Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1341 - Bab 1346

ในแววตาฉีชิงอีฉายแววลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วโบกมือกล่าวว่า “อาการเจ็บป่วยของท่านอ๋องนั้น มีหมอเฉพาะทางดูแลอยู่ตลอด อีกทั้งตลอดหลายปีที่เขาล้มป่วยมา ก็ไม่เคยชอบนำเรื่องราวบอกแก่ผู้อื่นเลย” “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ข้าเพียงได้ยินมาว่าฮูหยินใหญ่สกุลเมิ่งเจิ้งซิ่วอิ๋ง ครรภ์เกิดการกระทบกระเทือนกะทันหัน คลอดก่อนกำหนด หลังจากที่เสียเลือดไปมาก แม้แต่หมอหลวงก็จนปัญญา” “บังเอิญที่ตอนนั้นซ่งรั่วเจินก็อยู่ด้วย พอได้ลงมือ ก็ราวดั่งมือเทวดาหวนคืนฤดูใบไม้ผลิ ช่วยชีวิตเจิ้งซิ่วอิ๋งไว้ได้” “หลังจากที่ข่าวนี้แพร่ออกมา ข้าก็ได้ยินผู้คนไม่น้อยต่างกล่าวสรรเสริญ ว่าฝีมือการแพทย์ของนางเหนือกว่าหมอหลวง เกรงว่าโรครักษายากทั้งปวง นางล้วนสามารถรักษาให้หายได้” ถังเสวี่ยหนิง เมื่อได้ยินข่าวนี้ ในใจก็ขุ่นเคือง ทำให้ซ่งรั่วเจินเสแสร้งขึ้นมาได้จริง ๆ เช่นนี้จะได้อย่างไรเล่า? นางจำต้องคิดหาหนทางลดทอนความทะนงตนของสตรีนางนี้บ้างแล้ว เหตุใดทำให้นางถูกทำร้ายจนเป็นเช่นนี้ แล้ว ซ่งรั่วเจินจะยังสามารถมีชีวิตรุ่งเรืองได้อีก? นางในเมื่อก่อน เป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์มีชื่อเสียงไปทั่วเมืองหลวง คนที่ประสงค์จ

ซ่งรั่วเจินและคนอื่น ๆ รับลมเย็นเอื่อยเบา มองคลื่นสีเขียวใสบนผิวน้ำทะเลสาบที่ไหวพลิ้ว ใจในนั้นรู้สึกพึงพอใจอย่างบอกไม่ถูก ในตอนกลางคืน กินข้าวด้วยกันที่ร้านอาหาร ซ่งจิ่งเซินเหมาทั้งร้านเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ซ่งหลินและกู้หรูเยียนก็ตั้งใจรีบมาด้วย ทั้งครอบครัวกินมื้อเย็นกันอย่างครึกครื้น ซ่งรั่วเจินก็ถือว่าได้สัมผัสแล้วว่าอะไรคือการรับของขวัญจนมืออ่อน ต้องบอกเลยว่าความรู้สึกนี้มันดีจริง ๆ! จนกลับไปในตอนกลางคืน ซ่งรั่วเจินก็อยู่ในสภาพเมาเล็กน้อยแล้ว เพราะดีใจเกินไป จึงอดไม่ได้ที่จะดื่มไปหลายจอก ทุกคนต่างดื่มกันอย่างชื่นมื่น แม้แต่กู้ฮวนเอ๋อร์และฉู่อวิ๋นกุยก็รีบมาในตอนกลางคืน บ่นเพียงว่าไม่น่าบอกพวกเขาช้า “หม่อมฉันยังไม่เมา หม่อมฉันยังดื่มได้อีก” ซ่งรั่วเจินหันหลังเดินกลับ มองฉู่จวินถิงอย่างไม่พอใจ อดพึมพำไม่ได้ว่า “เหตุใดท่านอ๋องจึงขี้เหนียวเช่นนี้ แม้แต่เหล้าก็ไม่ยอมให้หม่อมฉันดื่ม ถ้ารู้ว่าท่านอ๋องจะเป็นเช่นนี้ หม่อมฉันก็คงไม่แต่งกับท่านแล้ว!” ฉู่จวินถิงมองแมวน้อยขี้เมาของตน แค่เพราะเหล้านิดเดียว แม้แต่สามีคนนี้ก็ไม่เอาแล้วหรือ? “ไม่แต่งกับข้า แล้

ซ่งรั่วเจินฟังคำอธิบายของหมอหลวงเหยา เข้าใจสถานการณ์มากขึ้นเล็กน้อย พอเดินเข้าไปในห้อง นางก็เห็นลู่ฉิงเสวี่ยที่นอนอยู่บนตั่ง สีหน้าซีดเซียว หน้าผากของนางในตอนนี้เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เส้นผมข้างขมับเปียกชุ่มด้วยเหงื่อ ใบหน้าแสดงความเจ็บปวด ริมฝีปากแห้งแตกมีเลือดซึม ร่างกายอ่อนแรงถึงที่สุด “หมอหลวง ขอร้องท่าน ต้องรักษาลูกของข้าไว้ให้ได้” ในดวงตาของลู่ฉิงเสวี่ยเต็มไปด้วยความร้อนรน นางในเวลานี้ไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกายด้วยซ้ำ สิ่งที่คิดอยู่เต็มหัวคือเด็กคนนี้ต้องไม่เป็นอะไรเด็ดขาด แม้นางจะมีปากเสียงกับสามี วันเวลาจากนี้ไปยังจะสามารถอยู่อย่างมีความสุขได้หรือไม่นั้น ผู้ใดก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เด็กคนนี้เป็นของนาง แต่งงานนานขนาดนี้ ก็ยังไม่สามารถมีลูกมาโดยตลอด ตอนนี้ในที่สุดก็เฝ้ารอจนเป็นจริง ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องไม่ให้ลูกเป็นอะไรเด็ดขาด! “ญาติผู้พี่ ข้าจะตรวจดูชีพจรให้ท่าน” ซ่งรั่วเจินมองลู่ฉิงเสวี่ยที่อ่อนแรง แล้วเอ่ยปากขึ้นก่อน ในดวงตาของลู่ฉิงเสวี่ยปรากฏความประหลาดใจ แต่ก็ราวกับคว้าความหวังอันริบหรี่ไว้ได้ จึงพยักหน้ารัว ๆ “พระชายาฉู่อ๋อง ทุกอย่