All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1241 - Chapter 1250

“อยู่ดีๆ เจาย่วนไปเจอผีได้อย่างไร? ถ้านางครองคู่กับคนผู้นี้จริงมิเท่ากับต้องตายหรอกรึ?”สวี่เหราร้อนใจเสียแล้ว ก่อนนี้อย่างมากก็เพียงกังวลว่าหากแต่งงานกับบัณฑิตยากจนไร้ความสามารถ เจาย่วนจะต้องลำบากในวันหน้าความจริงหากถึงขั้นนั้นจริง มีตระกูลกู้ของพวกตนอยู่ เพียงให้การดูแลสักหน่อย เจาย่วนก็สามารถมีชีวิตที่ไม่เลวได้เหมือนกัน แต่ถ้าเจอผี นั่นกลับพัวพันถึงชีวิตแล้ว!โชคดีที่วันนี้รั่วเจินมาที่นี่ หากมิได้มา ผลลัพธ์คงเลวร้ายสุดคาดคิด!ซ่งรั่วเจินพยักหน้าน้อยๆ “วันนี้ตอนที่ข้าเห็นเจาย่วนก็รู้สึกว่านางมีบางอย่างแปลกๆ บนร่างแฝงไว้ซึ่งไอมรณะ”“พวกท่านไม่จำเป็นต้องกังวลจนเกินไป ตอนนี้ค้นพบเร็ว ผลกระทบไม่ได้น่ากลัวปานนั้น”สวี่เหราค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ถ้าอย่างนั้นก็ดีจริงๆ!”ประสบเรื่องราวมามากขนาดนี้ นางรับทราบความสามารถของรั่วเจินเป็นอย่างดี ขอเพียงเป็นคำพูดของนาง นางไม่สงสัยเลยสักนิด“ต่อจากนี้พวกเราควรทำอย่างไรดี? ต้องฝังอะไรหรือไม่ หรือว่าเป็นเพราะฮวงจุ้ยของที่บ้านไม่ดี ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรหรือเปล่า?”สวี่เหราอดร้อนใจไม่ได้ นางจำได้ว่าตอนนั้นตระกูลซ่งประสบปัญหาติดต่อกันเป็น

คืนวันนั้น สวี่เหราหาข้ออ้างมอบยันต์คุ้มภัยให้กู้เจาย่วนพกเอาไว้“ก่อนหน้านี้ท่าทีของแม่แข็งกระด้างเกินไป แม่ทำไปเพราะหวังดีต่อเจ้า หวังว่าเจ้าจะเข้าใจแม่” สวี่เหราผ่อนปรนท่าทีแล้วเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนกู้เจาย่วนเองก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน “ท่านแม่ ข้าไม่ได้โทษท่าน ข้าเพียงแต่ชอบเขาจริงๆ เจ้าค่ะ”เห็นท่าทางทุ่มเทหมดใจของลูกสาวแล้ว สวี่เหราก็อดถอนหายใจไม่ได้ จู่ๆ นางชอบคนคนหนึ่งปานนี้ ใครเลยจะคาดคิดว่าจะลงเอยเช่นนี้ตอนนี้นางเลิกโกรธแล้ว เพียงสงสารเจาย่วน หวังแค่นางแคล้วคลาดปลอดภัยก็พอ“ช่างเถอะ ตอนนี้แม่หวังแค่ว่าเจ้าปลอดภัยไร้อันตราย นี่คือยันต์คุ้มภัยที่แม่หามาให้เจ้าโดยเฉพาะ หวังว่าเจ้าจะปลอดภัยราบรื่น”กู้เจาย่วนมองยันต์คุ้มภัยที่มารดาส่งให้ ดวงตาแดงเรื่อโดยไม่รู้ตัว คิดถึงว่าช่วงนี้ตนเองมักทำให้มารดาไม่พอใจอยู่เรื่อยจึงกล่าวว่า “ท่านแม่ ขอโทษนะเจ้าคะ”สวี่เหราลูบกู้เจาย่วนเบาๆ “อย่าคิดมาก ทุกเรื่องมีทางออกเสมอ พ่อกับแม่ยังอยู่ตรงนี้”กู้เจาย่วนได้ยินดังนั้นก็อดสงสัยไม่ได้ เหตุใดจึงรู้สึกว่ามารดาพูดจาแปลกชอบกลกันนะ?……วันรุ่งขึ้น ซ่งรั่วเจินได้เจอสวี่เหราแต่เช้าตรู่“รั่วเ

ซ่งรั่วเจินฟังคำอธิบายของสวี่เหราแล้วก็คิดว่าเห็นทีคุณชายเจียงผู้นี้คงเพียงแต่ตอบแทนผู้มีพระคุณจากใจจริง ไม่ได้มีความคิดเป็นอื่น“ป้าสะใภ้ใหญ่ เรื่องที่ท่านพูดมีความเป็นไปได้จริงๆ เจ้าค่ะ ข้าจะสังเกตดู ถ้าเป็นเรื่องที่แม่นางถงผู้นี้ก่อขึ้นจริง พวกข้าจะไม่ปล่อยให้ญาติผู้น้องได้รับความไม่เป็นธรรมเปล่าๆ แน่”“คืนวานข้ากับฮวนเอ๋อร์ตัดสินใจกันแล้วว่าจะเกลี้ยกล่อมให้เจาย่วนหาโอกาสพาพวกข้าไปพบฉวีเซินนอกเมือง”“ขอเพียงได้ไป คนผู้นั้นจะต้องปิดบังต่อหน้าข้าไม่ได้แน่นอน ถึงยามนั้นเจาย่วนทราบว่าทุกอย่างล้วนเป็นคำลวงย่อมหมดใจไปเป็นธรรมดา”“สิ่งที่พวกเราต้องทำตอนนี้ก็คือสนับสนุนเจาย่วน ทำให้นางมั่นใจว่าพวกเรายินดียอมรับฉวีเซิน การขัดขวางก่อนนี้เป็นเพราะกลัวว่านางออกเรือนไปแล้วจะลำบาก”“ยิ่งพวกเรามีท่าทียอมรับมากเท่าไร เจาย่วนก็จะไม่ปิดบังเรื่องใดๆ จากพวกเราอีก”“เมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าหมอนั่นย่อมหาข้ออ้างมาบ่ายเบี่ยงไม่ได้ กระทั่งว่าไม่จำเป็นต้องให้พวกเราเปิดโปง เจาย่วนย่อมจะค้นพบปัญหาด้วยตัวเอง”แม้ก่อนหน้านี้ซ่งรั่วเจินจะได้พบเจอเจาย่วนไม่กี่ครั้ง แต่การพบหน้าไม่กี่ครั้งนั้น นางก็ดูออกว่าเจาย

“ข้าทนกล้ำกลืนกับความรู้สึกนี้ไม่ได้จริง ๆ” “ทั้งที่เขาเองก็รู้ดีว่ากลับมาครานี้ ข้ากับเขาจะได้แต่งงานกัน รู้ดีแก่ใจว่าพวกเราต่างผูกพันใกล้ชิดมานานถึงเพียงนี้แล้ว ไหนจะคำมั่นสัญญาที่เขาเคยให้ข้าไว้ก็ด้วย” “ทว่าก่อนจะได้แต่งงานกัน ในหัวใจของเขากลับมีคนอื่นอีกคนอยู่แล้ว แม้ตัวข้าจะรู้ดีพวกเราเหล่าสตรีหลังเข้าพิธีวิวาห์ ยากจะเลี่ยงไม่ให้สามีรับอนุภรรยาเข้าเรือน เพียงแต่อย่างน้อยที่สุดในตอนแต่งงาน คนที่สามีควรจะให้ความสนใจที่สุดก็คือข้าเองมิใช่หรือ?” กู้เจาย่วนหวนคิดถึงเรื่องราวตลอดหลายปีที่ผ่านมา และมองย้อนกลับไปที่เจียงเย่ซึ่งทำตัวเหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ก็ไม่รู้ว่าควรจะสรรหาคำพูดใดพูดออกมาดี นางไม่อยากเจอเจียงเย่อีก อยากแค่จัดการงานแต่งของตนเองให้มันพ้น ๆ ไปโดยเร็วเท่านั้น กู้ฮวนเอ๋อร์เพิ่งจะเข้าใจว่าเหตุใดเจาย่วนถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ แม้ว่านางจะยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินมานี้เป็นเรื่องจริงหรือเท็จ “ถึงอย่างนั้นแต่หากมีแค่เหตุผลเท่านี้ เจ้าก็ไม่ควรแต่งงานกับบุรุษอื่นอย่างส่งเดช ต่อให้เจียงเย่จะไม่ดีจริงแล้ว แต่ตราบใดที่ยังมีท่านลุงท่านป้า พวกเขาจะต้องหาบุรุษ

พอได้ยินคำพูดของซ่งรั่วเจิน กู้ฮวนเอ๋อร์และกู้เจาย่วนหันกลับไปมองอีกครั้ง เห็นเพียงสายหมอกสีเขียวจาง ๆ ระลอกหนึ่งพาดผ่านไป จุดที่เคยเป็นเรือนในตอนแรกบัดนี้หายสาบสูญไปแล้ว และสิ่งที่ปรากฏกลับกลายเป็นสุสานขึ้นมาแทน เสี้ยวพริบตาที่เห็นสุสานนี้ กู้ฮวนเอ๋อร์กรีดร้องออกมาอย่างอดไม่ได้ “กรี๊ด!” นางรีบหนีไปหลบหลังซ่งรั่วเจินทันที แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด วันนี้นางยอมเสียสละเอาชีวิตมาเสี่ยงตายเพื่ออยู่กับเจาย่วน ใช้ความกล้าทั้งหมดที่มีไปแล้วจริง ๆ แววตาของกู้เจาย่วนสะท้อนประกายเหลือเชื่อออกมา “เรือนมันหายไปได้อย่างไร?” “พวกเจ้าลองดูให้ละเอียดอีกครั้งสิ” ซ่งรั่วเจินพูดอีกครั้ง กู้ฮวนเอ๋อร์พินิจมองสุสานตรงหน้าอย่างละเอียด จนกระทั่งค้นพบอักษรที่เขียนไว้บนป้ายหลุมศพ ก็หันขวับไปมองกู้เจาย่วนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “หลุมศพของฉวีเซิน?” กู้เจาย่วนเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก หัวใจเหมือนถูกคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้นางแยกไม่ออกว่าภาพตรงหน้าคือความจริงหรือว่าเป็นความฝัน “จะเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร? นี่คือวิชาพรางตาหรือ? อยู่ดี ๆ เรือนจะกลายเป็นสุสานได้อย่างไร?” กู้ฮ