Lahat ng Kabanata ng ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Kabanata 1331 - Kabanata 1338

จวนฉู่อ๋อง“รั่วเจิน เจ้าไม่รู้หรอกว่าสหายของพี่ใหญ่ข้าโง่งมเพียงใด พวกเขาหลงกลกันเสียทุกคน!”“ถ้าพวกเขาเล่าเรื่องราวให้สหายฟังหลังจากหลงกล เพียงตรวจสอบด้วยกันสักหน่อยก็สามารถแน่ใจได้ว่าถูกหลอก”“แต่พวกเขาแต่ละคนดันรักหน้าตากันยิ่งชีพจึงไม่มีใครยอมพูดออกมา เจ้าว่าน่าขันหรือไม่?”เมิ่งชิ่นฟังพี่สะใภ้ของตนเองเล่าสถานการณ์ในที่ว่าการวันนั้นออกมาเสียจนเห็นภาพแล้วก็รู้สึกว่าน่าขัน น่าเสียดายที่วันนั้นไม่ได้ไปดูด้วยตัวเองซ่งรั่วเจินได้ยินว่ายังมีคนอื่นถูกหลอกด้วยเช่นกันก็อดจะสะท้อนใจไม่ได้สมกับเป็นกาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์จริงๆ สามารถอยู่ร่วมกันได้ถึงที่สุดแล้วย่อมมีเหตุผล“โชคดีที่เป็นแค่เรื่องเล็ก คลี่คลายได้ก็ดีแล้ว แต่ยันต์คุ้มภัยที่ข้าให้เจ้านำไปให้พี่สะใภ้ใหญ่ของเจ้า เจ้าได้ให้หรือยัง?”เมิ่งชิ่นอึ้งไปเล็กน้อย “ยันต์คุ้มภัยที่ขอมาก่อนหน้านี้ เป็นเพราะกลัวว่าพี่ใหญ่ข้าจะไปก่อเรื่องอยู่ข้างนอกไม่ใช่หรือ? ตอนนี้เรื่องราวคลี่คลายแล้ว ข้าจึงไม่ได้ให้แล้ว”ตอนนั้นนางยังเข้าใจว่าพี่ใหญ่มีคนอื่นอยู่ข้างนอก กลัวว่าหลังอนุภรรยาเข้าบ้านมาแล้วจะทำร้ายพี่สะใภ้ใหญ่ แต่ยามนี้ซุนเสี่ยวชุ่

ทุกคนได้ยินคำพูดของซ่งรั่วเจินแล้วก็หันหน้ามาขวับ ความหวังเสี้ยวหนึ่งจุดประกายขึ้นในแววตาได้ยินว่าพระชายาฉู่อ๋องมีวิชาแพทย์เป็นเลิศ แม้แต่โรคที่หมอหลวงในวังรักษาไม่หาย นางก็สามารถรักษาหายได้ ตอนนั้นขาของซ่งเยี่ยนโจวและดวงตาของซ่งอี้อันก็เป็นเช่นนี้ ไม่รู้ว่าครานี้จะมีหวังหรือไม่หมอหลวงเห็นว่ายามนี้สถานการณ์กลายเป็นเช่นนี้แล้ว พระชายาฉู่อ๋องยังต้องการลองดูก็อดจะตะลึงไม่ได้หากคนตรงหน้าเป็นแม่นางธรรมดาทั่วไป เขาจะต้องไม่เชื่อเด็ดขาด แต่คนที่อยู่ตรงหน้าคือพระชายาฉู่อ๋อง เขาไม่กล้าไม่เคารพแม้แต่น้อยคงต้องลองทุกวิถีทาง ถ้าสามารถช่วยชีวิตไว้ได้ ความสามารถของพระชายาฉู่อ๋องก็น่าตกใจเกินไปแล้ว!ซ่งรั่วเจินหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาให้เจิ้งซิ่วอิ๋งกินลงไป จากนั้นก็หยิบเข็มเงินออกมาเริ่มทำการรักษาสิ่งสำคัญที่สุดในเวลานี้คือการห้ามเลือด มิฉะนั้นหากปล่อยให้ตกเลือดเช่นนี้ต่อไป แม้แต่เทพเซียนก็คงช่วยไม่ได้แล้วใต้เท้าเมิ่งและเมิ่งฮูหยินมองดูซ่งรั่วเจินที่กำลังสาละวนอยู่ตรงหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนนี้พวกเขาได้ยินมาว่าเป็นเพราะได้ซ่งรั่วเจิน เมิ่งเจ๋อจึงไม่ถูกหลอกลวงนานไปกว่านี้ไม่ค

ซ่งรั่วเจินออกมาจากจวนสกุลเมิ่งแล้วก็เห็นรถม้าที่คุ้นเคยคันหนึ่งจอดอยู่บริเวณห่างออกไปไม่ไกลอวิ๋นหยางเห็นว่าพระชายาออกมาแล้วก็รีบบังคับรถม้ามาหยุดลงตรงหน้าประตูเนื่องจากวันนี้ซ่งรั่วเจินกับเมิ่งชิ่นกลับมาด้วยกัน เมิ่งชิ่นจึงคิดว่าจะให้รถม้าของตนเองส่งรั่วเจินกลับไป แต่แล้วก็เห็นว่ามีรถม้ามารับแล้วครู่ถัดมา นางก็เห็นฉู่จวินถิงที่ลงมาจากรถม้า“คิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะมารับเจ้าด้วยตนเอง น่าอิจฉาจริงๆ”เมิ่งชิ่นกะพริบตา นางรู้แต่แรกแล้วว่าฉู่อ๋องดีต่อรั่วเจินเป็นอย่างมาก วันนี้นับว่าได้เห็นแจ่มแจ้งว่าดีมากเพียงไรนางชมดูจนอยากหาใครสักคนออกเรือนด้วยเสียให้รู้แล้วรู้รอด ดูเหมือนออกเรือนแล้วก็มีความสุขมากเหมือนกันสินะซ่งรั่วเจินปรายตามองนางพลางกล่าว “ข้ากลับก่อนนะ”“ท่านอ๋อง พวกท่านกลับดีๆ นะเพคะ” เมิ่งชิ่นยิ้มกล่าวฉู่จวินถิงประคองซ่งรั่วเจินขึ้นรถม้า มองปราดเดียวก็สังเกตเห็นว่าดวงหน้าเล็กของนางค่อนข้างซีดขาว คิ้วคมขมวดเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย“วันนี้เหนื่อยเกินไปเพราะช่วยคนใช่หรือไม่?”ซ่งรั่วเจินค่อนข้างประหลาดใจ “ ท่านรู้แล้ว?““ตอนกลับจวนไปก็ได้ยินแล้ว เป็นเพราะเจ

ซ่งรั่วเจินชิมบะหมี่ที่ฉู่จวินถิงต้มมาให้แล้ว ความจริงนอกจากหน้าตาภายนอกที่ดูไม่ดีเท่าใดนัก ทว่ารสชาตินั้นนับว่ายอดเยี่ยมเลยทีเดียว นางยกนิ้วโป้งขึ้นมาทันที “รสชาติดียิ่ง!” ฉู่จวินถิงเห็นซ่งรั่วเจินกินบะหมี่ชามนั้นจนหมดถ้วยแล้ว ท่าทางดูไม่คล้ายเสแสร้งแม้แต่น้อย จึงลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เดิมทีก็คิดว่าการต้มบะหมี่สักชามหาใช่เรื่องยากอะไร แต่ใครจะรู้ว่าสำหรับคนที่ไม่เคยเข้าครัวเลยสักครั้งพอได้ลงมือทำอาหารเป็นครั้งแรก ก็พบว่าระดับความยากนั้นมิใช่เล่น ๆ เลยทีเดียว “จวินถิง ท่านรับประทานสำรับเช้าแล้วหรือยัง?” ซ่งรั่วเจินมองฉู่จวินถิงด้วยความเป็นห่วง เดาได้ไม่ยากเลยว่าเขาน่าจะตื่นมาต้มบะหมี่ตั้งแต่เช้าตรู่แน่ ๆ “ข้ากินเรียบร้อยแล้ว” ใบหน้าหล่อเหลาของฉู่จวินถิงแฝงความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เพราะบะหมี่ที่เขาทำเมื่อเช้า ไม่เพียงอวิ๋นหยางที่ได้กิน ตัวเขาเองก็กินไปไม่น้อยเหมือนกัน จากเรื่องนี้ เขาตระหนักได้ชัดเจนขึ้นว่าฮูหยินของเขาเก่งมากแค่ไหน ฝีมือการทำอาหารเป็นเพียงหนึ่งในหลากหลายความสามารถของนาง แต่ก็สามารถทำออกมาได้ยอดเยี่ยมมากถึงเพียงนี้ กระทั่งซ่งรั่วเจินรับประทานสำรับ