Semua Bab ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: Bab 1151 - Bab 1160

ซ่งหนิงซวงได้ยินคำพูดนี้จึงกล่าวด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “ศิษย์พี่ คุณหมายความว่า... พวกเขาจะใช้โอกาสนี้ในการลอบฆ่าฉู่เฉินงั้นเหรอ? เป็นไปได้ยังไง วันนั้นลู่ชิงเฟิงไม่ได้พูดไว้ว่า...”หานอวี้แค่นเสียงเบาและกล่าวว่า “ลู่ชิงเฟิงเคยพูดอย่างนั้นจริง แต่ลู่ชิงเฟิงไม่ได้พูดว่าจะปกป้องฉู่เฉินให้ปลอดภัยนะ ครั้งนี้หลายสำนักใหญ่ร่วมมือกันเพื่อฆ่าฉู่เฉิน ไม่ใช่เพื่อแย่งชิงหยกโลหิตกิเลน!”“แม้แต่ลู่ชิงเฟิงก็หาเหตุผลในการทำลายสำนักอื่นไม่ได้ใช่ไหม?”เมื่อซ่งหนิงซวงได้ยินสิ่งนี้ก็ตัวแข็งทื่อ ถ้าฉู่เฉินตาย แล้วพิษที่ตกค้างในร่างกายของเธอจะทำยังไง?ในเวลานี้ หานอวี้สังเกตเห็นขวดยาขนาดเล็กที่ซ่งหนิงซวงวางไว้บนหัวเตียง ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงหยิบมันขึ้นมา ก่อนเปิดฝาออกแล้วดม“หืม? นี่อะไรน่ะ?”หานอวี้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์เป็นอย่างดี แม้เพียงดมกลิ่นเล็กน้อย ก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของยาโลหิตวิญญาณที่แทรกซึมเข้าสู่ปอด และแม้แต่หานอวี้เองก็ยังรู้สึกสบายตัวขึ้นไม่น้อยเห็นได้ชัดว่ายาลูกกลอนในขวดยานี้มีประสิทธิภาพมากกว่ายาโลหิตวิญญาณที่สืบทอดกันมาในสำนักของพวกเธอนับร้อยเท่า สิ่งสำคัญที่สุดคือย

ซี้ด ซี้ด!เมื่ออู๋อิงเทียนได้ยินเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขนลุกซู่ท้ายที่สุดแล้ว อู๋อิงฉยงก็ยุ่งอยู่กับบริษัททุกวัน ส่วนนายท่านใหญ่อู๋ก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน มีเพียงอู๋เพ่ยเพ่ยเด็กสารเลวที่ขวางหูขวางตานี่แหละที่ทำให้อู๋อิงเทียนต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ เหมือนขโมยอยู่เสมอถ้าเป็นอย่างที่หลี่ซินหลานกล่าวจริงๆ และกุมจุดอ่อนของอู๋เพ่ยเพ่ยได้ งั้นวันดีๆ ของเขาก็จะมาถึงแล้วไม่ใช่เหรอ?“ดี! ทำเลย!”อู๋อิงเทียนรับยาเม็ดมา แต่ไม่นานก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ขมวดคิ้วและถามกลับ “นี่คือยาอะไร? คงไม่ใช่ยาพรรค์นั้นหรอกใช่ไหม?”“ถ้าให้เพ่ยเพ่ยกินจริง ไม่ใช่ว่าผมกับเธอจะต้อง...”หลี่ซินหลานแค่นเสียงเบาแล้วกล่าวว่า “นั่นหลานสาวของคุณนะ คุณยังเป็นคนอยู่ไหม?”อู๋อิงเทียนกลืนน้ำลายลงคอ แล้วยิ้มแหยๆ กล่าวว่า “ผมก็แค่ถามไปงั้น ทำไมคุณต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย ในใจของผม แม้แต่ภรรยาของผมก็เทียบคุณไม่ได้ ผู้หญิงคนอื่นล้วนไม่ได้เข้าตาผมเลย!”“หึ คุณรู้ก็ดี แค่หาวิธีป้อนยาให้เธอในสองวันนี้ เมื่อถึงเวลาฉันจะจัดการเอง คุณไม่ต้องห่วง”หลี่ซินหลานกล่าวพลางส่งสายตาหวานให้อู๋อิงเทียนอู๋อิงเทียนขมวดคิ้วมองสำรวจหลี่ซินหลา

ในขณะที่ชายชราผมขาวก้าวขึ้นเวที สายตาของเกือบทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่ชายชราผมขาว“ตาแก่คนนี้ดูไม่เหมือนคนดีเลย!”ฉู่เฉินมองสำรวจชายชราผมขาวที่มีดวงตาสามเหลี่ยมบนเวทีไปพลาง แล้วหันศีรษะไปกล่าวกับซ่งหนิงซวงไปพลาง“อย่าพูดจาเหลวไหล!”ซ่งหนิงซวงจ้องเขม็งไปที่ฉู่เฉินแล้วกล่าวว่า “นั่นคือหัวเจิ้นสยง ตัวแทนของหอเสวียนอู่!”“เขาเป็นตัวแทนของบ้านพักคนชรา ดูจากหน้าตาแล้วก็ไม่เหมือนคนดีเลย!”ฉู่เฉินเอ่ยปากขึ้นอีกครั้งแม่งเอ๊ย!ซ่งหนิงซวงอยากจะเอาเทปกาวมาปิดปากเฉินซะจริง!ประเด็นสำคัญคือเขากล่าวออกมาแล้ว และยังกล่าวเสียงดังซะจนสายตาของผู้คนจำนวนไม่น้อยในบริเวณนั้นต่างก็ถูกดึงดูดมา ถ้าหัวเจิ้นสยงได้ยิน ผลที่ตามมาก็ไม่กล้าจะจินตนาการเลยเป็นไปตามคาด เมื่อฉู่เฉินกล่าวจบเป็นครั้งที่สอง ชายชราผมขาวบนเวทีหลักก็กวาดมองไปทางฉู่เฉินด้วยสายตาอำมหิตจากนั้นจึงชี้มือไปทางแท่นสูง แนะนำเหล่าเจ้าสำนักที่นั่งอยู่ก่อนแล้วให้ทุกคนรู้จักว่า “ทุกท่านครับ ทางซ้ายมือท่านแรกคือหัวเทียนเจินเหรินเจ้าสำนักหัวเทียน หนึ่งในสามสำนักชั้นนำแห่งภูเขาหลางจวีซวี!”ทันทีที่คำว่าหัวเทียนเจินเหรินสี่คำหลุดออกจากปาก เสียงป

เมื่อสิ้นเสียงของหัวเจิ้นสยง เกือบทุกคนที่มาจากโลกแห่งการหยั่งรู้เพื่อชมความตื่นเต้นต่างก็มองไปที่หัวเจิ้นสยงด้วยความประหลาดใจในฐานะตัวแทนของหอเสวียนอู่ ไม่ควรไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์แบบผู้ใต้บังคับบัญชาระหว่างวังจื่อเซียวและสำนักชิงอวิ๋นนี่?นอกจากนี้ ศิษย์ของวังจื่อเซียวเกือบร้อยปีที่ผ่านมา ล้วนเป็นกระถางหลอมของสำนักชิงอวิ๋นมาโดยตลอด!ในฐานะของสำนักกระถางหลอม ไม่เพียงในด้านมรดกวิชาจะถูกสำนักชิงอวิ๋นบดขยี้จนตาย แม้แต่ช่องโหว่ทั้งหมดของกระบวนท่า คู่ต่อสู้ล้วนคุ้นเคยเป็นอย่างดี!การจัดให้คนทั้งสองต่อสู้กัน นี่ชัดเจนว่าต้องการฆ่าซ่งหนิงซวงให้ตายไม่ใช่เหรอ?ฉู่เฉินอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น ตามขั้นตอนการแข่งขันปกติ การแข่งขันครั้งนี้ควรเป็นตู้เทียนหัวปะทะหลี่ห้าวหรานถึงจะถูก!แต่กลับถูกหัวเจิ้นสยงเปลี่ยนเป็นการพบกันระหว่างซ่งหนิงซวงและตู้เทียนหัวแทน นี่มันจงใจเล่นงานซ่งหนิงซวงชัดๆ!“แม่งเอ๊ย มองสุนัขแก่ตัวนี้ไม่ผิดเลยจริงๆ!”ฉู่เฉินหรี่ตาลงเล็กน้อยและใช้วิชาขจรเสียงบอกกับซ่งหนิงซวงว่า “ไม่ต้องกลัว ใช้ตราศักดิ์สิทธิ์จอมราชันย์ที่ผมเพิ่งสอนคุณเมื่อกี้สู้กับเขา นั่นคือมรดกวิชาจากโลกเ

เสียงพูดของฉู่เฉินเพิ่งสิ้นสุดลง ก็เห็นตู้เทียนหัวที่เปี่ยมด้วยความมั่นใจ พยายามจะสังหารซ่งหนิงซวงในการโจมตีเดียว ในขณะที่พลังมหาศาลราวกับผ่าภูผาจากกระบี่นั้นกำลังฟันใส่ร่างของซ่งหนิงซวงดวงหน้างดงามของซ่งหนิงซวงไม่เพียงไร้ซึ่งความหวาดกลัว ตรงกันข้ามมุมปากกลับยกขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มเย็นชาออกมา“สำนักชิงอวิ๋นวิเศษวิโสมากเหรอ?”“สำนักชิงอวิ๋นของพวกนายมีสิทธอะไรมาเหยียบย่ำวังจื่อเซียวของฉัน!” ท่ามกลางเสียงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดนี้แฝงไปด้วยความรู้สึกไม่ยินยอมของซ่งหนิงซวงที่ข่มกลั้นไว้ในใจมาสิบกว่าปี และยังแฝงไปด้วยความโกรธแค้นมานานหลายปีของวังจื่อเซียวด้วย!ตูม!ในขณะที่พวกท่านธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นมองซ่งหนิงซวงด้วยสีหน้าสงสัย ก็มีพลังปราณอันแข็งแกร่งสีขาวเงินที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าระเบิดออกมาจากภายในร่างของซ่งหนิงซวง! นั่นมันอะไร?!ทุกคนแทบจะมองซ่งหนิงซวงด้วยความตื่นตระหนก! พลังปราณอันแข็งแกร่งสายนั้นดูบางเบาราวกับหมอก แต่พลังที่แฝงอยู่ในนั้นกลับน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง!แม้แต่ท่านธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นกับปรมาจารย์ว่านเจี้ยนก็ตกใจจนลุกขึ้นจากเก้าอี้!ด้วยพลังบำเพ็ญเพียร