Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1041 - Bab 1046

“พระชายาฉู่อ๋อง ข้ารู้ดีว่าท่านเชี่ยวชาญในศาสตร์ลี้ลับเป็นที่สุด เสด็จแม่ของข้านั้นไร้ซึ่งหนทางเยียวยาจริงหรือ?” เหลียงอ๋องมองไปยังซ่งรั่วเจิน เขารู้สึกว่าซ่งรั่วเจินหาใช่ว่าจะจนปัญญาไม่ เพียงแต่ไม่ใคร่ประสงค์จะช่วย! ซ่งรั่วเจินมองเหลียงอ๋องตรงหน้า สมกับที่เป็นบุรุษเยี่ยงอสรพิษจริง ๆ นอกจากเอ่ยถ้อยคำเพียงสองประโยคเมื่อครั้งแรกเริ่ม เหลียงอ๋องก็เงียบงันไร้วาจาตั้งแต่ต้นจนจบ เขากำลังสังเกตอยู่ตลอดเวลา จวบจนยามนี้จึงเอื้อนเอ่ยวาจานั้นออกมา สุดท้ายแล้ว เหลียงอ๋องได้เข่นฆ่าผู้คนล้มตายมากมาย แม้แต่เช่ออ๋องยังพลอยเสียหายเพราะเขา จนต้องพิการไปชั่วชีวิต หาใช่บุคคลที่จะประมาทได้ไม่ เพียงแต่ว่า…นางก็ใช่ว่าจะรังแกได้โดยง่ายเช่นกัน! “เหลียงอ๋อง หม่อมฉันเคยบอกไปแล้วแต่แรกแล้วว่า เรื่องของเซียนโบตั๋นนั้น ข้าหาได้รู้แจ้งไม่ เพียงแต่เคยได้ยินคำเล่าลือมาบ้างเท่านั้น” “แม้แต่วิธีแก้ปัญหาเมื่อครู่ ข้าเองก็อิงตามการพิจารณาจากประสบการณ์ก่อนหน้าเท่านั้น ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา มีลูกหนอนที่ถูกนางพญาหนอนกลืนกินแทบทุกวัน” “รูปโฉมอันงดงามของตวนเฟย ล้วนอยู่บนร่างกายตวนเฟย ข้าเองก็จ

“เช่ออ๋องเข้าวังไปในยามนี้ก็มิอาจเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้ แต่คราวก่อนในเทศกาลโคมไฟ ข้าเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างเช่ออ๋องกับเหลียงอ๋องดูจะดีไม่น้อย บัดนี้เรื่องกลายมาเป็นเช่นนี้ คาดว่าระหว่างพวกเขาคงจะเกิดความหมางเมินแล้วกระมัง?” ซ่งรั่วเจินจำถ้อยคำบรรยายในตำราเดิม เหลียงอ๋องแทบไม่ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนเลยในยามปกติ ดูเหมือนอ่อนแอ ไม่แก่งแย่งชิงชัง แต่แท้จริงแล้วภายในกลับเย็นชา อำมหิต และจดจำทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในใจ ตวนเฟยคือมารดาผู้ให้กำเนิดของเขาอย่างแท้จริง บัดนี้เพราะเรื่องวุ่นวายถึงเพียงนี้ ย่อมไม่พอใจอย่างแน่นอน ฉู่จวินถิงมองฮูหยินของตนที่มีท่าทีใคร่รู้ไม่น้อย จึงเอ่ยว่า “เหลียงอ๋องมิใช่ผู้ที่ควรคบหาด้วย ต่อไปพยายามหลีกเลี่ยงการข้องเกี่ยวกับเขาให้น้อยที่สุด” ซ่งรั่วเจินอดรู้สึกแปลกใจมิได้ นางจำได้ว่าในตำราเดิม ยามนี้แม้แต่ฉู่จวินถิงเองก็มิได้ระแวงเหลียงอ๋อง อย่างไรเสีย ไม่มีใครจะใส่ใจองค์ชายที่เจ็บออดแอดอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่า ปกติแล้ว องค์ชายผู้นี้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนน้อยมาก จึงถูกผู้คนลืมเลือนไปโดยไม่รู้ตัว หากแต่ในยามนี้จวินถิงกลับเตือนนางโดยเฉพาะ

“เจ้าหัวเราะอะไร? เจ้าคือพี่ชายของจิ่งเซิน อย่างน้อยเขาก็เคยชอบสตรีมาบ้าง แต่หลายปีที่ผ่านมา เจ้ากลับไม่มีแม้แต่สตรีที่ชอบเลยสักคน ข้าชักสงสัยแล้วว่าเจ้ามีสติปัญญาหรือไม่!” ซ่งหลินกล่าวด้วยความหงุดหงิด ซ่งจืออวี้ “??? ข้ากับเขาเกิดวันเดียวกัน” “เกิดออกจากท้องแม่เร็วกว่านี้ก็ยังดี ใครใช้ให้เจ้าอยู่อันดับที่สามล่ะ?” ซ่งจืออวี้ “...” ข้ายอมแล้ว ใครใช้ให้ท่านเป็นพ่อข้าล่ะ? ซ่งอี้อันยืนอยู่ข้าง ๆ เงียบ ๆ หวังเพียงว่าไฟนี้จะไม่ลามมาถึงหัวของตน แต่แล้วสายตาของซ่งหลินก็หันไปมองที่เขา และกล่าวว่า “เจ้าแม้จะสอบติดจอหงวน แต่ก็ถึงวัยที่ควรแต่งงานนานแล้ว เจ้ายังคิดจะรอถึงเมื่อใด?” “ตอนนี้ผู้ที่อยากจะให้เจ้าสู่ขอในเมืองหลวงมีไม่น้อย แต่เจ้ากลับไม่ยอมพบปะใครเลย เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนี้ทุกคนพูดกันว่าอย่างไร?” “พูดว่าอย่างไร?” ซ่งอี้อันถามด้วยความสงสัย ซ่งหลินมีสีหน้าเอือมระอา “บอกว่าพี่รองอย่างเจ้ายังคิดถึงจ้าวซูหว่านคนก่อน ได้รับความเจ็บปวดจากความรัก ถ้าเป็นสตรีดี ๆ ก็ยังพอรับได้ นี่...เจ้าลองไปฟัง จะฟังต่อได้หรือไม่?” เขาก็ออกไปทำศึกหลายปี ใครจะคิดว่าสายต