Semua Bab ชายาแพทย์พลิกชะตา: Bab 2001 - Bab 2006

นางอยู่ข้างกายกู้หว่านเยว่มานานที่สุด ความคิดบางอย่างจึงได้รับอิทธิพลจากกู้หว่านเยว่อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงนางหยางได้แต่ยิ้มอย่างจนใจ เมื่อได้ยินคำพูดนั้นก็ไม่ได้โกรธเคืองแต่อย่างใดตอนที่นางได้ยินคำพูดของซูจิ่นเอ๋อร์ครั้งแรก ก็รู้สึกว่าบุตรสาวของตนช่างเลอะเลือนเกินไปแล้ว แต่นางก็เข้าใจดีว่าการสืบทอดตระกูลนั้นสำคัญเพียงใด“เรื่องนี้จะโทษจิ่นเอ๋อร์ก็ไม่ได้ หากสกุลฟู่ต้องการจะหย่านาง ก็สามารถใช้เรื่องไร้ทายาทซึ่งเป็นหนึ่งในเจ็ดข้ออ้างในการหย่าร้างได้ นางเองก็ไม่มีทางเลือก” นางหยางเอ่ยขึ้นตามสัญชาตญาณในใจของนางยังคงเข้าใจซูจิ่นเอ๋อร์ได้ แต่กู้หว่านเยว่กลับส่ายหน้า “จิ่นเอ๋อร์เป็นคนนิสัยเด็ดเดี่ยว ยอมหักไม่ยอมงอ”มิฉะนั้นแล้ว เมื่อก่อนคงไม่ดึงดันที่จะติดตามฟู่หลานเหิง ยอมตายแต่ไม่ยอมหันหลังกลับ เพียงเพื่อจะแต่งงานกับเขาให้ได้คนที่มีนิสัยเช่นนี้ จะเป็นคนที่บอกว่าจะรับอนุภรรยาให้สามีง่าย ๆ ได้อย่างไร“เช่นนั้นมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”นางหยางถอนหายใจ จับมือกู้หว่านเยว่ไว้พลางเอ่ยขึ้น“ช่างเถิด ไม่ว่าเรื่องราวมันจะเป็นมาอย่างไร ทุกอย่างล้วนเกิดจากการที่จิ่นเอ๋อร์ไม่สามารถตั้งครร

องครักษ์ที่อยู่หน้าประตูขวางปรมาจารย์แพทย์ไว้ สีหน้าเต็มไปด้วยความจนใจตาเฒ่าผู้นี้ช่างไร้มารยาทนัก!ฮองเฮายังไม่ได้อนุญาตให้เข้าไปเลยกู้หว่านเยว่รีบเอ่ยขึ้น “รีบให้ปรมาจารย์แพทย์เข้ามา อย่าได้ล่วงเกินท่านผู้เฒ่า”เหล่าองครักษ์ที่ขวางทางอยู่จึงรีบแยกออกไปสองข้างทาง ปรมาจารย์แพทย์จัดเสื้อผ้าของตนเองพลางเบ้ปาก กล่าวอย่างไม่พอใจ “ข้าก็มาตั้งหลายครั้งแล้ว ถือเป็นคนคุ้นเคยกันหมดแล้ว ยังจะมาขวางอีก ไร้มารยาทเสียจริง”องครักษ์หลายคนมีสีหน้าลำบากใจปรมาจารย์แพทย์อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ โกรธง่ายหายเร็ว พอพูดจบก็รีบวิ่งตรงไปยังกู้หว่านเยว่ทันทีสีหน้าเต็มไปด้วยความยินดี“เจ้าเด็กแสบ ไม่เจอกันสองปี ในที่สุดก็ได้เจอเจ้าแล้ว พอข้าได้ยินข่าวเจ้าก็รีบกลับมาทันที เจ้ายังเหมือนเมื่อสองปีก่อนไม่มีเปลี่ยน ยังคงงดงามเช่นเคย”กู้หว่านเยว่กระแอมหนึ่งครั้ง ก่อนจะเปิดโปงอย่างไม่ไว้หน้า“ท่านผู้เฒ่าได้ยินข่าวของข้า หรือว่าได้ยินข่าวเรื่องสมุนไพรกันแน่ถึงได้รีบร้อนมาขนาดนี้”ปรมาจารย์แพทย์กระแอมออกมา กล่าวเก้อเขิน “โธ่เอ๊ย เจ้าเด็กแสบคนนี้ ยังพูดตรงไปตรงมาเหมือนเดิม ทำให้คนอื่นลำบากใจเสียจริง”ขณะพูดก็รี

สีหน้าของซูจิ่นเอ๋อร์ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเจ็บปวดเล็กน้อย“แม่สามีมักจะพูดกับข้าอยู่บ่อย ๆ ว่า ข้าอายุไม่น้อยแล้ว ถึงเวลาที่ควรจะให้กำเนิดทายาทแก่สกุลฟู่ได้แล้ว”ตอนแรกซูจิ่นเอ๋อร์ยังไม่ได้ใส่ใจนัก คิดว่าใช้ชีวิตร่วมกันในโลกส่วนตัวสองคนไปอีกสักพักคงจะดีกว่าแต่ก็น่าเสียดายที่บางคำพูด เมื่อได้ฟังนาน ๆ เข้า ก็ย่อมมีผลกระทบต่อคนฟัง“แม่สามีมักจะพูดถ้อยคำเหล่านี้ข้างหูข้าไม่หยุดหย่อน ทั้งยังเชิญฮูหยินของเหล่าขุนนางมาที่บ้านบ่อย ๆ ซึ่งฮูหยินเหล่านั้นล้วนมีลูกกันหมดแล้ว”ตอนแรกซูจิ่นเอ๋อร์ไม่ได้รู้สึกอะไรแต่เมื่อเห็นเด็ก ๆ เหล่านั้นวิ่งเล่นอยู่ตรงหน้า นางก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา“ต่อมาข้าก็ตั้งใจที่จะมีลูก แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะไม่ตั้งครรภ์เสียที”“ท่าทีของแม่สามีที่มีต่อข้าก็เปลี่ยนไป นางมักจะพูดเป็นนัย ๆ ว่าร่างกายของข้ามีปัญหาอะไรหรือไม่ ถึงได้ไม่ตั้งครรภ์เสียที”กู้หว่านเยว่ฟังมาถึงตรงนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะซูจิ่นเอ๋อร์ “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ฟู่หลานเหิงไม่รู้หรือ?”ซูจิ่นเอ๋อร์ส่ายหน้า“ข้าเคยคิดจะบอกเขาเหมือนกัน แต่พอคิดว่าเป็นปัญหาของตัวเอง ก็เลยพูดไม่ออก อีกทั้งแม่สา