองเฟิงย่ไปถึงพระราชวังเป่ยตี้ ทั้งหมดต้องผ่านสิบหกเมือง หนึ่งคูเมืองใหญ่นางตัดสินใจแล้ว ระหว่างผ่านสิบเจ็ดสถานที่แห่งนี้ จะระเบิดทุกหนแห่งให้เละมอบบทเรียนอันลึกซึ้งให้แคว้นเป่ยตี้ขณะเดียวกัน หน้าประตูเมืองลั่วหรงกำลังพาขบวนคนทางด้านหลังออกจากเมืองอย่างยิ่งใหญ่เมื่อครู่ตอนเขาอยู่ในโรงเตี๊ยมได้ยินว่าเกิดเรื่องกับองค์ชายรองภายในจวนผู้ว่าการ สังเกตเห็นว่าเมืองเฟิงเย่กำลังจะตกอยู่ในความโกลาหล ไม่อาจอยู่นานได้ นี่จึงรีบพาคนจากไปตอนเดินทางมาถึงหน้าประตูเมือง หางตาของเขาก็มองเห็นชิงเยี่ยน“สหายน้อย เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง?”ลั่วหรงยกมือขึ้นสั่งหยุดขบวนคน เร่งฝีเท้ามาหยุดข้างกายชิงเยี่ยน สายตากวาดหาเงาร่างของกู้หว่านเยว่“พี่สาวของเจ้าเล่า?”ชิงเยี่ยนอายุยังน้อย อีกทั้งยังเชื่อฟังกู้หว่านเยว่ ลั่วหรงย่อมเห็นเขาเป็นน้องชายของกู้หว่านเยว่“นาง นางมีธุระจากไปก่อนแล้วขอรับ”ชิงเยี่ยนหาข้ออ้างอย่างหนึ่งแม้ว่าลั่วหรงมีท่าทีสนิทสนม แต่เพียงมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนฉลาดแต่เขากังวลฐานะถูกเปิดเผย“จากไปก่อนแล

ท่ามกลางป่าทึบตรงหน้า รถม้าคันหนึ่งถูกโจรป่ากลุ่มหนึ่งล้อมจับเอาไว้เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่หน้ารถม้าถือกระบี่ในมือแน่นแม้ว่าจะมองไม่เห็นสีหน้าท่าทาง แต่ก็รู้ว่าเด็กหนุ่มรูปร่างผ่ายผอมผู้นี้กำลังตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับโจรกลุ่มใหญ่เช่นนี้ส่วนเด็กสาวบนรถม้าน่าจะตกใจทำอะไรไม่ถูกอย่างแน่นอนคงจะกำลังรอใครสักคนตกลงมาจากฟากฟ้า มาช่วยนางให้พ่นจากหายนะเป็นแน่ลั่วหรงกำหมัดแน่นเขาเองก็อยากพุ่งไปช่วยกู้หว่านเยว่อย่างไม่ลังเล แต่ด้านหลังของเขาคือสหายร่วมรบของเขาเขาจะทิ้งสหายร่วมรบไปเพราะสตรีเพียงผู้เดียวไม่ได้แต่เวลานี้เมื่อเห็นกู้หว่านเยว่ตกอยู่ในอันตรายแล้วไม่ช่วย ในใจของเขาคล้ายกับกำลังทุกข์ทรมานและดิ้นรนเอาตัวรอดจากน้ำมันที่ร้อนระอุอย่างไรอย่างนั้นในขณะที่ลั่วหรงกำลังตัดสินใจ คิดจะพุ่งเข้าไปช่วยเหลือเพียงลำพังนั้นจู่ ๆ ชิงเยี่ยนบนรถม้าก็ลอยตัวลงมา กระทั่งไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเขาเคลื่อนไหวอย่างไร เวลานี้ได้ล้มโจรไปแล้วเจ็ดถึงแปดคน“ไอหยา เจ็บนัก”โจรหนึ่งในนั้นถูกชิงเยี่ยนกระทืบเท้า เจ็บปวดจนต้องยกมือปิดหน้าเลยทีเดียวคนที่เหลือพากันร้องขอชีวิต“นั

“ขอรับ” ชิงเยี่ยน “ออกไปเถอะ”เขาพยักหน้าอย่างว่าง่ายกู้หว่านเยว่เปิดม่านหน้าต่าง จากนั้นก็ตะโกนไปด้านหลัง “เหล่าสหายข้างหลัง พวกเจ้าตั้งใจจะตามพวกเราไปถึงเมื่อไหร่ ไม่สู้ออกมาเจอกันซึ่ง ๆ หน้าดีกว่าไหม?”ลั่วหรงไอกระแอมด้วยความลำบากใจ ก่อนจะเดินเกาศีรษะออกไปด้านหลังคือสหายร่วมรบที่มีท่าทีลำบากใจเช่นเดียวกัน ทุกคนต่างจ้องเขม็งไปยัง “พี่น้อง” คู่หนึ่งบนรถม้าด้วยความระแวดระวัง“ขอประทานอภัย พวกเราไม่ได้มีเจตนาไม่ดี”ลั่วหรงกล่าวอย่างจริงใจ ในช่วงแรกเขากังวลว่าจะถูกโจรซุ่มทำร้าย แต่ต่อมาก็ต้องตกตะลึงกับทักษะการต่อสู้ของชิงเยี่ยน“พวกเราเคยเจอกันในโรงเตี๊ยม เจ้ายังจำได้หรือไม่?”ลั่วหรงอธิบายกับกู้หว่านเยว่ ความชอบพอทางสายตายิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเขาเป็นคนฉลาด ดูจากท่าทีที่ชิงเยี่ยนมีต่อกู้หว่านเยว่ ก็เดาสถานะของนางได้แล้ว“ข้าจำได้”กู้หว่านเยว่พยักหน้าอย่างเหมาะสมและสุภาพเรียบร้อย ถูกจับได้ก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจแต่อย่างใด“ดังนั้นเหตุใดพวกเจ้าถึงต้องสะกดรอยตามข้า?”แววตาของนางดูสุขุมเยือกเย็น ระหว่างที่สบตากัน ลั่วหรงได้เอ่ยถึงเป้าหมายอย่างรู้สึกผิด“หัวหน้า ท่านรีบพูดสิ” สหา