All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1871 - Chapter 1880

“อ๊า!” พระสนมโจวกรีดร้องทีหนึ่ง และยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา ก็ถูกเป่ยหมิงโยวหลานฟันจนล้มลงกู้หว่านเยว่ถอยหลังสองก้าว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เลือดกระเด็นมาโดนตัว“เป่ยหมิงเต๋อเซิ่งรังแกครอบครัวข้า ข้าจะไม่ละเว้นเขาเด็ดขาด!”เป่ยหมิงโยวหลานกำหมัดแน่น ความเกลียดชังอันไร้ที่สิ้นสุดระเบิดออกมาจากดวงตาเขาถอดเสื้อเพ้าชั้นนอกออก แล้วใช้เสื้อห่อศีรษะของลุงทั้งสองอย่างระมัดระวัง“อืม”“ตอนนี้น้องชายของเจ้าและองค์หญิงห้าฉีเยว่ถูกกักบริเวณอยู่ในพระราชวัง ไปพาพวกเขาออกไปด้วยกันเถอะ จะได้ไม่ถึงจุดอ่อนไหว”เป่ยหมิงโยวหลานพยักหน้าและแบกฮองเฮาขึ้นหลัง ผ่านไปครู่หนึ่ง ทั้งสองก็มาถึงตำหนักที่กักขังเหล่าองค์ชายและองค์หญิง“พี่ใหญ่!”ฉีเยว่ก้าวออกมาเป็นคนแรก“พี่ใหญ่ เสร็จพ่อ….”ทุกคนต่างรู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ แต่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ และเหตุใดเสด็จพ่อต้องกักขังพวกเขา พวกเขาไม่รู้“ข้ารู้แล้ว ที่นี่ไม่ควรอยู่นานนัก พวกเราออกจากพระราชวังกันก่อน”เป่ยหมิงฉีอวี้กระแอมทีหนึ่งแล้วกล่าวอย่างอ่อนแรง “พี่รอง พวกเราถูกวางยาพิษ ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ไม่สามารถไปจากที่นี่”สีหน้าขององค์ชายแต่ละคนอิดโรย บ้างก็นอ

นางกำนัลคนหนึ่งที่ใจกล้า เข้าไปตรวจดูศีรษะอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่านั่นเป็นพระสนมโจว ก็ถึงกับกรีดร้องออกมาโดยตรง“เสด็จแม่?”จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงร้องไห้ที่แทบขาดใจขององค์หญิงเจ็ด“เสด็จพ่อ เสด็จแม่…อ๊า เสด็จแม่!”เป่ยหมิงเต๋อเซิ่งที่ได้ยินเสียงก็รีบวิ่งออกมาเช่นกัน เมื่อเห็นศีรษะของคนรักถูกทิ้งไว้อยู่ที่หน้าประตู ก็ขาอ่อนจนเกือบเป็นลม“เสด็จพ่อ ไม่รู้ว่าเสด็จแม่โดนใคร…” องค์หญิงเจ็ดร้องไห้จนพูดไม่เป็นคำพูดหัวหน้าขันทีรีบกล่าว “ฝ่าบาท ต้องมีคนชั่วบุกรุกวังหลวงแน่นอน ท่านรีบเข้าตำหนักเถอะ บ่าวจะเรียกองครักษ์หลวงมาอารักขาเดี๋ยวนี้”เป่ยหมิงเต๋อเซิ่งนึกถึงอะไรบางอย่างทันที “เร็ว รีบไปดูว่าฮองเฮายังอยู่หรือไม่ พวกองค์ชายยังอยู่หรือไม่…”ยังไม่ทันขาดคำ ทหารยามที่ทำหน้าที่เฝ้าก็วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ“ฝ่าบาท แย่แล้วๆ ฮองเฮากับพวกองค์ชายและองค์หญิงห้าหายไปแล้ว”ทหารยามที่เฝ้าท้องพระคลังก็วิ่งเข้ามา “ฝ่าบาท แย่แล้ว ท้องพระคลังถูกปล้น ของหายไปหมดแล้ว!”“ฝ่าบาท!”เป่ยหมิงเต๋อเซิ่งหน้ามืด เกิดเรื่องมากมายเช่นนี้ภายในวันเดียว โมโหจนกระอักเลือดฉับพลันก่อนหมดสติ เขากำมือขององค์หญ

“บ้าจริง เกิดเรื่องเช่นนี้กับน้องเล็กแล้ว ยังไม่ยอมให้พวกเราเข้าเมืองหลวงไปร่วมงานศพโดยตรง กลับให้พวกเราอยู่ที่นี่แทน เป่ยหมิงเต๋อเซิ่งหมายความว่าอย่างไร?!”หน้าประตูหุบเขาหิมะ ชายร่างใหญ่คนหนึ่งกล่าวด่าทออย่างเกรี้ยวกราด“หยวนซู่ ระวังคำพูดด้วย”หยวนชางที่เป็นผู้นำและอายุมากที่สุด แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด สีหน้าดูอ่อนล้า“รีบจัดการเรื่องที่พักก่อน เข้าเมืองดูใจน้องเล็กสำคัญที่สุด อย่าก่อให้เกิดความขัดแย้งที่ไม่จำเป็น”หยวนกวงตบไหล่ของพี่รองพร้อมกับกล่าวเสียงเบา “เพราะเรื่องของน้องเล็ก ตลอดทางมานี้พี่ใหญ่ไม่ได้นอนเลย เข้าไปกันก่อนเถอะ พบน้องเล็กครั้งสุดท้ายสำคัญที่สุด”“ก็ได้” หยวนซู่ถอนใจหนักๆ ทีหนึ่ง “รอได้พบน้องเล็กแล้ว ข้าไม่ละเว้นเป่ยหมิงเต๋อเซิ่งแน่นอน”น้องเล็กที่พวกเขาทะนุถนอมเหมือนแก้วตาดวงใจ กลับป่วยกะทันหันโดยไม่มีสัญญาณเตือนใดๆเป่ยหมิงเต๋อเซิ่งดูแลอาอิงอย่างไรกันแน่!“กั๋วกงทุกท่าน จัดเตรียมห้องพักเรียบร้อยแล้ว เชิญตามพวกเราเข้ามา”หัวหน้าองครักษ์หลวงคนหนึ่งเดินออกมามีความเคลือบแคลงใจสายหนึ่งแลบผ่านแววตาหยวนกวง เขาแสร้งถามอย่างไม่ใส่ใจ “เหตุใดจึงมีแต่เจ

“ข้างในเงียบไปสักพักแล้ว มันดูผิดปกติเกินไป”หลิวถิงเดินวนอยู่ที่หน้าประตู สายตาฉายแววคลางแคลงใจ เขาชั่งใจครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าไปกล่าวด้วยรอยยิ้มผ่านประตู “ท่านกั๋วกงทั้งสามพอใจกับอาหารหรือไม่? ต้องการอะไรเพิ่มหรือไม่?”เสียงที่หยาบกระด้างของหยวนซู่ดังมาจากข้างใน “แม่ทัพหลิว เข้ามาหน่อย ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”“ขอรับ”หลิวถิงกลอกตาหนึ่งรอบ หลังจากเปิดประตูก็เหลือบมองอาหารบนโต๊ะแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าอาหารหายไปกว่าครึ่ง ในที่สุดก็โล่งใจแล้ว เขาหันไปปิดประตูแล้วกล่าว“ท่านกั๋วกงทั้งสามเรียกข้าน้อยมีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?”เพิ่งสิ้นเสียงก็มีร่างเงาสีดำโผล่ออกมาจากฉากบังลม และคว้าคอของหลิวถิงไว้กะทันหัน “องค์ชายใหญ่!”หลิวถิงเพิ่งเอ่ยปาก เป่ยหมิงโยวหลานก็ออกแรงบีบคอเขาจนหมดสติหยวนซู่พ่นลมออกจากจมูก “คนผู้นี้หักหลังนายเพื่อลาภยศ สมควรตาย!”“เก็บเขาไว้ก่อนยังมีประโยชน์ รอจบเรื่องแล้วค่อยฆ่าเขาก็ไม่สาย”เป่ยหมิงโยวหลานหมุนกายไปมองกู้หว่านเยว่ “ต่อจากนี้ รบกวนเจ้าแล้ว”“รอดูได้เลย”กู้หว่านเยว่ยิ้มบางๆ พลางก้าวเท้าออกไป จากนั้นหิ้วหลิวถิงเข้าไปในห้องด้านใน“นี่นาง?”กั๋วกงทั้งสาม

ไม่นานหุบเขาหิมะก็ถูกทหารจำนวนมากปิดล้อมถังซือวิ่งเข้ามารายงานอย่างตื่นตระหนก “องค์ชายใหญ่ แย่แล้ว นอกหุบเขาหิมะถูกปิดล้อมแล้ว อีกทั้งข้าน้อยยังเห็น…พวกเขาใช้ดินปืนด้วย!”“อะไรนะ?” เป่ยหมิงฉีอวี้และพี่น้องทุกคนตกใจจนหน้าถอดสี “ดินปืน ดูเหมือนเสด็จพ่ออยากให้พวกเราตายจริงๆ ด้วย”“นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังเรียกเขาเสด็จพ่ออีก เขาไม่คู่ควรเป็นเสด็จพ่อของพวกเรา!” ฉีเยว่กัดฟันกล่าว“ลุงใหญ่ พี่ใหญ่ ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไร?”มาพูดเรื่องอื่นในเวลานี้ล้วนไร้ความหมายสิ่งสำคัญที่สุดคือต้องรีบตีโต้ผลักดันศัตรูให้ถอย ไม่เช่นนั้นคนที่จะตายก็คือพวกเขา“ดินปืนถูกควบคุมโดยราชสำนักมาโดยตลอด แม้พวกเรามีวิธีทำดินปืน แต่ตระกูลหยวนของเราไม่เคยคิดกบฏ ลักลอบผลิตดินปืนเป็นความผิดตามกฎหมาย ยิ่งกว่านั้นครั้งนี้มาอย่างเร่งรีบ ไม่ได้พกดินปืนมาด้วยเลย”หยวนชางขมวดคิ้วเป่ยหมิงเต๋อเซิ่งระแวงตระกูลหยวนของพวกเขามาโดยตลอด ทั้งที่ตระกูลหยวนไม่เคยมีเจตนากบฏ ตั้งแต่น้องเล็กแต่งงานกับเป่ยหมิงเต๋อเซิ่ง พวกเขายิ่งสนับสนุนอย่างเต็มที่ พากันแยกย้ายไปประจำการที่ชายแดนแต่ใครจะรู้ว่า…ความจงรักภักดีของพวกเขากลับกลายเป็นอา