All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1991 - Chapter 1996

“คุณหนูใหญ่เพิ่งถูกท่านพาไปข้างไว้ที่ด้านหลัง ตอนนี้กำลังโมโหมากเจ้าค่ะนางบอกว่าท่านไม่ตามใจนาง ไม่สามารถส่งนางเข้าวัง ตอนนี้อยู่ในห้อง เกลี้ยกล่อมอย่างไรก็ไม่ยอมฟัง ทั้งทุบทั้งขว้าง และยังไล่สาวออกมาใช้ทั้งหมด” แม่นมกล่าวพลางส่ายศีรษะคุณหนูใหญ่นิสัยไม่ดีตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าโตมาจะเป็นอย่างไร ส่วนคุณหนูเยว่แม้สติไม่ดี แต่นิสัยดีมาก ไม่ว่าคนรับใช้จะทำอะไรก็ไม่เคยโกรธ และยิ่งไม่เคยผูกใจเจ็บไม่น่าแปลกใจที่ฮองเฮาจะให้คุณหนูเยว่อยู่ในวังต่อซุนฮูหยินลูบไข่มุกแม่น้ำแมนจูเรียนในมือ สีหน้าก็ฉายแววรำคาญ“อยากโมโหก็ให้นางโมโหไปเถอะ โตป่านนี้แล้วยังไม่รู้จักแยกแยะหนักเบาอีก”ตอนแรกซุนฮูหยินยังรู้สึกไม่สบายใจ เหตุใดคนที่เข้าวังไม่ใช่ลูกสาวของตน?แต่พอได้รับรางวัลจากกู้หว่านเยว่ก็พึ่งพอใจมาก ยังจะมีเรื่องอะไรขุ่นเคืองอีก “เด็กคนนี้นิสัยไม่ดี ควรหาอาจารย์หญิงสักคนมาสอนนางเรื่องหลักและเหตุผลหน่อย วันข้างหน้าจะได้ไม่ก่อเรื่องใหญ่โต”แม่นมรู้สึกแปลกใจ เหตุใดจู่ๆ ซุนฮูหยินก็กลายเป็นนิ่งเฉยเช่นนี้“ฮูหยิน ท่านไม่โกรธเรื่องของคุณหนูเยว่เลยหรือ?”ฮูหยินซุนส่ายศีรษะ นางไม่ได้ให้ความสำคัญก

แม้เขาไม่มีความรู้เรื่องศาสตร์สมุนไพร แต่แค่ดูก็รู้ว่าสมุนไพรต้นนี้ล้ำค่ามาก อีกทั้งยาที่กู้หว่านเยว่เคยใช้บำรุงเขาก็เห็นผลจริง ด้วยเหตุนี้อวิ๋นมู่จึงรับสมุนไพรมาโดยไร้ข้อกางขาใดๆ“หว่านเยว่ ขอบคุณท่านมาก แม้จะอยู่ข้างนอกก็ยังไม่ลืมข้า”อวิ๋นมู่รู้สึกซาบซึ้งจริงๆ ที่กู้หว่านเยว่ยังจดจำเขาไว้ในใจ และรู้สึกซาบซึ้งมากที่นำสมุนไพรมาให้เขา“พวกเราเป็นสหายกันมากี่ปีแล้ว พูดเช่นนี้ฟังดูห่างเหินกันเกินไปแล้วนะ”กู้หว่านเยว่ถือโอกาสนี้ตรวจชีพจรให้อวิ๋นมู่ แม้หลายปีนี้โรคของเขายังไม่หายขาด แต่ก็ดูแลสุขภาพอย่างดีตามที่นางแนะนำมาโดยตลอดอวิ๋นมู่ยิ้มแล้วยิ้มอีกใช่แล้ว ในใจเขาเห็นมองกู้หว่านเยว่เป็นคนรู้ใจไปแล้ว“สองปีที่ท่านไม่อยู่ สองปีที่ท่านไม่อยู่ ข้าให้คนเย็บสมุดบัญชีของสกุลอวิ๋นเข้าเล่ม และเก็บไว้ในเฉียนจวงแห่งนี้ตลอด จะได้สะดวกตอนที่ท่านมาตรวจอยู่ นี่คือกุญแจ”อวิ๋นมู่ล้วงกุญแจดอกหนึ่งออกมายื่นให้กู้หว่านเยว่ กุญแจดอกนี้เขาพกติดตัวตลอด และก็คาดหวังมากเช่นกันว่า ไม่แน่ว่าวันไหนที่กู้หว่านเยว่กลับมา ถึงเวลาเขาก็สามารถมอบกุญแจดอกนี้ให้กู้หว่านเยว่กับมือตัวเองกู้หว่านเยว่ยื่นมือไปรับก

นี่เพิ่งจะผ่านไปนานแค่ไหนเอง จี้เยว่ก็สนิทกับจ้านจ้านมากแล้ว นางคอยเดินตามเขาอยู่ข้างๆ ทีละก้าวบางครั้งที่ตามไม่ทัน จ้านจ้านก็จะหยุดรอจนกว่าจี้เยว่จะตามทันอย่างมีความอดทน“เดินช้าหน่อย เดิมทีเจ้าก็ไม่ฉลาดอยู่แล้ว อย่าหกล้มเสียล่ะ” จ้านจ้านหยุดฝีเท้า สายตาจ้องไปที่จี้เยว่ เพียงแต่สิ่งที่พูดออกมาไม่ค่อยไพเราะนักโชคดีที่จี้เยว่ก็ไม่เข้าใจ ปัจจุบันนางอายุสี่ขวบกว่า พอเข้าใจคำพูดของผู้อื่นอยู่บ้าง แต่ไม่มากและส่วนใหญ่ นางมักจะคาดเดาความหมายของคำพูดอีกฝ่ายจากน้ำเสียงตอนนี้ก็เป็นเช่นนี้นางฟังออก องค์ชายกำลังเป็นห่วงนาง“องค์ชาย กินข้าวแล้ว” จี้เยว่ยื่นมือน้อยไปดึงชายเสื้อของจ้านจ้าน จ้านจ้านพยักหน้า “เป็นยัยบ๊องจริงๆ รู้จักแต่กินข้าว”เขาลากจี้เยว่มาถึงตรงหน้ากู้หว่านเยว่กับซูจิ่งสิ่ง แล้วทักทายทั้งสองอย่างนอบน้อม“กระหม่อมถวายบังคมเสด็จพ่อเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ”จี้เยว่ยังไม่เข้าใจอะไรนัก ตอนนี้นางยังจำหน้าผู้คนได้ไม่หมดเลย เข้าวังวันที่สอง นางจำได้แค่ชิงเหลียนกับจ้านจ้านพี่ชิงเหลียนบอกนางว่า อยู่ในวังห้ามพูดจาส่งเดช ต้องหัดสังเกตและเรียนรู้เยอะๆเมื่อจี้เยว่เห็นการกระทำขององค