All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1511 - Chapter 1520

องครักษ์หยางครั้นออกจากห้องไป ก็มิได้รีบร้อนหาคนสอบถามทันที หากแต่ออกไปเดินทอดน่องรอบหมู่บ้านหมิงเยว่หนึ่งรอบ เทียบกับหมู่บ้านกันดารทั่วไปแล้ว หมู่บ้านหมิงเยว่ใหญ่โตกว่าไม่น้อยทีเดียว มิหนำซ้ำในหมู่บ้านแห่งนี้ยังมีร้านรวงที่ขายสินค้าเบ็ดเตล็ดด้วย เขาอาศัยข้ออ้างเลือกซื้อของ เงี่ยหูฟังบทสนทนาของชาวบ้านรอบข้างไปด้วย ปกติแล้วการจะสืบเสาะหาข่าวและข้อมูล ข่าวคราวในสถานที่แบบนี้นี่แหละที่มักจะมีเยอะที่สุด “ผ่านคืนนี้ไปจ้าวต้าเลี่ยงก็คงจะร่ำรวยมั่งคั่งแล้ว วาสนาเช่นนี้แทบไม่เคยเห็นมาก่อนเลย” “เจ้าหมอนั่นวันทั้งวันเอาแต่เกียจคร้านงานการไม่ทำ ไม่รู้ว่าไปได้วาสนาดีเช่นนี้มาจากไหน!”“แบบนี้ก็ต้องยกความดีความชอบให้เมียคนนั้นของเขาด้วยมิใช่หรืออย่างไร? เดิมทีในหมู่บ้านนี้ไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะหาผู้หญิงสักคนแต่งงานได้ด้วยซ้ำไป ตอนแรกคิดว่าเมียของเขาดูผอมแห้งแรงน้อย เกรงจะคลอดลูกสักคนหนึ่งไม่ได้ด้วยซ้ำ”“ใครเล่าจะคิดว่าตนเองจะตาไม่ถึง เมียของเขาไม่เพียงคลอดลูกสำเร็จราบรื่น แต่ยังคลอดออกมาเป็นคู่ฝาแฝดชายหญิงได้อีก!” เห็นสีหน้าอิจฉาเต็มประดาของคนพวกนั้นแล้ว บุรุษผู้หนึ่งซึ่งอยู่ด้านข้างถึง

ซ่งรั่วเจินหลังจากได้ฟังเรื่องราว ก็เข้าใจในทันที “เมื่อก่อนพิธีบูชายัญของหมู่บ้านหมิงเยว่ก็ทำขึ้นเพื่อขอให้ลมฝนตกต้องตามฤดูกาลเท่านั้น เทพแห่งขุนเขาที่พูดถึงอะไรนั่นก็ไม่ได้มีอยู่จริงตั้งแต่แรกแล้ว เพราะฉะนั้นเด็กที่ถูกจับไปบูชายัญก็แค่ถูกปล่อยให้อยู่บนภูเขาหนึ่งคืนเท่านั้น” “หากโชคดีไม่เจอสัตว์ป่าดุร้ายเข้าเสียก่อนและรู้ทางกลับบ้าน ก็ยังมีโอกาสรอดชีวิตกลับมาได้ อีกทั้งในตอนนั้นครอบครัวที่ถูกเลือกให้ส่งบุตรของตนเองไปเป็นเครื่องเซ่นในพิธีบูชายัญก็มิได้รับผลประโยชน์อะไรตอบแทนจากสิ่งนี้ด้วย” “แต่ในช่วงหลายสิบปีมานี้ ผลประโยชน์ชัดเจนเพียงนี้ ไม่มีทางเป็นพลังของเทพแห่งขุนเขาไปได้แน่ ต้องมีใครบางคนที่รู้จักธรรมเนียมของหมู่บ้านหมิงเยว่ และฉวยโอกาสจากจุดนี้ แสวงหาผลประโยชน์ให้ตนเอง!” ฉู่จวินถิงผงกศีรษะ “เพียงแต่เด็กที่ถูกจับไปทำพิธีบูชายัญเหล่านี้กลายเป็นซากศพแห้งในวันที่สอง คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เอาโลหิตของพวกเด็ก ๆ ไปทำอะไร?” “ข้าเคยได้ยินว่ามีเคล็ดวิชาชั่วร้ายบางอย่างที่จะใช้วิธีเช่นนี้ เพียงแต่เคล็ดวิชาเหล่านี้ทยอยเลือนหายไปเกือบหมดแล้ว” “สำนักวิชาเต๋าเองก็มีพวกที่จิตใจช

“เจ้าวางใจเถิด วันนี้พวกข้ามาที่นี่ก็เพื่อจะขัดขวางเรื่องนี้” “เจ้าจะตามพวกข้าไปด้วยกันก็ย่อมได้ แต่เจ้าจะต้องฟังคำสั่งของพวกข้าให้ดี ตอนที่มิได้สั่งให้เจ้าพูดก็ห้ามส่งเสียงใด ๆ ออกมาเป็นอันขาด เข้าใจหรือไม่?” ซ่งรั่วเจินเอ่ยกำชับ สตรีผู้นั้นพยักหน้ารัว “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ เข้าใจแล้ว” จากนั้นพวกเขาทั้งสี่คนก็เดินออกจากเรือน ท่ามกลางความมืดมิดยามวิกาล อวิ๋นหยางและคนอื่น ๆ ได้ผลัดอาภรณ์เป็นชุดดำพรางตัวเตรียมพร้อมรออยู่ก่อนแล้ว “ท่านอ๋อง พวกจ้าวต้าเลี่ยงบัดนี้พาเด็กทั้งสองเดินมุ่งขึ้นไปทางภูเขาฟากนั้นแล้วขอรับ คนทั้งหมู่บ้านนอกจากพวกเขาแล้ว ยังมีคนอื่น ๆ ลักลอบขึ้นเข้าไปด้วยขอรับ” “หัวหน้าหมู่บ้านระมัดระวังตัวมาก คนนอกหมู่บ้านที่เหลืออยู่ในหมู่บ้านบัดนี้ถูกพวกเขาใช้ควันยาสลบรมให้หมดสติไปหมดแล้วขอรับ” “ข้าน้อยสั่งให้คนลอบสะกดรอยตามไปแล้ว ระหว่างทางจะทิ้งร่องรอยไว้ให้ พวกเราสามารถตามร่องรอยนั้นไปได้ขอรับ” พวกอวิ๋นหยางและคนอื่นเฝ้าสังเกตสถานการณ์ภายในหมู่บ้านจากด้านนอกมาตลอด ต้องยอมรับว่า หมู่บ้านหมิงเยว่แห่งนี้มีเล่ห์กลอุบายมิใช่เล่นเลยจริง ๆ ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างมีความเข้าใจ

ซ่งรั่วเจินขมวดหัวคิ้วแน่น นางทราบดีว่าสาเหตุที่วิชาเหล่านี้ถูกสั่งห้าม ก็เป็นเพราะว่ามันโหดเหี้ยมป่าเถื่อนเกินกว่าจะรับได้จริง ๆ การหลอกใช้ประโยชน์จากชีวิตเด็กมาเลื่อนระดับพลังตบะของตนเอง เป็นที่รังเกียจของคนหมู่มาก และมันก็มักจะเป็นวิถีของพวกความคิดบิดเบี้ยวชอบทำผิดศีลธรรมใช้กัน อันที่จริงเรื่องทางธรรมทางมาร ซ่งรั่วเจินหาได้ใส่ใจนัก ไม่ว่าจะใช้วิธีการใด ขอเพียงเพิ่มพลังบำเพ็ญได้ก็นับว่าเป็นผลดีทั้งสิ้น หากแต่การหลอกใช้ประโยชน์จากชีวิตของผู้บริสุทธิ์นั้นถือว่าเป็นการกระทำที่เลวทรามต่ำช้าเกินกว่าจะรับได้จริง ๆ พวกอวิ๋นหยางล้วนแต่เป็นคนที่ผ่านความเป็นความตายมาจนชินชา แต่เมื่อได้ฟังซ่งรั่วเจินบรรยายถึงกระบวนการทั้งหมดของเรื่องราวเหล่านี้ พวกเขาต่างก็พากันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันโกรธเคืองต่อความอยุติธรรมขึ้นมาทันที ในสมรภูมิ บุรุษลงสนามรบเข่นฆ่าโรมรันเอาชีวิตเข้าแลก ก็เพื่อปกป้องเด็กและสตรี ทว่า ที่แห่งนี้กลับมีคนชั่วช้าใช้วิธีการเลือดเย็นอำมหิตสังหารเด็กน้อยอย่างโหดเหี้ยม สตรีทั้งหมู่บ้านหมิงเยว่ยิ่งต้องทนทุกข์ระทมเจ็บปวดเกินบรรยาย การมีอยู่ของพวกนางดูราวกับเป็นเพียงแต่เครื่องจักร

ทั้งที่ก่อนออกมาเขาใช้ควันยาสลบไปแล้ว มิหนำซ้ำยังเห็นกับตาตนเองแล้วว่าคนพวกนี้หลับไปแล้ว เขาถึงได้พาท่านแม่กับเด็กออกมาด้วยกัน ซ่งรั่วเจินมองจ้าวต้าเลี่ยงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง นางคร้านจะสนใจเขาเต็มที คนประเภทที่ไม่เห็นภรรยาและบุตรของตนเองเป็นคนแบบนี้ ไม่สมควรนับว่าเป็นคนด้วยซ้ำไป “พระชายาฉู่อ๋อง บัดนี้คงพิสูจน์ความสามารถของท่านไต้ซือชิงเฟิงได้แล้วใช่หรือไม่?” ฉีชิงอีเอ่ยอย่างลำพองใจเต็มประดา ซ่งรั่วเจินเลิกคิ้วขึ้น “ท่านเอาแต่เอ่ยอ้างว่าไต้ซือชิงเฟิงมีฝีมือเหนือกว่าหนึ่งขั้น ทว่าบัดนี้ข้ามาถึงก่อนหนึ่งก้าว ท่านไม่คิดหรือว่าควรจะกล่าวขอโทษข้าก่อน?” ได้ยินเช่นนี้ ฉีชิงอีก็ผงะไปเล็กน้อย ตลอดทางที่เดินขึ้นมานางเอาแต่คิดว่าต้องพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นถึงความสามารถที่แท้จริงของไต้ซือชิงเฟิงให้ได้ กลับลืมซ่งรั่วเจินไปสนิทเลย พอพิจารณาอย่างละเอียดในตอนนี้ ก็เป็นจริงอย่างที่ซ่งรั่วเจินว่า นางเร็วกว่าหนึ่งก้าวจริง ซึ่งพิสูจน์ความสามารถของนางได้อย่างชัดเจน“พี่สะใภ้ ครั้งนี้ทุกคนต่างมาก็เพื่อช่วยสืบคดี ค้นหาความจริง แท้จริงแล้วเจตนาดั้งเดิมก็แค่ต้องการช่วยเหลือซึ่งกันและกันมิใช่ห