All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1861 - Chapter 1870

หมอเทวดาเผยลูบเครา สายตาสะท้อนความหลักแหลม “สะใภ้สกุลหลี่ ตอนกลางวันเจ้าให้ข้าช่วยดูขาของหลี่ตั๋วไม่ใช่หรือ? ตอนนั้นข้าอับจนหนทาง แต่ตอนนี้ข้ามีหนทางแล้ว”“สหายข้างกายข้าท่านนี้ก็เป็นวิชาแพทย์ ให้นางฝังเข็มให้หลี่ตั๋ว ไม่แน่ว่าอาจสามารถฟื้นฟูเส้นลมปราณที่ขาของเขาให้กลับมาเหมือนเดิมได้”นางหวังร้องไห้จนหน้าเลอะเปรอะเปื้อนนางไม่กล้าเชื่อ เบิกตาสองข้าง“นี่ นี่จริงหรือ?”เมื่อครู่เพิ่งคุยกับลูก หากไม่ได้จริงๆ ก็ทำได้เพียงยอมแพ้ คิดไม่ถึงเลยว่าสถานการณ์พลิกผันแล้วจะมีความหวัง สำหรับพวกเขาเหล่าชาวนา หากตัดขาสองข้าง ภายภาคหน้าชีวิตที่เหลือก็อนาถแล้วนางหวังทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าทั้งคู่“ขอบคุณหมอเทวดามาก ขอบคุณแม่นาง หากรักษาลูกชายของข้าได้ ข้าจะตอบแทนอย่างแน่นอน”หมอเทวดาเผยไม่พูดจา ในเมื่อเขาพูดว่าสามารถรักษาได้ นั่นจะต้องมั่นใจแปดถึงเก้าส่วนนางหวังดีใจน้ำตาไหล รีบนำข่าวนี้ไปแจ้งผู้เฒ่าหลี่และสามีนางหนึ่งครอบครัวสามคนวิ่งออกมาโขกคำนับดวงตาหลี่ตั๋วที่อยู่ภายในห้องทอประกายวาววับ สายตาคาดหวังอย่างไรเสียก็ยังเป็นเด็ก ไฉนเลยจะไม่อยากลุกขึ้นได้จริง? เพียงแต่เขาไม่อยากให้ครอบครั

ตื่นมาได้ครู่หนึ่ง สายตาจงเอ้าก็ตกลงบนร่างภรรยาบ่อยๆ ไม่สามารถเลื่อนสายตาออกได้เห็นเสด็จพ่อเสด็จแม่มีสายสัมพันธ์ที่ดีถึงเพียงนี้ กู้หว่านเยว่หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้“แหม เสด็จพ่อ ท่านวางใจเถอะ เสด็จแม่ไม่เป็นไรเพคะ เพียงแต่ร่างกายอ่อนแอ ฟื้นช้ากว่าเท่านั้น”จงเอ้าช่วยเม้มมุมผ้าห่มแทนเหยาเสวี่ย สุ้มเสียงอ่อนโยน “เยว่เอ๋อร์ไม่รู้ สุขภาพเสด็จแม่เจ้าไม่ดี จะต้องระวังเป็นพิเศษ”กู้หว่านเยว่ยิ้มไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกนางเป็นหมอ คำพูดของนาง เสด็จพ่อถึงขั้นไม่เชื่อนี่ต้องห่วงใยเสด็จแม่มากเพียงใด?กระนั้น มองเสด็จพ่ออย่างลึกซึ้งดูแล้ว ช่างหล่อเหลาเหลือเกิน!“ในเมื่อเสด็จพ่อกังวล เช่นนั้นข้าจะฝังเข็มให้เสด็จแม่อีกครั้ง เสด็จพ่อเองก็ต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงหลายปีมานี้ให้ข้าฟังด้วยนะเพคะ”กู้หว่านเยว่หยิบเข็มเงินออกมาจงเอ้ามองเข็มเงินนั้น ลูบศีรษะของนาง “เยว่เอ๋อร์ หลายปีมานี้เสด็จพ่อและเสด็จแม่ไม่ได้อยู่ข้างกายเจ้า เจ้าลำบากแล้ว”ลูกสาวถึงขั้นเรียนวิชาแพทย์ คาดว่าคงเป็นวาสนาจงเอ้าไม่โง่ สบมองใบหน้าลูกสาวไปจนถึงท่าทางวางตัว ก็รู้ว่าหลายปีมานี้นางจะต้องได้รับความทุกข์มาไม่น้อย

“ยัยหนูวางใจเถอะ ข้าจะช่วยเจ้าดูแลพ่อแม่เจ้าเอง” หมอเทวดาเผยโบกมือพลางร้องตะโกนกู้หว่านเยว่หันหน้ากลับมายิ้มให้แล้วจากไปรอจนกระทั่งไปถึงบริเวณไร้ผู้คน กู้หว่านเยว่ถึงเก็บม้ากระต่ายแดงเข้ามิติ ขับเฮลิคอปเตอร์มายังนอกเมืองจินหลิน จากนั้นเทเลพอร์ตเข้าไปในเมืองจินหลินเพียงเข้ามา กู้หว่านเยว่ก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศผิดปกติบัดนี้เมืองจินหลินแตกต่างจากเมื่อหลายวันก่อนราวฟ้ากับดินองครักษ์รักษาการณ์เข้มงวดมากเป็นพิเศษ แทบจะสามารถพูดได้ว่าล้อมเอาไว้เป็นชั้นๆ อย่างไม่เกินจริงทุกระยะสองถึงสามก้าวบนถนนใหญ่ล้วนมีทหารรักษาการณ์อยู่ ทุกๆ สองนาทีจะมีทหารหน่วยเล็กออกมาเดินลาดตระเวน“โชคดีข้ามีมิติ มีวิชาเทเลพอร์ต หาไม่แล้วยากจะเดินทางภายในเมืองจินหลินนี้จริงๆ”กู้หว่านเยว่ถอนใจภายในใจ ในขณะเดียวกันครุ่นคิด องครักษ์รักษาการณ์เมืองจินหลินแน่นหนาถึงเพียงนี้ จะต้องหนีไม่พ้นเรื่องนางพาเสด็จพ่อเสด็จแม่ไปแน่นางไปหาเป่ยหมิงโยวหลานตามตำแหน่งเครื่องติดตาม พบว่าเขาไม่อยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งนั้นของเมื่อหลายวันก่อนแล้ว แต่ย้ายมาอยู่ภายในจวนเจ้าเมืองคาดว่าคนดูแลของเขาคิดว่าโรงเตี๊ยมแห่งนั้นไม่ปลอดภัย ดังน

กู้หว่านเยว่เลิกคิ้วสูง “ในเมื่อเจ้าถูกจับอยู่ในคุก ทำไมถึงรู้เรื่องนี้เสียได้?” เป่ยหมิงโยวหลานลุกขึ้นนั่ง “ก่อนจะเกิดเรื่อง ข้าสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ จึงให้ถังซือนำหน้าไปก่อนหนึ่งก้าว ข่าวนั้น เขาเป็นคนส่งให้ข้าระหว่างทาง ส่วนพลุส่งสัญญาณนั้น ข้าก็เป็นคนให้เขาเอง บอกว่าหากข้าถูกจับขังคุกใต้ดิน ให้เขาจุดพลุส่งสัญญาณได้เลย” กู้หว่านเยว่พยักหน้า เป่ยหมิงโยวหลานยังไม่ถือว่าโง่เขลานัก “ในเมื่อเจ้าจุดพลุส่งสัญญาณ ก็คิดว่าน่าจะรู้แล้วว่าเงื่อนไขที่ข้าช่วยเจ้าคืออะไร” เป่ยหมิงโยวหลานตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นานก็พยักหน้า “ข้ารู้” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ “ที่ข้าขึ้นครองบัลลังก์นี้ เพราะข้าอยากทำให้ความปรารถนาของเสด็จพ่อเป็นจริง” นับตั้งแต่ที่เขาเกิดมา เขากลายเป็นองค์ชายที่มีพรสวรรค์ที่สุดในแคว้นโยวหลาน เสด็จพ่อคาดหวังในตัวเขามาก และรักเขามาก กระทั่งอบรมสั่งสอนด้วยตนเอง เขาไม่อยากทำให้ความหวังของผู้เป็นบิดาต้องพังทลาย จึงพยายามร่ำเรียนอย่างหนัก ไม่ว่าจะเป็นด้านวรรณกรรม ด้านสงคราม ก็เหนือกว่าสหายรุ่นราวคราวเดียวกันในทุกด้าน ชื่อเสียงของเขาเลื่องลือไปทั่วทั้งที่ราบ

นางรู้สึกหนาวสะท้านไปทั่วร่างกาย ตัวสั่นงันงก สองมือปิดหน้า รับความจริงไม่ได้ “หยุดพูด ได้โปรดหยุดพูดได้แล้ว” พระสนมโจวยิ้มเยาะอย่างลำพองใจ “เหตุใดจะพูดไม่ได้? หยวนอิง แม้ว่าเจ้าจะมีฐานะสูงส่ง ส่วนข้าเป็นเพียงสาวใช้ตัวน้อย ๆ อยู่เคียงข้างเจ้า” “แต่บัดนี้เจ้าคือสตรีไร้ค่า บุรุษที่เจ้ารักที่สุด ก็มีแต่ความเสแสร้งต่อหน้าเจ้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา” “สิ่งที่เจ้าเคยมีในอดีต ข้าค่อย ๆ ได้รับมัน แต่ทุกอย่างที่เป็นของข้า เจ้าจะไม่มีวันได้รับมันตลอดชีวิต” หยวนอิงเงยหน้าขึ้น ในส่วนลึกของสายตาคู่นั้นได้ฉายแววตาที่ไม่อยากเชื่อ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” …... ฝ่าบาทเขา? “หยวนอิง พี่สี่และพี่หกของเจ้าสิ้นใจแล้ว สิ้นใจด้วยเงื้อมมือของฝ่าบาท องครักษ์หลวงได้นำศีรษะของพวกเขาทั้งสองคนควบม้ากลับมาแล้ว เจ้าอยากเห็นหรือไม่?” พระสนมโจวโบกมือหนึ่งครั้ง ข้าหลวงที่อยู่ด้านหลังจึงยกพานสองใบเข้ามา หยวนอิงก้มหน้าลง ใบหน้าที่แสนคุ้นเคยทั้งสองได้ประจักษ์แก่สายตาของนาง เลือดสดไหลหลั่ง! หนาวสะท้านไปทั่วทั้งตัว! นางอ้าปากค้าง น้ำตาที่เอ่อล้นรอบดวงตาได้หลั่งรินอาบแก้มทั้งสองข้าง นางจ้องเขม็งไปยังศ