All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1231 - Chapter 1240

ฉู่จวินถิงอบอุ่นหัวใจ เขารู้ฮูหยินตนทำเรื่องใดล้วนรอบคอบ ไม่เพียงมาเยี่ยมเยียนเขา แต่ยังรักษาหน้าตาเพื่อเขาอีกด้วย!เหยียนเจิงสองคนออกปรากฏตัวหน้าประตู ตั้งใจมาต้อนรับ“ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาว่าฝีมือพ่อครัวของจวนฉู่อ๋องล้ำเลิศ วันนี้มีวาสนาได้ชิมแล้ว!”ซ่งรั่วเจินยิ้มบางๆ “ใต้เท้าเหยียนลำบากแล้ว ก่อนหน้านี้ต้องขอบคุณท่านมากที่ช่วยตรวจสอบความจริง คืนความยุติธรรมให้พวกเรา”“พระชายาเกรงใจแล้ว สืบหาความจริงเป็นเรื่องที่พวกเราสมควรทำ ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีฉู่อ๋องก็ไม่ทำเรื่องพรรค์นี้ ต่อให้ไม่มีข้า ทุกคนเองก็สามารถสืบหาความจริงออกมาได้ และคืนความยุติธรรมให้พวกท่าน”เหยียนเจิงคลี่ยิ้มเบิกบาน หลังครั้งก่อนได้เห็นความสามารถของซ่งรั่วเจิน เขาก็ตกตะลึงระคนชื่นชมจากนั้นของแต่ละอย่างภายในกล่องอาหารถูกหยิบออกมา ทุกคนเองก็ได้กลิ่นหอมเย้ายวน“อาหารอย่างอื่นล้วนเป็นห้องครัวทำ มีเพียงน้ำแกงไก่เป็นฝีมือของข้า ภายในใส่ยาสมุนไพรเอาไว้ ดีต่อร่างกาย”ซ่งรั่วเจินชี้น้ำแกงไก่ตรงหน้า ภายในตั้งใจใส่ยาสมุนไพรล้ำค่าเอาไว้ บำรุงดีมากนักฉู่จวินถิงหยิบถ้วยตักก่อน ดื่มลงไปหนึ่งคำก็สังเกตออกว่าน้ำแกงไก่นี้แตก

ซ่งรั่วเจินเลิกคิ้วดุจกิ่งหลิวขึ้น “เช่นนั้นซ่งปี้อวิ๋นกลับสกุลซ่งก่อนหรือ?”“พระชายา นี่ถึงเป็นเรื่องแปลกที่สุด ตอนนี้ลู่หวยอันไม่มีอนาคตแล้ว ซ่งปี้อวิ๋นถึงขั้นไม่กลับไป ยังอยู่กับพวกเขาตลอด ตกลงคิดอันใดอยู่กันแน่?”เฉินเซียงคิดแล้วก็ไม่เข้าใจ หรือซ่งปี้อวิ๋นชอบลู่หวยอันถึงเพียงนั้น ต่อให้ไม่มีอันใด ก็จะอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขาหรือ?“ไม่รู้” ซ่งรั่วเจินส่ายหน้า “ความคิดของทุกคนล้วนแตกต่างกัน หากเปลี่ยนเป็นพวกเรา คงไม่ย่ำเข้ากองเพลิงตั้งแต่แรก”“ในเมื่อซ่งปี้วิ๋นชอบอยู่กับเขาถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็ให้อยู่ร่วมกันตลอดชีวิตเถอะ ป้องกันไม่ให้ภายภาคหน้าไปสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น”“บ่าวเห็นว่าพวกเขาสองคนล้วนเป็นตัวหายนะ เช่นนี้ก็ดีแล้ว ป้องกันไม่ให้คนอื่นเหนื่อยใจเพราะพวกเขา”ไป๋จื่อหัวเราะ เห็นวันนี้ชิงเถิงกลับมาแล้วจึงเอ่ยถามยิ้มๆ “ชิงเถิง พ่อแม่เจ้ายอมรับคุณชายท่านนั้นได้หรือไม่? ใช่หรือไม่ว่าพวกเราจะได้ดื่มสุรามงคล?”ชิงเถิงอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด นางทำความเคารพซ่งรั่วเจินก่อน นี่ถึงพูด“เมื่อวานพวกเราพาจ้าวจื่ออี้กลับไปถึงได้รู้ว่าที่แท้ปีนั้นเขาไม่เพียงช่วยเหลือชิงชิง แม้แ

“ท่านแม่ ข้าบอกแล้ว ข้ามีคนในใจแล้ว ชาตินี้นอกจากเขาไม่มีวันแต่งงาน ท่านอย่าบังคับข้าอีกเลย!”เพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกไป พวกกู้หรูเยียนก็เผยสีหน้าแปลกใจ ที่แท้กู้เจาย่วนก็มีคนในดวงใจแล้ว?“เจ้าเด็กคนนี้ เจ้าพูดเหลวไหลอันใด?” สีหน้าป้าสะใภ้ใหญ่เปลี่ยนไป ตวาดเสียงเฉียบกู้เจาย่วนตาแดง “อย่างไรเสียข้าก็ไม่แต่ง ข้ารู้ท่านไม่ชอบเขา คิดว่าเขาไม่เหมาะสมกับข้า”“ความคิดของท่านและข้าไม่เหมือนกัน ข้าชื่นชมพรสวรรค์ของเขา เขาก็แค่ไม่มีหน้ามีตา แต่ในภายภาคหน้าไม่ช้าก็เร็วเขาย่อมประสบความสำเร็จ”“ท่านแม่ เหตุใดท่านไม่ให้โอกาสพวกเราสักครั้งเล่า?”ป้าสะใภ้โมโห นางคิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวที่เชื่อฟังว่าง่ายจะต่อต้านนาง!“เจ้ามีชาติกำเนิดที่ดีเช่นนี้ แต่งงานกับคนที่เหมาะสม ย่อมไม่ต้องกังวลอาหารและอาภรณ์ เป็นนายหญิงของบ้านไม่ดีหรือ?”“หลายปีมานี้ข้าสอนดีดพิณเดินหมากอักษรวาดภาพและบทกวีบทเพลงให้เจ้า ไม่ใช่เพื่อให้เจ้าไปซักผ้าทำกับข้าวให้ผู้อื่น!”เจาย่วนเป็นลูกสาวคนสุดท้องของนาง เทียบกับลูกชายลูกสาวคนอื่น นางเอ็นดูมากที่สุดบัดนี้มีเพียงนางยังไม่แต่งงาน นางย่อมอยากเลือกสามีที่ดีให้นาง ไม่ขอให้แต่งงานเข้

สวี่เหราพยักหน้า “ดีๆ ๆ ลำบากพวกเจ้าแล้ว”ตอนซ่งรั่วเจินและกู้ฮวนเอ๋อร์มาถึงเรือนของกู้เจาย่วน ได้เห็นนางกำลังลอบนั่งร้องไห้อยู่ภายในห้อง“ญาติผู้พี่ ฮวนเอ๋อร์ พวกเจ้ามาได้อย่างไร?”กู้เจาย่วนรีบซับน้ำตาที่หางตา เพียงแต่ท่าทางขอบตาแดงนั้นน่าสงสารมาก ทำจนคนปวดใจ“เจาย่วน พวกเรามีความสัมพันธ์อันดีตั้งแต่เด็ก เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เหตุใดเจ้าไม่รีบบอกข้า?”กู้ฮวนเอ๋อร์รีบสืบเท้าขึ้นมาอย่างว่องไว เดินมานั่งข้างกู้เจาย่วน“ข้ารู้เจ้าและอวิ๋นอ๋องกำลังจะแต่งงานกัน งานยุ่งอยู่ตลอด นี่จึงไม่ได้ไปรบกวนเจ้า”กู้เจาย่วนยกมุมปากคลี่ยิ้ม “ท่านพ่อและท่านแม่ล้วนไม่ยอมให้ข้าและฉวีเซินคบหากัน ข้าพูดไปก็ไร้ประโยชน์”“ฉวีเซิน? คนในดวงใจเจ้าหรือ?”กู้เจาย่วนพยักหน้า มองซ่งรั่วเจินทางด้านข้าง รู้สึกเก้อกระดากอยู่บ้าง “ญาติผู้พี่เห็นเรื่องน่าขันแล้ว”“แต่ไหนแต่ไรมาเรื่องความรู้สึกทำนองนี้ไม่สามารถบังคับได้ หัวใจสั่นไหวก็ใช่ว่าตนเองจะสามารถควบคุมได้ ข้าเข้าใจ”ซ่งรั่วเจินยิ้มน้อยๆ “นึกถึงปีนั้นข้าถอนหมั้นจนผู้คนต่างรู้กันอย่างถ้วนทั่ว นี่ก็ถูกทุกคนเห็นเป็นเรื่องตลกไม่ใช่หรือ? กระนั้นก็ไม่เป็นไรเสียห

“เจ้าวางใจได้ ข้าไม่มีวันบอกท่านป้า!”กู้เจาย่วนครุ่นคิด พูดว่า “รอครั้งหน้าข้าถามเขาดู น่าจะได้”หลังพูดคุยจบ ซ่งรั่วเจินและกู้ฮวนเอ๋อร์ก็ออกจากเรือนพร้อมกันเห็นกู้เจาย่วนไม่ออกมา กู้ฮวนเอ๋อร์ถึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ญาติผู้พี่ พวกเราไม่ใช่มาช่วยท่านป้าเกลี้ยกล่อมเจาย่วนหรอกหรือ? เหตุใดเมื่อครู่ท่านต้องสนับสนุนเจาย่วนด้วยเล่า?”ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ “หากฉวีเซินคนนั้นมีความสามารถสอบติดขุนนางจริง เขาและเจาย่วนก็เป็นคู่ครองที่เหมาะสมใช่หรือไม่?”“ข้าว่าไม่ง่ายเพียงนั้น ทุกปีมีคนเข้าสอบมากน้อยเพียงใด? สอบติดมากน้อยเพียงใด?”“ไม่ใช่ทุกคนจะมีพรสวรรค์เหมือนญาติผู้พี่ หากฉวีเซินคนนั้นมีความสามารถเปี่ยมล้น ต่อให้มีชาติกำเนิดยากจน ก็ต้องมีคนสนับสนุน”กู้ฮวนเอ๋อร์ส่ายหน้า ตั้งแต่เด็กนางก็เติบโตในจวนราชครู ได้ยินมาบ้างจึงรู้ความยากของการสอบขุนนางบัณฑิตแทบจะทุกคนล้วนคิดว่าตนเองมีความสามารถ แน่ใจว่าไม่มีผู้อื่นเทียบตนเองได้ แต่พวกอ้างตนเองเช่นนี้ เหลือรอดจริงๆ มีน้อยมาก“เจาย่วนพูดว่าสอบขุนนางครั้งก่อนเขาไม่สบายจึงพลาดไป ข้าจำได้ว่าครั้งก่อนญาติผู้พี่ท่านเคยพูดว่าเวลาก็คือชะตาชีวิต”“เ