Semua Bab ชายาแพทย์พลิกชะตา: Bab 2001 - Bab 2010

ภายในตำหนักเฟิ่งอี๋มีทั้งห้องน้ำชา ห้องหนังสือ ห้องปรุงยา ด้านหลังตำหนักยังมีแปลงสมุนไพรเล็ก ๆ อีกแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ส่วนตัวของกู้หว่านเยว่ที่แห่งนี้คือสถานที่สงบจิตใจของนางหากไม่ได้รับอนุญาตจากนาง ใครก็ห้ามย่างกรายเข้ามาโดยพลการในยามปกติ กู้หว่านเยว่จะปรุงยาและอ่านตำราแพทย์อยู่ที่นี่วันนี้ นางตั้งใจจะนำสมุนไพรที่เก็บมาจากในมิติเมื่อหลายวันก่อนออกมาแปรรูปเสียหน่อยอันที่จริงแล้ว สมุนไพรในมิติสามารถแปรรูปได้โดยอัตโนมัติ แต่ในฐานะแพทย์ กู้หว่านเยว่กลับชอบลงมือทำด้วยตนเองมากกว่า เพื่อที่นางจะได้ไม่ลืมทักษะนี้ไปเพราะไม่ได้ลงมือทำมานาน ทั้งนึ่งต้ม คั่ว บด ไม่รู้ตัวเลยว่าเวลาช่วงบ่ายได้ผ่านพ้นไปแล้วไม่นานนัก เสียงของนางกำนัลก็ดังขึ้นจากนอกประตู “ทูลฮองเฮา ฮูหยินกั๋วกงเข้าวังมาแล้วเพคะ”กู้หว่านเยว่รีบวางของในมือลง พลางนวดต้นคอที่ปวดเมื่อย แล้วออกไปต้อนรับนางหยางด้วยตนเอง“ท่านแม่”“ฮองเฮา” สายตาของนางหยางฉายแววสงสัย “เรียกข้าเข้าวังมาเสียเย็นค่ำ มีเรื่องอันใดหรือ?”นางหยางและซูจิ้งอาศัยอยู่ที่จวนกั๋วกง เข้าวังมาเป็นประจำ แต่โดยปกติแล้วจะมาในช่วงเช้าและกลับในช่วงพลบค่ำ

“เสด็จแม่ ท่านจะออกไปข้างนอกอีกแล้วหรือ?”จ้านจ้านเม้มริมฝีปากน้อย ๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจ ดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำตาทำให้กู้หว่านเยว่ใจอ่อนยวบนางยื่นมือออกไปลูบศีรษะเล็ก ๆ ของจ้านจ้าน “เสด็จแม่กับเสด็จพ่อมีเรื่องต้องไปทำ เมื่อทำเสร็จแล้วจะรีบกลับมาทันที ดีหรือไม่?”จ้านจ้านทรุดตัวลงนั่งกอดต้นขาของกู้หว่านเยว่ไว้แน่น “ลูกจะไปกับเสด็จแม่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เสด็จแม่เพิ่งจะกลับมาได้ไม่นาน อยู่ได้เพียงสองสามวันก็จะออกไปอีกแล้ว ในใจของจ้านจ้านรู้สึกน้อยใจสองมือเล็ก ๆ ของเขาเขย่าไปมากู้หว่านเยว่รู้สึกจนใจ “เสด็จแม่ต้องออกไปทำเรื่องสำคัญ อาจจะเจออันตราย จะพาเจ้าไปด้วยได้อย่างไร?”จ้านจ้านรีบตบหน้าอกเล็ก ๆ ของตน “ลูกปกป้องตัวเองได้ ถ้าเจออันตรายก็จะรีบไปซ่อนก่อน ไม่เป็นภาระให้เสด็จแม่!”เขาเม้มปากเล็ก ๆ เผยให้เห็นสีหน้าที่ดูน่าสงสาร“ได้โปรด ได้โปรดเถอะ...”กู้หว่านเยว่ใจอ่อนยวบไปหมดแล้วเมื่อลูกชายอ้อนวอนถึงเพียงนี้ การจะปฏิเสธก็ช่างยากเย็นเหลือเกินกู้หว่านเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง อันที่จริงการจะทิ้งจ้านจ้านไว้ในวังคนเดียว นางเองก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์มาก หากจะพาจ้านจ้านไปชายแดน

กู้หว่านเยว่ไม่ได้รู้จักแม่สามีของซูจิ่นเอ๋อร์ดีเท่าไรนัก แค่จำได้ราง ๆ ว่าตอนที่ซูจิ่นเอ๋อร์และฟู่หลานเหิงแต่งงานกัน นางน่าจะอยู่ในงานด้วยตอนนั้นยังดูเป็นหญิงชราที่ใจดีอยู่เลย เหตุใดหลังจากแต่งงานถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?มิน่าเล่าจิ่นเอ๋อร์ถึงไม่ยอมพูดอะไรมาก เกรงว่าคงจะถูกฮูหยินผู้เฒ่าฟู่บงการทางความคิดมาเป็นเวลานาน จนทำให้นางรู้สึกว่าตนเองเป็นคนไร้ประโยชน์ และมองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องน่าอับอาย จึงไม่ยอมบอกใคร“ทนดูไม่ได้ ทนดูไม่ได้จริง ๆ มีแม่สามีเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!แล้วก็เจ้าเด็กจิ่นเอ๋อร์นั่นอีก เป็นเด็กที่ฉลาดคนหนึ่งแท้ ๆ เหตุใดถึงเลอะเลือนไปได้ คนอื่นพูดอะไรนางก็เชื่อไปเสียหมด”ปรมาจารย์แพทย์ผู้เฒ่าเบ้ปาก“ตอนนี้นางก็โง่เง่าถึงเพียงนี้แล้ว หากมีลูกคงจะโง่เง่ายิ่งกว่าเดิมข้าไม่ยอมให้นางมีลูกหรอก ก็เลยบอกไปตรง ๆ ว่าไม่มีทางรักษา”จากคำพูดพึมพำของปรมาจารย์แพทย์ กู้หว่านเยว่ก็พอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้คร่าว ๆ ไม่คิดเลยว่าในเรื่องนี้ยังมีเรื่องราวแบบนี้ซ่อนอยู่อีก ดูแล้วก็โทษปรมาจารย์แพทย์ไม่ได้ ด้วยนิสัยของเขา การทำเช่นนี้ถือเป็นเรื่องปกติแต่สำหรับกู้หว่านเยว่แล้ว

ซูจิ่นเอ๋อร์แสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ จนกู้หว่านเยว่ต้องใช้นิ้วจิ้มหน้าผากของนางแรง ๆ “เจ้าเด็กโง่คนนี้ เจ้าคงไม่ได้คิดจริง ๆ ใช่หรือไม่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าฟู่จะอยู่ข้างเจ้า?”กู้หว่านเยว่ไม่ได้ปฏิเสธว่าในโลกนี้มีแม่สามีที่ดีอยู่บ้าง อย่างเช่นนางหยาง เป็นคนมีเหตุผลมาก และไม่เคยทำให้นางลำบากใจแต่ทุกเรื่องก็มีลำดับความสำคัญ ความใกล้ชิดความห่างเหิน สำหรับแม่สามีแล้ว คนที่ใกล้ชิดที่สุดย่อมเป็นลูกชาย ไม่ใช่ลูกสะใภ้ ต่อให้ปกติจะพูดถึงลูกสะใภ้อยู่บ่อย ๆ แต่เมื่อมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็ย่อมเอาผลประโยชน์ของลูกชายมาเป็นอันดับแรกเสมอตอนนี้ฮูหยินผู้เฒ่าฟู่ตัดสินไปแล้วว่าซูจิ่นเอ๋อร์มีลูกไม่ได้ ไม่สามารถให้กำเนิดทายาทแก่ฟู่หลานเหิงได้ เพื่อพิจารณาเรื่องทายาทของสกุลฟู่แล้ว จะต้องคิดหาทางรับอนุภรรยาอย่างแน่นอน“มีแต่เจ้าเท่านั้นแหละที่โง่ พอเจอเรื่องแบบนี้กลับไม่ยอมเปิดอกคุยกับสามียังจะแอบคิดหาอนุภรรยาให้สามีอีก หรือว่าจิตใจของเจ้ากว้างขวางถึงเพียงนั้นจริง ๆ พอถึงเวลาที่รับอนุภรรยาเข้ามาแล้ว สามีของเจ้ายอมรับนาง เจ้าจะนั่งมองพวกเขารักกันหวานชื่น แล้วก็มีลูกชายตัวอ้วนจ้ำม่ำสักสองคนอย่างนั้นหรือ?”

ซูจิ่นเอ๋อร์พยักหน้า เมื่อครู่พี่สะใภ้ใหญ่พูดกับนางมากมายแล้ว นางเองก็รู้ว่าควรทำอย่างไร นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วลงมาจากรถม้าซูจิ่นเอ๋อร์พาไฉ่จวี๋สาวใช้ที่กู้หว่านเยว่จัดหาให้ เดินไปยังหน้าประตูบ้านสกุลฟู่ ทันใดนั้น ก็มีรถม้าหลายคันมาถึงหน้าประตู พ่อบ้านได้สังเกตเห็นแล้วเขาจำซูจิ่นเอ๋อร์ได้ในทันที สายตาฉายแววประหลาดใจ “องค์หญิงใหญ่? ท่าน ท่านกลับมาได้อย่างไร?”ซูจิ่นเอ๋อร์ไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าจะกลับมานี่มันกะทันหันเกินไปแล้วไฉ่จวี๋ตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “นี่มันท่าทีอะไรของเจ้า! หรือว่าองค์หญิงใหญ่จะกลับมา ยังต้องรายงานให้บ่าวรับใช้เช่นเจ้ารับทราบด้วยหรือ?”“มะ ไม่ใช่ขอรับ” “ยังไม่รีบคุกเข่าอีก”ไฉ่จวี๋ตวาดเสียงเย็น ซูจิ่นเอ๋อร์สูดหายใจเข้าลึก ๆ ในใจรู้สึกผิดเล็กน้อยแม้ว่านางจะเป็นองค์หญิงใหญ่ แต่เวลาอยู่ข้างนอกนางไม่เคยวางอำนาจแบบองค์หญิงใหญ่ โดยเฉพาะต่อหน้าคนสกุลฟู่แล้ว ยิ่งพูดจาด้วยง่าย ไฉ่จวี๋ดุดันเช่นนี้ ทำให้นางรู้สึกไม่คุ้นเคยอย่างยิ่งแต่ไม่คุ้นเคยก็ต้องปรับตัวไฉ่จวี๋เป็นคนที่พี่สะใภ้ใหญ่ส่งมา พี่สะใภ้ใหญ่ทำเช่นนี้เพื่อสร้างบารมีให้นาง!นางต้องเรียนรู้ให้ดีซ