All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 2011 - Chapter 2020

แต่งงานกับองค์หญิงไม่ต่างจากแต่งเข้าบ้าน หลังทั้งสองคนแต่งงานกันแล้วก็ควรอาศัยอยู่ในจวนองค์หญิง แม้ว่าภายนอกเป็นสามีภรรยา แต่แท้จริงแล้วกลับเป็นกษัตริย์และขุนนาง องค์หญิงต่างหากเป็นนายหญิงของบ้านเพียงแต่ซูจิ่นเอ๋อร์อุปนิสัยอ่อนโยนและพูดง่าย นี่จึงไม่สั่งให้ฟู่หลานเหิงไปอยู่กับนางภายในจวนองค์หญิงที่เมืองหลวง ส่วนนางไปเป็นเพื่อนเขารับราชการที่อื่น และมอบความเคารพที่ฮูหยินผู้เฒ่าฟู่พึงได้รับแก่นางต่อให้เป็นองค์หญิง แต่ยังมาเยี่ยมคารวะแม่สามีทุกวันกลับคิดไม่ถึงเลยว่าความอ่อนโยนและใจกว้างของนางจะแลกมากับการถูกคนหมิ่นแคลนฮูหยินผู้เฒ่าคล้ายถูกเหยียบหางก็มิปาน สีหน้าไม่สบอารมณ์ตอนทั้งคู่เพิ่งแต่งงานกัน เหตุเพราะลูกชายนางแต่งกับองค์หญิง นี่จึงมีบารมีไม่น้อยยามอยู่ภายนอกหลังอยู่ร่วมกันแล้ว เห็นว่าซูจิ่นเอ๋อร์ไม่วางอำนาจขององค์หญิง กอปรกับนางไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน นี่จึงเกิดความคิดบงการขึ้นมาคำพูดของซูจิ่นเอ๋อร์ นางไม่สามารถโต้แย้งได้ทำได้เพียงพูดว่า “จิ่นเอ๋อร์ นี่เจ้าไม่รู้ความแล้ว ชายใดไม่มีสามภรรยาสี่อนุบ้างเล่า? หากแม้แต่อนุคนเดียวเจ้าก็ยอมปล่อยผ่านไม่ได้ เล

“ไอหยา”คนชอบวิ่งอย่างจ้านจ้านไม่ทันระวัง จู่ๆ ก็ล้มลงบนตัวหญิงออกเรือนแล้วท่านหนึ่ง“จ้านจ้าน!” กู้หว่านเยว่รีบปรี่ถลันเข้าไปหญิงออกเรือนแล้วมือไม้คล่องแคล่วว่องไวคว้าตัวจ้านจ้านที่กำลังจะล้มไว้ ไม่โทษเด็กน้อยวิ่งเล่นซุกซน ตรงข้ามกันช่วยเช็ดใบหน้ารูปไข่ให้เขาอย่างอ่อนโยน“ออกนอกบ้านต้องระวังสักหน่อย หาไม่แล้วพ่อแม่เจ้าจะปวดใจเอาได้”จ้านจ้านหน้าแดงเรื่อ “ข้า ข้าไม่เป็นไร”หญิงออกเรือนยังเยาว์วัยหัวเราะ เด็กน้อยน่ารักเหลือเกินหากลูกของนางยังอยู่ น่ากลัวว่าคงโตไล่เรี่ยกับเขากระมัง“มีเพียงเจ้าคนเดียวหรือ? พ่อแม่ของเจ้าเล่า?”กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงรีบสืบเท้าขึ้นไป อุ้มจ้านจ้านขึ้นมากู้หว่านเยว่มองด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ขออภัย ฮูหยินท่านนี้ ลูกชายข้าอุปนิสัยร่าเริงจนชนท่าน ท่านได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”หญิงออกเรือนแล้วยังเยาว์วัยส่ายหน้ายิ้มๆ พูดเสียงนุ่มนวลว่า “เด็กตัวเล็กเพียงแค่นี้จะมีแรงมากสักเพียงใดกัน วางใจเถอะ ข้าไม่เป็นไร”กู้หว่านเยว่ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ขออภัยจริงๆ”“ไม่เป็นไร” ห่าวเจินเจินส่ายหน้าเบาๆ ลูบผมจ้านจ้านอย่างแผ่วเบา จากนั้นจากไปพร้อมรอยยิ้มใบหน้าเล็กของ

“ข้าหลับแล้ว มีอะไรก็ค่อยว่ากันพรุ่งนี้เถอะ” ยังไม่ทันจะสิ้นสุดเสียง จูจิ้งเหวินที่อยู่ด้านนอกก็ถลันเข้ามาเพราะทนไม่ไหว สุ่ยซิงถึงกับทำตัวไม่ถูก อยากจะรุดหน้าเข้าไปขวางไว้ แต่ก็ไม่ทันการณ์เสียแล้ว “นายท่าน ท่านเข้ามาได้อย่างไร? ฮูหยินเคยกล่าวไว้...” “ห่าวเจินเจิน เจ้าหยุดเสแสร้งได้แล้ว” จูจิ้งเหวินขมวดคิ้วมุ่นทันทีที่เข้ามา สีหน้าดูไม่สบอารมณ์อย่างมาก “ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังวางแผนบางอย่างอยู่ในใจ เจ้าตั้งใจหนีออกจากบ้าน เพราะอยากให้ทุกคนร้อนใจ เจ้าคิดว่าเจ้าทำแบบนี้แล้วข้าจะล้มเลิกการแต่งงานกับอวิ้นเอ๋อร์อย่างนั้นหรือ? ข้าบอกเจ้าไว้เลย ข้าและอวิ้นเอ๋อร์รักกันตั้งแต่สมัยเรียน จิตใจมั่งคงต่อกัน มีจิตวิญญาณเพื่อกันและกัน ต่อให้เจ้าจะพยายามขัดขวางเพียงใด ข้าก็จะไม่มีวันยกเลิกความคิดที่จะแต่งงานกับนาง” ห่าวเจินเจินอดหัวเราะเยาะไม่ได้ ก่อนเอ่ยอย่างดูถูก “นางคือภรรยา แล้วข้าเป็นอะไร?” จูจิ้งเหวินเห็นนางยอมอ่อนข้อลง จึงเอ่ยอย่างเมตตา “แม้ว่าเจ้าจะไม่ให้กำเนิดลูกของเรา แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเจ้าเหน็ดเหนื่อยเพื่อจวนของข้าไม่น้อย ดังนั้นพวกเจ้าสองคนจึงไม่จำเป็นต้องแบ่งแยกชนชั้นกัน เจ้าก็ค

“เมื่อก่อนเขาเป็นสามีของข้าจริง แต่ต่อไปไม่ใช่แล้ว จูจิ้งเหวินข้าตัดสินใจแล้วว่าจะหย่ากับเจ้า ส่วนลายลักษณ์อักษรในการหย่าพรุ่งนี้ข้าค่อยไปยื่นที่ศาลาว่าการ” สีหน้าของห่าวเจินเจินเย็นเยือกเล็กน้อย ค่อย ๆ เปล่งวาจา เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ทำให้นางยิ่งคิดว่าไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับจูจิ้งเหวินอีกต่อไป แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นนักปราชญ์ก็ตาม แต่เขากลับไม่มีกลิ่นอายความเป็นนักปราชญ์เลยแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าเวลาเขาจนตรอกจะทำอะไรแผลง ๆ อีกไหม กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงต่างสบตากัน และมองดูเรื่องคนอื่นต่อ จูจิ้งเหวินโกรธมาก “ห่าวเจินเจิน เจ้าก็ทำเกินไป ตระกูลห่าวไม่อยู่แล้ว เจ้าหย่ากับข้าแล้วจะไปอยู่ที่ไหน? เห็นแก่ความรักที่เคยมีให้เมื่อครั้งอดีต ข้าจะให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับเจ้า ตราบใดที่เจ้ากลับไปกับข้า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปข้าจะทำหน้าที่สามีของเจ้าอย่างดี กตัญญูต่อท่านแม่ ดูแลบ้าน ข้าจะไม่ถือโทษเอาเรื่องในอดีตของเจ้า” เขาเอ่ยพร้อมกับรุดหน้าเข้าไปคว้าตัวนาง ครั้งนี้กู้หว่านเยว่ได้ยินชัดเจน จึงผลักแขนของซูจิ่งสิง สองสามีภรรยาคู่นี้รู้ใจกัน วินาทีต่อจากนั้น ซูจิ่งสิงก็รุดหน้า ยกเท้าเตะจูจิ้ง

เมื่อก่อนตอนที่พี่สะใภ้ใหญ่ยังอยู่ นางเอาแต่สั่งคนอื่นได้ เพียงพริบตาเดียว ความสะดวกสบายนี้ก็มลายหายไปเสียแล้ว คาดไม่ถึงว่าครั้งนี้พี่สะใภ้ใหญ่จะหนีออกจากบ้านไปโดยไม่แยแสสิ่งใด ทิ้งภาระทุกอย่างให้นาง! “หากเป็นเช่นนั้น ให้พี่หญิงอวิ้นเถอะเจ้าค่ะ ถึงอย่างไรก็อีกครึ่งเดือนนางก็จะแต่งเข้ามาแล้ว ต่อไปก็จะกลายเป็นสะใภ้ของตระกูลเรา ให้นางเข้ามาดูแลท่านแม่ก่อนเป็นสิ่งที่สมควรทำนะเจ้าคะ” จูตั่วแอบวางแผนอยู่เงียบ ๆ จูจิ้งเหวินปฏิเสธอย่างไม่คิด “ได้อย่างไรกัน? มือของอวิ้นเอ๋อร์มีไว้เพื่อเขียนอักษร ไม่ได้มีไว้ปรนนิบัติผู้อื่น หากเจ้าดูแลคนไม่เป็น ก็ไปถามสาวใช้ก็จบเรื่องแล้ว” “ท่านพี่” “อย่ามากวนข้า” จูจิ้งเหวินปวดหัวมาก ในใจนึกเพียงว่าหากไม่มีห่าวเจินเจินคงไม่ได้ พรุ่งนี้จะต้องพาคนไปโรงเตี๊ยมไปพานางกลับเรือนให้จงได้ จูจิ้งเหวินกล่าวโดยไม่สนใจสีหน้าของจูตั่วอีก สาวเท้าเดินออกไป จูตั่วโกรธจนหมดคำพูด รู้เช่นนี้ ไม่สู้ให้พี่สะใภ้ใหญ่อยู่ในเรือน อย่างน้อย ๆ ก็ช่วยเหลือนางได้ “คุณหนูรอง ฮูหยินผู้เฒ่าคงต้องให้ท่านมาดูแลแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้รุดหน้าสองก้าว และเอ่ยเตือน จูตั่วถลึงต