Lahat ng Kabanata ng THE CEO'S SWEETHEART: Kabanata 41 - Kabanata 50

Waiting proved to be the hardest part. Nakakabagot na mag-isa siya sa bahay. Dalawang araw na nga simula nang umalis si Wade. Sa nagdaang mga araw, short text messages at isang mabilis na tawag pa lang talaga ang namagitan sa kanila.Kinuha niya ang phone at tsinek kung may message si Wade. Wala. Napasimangot siya.Saang parte kaya ng Europe ito naroon at bakit hindi man lang nasundan ang maikling tawag nito kahapon? Imposibleng walang signal. May Viber, may WhatsApp naman. Saka niya na-realize, ni hindi pa pala sila friends sa anumang socials. Pareho naman nilang napagkasunduan pero ngayon, siya mismo ang naiinis sa sarili.“Miss, ikaw na.”‘H-ha?”Napasimangot ang babae. Ilang saglit na palang may movement sa pila pero nakatanga pa rin siya. Dali-dali siyang humakbang pasulong. Pati ang cashier na inabutan niya ng bayad ng enrollment, nakasimangot na rin. Umalis siya sa pila na ramdam ang mga naiinis na tinging nakasunod sa kanya.Sa kanyang paglalakad, nahagip niya ng paningin sina

Kinabukasan, ang cellphone kaagad ang una niya inatupag. Lumundo ang pag-asa niya nang makitang wala kahit isang reply si Wade. Zero.“Baka mamaya.”Pumasok siyang puno ng positivity na baka tumawag na nga si Wade. Ang mamaya ay naging bukas, sa susunod na araw, hanggang sa naging isang linggo ulit. Ang utak niya, wala na talaga sa klase. Panay ang silip niya sa phone. Muntik pa siyang bumagsak sa quiz. Parang ayaw nang mag-function ang utak niya.“Miss Dizon, are you with us?”Napapahiyang napatungo siya. Simpleng definition ng building code lang naman ang tinanong ng guro, pero wala siyang maisagot.“It seems your mind is in a vacuum.”Nakagat niya ang ibabang labi. Wala naman talaga sa klase ang utak niya. Na kay Wade. Hanggang ngayon kasi, wala pa rin itong paramdam. Si Sir Rex, ‘di niya rin makontak. Si Mang Pancho naman, hindi na pumupunta sa bahay. She had no means para alamin ang tungkol dito. Nang bigyan sila ng abiso na umuwi na, siya ang unang-unang lumabas. Ni hindi na ni

Seated beside the pilot of Bell 249 as it hovered slowly above the shimmering seawater, Wade carefully scanned the scene below. Hindi man naririnig ang ingay mula sa cargo ship, kitang-kita niya ang abalang galaw sa deck.Isang barge ang kasalukuyang naglilipat ng mineral sa bulk carrier na nakaangkla lang ilang kilometro mula sa dalampasigan ng Carrascal. Ang isa pang barge ay hinihila ng tugboat palapit sa parehong bulk carrier.“We’re ahead of schedule, Sir,” masayang balita ni Mr. Curato, ang operations manager na kasama niya sa pag-i-inspeksyon.“Two barges at a time?”Napatikhim si Mr. Curato. Alam kaagad nito na hindi siya nasisiyahan sa nakikita.“Hindi dapat ganito kabagal ang isang offshore loading.”Kapag paisa-isa o padala-dalawa lang, baka hindi nila mahabol ang deadline. Nagmamalaki pa naman ang lalaki kanina. Buti na lang at nakita niya. To him, site visits are a mantra. Despite his busy schedule, he needed to see the operations firsthand. Matalas ang mga mata niya. Nak

Sinigurado niyang mas una siyang dumating kay Wade kinabukasan. Thankfully, bandang alas nuebe na ito pumasok. As usual, Wade was in his cold and professional demeanor.“Have my schedule for today ready in five minutes.”Dumiretso ito sa opisina. Sabi ni Myrtle, unang-una nitong ginagawa pagdating ay magtsi-tsek ng mails. Tinantiya niya munang tapos na ito sa ginagawa bago lakas loob na pumasok na dala na ang hiningi nito. Una niyang inilapag ang schedule na nakasulat sa papel.Napatingin ito doon.She was supposed to read the schedule straight from the digitized planner pero walang anumang sumunod na puna mula rito. Kinuha niya na ang pagkakataon. Itinabi niya roon ang kahapon pa niya ginawang resignation letter.Wade nonchalantly accepted and read the letter. Pagkatapos pasadahan, diretso itong tumitig sa kanya.“May ibang trabaho ka bang malilipatan?”“Maghahanap ako.”Umangat ang kilay nito. Sumandal si Wade sa upuan at basta siya tinitigan na tila isa siyang nakakatawang tanawin.

Simula nang araw na iyon, sinikap ni Tashi na hindi sila nagsasabay sa pag-uwi ni Wade. Lagi siyang nauunang lumabas ng opisina. Madalas din naman kasi itong wala sa oras ng uwian. Nag-iiwan lang ito ng mga notes ng mga kakailanganin niyang ihanda. Siya lang yata ang sekretarya na hindi masyadong updated sa kung anong pinaggagagawa ng boss niya.But then, a busy week was inevitable. Sa linggong ito, kabilaan ang meetings at submission of reports. Madalas silang magkasama, madalas na gabing umuwi. Yet, the offer to take her home never happened again. And he never once asked for coffee…not even once.Duda nga siya na baka itinapon nito ang kapeng tinimpla niya noong nakaraan. Pero ayos na rin. Nababawasan ang pagkaasiwa niya. Mas nagiging kampante siyang makasama ito. Mukhang wala na talagang interes si Wade sa kanya.Pero minsan, hindi niya maiwasang magtanong sa sarili kung wala lang ba talaga sa kanya ang lahat ng nangyari noon. Habang tumatagal, may mga pagkakataong gusto niyang mag