“ไม่...ไม่เอาแล้ว”หานอวี้และถานอวี้ซานกล่าวแทบจะพร้อมกันและส่ายศีรษะซ้ำๆนี่น่าตื่นเต้นเกินไป พวกเธอเคยเจอสถานการณ์ใหญ่แบบนี้มาก่อนที่ไหน?จึงปฏิเสธ ‘ความหวังดี’ ของฉู่เฉินโดยไม่แม้แต่จะคิดและต้วนหลิงเวยที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับกล่าวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม “นายท่าน ร่วมด้วยได้จริงๆ เหรอคะ?”ซ่งหนิงซวงรู้สึกชาไปทั้งตัว รู้สึกว่าฉู่เฉินเล่นใหญ่ขนาดนี้ที่บ้านเลยเหรอ?“ได้สิ ชวนพี่สาวของเธอมาด้วย พี่น้องที่ดีควรรู้จักแบ่งปันความสุข!”กล่าวจบ ฉู่เฉินก็โอบไหล่หอมของซ่งหนิงซวงและเดินตรงไปยังห้องนอนชั้นสองเมื่อต้วนหลิงเวยได้ยินก็แสดงสีหน้ายินดี ก่อนทิ้งหานอวี้และถานอวี้ซานสองสาวไว้ แล้วรีบวิ่งออกจากห้องรับแขกไปชั่วขณะนั้น ทั้งห้องรับแขกก็เงียบสงัดหานอวี้และถานอวี้ซานต่างถือถ้วยชาด้วยสีหน้าประหม่า และจิบชาเบาๆ เพื่อสงบสติอารมณ์สิ่งที่เห็นและได้ยินที่บ้านของฉู่เฉินในวันนี้ ทำให้พวกเธอได้เปลี่ยนแปลงความเข้าใจที่พวกเธอมีต่อโลกนี้ไปอย่างสิ้นเชิง!……อีกด้านหนึ่ง ปรมาจารย์ว่านเจี้ยนและฮว่าเทียนเจินเหรินก็เดินออกจากตำหนักว่านเจี้ยเสินอย่างพึงพอใจเช่นกันเมื่อมาถึงประตู ฮว่าเทียนเจินเหรินก
Baca selengkapnya
Masuk
